ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν διαβάζεις συχνά τον γραπτό λόγο κάποιου ή σχολιαστή ή εξομολογουμενου και για παρα πολλή καιρό είναι σαν να βλέπεις την ψυχή του , τον εκτιμάς και τον αγαπάς σαν να είναι φίλος ή φίλη σου.Νοιαζεσαι για αυτόν και ανησυχείς αν έχει καιρό να γράψει κάτι αν του συνεβει κατι... Τον αγαπάς γιατί βλεπεις ότι ειναι όμορφος άνθρωπος στην ψυχή, εμψυχώνει κάποιον και του δείχνει τον σωστό δρόμο ακόμα κι αν ο άλλος πρέπει να ταρακουνήθει για να "ξυπνήσει " ( με κόσμιο και ευγενικό τρόπο) και να βγει από τον λαβύρινθο, να απεγκλωβιστεί από τις σκέψεις του...Είναι άξιοι θαυμασμού και αληθινοί Χριστιανοί... Άλλοι ομως που διαβάζουμε τον γραπτό τους λόγο εδώ ξοδεύουν πληθώρα ενέργειας και χρόνου για έναν μόνο θλιβερο σκοπό, να σε πονέσουν ,να σε προσβάλλουν και να σε ντροπιασουν ( παρακινώντας κι άλλους ) ώστε να ... Χαρούν, να κουτσομπολεψουν και θα χαιρομουν αν σε έβλεπαν να κλαίς γοερά... Τι ειδους χαρά βρίσκει κανείς σε όλο αυτό το κατακρεούργημα μιας ψυχής που ειναι συνήθως άμεμπτη πάντα απορρουσα... Αυτό είναι αισχρό, άνανδρο και ανέκαθεν μου προκαλουσε αποστροφή , θυμό και ταυτόχρονα λύπη. Τα άτομα αυτά πάσχουν γιατί η κακια είναι αρρωστια υπουλη και τους διαλύει σιγα-σιγα. Ίσως δεν ένιωσαν ποτε το μεγαλείο του να δίνεις αγάπη και την όμορφη αίσθηση που σου χαρίζει η αίσθηση μιας καλής κουβέντας, μιας αγκάλιας, ένα χάδι στα μαλλιά, να κρατάς το χέρι κάποιου ενθαρρύνοντας τον κι ας μην σου επιστραφούν... Όλα αυτά τους προκαλούν εμετό και θεωρούν αδυναμία την καλοσύνη και μαγκιά την σκληρότητα. Καλό ξημέρωμα και όσο ζούμε να αγαπάμε. Αυτό είναι το νόημα της ζωης

Αυτός που αγαπω?Θα το άντεχε η καρδιά μου?

Θορυβωδεις μου γείτονες, αιτία για την περιπλάνηση μου ως αυτή την ώρα στις εξομολογησεις, σας αφιερώνω αυτές τις γραμμές, όντας σίγουρος πως δεν θα τις διαβάσετε ποτέ. Τι κι αν επι τρια συναπτα ετη προσπάθησα να σας κάνω να καταλάβετε πως δεν μπορείτε να συμπεριφερεστε σαν οπαδοί εν τω μεσω της νυκτός, ότι τα τέσσερα υψιφωνα τέκνα σας πρέπει να κοιμουνται και όχι να δίνουν ρεσιτάλ, τι κι αν ανταλλαξαμε βαριά λόγια, τι κι αν σας καλεσε η αστυνομία για επιπληξη, εσείς συνεχιζετε λες και ζείτε μόνοι σ αυτό το κτίριο και οι υπολοιπες 20 οικογένειες είναι φαντάσματα. Το πήρα απόφαση όμως, ότι δεν έχω να κάνω με νοημονα όντα κι έτσι περιμένω να σας πάρει ο Μορφεας στην αγκαλιά του, για να μην επικαλεστω κάποιον αλλον επισκέπτη πολύ πιο σκοτεινό.

Πρέπει να δούμε τη ζωή με αισιοδοξία. Αλλά πως να γίνει αυτό όταν βλέπεις την μαυρίλα παντού.; το ένα είναι εξάρτηση του άλλου ας είμαστε ρεαλιστές.

Θεωρώ χειρότερο το να αγαπησεις έναν άνθρωπο από το να τον ερωτευτείς. Ο έρωτας κάποια στιγμή ξεθυμενει η αγάπη ποτέ.

Βγήκε με άλλη ενώ μου ελεγε ότι διαβαζει για εξεταστική, ευχαριστώ, για ολα τα ψέμματα ότι και καλα με αγαπούσες. Εγώ βγηκα η χαζή, που αλήθεια σε αγαπούσα, και ας είχαμε τους καυγάδες μας.

Θέλω να εξομολογηθώ ότι στέλνω βιογραφικά για άλλη δουλειά γιατί σε αυτήν που είμαι τώρα με μειώνουν συνεχώς βγάζω πολύ δουλειά για άλλα άτομα και με έχουν βρει μικρή και με πατάνε

Ποσο να κανεις πως δεν καταλαβαινεις τα ψεματα που σου λεει,,,,,,,,ΠΟΣΟ,,,,,,,

Τον σκέφτομαι... Θέλω να του στείλω έχουμε να μιλήσουμε πάρα πολύ καιρό και απλά θέλω να στείλω αυτός βέβαια δεν έχει κάνει κάποια κίνηση.

Θα είμαι ευθύς:Είμαι 26 στα 27 και αισθάνομαι πολύ άσχημα για τη ζωή μου. Δεν έχω ζήσει πραγματικά τίποτα. Δεν έχω φίλους - πάνε 8-9 χρόνια που είχα παρέες συμμαθητές από το σχολείο- δεν έχω κοπέλα (δεν είχα ποτέ, ούτε έχω κάνει σεξ) και είμαι ολομόναχος. Έχω σπουδάσει κάτι που δε μου άρεσε και το οποίο δεν έχω ολοκληρώσει (και πλέον ούτε θέλω ούτε μπορώ να το πράξω) και δεν έχω τίποτα να θυμάμαι από τα νεανικά μου χρόνια.Ακούω γύρω μου άτομα να μιλούν για τις σχέσεις τους (νυν και πρώην) για τις παρέες τους, για το που πηγαίνουν, τι κάνουν και γενικά μιλούν για πράγματα που έχουν ζήσει και εγώ νιώθω ότι δεν έχω να πω τίποτα. Διακοπές με φιλους δε πήγα ποτέ. Σε καφετέριες και τέτοια έχω σταματήσει να πηγαίνω από τότε που έχασα τις παρέες μου, Σαββατόβραδο δε θυμάμαι να έχω βγει ποτέ μου. Δεν είμαι σε τίποτα καλός. Και γενικα είμαι ένα τίποτα. Ένας ανύπαρκτος. Είμαι αδύναμος ως χαρακτήρας. [Για να καταλάβετε, μετά από χρόνια νιώθω ερωτευμένος και δεν έχω το θάρρος να το πω στην κοπέλα που μου αρέσει (ποτέ δεν ειχα, ούτε θα έχω)] . Γενικά, δεν έχω τα προσόντα για να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις της ζωής. Απορώ πως έχω επιβιώσει τοσα χρόνια... Και άλλα πολλά που δεν έχω το κουράγιο να σας γράψω. Πραγματικα είμαι πολύ άσχημα ψυχολογικά. Νιώθω σαν να μην έχει κάποιο νόημα η ζωή μου πλέον....Τα χρόνια πέρασαν και δε γυρίζουν πίσω, η ζωή φεύγει και εγώ απλός θεατης...Ποσο θα ήθελα μια ζωή φυσιολογική.... Ειλικρινά... Με τις παρέες μου, τη κοπέλα μου έχοντας να ζω και να θυμάμαι όμορφες στιγμές κλπ κλπ..Όλο αυτό με τσακίζει. Δεν έχω κουράγιο πλέον.... Μία άδικα ξοδεμενη ζωή... Υ. Γ. Συγγνώμη για το πρόχειρογραμμένο κείμενο. Είμαι σε πολύ άσχημη κατάσταση....Υ.Γ. Κάθε συμβουλή ευπροσδεκτη. Έχω ανάγκη να πιαστώ απο κάπου (οπουδηποτε). Απλά δε μπορώ άλλο...Υ. Γ. Και το πιο τραγικό είναι ότι προς τα έξω δε τα βγάζω όλα αυτά. Αν με δείτε στο δρόμο θα με θεωρείσετε ως ένα απλό καθημερινό φυσιολογικό άτομο... Που να ξέρει όμως κανείς...