ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε μερικές ημέρες φεύγει και το 2022. Και πάντα αυτήν την περίοδο, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, ανυπομονώ να έρθει ο καινούριος χρόνος. Όχι για τίποτα άλλο, απλώς για να βάλω σε εφαρμογή όλα όσα έχω σκοπό να κάνω κάθε καινούρια χρονιά. Και πάντα γίνεται το ίδιο ακριβώς: Ο ενθουσιασμός μου πηγαίνει περίπατο σε χρόνο μηδέν. Και εξακολουθώ να κάνω τα ίδια με την προηγούμενη χρονιά. Βάζω στόχους που ούτε καν προσπαθώ να επιτύχω. Δεν ασχολούμαι καν, για να τα λέω πιο σωστά. Το ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι κάθε νέο έτος βάζουν στόχους. Επίσης, γνωρίζω ότι τις περισσότερες φορές, είτε εγκαταλείπουν την προσπάθεια, είτε δεν ασχολούνται καθόλου, ξεχνώντας πολύ γρήγορα τις δήθεν υποσχέσεις προς τον εαυτό τους. Το ερώτημα όμως είναι άλλο: Για ποιο λόγο μπαίνουμε σε αυτήν την διαδικασία; Τείνω να πιστέψω ότι είναι μια μορφή ιδιότυπου ''ψυχαναγκασμού'', απλώς και μόνο επειδή έτσι το μάθαμε ή έτσι μας το έμαθαν κάποιοι άλλοι (ή προσπάθησαν να μας το μάθουν, έστω) ή καθαρά από σκέτο μιμητισμό... Δεν τηρώ σχεδόν ποτέ τις υποσχέσεις προς τον εαυτό μου, το παραδέχομαι... Επίσης, δυσκολεύομαι να θέσω μακροπρόθεσμους στόχους... Αυτό συμβαίνει και λόγω του ότι έχω το πολύ κακό ελάττωμα να βαριέμαι πολύ εύκολα...Από την άλλη βέβαια, τηρώ πάντα τις υποσχέσεις μου προς τους άλλους... Ίσως επειδή δεν έχω χειρότερο από το να μην τηρούν οι άλλοι τις υποσχέσεις τους προς εμένα... Τί να πω...

Στα 35 μου,θα περασω αλλη μια πρωτοχρονια χωρις να βγω,χωρις παρεα,χωρις διασκεδαση η χαρα,τιποτε,μεσα στο σπιτι,οταν οι περισσοτεροι γνωστοι ηδη εχουν κλεισει και κανονισει να πανε καπου,να αφησουν πισω το δυσκολο 2022 και να ξεκινησουν με περισσοτερη αισιοδοξια και στοχους το 2023,δυστυχως για μενα δεν ισχυει αυτο,βρισκομαι εγκλωβισμενος σε μια δουλεια που δεν μου αρεσει,με λιγα χρηματα,που δεν μου επιτρεπουν να μενω μονος μου,προσωπικος χρονος ειναι λιγος για δραστηριοτητες,φιλοι και σχεσεις ειναι ανυπαρκτες.

Τις προαλλες μιλουσα μ ενα φιλο κ μου ελεγε ποσο πιεσμενος ειναι κ ποσο χαλια του πανε ολα στη ζωη του τον τελευταιο καιρο. Αν δεις το προφίλ αυτου του ανθρωπου στο ινσταγκραμ θεωρεις οτι το παιδι εχει λυσει ολα του τα προβληματα. Ολο φωτο απο ταξιδια, εξόδους με φιλους κ χαρουμενες στιγμες. Ναι, σιγουρα στα σοσιαλ μιντια δεν θα ανεβασεις ενα βιντεο σου την ωρα που κλαις ξερω γω, αλλα απο την αλλη κ το να ανεβαζεις μονο υπερβολικα χαρουμενες στιγμες δινοντας στους αλλους την αισθηση οτι η ζωη σου ειναι τελεια, ενω ειναι ακριβως το αντιθετο, κ αυτο υποκρισια δεν ειναι? Δεν καταλαβαίνω αυτή την απεγνωσμενη αναγκη μερικων ανθρωπων να δείξουν οτι η ζωη τους ειναι τελεια ενω αυτο μπορει να μην ισχυει. Θεωρω οτι ειναι κ πολυ επικινδυνη αυτη η μοδα του να προβαλουμε κατι που επι της ουσιας ειναι ψεύτικο. Γιατι οι αλλοι που δεν ξερουν τι κρυβεται πισω απο μια φωτο θα πιστεψουν αυτο που η φωτο δειχνει (το οποιο μπορει να ειναι 100% ψεμα). Οταν λοιπόν ο αλλος ανεβαζει φωτο απο την φαινομενικα τελεια ζωη του εγω θα συγκρίνω την φαινομενικα τελεία ζωη του με τη δική μου που ξερω τι προβληματα εχει κ θα αισθανθω μειονεκτικα, θα με παρει απο κατω. Αν δουμε ας πουμε φωτο μιας κοπελας που ποζαρει με το μαγιο της κ εχει αναλογιες μοντελου θα μας πιασουν τα ψυχολογικα μας που πηραμε 3 κιλα. Μπορει η κοπελα ομως να μην εφαγε σχεδον τιποτα για 2 μερες ωστε να βγαλει φωτο που φαινεται η κοιλια της τοσο επιπεδη. Η μπορει να ρουφουσε την κοιλια της οταν εβγαλε τη φωτο ή μπορει να ειναι φωτοσοπαρισμενη η φωτο. Αντιστοιχα, βλεπουμε φωτο ζευγαριων κ μας πιανει το παραπονο "μα τι κανω λαθος κ δε στεριωνω με κανεναν?". Που να ξεραμε οτι οι μισοί απ αυτους που φωτογραφιζονται αγκαλιασμενοι κ δηθεν ερωτευμενοι, ειναι απλα βολεμενοι κ μενουν σε σχεσεις που δεν τους καλυπτουν απο συνήθεια, φοβο, εξαρτηση κλπ. Απλα δεν καταλαβαινω γιατι μερικοι ανθρωποι νιωθουν τοσο εντονα την ανάγκη να προβαλλουν κατι το οποίο δεν ειναι αληθεια. Τι κερδιζουν οι ιδιοι απο το να υποκρινονται? Δηλαδη αν δεν περνας τελεια στη σχεση σου, γιατι σε νοιαζει τοσο το να φανει οτι περνάς καλα? Αντι να ξοδευεις τοση τσαμπα ενεργεια στο να πεισεις τους αλλους οτι εισαι ευτυχισμένος, γιατι δεν κανεις κατι για να γινεις οντως λιγο πιο χαρουμενος? Ειλικρινα μου φαινεται αστειο το οτι καποιος μπορει να βγει κ να περασει χαλια, αλλα να ανεβασει ενα στορι στο οποίο υποκρινεται οτι διασκεδαζει απλα κ μονο για να δωσει την εντυπωση στο κοινο του οτι περναει τελεια. Ειναι πραγματικά θλιβερο... Δηλαδη μερικοι γινεστε χαρουμενοι απλα με το να δειχνετε στους αλλους οτι ειστε χαρουμενοι ενω μπορει να μην ειστε? Ζειτε για τους άλλους ή για εσας? Μπορει καποιος να μου εξηγησει?

Θα γίνει ανταλλαγή δώρων μεταξύ των συναδέλφων, το λεγόμενο secret Santa, πρώτη φορά ακούω για κάτι τέτοιο μιας και στις προηγούμενες δουλειές μου δεν κάναμε τίποτα αντίστοιχο. Εγώ μόλις το άκουσα ζήτησα να βγω απο την διαδικασία μιας και ποτέ δεν ήμουν της νοοτροπίας των δώρων, επίσης δεν έχω καμία όρεξη να τρέχω να βρω, τι δώρο θα ταιριάζει στον συνάδελφο που θα πετύχω και την αλήθεια δεν έχω καμία όρεξη να πάρω δώρο σε έναν συνάδελφο που μπορεί να μην γουστάρω, επίσης δεν μου περισσεύουν λεφτά για δώρα σε άσχετους. Εγώ εντέλει δεν θα συμμετάσχω και ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει πως το πήραν στην δουλειά, η μόνη επαφή που θέλω να έχω με τους ανθρώπους της δουλειάς είναι μόνο όταν είμαι στον χώρο εργασίας, τελείωσε το 8ωρο; Απο κει κ πέρα δεν θέλω ούτε να με ξέρουν ούτε να τους ξέρω!

Είμαι 27 χρόνων και έχω σχέση σχεδόν ένα χρόνο με το αγόρι μου. Τώρα είμαστε από απόσταση . Εγώ είμαι στην Αθήνα μαζί με την μητέρα μου αυτό το διάστημα. Πριν κάποιο καιρό όταν η μητέρα μου ήταν στο σπίτι μας στην επαρχία και εγώ στην Αθήνα, πήρε τηλέφωνο να ευχηθεί στο αγόρι μου και του είπε κάποια πράγματα που είχε πει το αγόρι μου σε εμένα και τα είχα συζητήσει με την μητέρα μου. Αμέσως το αγόρι μου τα έβαλε με εμένα γιατί του κρύβω πράγματα και γιατί δεν του είχα πει ότι το συγκεκριμένο θέμα το συζήτησα με την μητέρα μου. Εγώ του είχα εξηγήσει ότι επειδή δεν έχω φίλες παρά μόνο μια γνωστή , ούτε κάποια αδερφή ή ξαδέρφη που να είμαι κοντά, τα λέω στην μητέρα μου για να πάρω μια γνώμη. Το γεγονός ότι η μητέρα μου πήρε την πρωτοβουλία να τον πάρει τηλέφωνο και να του ευχηθεί με ενόχλησε αρκετά. Της είπα με όμορφο τρόπο ότι δεν θα ήθελα να τον ξαναπάρεις τηλέφωνο και γενικά να μην ανακατεύεται και είχε συμφωνήσει. Σήμερα τον ξαναπήρε τηλέφωνο να του ευχηθεί για τα Χριστούγεννα χωρίς να με ρωτήσει και θύμωσε επειδή θεώρησε ότι της μίλησε ειρωνικά και ότι δεν εκτίμησε ότι τον πήρε τηλέφωνο για τις γιορτές κτλ. Μου λέει να τελειώσω την σχέση μου κτλ. Δεν μπορώ να της βάλω όρια , ώστε να μην ανακατεύεται στην ζωή μου . Της έχω μιλήσει και με όμορφο τρόπο και με καυγάδες . Δεν σέβεται την άποψη μου και κάνει πάντα το δικό της. Τον αριθμό του αγοριού μου τον είχαν ζητήσει οι γονείς μου όταν θα πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι μαζί του σε περίπτωση που γίνει κάτι.Έχουμε σπίτι στην επαρχία και έχω αποφασίσει να μείνω στην Αθήνα για να βρω δουλειά και αργότερα θα έρθει και το αγόρι μου να μείνουμε μαζί. Η μητέρα μου λέει ότι δεν θέλει να έρθει το αγόρι μου για να μείνουμε μαζί και ότι έτσι δεν θα μπορεί να έρχεται να με βλέπει στην Αθήνα. Ξέρω ότι ίσως λέω παραπάνω πράγματα στη μητέρα μου και έτσι ανακατεύεται πιο πολύ, αλλά το κάνω επειδή δεν έχω κάποιον να μοιράζομαι τα πράγματα που με απασχολούν. Ξέρω ότι πρέπει να τα κρατάω για τον εαυτό μου όλα και να κάνω ότι νομίζω,αλλά καμιά φορά έχω την ανάγκη να κουβεντιάσω με κάποιον γιατί νιώθω ότι ίσως κάνω κάποιο λάθος κτλ. Το γεγονός ότι θα μείνω στην Αθήνα και οι γονείς μου στην επαρχία ξέρω ότι θα την κάνει να ανακατεύεται λιγότερο εφόσον θα είμαστε μακριά, αλλά γενικά δεν μπορώ να την διαχειριστώ. Με κάνει ότι θέλει. Αν θέλει να λήξω την σχέση μου θα την λήξω, ούτε θα υπολογίζει την γνώμη μου όταν της ζητήσω να μην κάνει κάτι. Τώρα θα μου πείτε να της βάλεις όρια ...πραγματικά δεν μπορώ. Η μητέρα μου σαν χαρακτήρας είναι νευρική , αρπάζεται με το παραμικρό και έτσι καταλήγουμε να τσακωνόμαστε. Λέει ότι το κάνει για το καλό μου και ότι αν συμβεί κάτι αυτή θα τρέχει μετά όχι το αγόρι μου.

Πήγα μια μικρή βόλτα αρκετά έξω απο το χωριό μου σε κάτι ερημιές με το αμάξι ως ένα σημείο και μετά με τα πόδια, ως φυσιολάτρης άλλωστε, σε κάτι χωράφια και δάση, κάνω και συλλογή μανιταριών στις εξορμήσεις μου, ήταν μετά το χριστουγεννιάτικο τραπέζι (τούμπανο η κοιλιά απο το πολύ φαγητό). Είχα απομακρυνθεί αρκετά απο το αυτοκίνητο μέσα σε κάτι δάση όταν άκουσα σε κοντινή απόσταση κάτι σαν γρυλισματα αλλά σίγουρα δεν ήταν σκυλιά, όπως κατέληξα πρέπει να ήταν αγριογούρουνα που μάλωναν. Αρχίσω να τρέχω γρήγορα προς το αυτοκίνητο, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, σκεφτόμουν πως εάν τα έβλεπα πίσω μου να σκαρφαλωνα σε κανα δέντρο αλλα οι δυνάμεις μου είχαν κοπεί, μετα το πήγα περπατώντας, με τούτα κ με κεινα έφτασα στο αμάξι κατάκοπος. Σκέφτομαι πως καλό είναι να μην ξαναπαω μόνος για μανιτάρια στα βουνά, θα μπορούσα να είχα πάθει καρδιά απο την ταραχή και μετά απο τόσο φαγητό, τουλάχιστον βρήκα ενα σπάνιο μανιτάρι που δεν το είχα ξαναβρεί

Πέρασα στο πανεπιστήμιο στην πόλη μου, με αποτέλεσμα όπως είναι λογικό να μένω στο πατρικό μου.....ωστόσο, δε μπορώ να διαχειριστώ την κακή συμπεριφορά των γονιών μου. Μακάρι να είχα περάσει αλλού! Τα οικονομικά μας δε μας επιτρέπουν να νοικιάσω δικό μου σπίτι......τι να κάνω;,

Παιδιά δεν αντέχω αυτές τις μέρες, διαλυμένη οικογένεια, παλεύω με το άγχος άρα οι έξοδοι μου φαίνονται βουνό και υποχρεωτικοί. Δεν βγαίνω ένα βράδυ ,ανοίγω τα σοσιαλ βλέπω όλους που διασκεδάζουν και με πιάνει στενοχώρια ενώ παράλληλα σκέφτομαι γιατί εγώ δεν είμαι έτσι; Πολλά μα παρά πολλά που δεν έχουν τελειωμό.

Πλησιάζουν 8 μήνες από τότε που πέθανε η μητέρα μου,δέν έχει περάσει ούτε μία μέρα που να μήν την σκεφτώ και να βάλω τα κλάματα,και αυτές τις γιορτινές μέρες,η απουσία της είναι πιό αβάσταχτη από ποτέ.Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς εκείνη,και νιώθω πως αυτό δέν παλεύεται.Έχω βέβαια τον μπαμπά μου και τον αδελφό μου,καλούς φίλους και το αγόρι μου που μου συμπαραστέκεται όσο κανείς,ομολογώ όμως ότι όλα τα καλά του κόσμου και άν είχα,θα τα αντάλλαζα με το να είχα πάλι τη μαμά μου.Συγγνώμη άν σας χάλασα την χαρούμενη διάθεση,ήθελα να το μοιραστώ.Σας εύχομαι Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά με υγεία πρώτα και πάνω απ'όλα,και άν θέλετε,χαρίστε ένα φιλί και μία αγκαλιά στις μητέρες σας.Έτσι,χωρίς να υπάρχει λόγος...έτσι απλά κα αιφνιδιαστικά.Χρόνια Πολλά σε όλες και όλους!

Φεύγει άλλος ένας χρόνος. Με τα πάνω του και τα κάτω του. Με πολύ άγχος αλλά και με καινούριες προκλήσεις για μένα που ευτυχώς κατάφερα να ανταπεξέλθω. Είναι σημαντικό να έχεις κάτι για το οποίο ξυπνάς κάθε μέρα. Είτε αυτό είναι η δουλειά είτε οι δραστηριότητες που έχει ο καθένας για να ξεχνιέται. Ευτυχώς, αυτά δε μου έλειψαν φέτος. Αλλά... έχοντας φτάσει τα 30 πια η μοναξιά είναι κάτι ασήκωτο. Τολμώ να το παραδεχτώ, δεν έχω βιώσει ποτέ τον έρωτα. Δε με ενδιαφέρει να παντρευτώ, να κάνω παιδιά κι ας λένε οι άλλοι γύρω τα δικά τους. Πόσο μου έχει λείψει όμως να ζήσω κάτι όμορφο ή να έχω μια αγκαλιά. Πόσο μου έχει λείψει να γελάω. Δυστυχώς, με κυριεύουν διάφοροι φόβοι που τους παλεύω από πολύ μικρή. Και τα χρόνια περνούν και ξέρω ότι κάπου φταίω κι εγώ αλλά, γαμώτο, έχουν δυσκολέψει πολύ και οι συνθήκες. Εύχομαι να σπάσω τις αλυσίδες που με κρατάνε. Εύχομαι να βρεθεί ένας άνθρωπος για όλους όσους το έχουν ανάγκη. Κι ελπίζω να μην είναι πολύ αργά πια για μένα.