ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι τρεις μήνες την καινούργια μου δουλειά. Εγώ είμαι 23 αυτός είναι 31 ελεύθεροι και οι δυο. όλο αυτό το διάστημα καταλάβαινα ότι με ήθελε αλλά δεν έκανε ποτέ κίνηση κάποιες άλλες φορές μου έδειχνε σαν να του περνάω αδιάφορη. Τώρα, λίγο πριν πάρω την άδεια των Χριστουγέννων ήρθε και κάθισε μαζί μου τα είπαμε περάσαμε λίγο χρόνο μαζί με πήγε σπίτι μου και κατάλαβα ότι με θέλει και όλες αυτές τις φορές π με απέφευγε το έκανε απ αμηχανία όπως και εγώ. Το πρόβλημα είναι ότι δε μου ζήτησε ούτε το τηλέφωνο ούτε να βγούμε και αυτός έχει άδεια μια βδομάδα μετά τη δική μου. Απορώ γιατί δεν έκανε βήμα δηλαδή τώρα δύο βδομάδες δεν θα τα πούμε ;! Ούτε έχει ψάξει να με βρει στα social. Και εγώ ντρέπομαι να κάνω το πρώτο βήμα.

Προσπαθώ να κάνω κάποια προσέγγιση στο αλλο φύλι βολτάροντας εντελώς άσκοπα στους δρόμους (πολυσυχναστους) μπας και αλλάξω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ την τύχη μου γνωρίζοντας τυχαία το άλλο μου μισό κάπου εκεί έξω. Είναι χαζό;; Συγκεκριμένα περπαταω καθε μερα σε 2 συγκεκριμένους δρόμους που μου αρεσουν. Ομως κάθε φορά που το κάνω αυτό, με καταλαμβάνει ενα αίσθημα ματαιότητας και η απελπισία μου γίνεται μεγαλύτερη απο πριν. Δεν ξέρω αλλον τροπο να γνωρίσω γιατί παρεες δεν εχω, σε πολιτιστικά δρώμενα δεν μου αρεσει καθολου να πηγαινω και στην δουλειά ειμαι μόνη μαζι με τους μαθητές μου. Ειμαι χρόνια μονη και ετσι κατέφυγα στην μεσοβέζικη αυτη λύση, το περπατημα στην πόλη. Κάνω κάτι λάθος;

Ας με θυμηθεί κι εμένα κάποιος. Μια ζωή ξεγραμμενη.

Από όταν έμαθα για τις πολλές φορές που με απάτησε, στα 5 χρόνια που είχαμε σχέση, έχει διαλυθεί τελείως η αυτοπεποίθησή μου. Προσπαθώ να το διαχειριστώ και να προχωρήσω, αλλά με έχει τσακίσει και με έχει κάνει να μην μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν, αλλά και να νιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα.

Ακόμα μια χρονιά που ήμουν μέσα στο άγχος και το στρες, που νιώθω ανεπαρκής, που είμαι μόνη, που ερωτεύτηκα χωρίς ανταπόκριση, που τσακώθηκα, που στεναχωρέθηκα. Είχε και καλές στιγμές προς θεού όμως το μεγαλύτερο μέρος της ήταν απλά άγχος και στεναχώρια. Κάθε που φεύγει μια χρονιά φοβάμαι τι θα μου φέρει η επόμενη.

Είμαι με παρέα και ανάμεσα σε αυτους φιλος μου που τα τελευταία χρόνια σαν να κάτι παίζει δεν γνωριζω ας τον πούμε Χ . Δεν μιλάμε συχνά δεν είμαστε κολλητοί κολλητοί ,σπουδάζουμε σε διαφορετικά μερη αλλά είναι πάντα ενημερωμενος από τους αλλους για το life update μου χωρις να στέλνει μήνυμα σε μένα. Προχθές είδα έναν παλιό φιλο μου που είχα να δω καιρό . Όσο η παρέα περίμενε έτρεξα να αγκαλιάσω τον παλιό φίλο και με κράτησε στην μπαρλα. Μου λέει αχ αγάπη μου έλα να σε ξαναγκαλιασω φιλακια πολλά και εγώ ανταπόδωσα -όχι δεν είχαμε τίποτα ποτε-. Τέλος πάντων επιστρέφω στην παρέα δεν τον κοίταξα τον Χ γιατί είμαι σίγουρη πως είχε σκασει και όλη την ώρα θα μας έβλεπε που μιλούσαμε. Ενώ αλλες φορές και ως φιλος μόνο ο χ με ρωτάει ποιος είναι ο τάδε αυτος ο παρα άλλος όταν αναφέρομαι σε ανδρικά ονόματα αυτήν την φορά δε είπε τίποτα και είχε μούτρα . Μετά από το γεγονός αυτό ρώτησα τι έχει γιατί φαινοταν στεναχωρημενος και μου είπε ότι ήταν κουρασμένος. Προχώρησε μπροστά στο φιλο του ας τον πούμε Ψ και συζητούσε διαφορά και του λέει ο άλλος σε κάποια φάση πάνε να της ανοιχτείς γιατί μιλούσανε για κάποια αλλά δεν κατάλαβα ποια. Αυτός επανέλαβε πόσες φορές ότι όχι φιλαράκι η ιδανική διαφορά είναι 2 χρόνια . Και το έλεγε συνέχεια λες και το έκανε επίτηδες κοιτώντας με παράλληλα. Να σημειώσω πως αυτος ο αριθμός είναι η δίκη μας διαφορά. Τι να φανταστώ;

Ποσο σκατα συναισθημα να νιωθεις χαλια με τον εαυτο σου, να θελεις να μιλησεις σε κάποιον, και να μη ξερεις σε ποιον γιατι νιωθεις οτι κανεις δεν νοιαζεται για σενα

Ξεκίνησε το μεταξύ μας με ένα όμορφο φλερτ απο μεριάς μου και ανταπέδωσε. (έψαξε να με βρει μέσω γνωστού γιατί λόγω ενός γεγονότος δεν ανταλλάξαμε κατι εκείνο το απόγευμα). Μπήκαμε σε ενα mood συνεχης επικοινωνίας για 1,5 μηνα σαν να είχαμε σχέση. Στο δίμηνο την επιστέφτηκα την πολη της και περάσαμε 3 αρκετά ενδιαφέρουσες ήμερες .Γυρνώντας πισω αλλαξε στάση και μου είπε οτι δεν κανει σχέση και δεν θέλει να χάσει εμπειρίες ή ευκαιρίες που μπορεί να της τύχουν. (33 εγω,23 η κοπέλα). Απλα μου κανει εντύπωση γιατί πρώτη φορα μου λένε κατι τέτοιο χωρίς κανέναν ενδοιασμο. Ίσως εγω τα βλέπω ρομαντικά και θεωρώ πως νέες κοπέλες όταν βρουν κάποιον που περνάνε ομορφα, με σεβασμο και παιδεία κοιτάν να κάνουν μια υγιή σχέση.

Χωρίσαμε πρίν από 3 μήνες μετά από σχεδόν ένα χρόνο σχέσης,χωρίς να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος.Βασικά εγώ ήθελα να επικεντρωθώ απόλυτα στις σπουδές μου μιάς και είμαι στο τελευταίο έτος,ήταν και κάποια υπαρξιακά μου...και τέλος πάντων του είπα να χωρίσουμε.Μου ζητούσε,και με το δίκιο,του μία εξήγηση,αλλά τί να του έλεγα αφού δέν είχα κι εγώ εξήγηση.Έν πάση περιπτώσει το δέχτηκε,αλλά συνεχίσαμε να μιλάμε κατά διαστήματα σε φιλικό-και καλά-επίπεδο.Ώσπου ξανασυναντηθήκαμε από κοντά,τώρα την παραμονή των Χριστουγέννων σε ένα μαγαζί που πήγαμε με κοινούς φίλους.Από τη στιγμή που ξαναβρεθήκαμε μαζί και μέχρι να περάσει η αμηχανία των πρώτων στιγμών,δέν ξεκολλήσαμε ο ένας από τον άλλο.Δέν κρύβω ότι με το που τον είδα μετά από καιρό,μου φάνηκε ακόμα πιό όμορφος απ'ότι πρίν(είναι ωραίο παιδί αντικειμενικότατα)και ένιωσα κάπως περίεργα.Δέν του είπα φυσικά κάτι(αυτά δέν λέγονται...τα κρατάμε για εμάς κορίτσια!)και όσα ένιωσα εγώ για εκείνον και δέν τα εξέφρασα,τα εξέφρασε εκείνος με λόγια,και πολύ γρήγορα μάλιστα.Κάποια στιγμή φύγαμε,και...έγινε το αναπόφευκτο,το οποίο ήταν το ίδιο,ίσως και περισσότερο,τέλειο όπως τότε,γιατί σε αυτό το θέμα ταιριάζαμε πάρα πολύ.Ομολογώ πως το χάραμα των φετινών Χριστουγέννων ήταν ίσως το καλύτερο της μέχρι τώρα ζωής μου! Μετά και από αυτό,μου ζητάει να το ξανασυζητήσουμε και να το ξαναδούμε για τη σχέση μας,και να δώσουμε μία ευκαιρία.Δέν ξέρω τί ακριβώς να του πώ... Η αλήθεια είναι πως όταν ήμασταν στο μαγαζί που είχαμε πάει και παρατήρησα κάποιες να τον κοιτάζουν,ένιωσα κάτι "τσιμπήματα" ζήλιας,και τότε κατάλαβα ότι δέν θα μου ήταν εύκολο να τον φανταστώ με άλλη.Θα πώ κάτι που ίσως φανεί πολύ περίεργο,και εσείς θα κρίνετε:Πιστεύω πως εμείς οι δύο,ό,τι και άν έχουμε στις ζωές μας και όσο και άν προχωρήσουμε,πάντα θα ανήκουμε εκείνος σε εμένα,και εγώ σε εκείνον.Υ.Γ.:Μου είπε άν θέλω,να σχεδιάσει κάτι για τους δυό μας για τη παραμονή της Πρωτοχρονιάς,και εντελώς αυθόρμητα,δέχτηκα! Αυτό που θέλω πάνω απ'όλα,είναι να ξεκαθαρίσω μέσα μου,άν θέλω να είμαστε μαζί ή όχι.

Χώρισα πριν 2 μήνες περίπου από μια σχέση που φέτος θα κλείναμε 7 χρόνια. Η πρώτη μας σοβαρή σχέση και των δυο. Δεν ήταν ποτέ όλα ροδινα, ήμασταν παιδιά όταν ξεκινήσαμε την σχέση 16 και 18 εκείνος, δεν ξέραμε καλά καλά πως έπρεπε να φερθούμε κλπ, ξέραμε μόνο ότι αγαπιομαστε. Είμαι σε πολύ άσχημη φάση όπως καταλαβαίνετε. Τους τελευταίους 6 μήνες μέναμε μαζί, χωρίσαμε ύστερα από πολλούς τσακωμούς και καυγάδες. Μου φέρθηκε πολύ άσχημα στο τέλος, έβγαλε έναν πολύ εγωιστικό χαρακτήρα, δεν στάθηκε αρκετά δυνατός ώστε να πει τέλος ενώ ήθελε να ασχοληθεί με την καριέρα του και με άλλα πράγματα, όπως είπε και με έβαλε σε δεύτερη μοίρα. Προτίμησε να μου φερθεί χάλια και να αναγκαστω να φύγω όχι να ωριμάσει και να πει τέλος. Και εγώ φυσικά έβγαλα τον χειρότερο μου εαυτό όταν είδα αυτή την αντιμετωπιση. Οκ όλα αυτά, χωρίσαμε. Τώρα όμως νιωθω πολύ μπερδεμένη. Αρχικά, το ένα που σκέφτομαι τώρα είναι ότι μίλησα πρώτη φορά σε κοντινούς φιλους από την απελπισία μου και μόνο, τον τελευταίο καιρό πριν φύγω ήμουν έτοιμη να τρελαθώ, ξεσπούσα άσχημα ενώ εκείνος με έγραφε κανονικότατα, δεν υπήρχε καμία επικοινωνία. Γενικά όλα αυτά τα χρόνια δεν μιλούσα σε κανέναν για την σχέση μου. Αυτό τώρα έχει ως αποτέλεσμα να με κάνει να νιώθω μπερδεμένη και να νιώθω τύψεις που είπα σε τρίτους τόσα προσωπικά πράγματα κλπ κλπ. Νιώθω ενοχές για όσα είπα για εκείνον ενώ γνωρίζω ότι είπα απλώς τα συμβάντα. Είναι πρωτόγνωρο για εμένα να ανοίγομαι για τέτοια θέματα και δεν νιώθω ωραια. Θέλω απλώς να βρω κάτι να τους κάνω να ξεχάσουν όλα όσα τους είπα και να τα κρατησω για εμένα ενώ παράλληλα ξέρω ότι αυτό δεν είναι υγιες. Υπάρχει άλλος που να σκέφτεται κάτι παρόμοιο; Δευτερον. Μου είναι πολύ δύσκολο να χωνεψω ότι τελείωσε, τον αγαπούσα και τον αγαπώ πάρα πολύ, όλα αυτά τα χρόνια είχα μάτια μόνο για εκείνον, ναι όσο κι αν σας κάνει εντύπωση, ήθελα πάρα πολύ μια ζωή μαζί του, μέχρι τελευταία μέρα τον παρακαλαγα να το προσπαθήσουμε ενώ μου είχε κάνει τόσα και τόσα ώστε να αναγκαστω να φύγω... Μου είναι τόσο δύσκολο όλο αυτό που έτυχε μια κοπέλα να με ρωτήσει αν είμαστε ακόμη μαζί και το σκέφτηκα για λίγο και έπειτα απάντησα οχι. Ένιωσα αμήχανα και μπερδεμένα και στεναχωρηθηκα. Δεν ήθελα να μαθευτεί, δεν ήθελα να απαντησω. Ο φίλος μου που ήταν μαζί μου είπε ότι θα μου κάνει καλό αν αρχίζω και το λέω γιατί θα αρχίσω να το συνειδητοποιω. Και μου λέει γενικά να ξυπνήσω και να μην σκεφτώ να τα ξανα βρω μαζί του... Και αν δεν θέλω να το συνειδητοποιήσω; τι γίνεται ρε παιδιά όταν δεν θες να ξεχάσεις κάποιον; Ο,τι κι αν σου έκανε στο τέλος; Το είχα πάρει απόφαση όταν έφυγα και ίσα ίσα που ένιωσα ανακούφιση μέχρι που μια μέρα ήρθε ένα μήνυμα και ξεκινήσαμε να μιλάμε. Και τώρα που πήρε τον χρόνο του και την ελευθερία του, άλλαξε τελείως στάση και ενώ υποστηρίζει ότι δεν θα τα ξανά βρούμε, μου είπε ότι ποτέ δεν ήθελε να χωρίσουμε και απλώς ήθελε να δώσει μια ανάσα σε αυτή τη σχέση και βλακείες... Οι φίλοι μου μου λένε ότι είμαι απλώς θύμα και τόσο καιρό έβρισκε και τα έκανε. Δεν με νοιάζει όμως γτ εγώ έκανα αυτό που ένιωθα σε έναν άνθρωπο που αγαπάω. Τώρα δεν δίνω πιθανότητες επανασύνδεσης αλλά σε λίγες μέρες θα έρθει για πρωτοχρονιά και μου είπε να βρεθούμε να μιλήσουμε και φοβάμαι τον εαυτό μου. Φοβάμαι. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί, πως θα αντιδράσω, επειδή τον αγαπάω πάρα πολύ και είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του. Δεν με εμπιστεύομαι, ξέρω ότι πρέπει να σταθώ δυνατή και να μην δείξω κανένα συναίσθημα αλλά πως θα γίνει αυτό ενώ το μόνο που θέλω είναι να πέσω στην αγκαλιά του; Και εκείνος δεν βοηθάει, δεν βλέπω να έχει συνειδητοποιήσει τις πράξεις του απλώς λέει ότι δεν ήταν καλά και τον έπνιγε η συγκατοίκηση κλπ κλπ. Δεν βοηθάει όχι να τα ξανά βρούμε, να μείνουμε έστω φίλοι. Τόσα χρόνια ήταν και φίλος μου, δεν έχω ανοιχτεί ποτέ σε κανέναν άλλον έτσι, δεν έχω εμπιστευτεί άλλον. Μεγαλώσαμε μαζί. Δεν θέλω να τον χάσω όπως και να έχει. Αλλά δεν βοηθάει! Νιώθω ότι είναι ανώριμος να πάρει πρωτοβουλίες. Νιώθω χαμένη και μπερδεμένη, πραγματικά.