Είμαι 42 χρονών, το ίδιο και ο άντρας μου.Μου είπε σήμερα ο πατέρας μου το θεϊκό, ότι ντρέπεται που δεν έχουμε παιδιά, ότι ντρέπεται για τους γύρω του όταν τον ρωτάνε. Με πλήγωσε πολύ, όσο κι αν δεν το έδειξα, γιατί πρώτα θα τσακωνομασταν άσχημα και μετά θα με έπαιρναν τα κλάματα μπροστά του.Είναι κάτι που δεν αφορά κανέναν, εμείς είμαστε μια χαρά ευτυχισμένοι κι έτσι, το έχουμε συζητήσει και είμαστε συνειδητοποιημένοι και οι δύο. Σαν ζευγάρι γενικά, αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα υπογονιμότητας και η μόνη λύση είναι η εξωσωματική. Εγώ όμως δεν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο, ποτέ δεν ήμουν και ποτέ δεν θέλησα να το τραβήξω από τα μαλλιά για να συμβεί. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να νιώθω ενοχικά που δεν έχουμε παιδί και γιατί πρέπει να απολογουμαστε για αυτό. Συνέχεια κάνω τον βλάκα και πως δεν καταλαβαίνω για να αποφεύγω τους τσακωμούς όμως το σημερινό, πως ντρέπεται, με πλήγωσε βαθιά.Μόλις έφυγε με πήραν τα κλάματα.Απλά ήθελα κάπου να το πω για να ξαλαφρωσω.... Γιατί στον άντρα μου δεν πρόκειται καν να το αναφέρω.