ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο χυδαίο και εμετικό είναι,άνθρωποι που τους ήξερες 15,20,25 χρόνια,που τους έκανες μόνο καλό,που τους συμπαραστάθηκες στις δύσκολες στιγμές τους,να σε μαχαιρώνουν πισώπλατα,ο καθένας για τον δικό του σκοπό...

εχω όλη τη καλή διάθεση να διαβάσω , αποσπάτε η προσοχή μου πολυ εύκολα.

Είμαι 20 χρόνων και απο μικρός ένιωθα ένα κενό μέσα μου, δεν νομίΖω ότι είναι το κενό της κατάθλιψης αλλά το κενό του δεν ξέρω τον εαυτό μου ή δεν θέλω να τον ξέρω. Μικρός δεν με είχε ρωτήσει κανείς πως νιώθω, με έβλεπαν να κλαίω και ήταν φυσιολογικό αφού ήμουν μικρό παιδί εγώ όμως βίωνα κάποια απώλεια, παρ'όλο που όλοι μέναμε στο ίδιο σπίτι και μας φρόντιζε η γιαγια, μάλλον συναισθηματική απώλεια.... Πάντα έβλεπα τι κάνει ο μεγάλος μου αδελφός και αντιδρούσαν με τον ίδιο τροπο, δεν το αισθανόμουν απλά το εκανα, με ρωτούσαν αν μου αρέσει κάτι και δεν ήξερα ποια είναι η σωστή απάντηση. .. Τώρα λόγω αυτού παρααυρομαι σε λάθος επιλογές αφού δεν γνωρίζω ούτε λίγο τι αισθάνομαι. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι το τι θέλουμε έχει να κάνει με συναίσθημα...Και επίσης δεν ξέρω καν τι έχω ή αν το δημιούργησα εγώ όλο αυτό, πολλές φορές το νιώθω τόσο φυσιολογικό, νομίζα πως όλοι έτσι σκέφτονται... Δεν τα γράφω για κάποια ψυχολογική υποστήριξη απλά έτσι για να τα πω καπου

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους.Στο πολύ κοντινό μου περιβάλλον έχω εναν άνθρωπο με γεροντική άνοια. Είναι σε αρχικό στάδιο αλλα ο άνθρωπος ήταν πάντοτε ιδιότροπος αλλά τώρα είναι πολύ περισσότερο. Εχει αποκτήσει φοβίες και εμμονές που μας δυσκολεύουν. Το χειρότερο είναι πως απειλεί πως θα κάνει κακό σε ένα συγκεκριμένο δικό του άνθρωπο. Ξέρω πως δεν έχει διαύγεια και πως ίσως να δίνουμε παραπάνω σημασία από όσο πρέπει αλλά με φοβίζει αυτή η οργή που βγάζει σε αυτόν τον άνθρωπο. Αναρωτιέμαι αν πραγματικά θα μπορούσε να κάνει κακό στη φάση που βρίσκεται.

Σήμερα είμαι χαρούμενος και ευτυχισμένος.Ξεμπερδεύω με τη σχέση μου και κατ'επέκταση με την Αθήνα και τη δουλειά και γυρνάω Καρδίτσα για μόνιμα ύστερα από 5 άσκοπα χρόνια εδώ κάτω.Δουλειά και σπίτι παίζουν άνετα στην Καρδίτσα.Νιώθω σαν να απολύθηκα από φαντάρος στον πολεμο.Σας φιλώ.

Κάνω αυτή την εξομολόγηση με σκοπό να ηρεμήσω λίγο. Την επόμενη Δευτέρα δίνω τα 2 τελευταία μαθήματα για πτυχίο. Ίδιος καθηγητής πολύ αυστηρός που δεν περνάει κανέναν. Έχω άλλη μια βδομάδα διαβασμα και θα πάω όσο καλύτερα προετοιμασμένος γίνεται. Αύριο ξυπνάω και πέφτω με τα μούτρα στις επαναλήψεις.

Χωρίσαμε πριν από ακριβως 2 χρόνια. Επρεπε να γίνει. Αλλά μου λείπεις. Τώρα έχεις σχέση, και με βλέπεις σαν φιλο. Αλλά εγω δεν ξερω τι θέλω. Δοκίμασα να ξεφύγω. Ραντεβού, σεξ, προσπάθειες για σχέση...Αν εξαιρέσεις 1-2 στιγμές που ένιωσα ότι ξεφεύγω, είμαι ακόμη κολλημένος. Κολλημένος με την ιδεα σου, με την ιδεα της τότε ζωής μου, που ήταν πιο εύκολη, που ήμουν ερωτευμένος και όλα έμοιαζαν δυνατά. Που πίστευα στην αγάπη, στην ειλικρίνεια, σε μενα. Μου λείπεις. Ή μήπως απλώς μου λείπει η ανάμνηση; Και πως να ξεφύγω απ αυτήν! Εγκλωβίστηκα. Πως να προχωρήσω και να δημιουργήσω νέες αναμνήσεις, όταν όλα συγκρίνονται με σένα; Και ναι, κλισέ, αλλά όλα σε θυμίζουν. Πάνε 4,5 χρόνια από τότε που σε γνώρισα. Άραγε σου λείπω ποτε; Έστω λίγο...Εσείς τι λέτε; Τι να κάνω; Βαρέθηκα το τιντερ, τα ραντεβου, την σκιά του.

Έχω μια φίλη εδώ και 5 χρόνια με την οπΟία έχουμε τσακωθεί αρκετές φορές στο παρελθόν αλλά τα τελευταία 2 χρόνια τα πάμε πολύ καλά και την θεωρώ και με θεωρεί όπως λέει κολλητή. Μένουμε κάνα 40 λεπτό μακρυά αλλά οταν πχ με χρειαστεί είμαι εκεί. Χρειάστηκα τη βοήθεια της χτες λοιπόν γιατί είχα πάρα πολλά πράγματα να πάω στο σπίτι μου που τυχαίνει να είμαι σχεδόν δίπλα από τη γιαγιά της και της ζήτησα αν μπορεί να με βοηθήσει ένα δεκαλεπτό με τα πράγματα . Ενώ δεν είχε κανονησει κατι εκείνη τη μέρα μου είπε μόνο ότι ήθελε να πάει ολο το απόγευμα στη γιαγιά της της κάνω τέλεια και της είπα θα την χρειαστώ. Εν τέλη δεν ήρθε να με βοηθήσει γιατί ήθελε να περάσει χρόνο μαζί της και το σεβάστηκα και της λέω τελοσπαντων θα τα καταφέρω μόνη μου αν είναι θα περάσω για κάνα μισάωρο να σας δω.Η γιαγια της είναι γενικά τσαχπίνα και κάθε φορά που με βλέπει με καλεί για καφέ σπίτι της αλλά έχω καιρό να πάω λόγω υποχρεώσεων και τώρα το βρήκα μια καλή ευκαίρια. Τα πράγματα με χίλια δυο ζωρια τα ανέβασα σπίτι ήταν και βαριά πολλά βιβλία κλπ πολλά.. Ακόμα και για να περαστές λίγο μου το ακύρωσε και μ είπε ότι τελικά θα καθόταν και αυτή μόνο για έναν καφέ μαι της και γενικά μου το απεφευγε. Τελοσπαντων δεν με πείραξε και εννοείται κατανοώ ότι θέλει να περάσει χρόνο μαζί της κλπ απλώς από τη στιγμή π ηταν δίπλα σε μια ανάγκη που της ζήτησα την βοήθεια μου αρνήθηκε ενώ εγώ ένα τηλ παίρνει και είμαι αμέσως εκεί πόσο μάλλον να είχε και ανάγκη. Και δεν είναι μόνο αυτό το έχω παρατηρήσει και σε άλλες περιπτώσεις όταν την χρειαστώ απούσα. Αλλά κάνουμε καλή παρέα αλλά έχω τις αμφιβολίες μου και καμια φορα πιστεύω ότι κάνω λάθος που της ανοίγομα τόσο . εσείς τι λέτε

Δεν έχω καλή διάθεση. Βλέπω τι συμβαίνει στον κόσμο και νιώθω χάλια. Σκέφτομαι το μέλλον μου και πόσο χρόνο σπατάλησα ανούσια Πηγαίνω να κοιμηθώ με την ελπίδα ότι αύριο πρωί θα έχω επανέλθει στην αισιοδοξία μου και στην ξεγνοιασιά που με διακατεχει. Θα έπρεπε να χαιρόμαστε τη ζωή κι όχι να την ξοδεύουμε ή να την πουλάμε φθηνά.

Στην μάννα μου .πήγε να μείνω σαν εισβολέας ο αδελφός μου που είναι μόνος και χωρισμένος.ειναι κουραστικός.οι γονείς μου είναι ογδόντα και...θέλουν ηρεμία...αυτός το μόνο που κάνει είναι να λέει εξυπνάδες...και Νάτα τζουζει.δεν δουλεύει... Και τρώει ότι του έχει απομείνει από αυτά που έχει βγάλει.ειναι 55.οι γονείς μου στενοχωριουνται .θα τους σκάσει πρέπει να φύγει από κει.