ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι πολύ αγχώνμενη που θα ξεκινήσω πτυχιακηη..κι παράλληλα θα ψάχνω καινούργια δουλειά γιατί τελειώνω τη πρακτική μου σε λίγο καιρό..

Με φλερταρει ενα παιδι στου σπιτιου μου την αυλη !!Νταξει οχι Στη σχολή με φλερτάρει ενα αγορι , το οποιο ομως εγω μεχρι τωρα πίστευα οτι ειναι "κακοπαιδι" που λενε Νομιζα οτι ηθελε μονο να ..ξερετε τι και τιποτα ουσιαστικότερο Γενικα μου περνουσε αδιαφορο σαν ατομο Τον τελευταιο μηνα με πλησιαζει και με πειραζει μου μιλαει μου πεταει κοπλιμεντα και μετα σαν να ντρεπεται τα παίρνει πισω Σημερα μου ειπε πανω σε συζητηση μεταξυ σοβαρου αστειου : "μη με ξαναχαιρετήσεις στο δρομο γιατι θα κολλησω μαζι σου και..." Και εκανα πως δεν ακουσα να δω τι θα λεγε Και μου ειπε "τιποτα , χαμος με το καιρο ε ; " Επίσης υον επιασα να με χαζευει στο προαύλιο ενω του μιλουσε ενας φιλος του Δεν ξερω βρε παιδια εχει αρχισει να μου ψιλοαρεσει αλλα γενικα η φημη του δεν ειναι και του καλυτερου παιδιου και σκεφτομαι πως θελει να κανει τον καμποσο στη παρεα του με +1 κοπελα στη λιστα του ...

Ρε παιδιά, είμαι φοιτήτρια πρώτου έτους και δεν έχω καμία ανασφάλεια που δεν έχω αγόρι (συνειδητά), αλλά με αγχώνουν οι γύρω μου, φίλες και γνωστοί που με ζαλίζουν να αποκτήσω και ότι είναι κρίμα λόγω παρουσιαστικού,να μην υπάρχει κάτι στη ζωή μου.Δε γράφω γιατί απελπίστηκα,ωστόσο μπήκα σε σκέψεις.Μήπως τελικά όντως υπάρχει θέμα με τη δέσμευση;

Με τον σύντροφο μου είμαστε μαζί σχεδόν πέντε χρόνια και πρόσφατα επισημοποιήσαμε την σχέση μας. Ήξερε εξαρχής ότι ποτέ μου δεν έκανα δουλειές στο σπίτι και επίσης δεν ήξερα να μαγειρεύω. Τον τελευταίο χρόνο συγκατοικούμε και όσο και αν προσπάθησα να κρατάω το σπίτι και να δουλεύω παράλληλα (δουλεύω αρκετές ώρες και μου αρέσει πολύ η δουλειά μου) δεν τα κατάφερα με αποτέλεσμα να γκρινιάζει συνεχώς που δεν βρίσκει φαγητό και αναγκάζεται να μαγειρεύει και ότι το σπίτι δεν είναι τακτοποιημένο κτλ. Αποφάσισα να του προτείνω να έρχεται μια γυναίκα σπίτι να μας καθαρίζει και φαγητό να παίρνουμε απ΄την μάνα μου που μένει πλέον αρκετά κοντά μας. Συμφώνησε και έτσι νόμιζα ότι το πρόβλημα λύθηκε. Χθές καλέσαμε φίλους στο σπίτι μας για φαγητό (το είχε μαγειρέψει ο ίδιος) και μπροστά τους ξεκίνησε να λέει ότι οι γονείς μου έκανα λάθος στην διαπαιδαγώγησή μου αφού δεν φρόντισαν να μου μάθουν το νοικοκυριό με αποτέλεσμα να ταλαιπωρώ τον μέλλοντα άντρα μου και την μελλοντική μας οικογένεια. Τόνισε 100 φορές ότι το μόνο που έκανα χθές ήταν να στρώσω το τραπέζι ενώ εκείνος πήγε στο super και μαγείρεψε κιόλας. Και έθεσε επίσης τους προβληματισμούς του, μπροστά στους φίλους μας, ότι τι σοι μάνα θα γίνω που δεν θα μπορώ να μαγειρέψω για ενα μωρό κτλ. Με πλήγωσε παρά πολύ η συμπεριφορά του και από χθές του κρατάω μούτρα. Πείτε ρε παιδιά δεν είναι άδικος;

Έχω ένα πρόβλημα. Νιώθω διαρκώς ότι ολοι μου λένε ψέματα και προσπαθουν να με κοροϊδέψουν ας πούμε. Δεν ξέρω γιατι το κανω αυτό. Δεν τσακώνομαι και κατήγορω όλον τον κόσμο προφανώς γιατί κατάλαβαινω ότι τις περισσότερες φορές είναι οι δικές μου υπερβολές. Απλά πολλές φορές στεναχωριέμαι και απομακρύνομαι για αυτον τον λόγο.

Σήμερα δεν έχω καμία όρεξη να πάω σπίτι. Δυστιχως βρέχει και δεν μου κάνει κέφι να πάω μια βόλτα. Δεν έχω κανέναν φίλο εύκαιρο και καμία παρέα. Έλεγα να πάω σε κανένα internet cafe αλλά υπάρχει ένα θέμα...... Είμαι κορίτσι. Με μερικούς το συζήτησα μου είπαν ότι τι θεωρούν λίγο ξεκαρφοτο να πάει μια κοπέλα μόνη της σε τέτοιο μέρος. Εσείς τι λέτε για αυτό?

Με αποφεύγει λέγοντας ότι είναι πολύ πιεσμένος αυτόν τον καιρό αλλά δεν ξεκόλλαει τα μάτια του από πάνω μου κάθε φορά που με πετυχαίνει κάπου. Αφού δεν ενδιαφέρεται γιατί δεν σταματάει να ασχολείται μαζί μου τελείως; Γιατί δεν σταματάει να στέλνει; Κουράστηκα. Μου αρέσει πολύ και εκεί που ξεκιναω να τον σκέφτομαι λιγότερο εμφανίζεται ξανά και επιμένει να βρεθούμε. Μου εξήγησε κάποια πράγματα αλλά εγώ θεωρώ ότι είναι δικαιολογίες.

Αυτή την εβδομάδα δίνω για δίπλωμα οδήγησης και έχω παρά πολύ άγχος ενώ οδηγώ πολύ καλά αλλα δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου νομίζω ότι όλα θα πάνε σκατα και θα με κόψουν. Κανένα tip?

Δυο χρόνια μαζί . Τρία εγώ τον ήθελα . Χωρίσαμε ,ξέρω ήμουν ζηλιάρα . Μου ορκιζόταν πως ποτε δεν θα με αφήσει . Μου το θύμιζε πάντα . Ότι εμείς θα τα ξεπεράσουμε όλα και θα ζήσουμε μαζί για πάντα . Είμαστε 19 χρόνων . Ξέρω μικροί αλλά τόσο σπάνιο παιδί . Με άφησε . Αμα ήμουν αλλιώς δεν θα τον έχανα .

Με το αγόρι μου είμαστε 3χρονια μαζί έχει φύγει στρατό εδώ και καιρό.Μου φαίνεται πως κάτι έχει αλλάξει όταν έχει άδεια κ ερχετε εδώ δεν θέλει να περνάμε όλη την μέρα μαζί και νιώθω πως δεν είναι τόσο ζεστός όσο ήταν παλιά μήπως σκέφτεται να με χωρίσει δεν ξέρω τι να κάνω :((