Ε κοίτα, αν από δουλειά δεν κάνεις κάτι σύντομα, ούτε και βρεις άνθρωπο δίπλα σου να έχεις να καταλαβαίνεστε, έφυγες για εξωτερικό! Τι είχες, τι έχασες. Δεν λέω να γίνεις μετανάστης μια για πάντα, πήγαινε να δουλέψεις, ξέρω 'γω ένα χρόνο σ' εταιρεία, βλέπεις πώς είναι, μετά μπορεί να σκάσει καλό relocation σε άλλη χώρα που να σ' ενδιαφέρει ή (ποιος ξέρει) πίσω στην Ελλάδα σε καμιά Αθήνα (αν η εταιρεία διατηρεί γραφεία εκεί). Το καλό σε όλη την υπόθεση που περιγράφεις είναι ότι τίποτα και κανείς δεν φαίνεται να σε κρατάει πίσω, οπότε έχεις περισσότερες προοπτικές ανοιχτές. Μη σου πω και cabin crew σε καμιά Emirates να δήλωνες, αλλά δεν είναι για όλους μια τέτοια δουλειά, ειδικά αν με τα αεροπορικά δεν τρελαίνεσαι γενικώς κιόλας. Τέλος, το γεγονός ότι νιώθεις 17 και βαριέσαι εύκολα μπορεί να είναι ένδειξη ότι μπήκες σε φάση που ανακαλύπτεις ξανά τον εαυτό σου και τότε ίσως είναι η ώρα για πιο τολμηρές αλλαγές στη ζωή σου. Ακόμα κι αν νιώθεις ότι θά 'θελες να ξαναδώσεις Πανελλαδικές για να πας τελείως άλλη κατεύθυνση σπουδών όσο παράλληλα κάνεις δουλειά part-time, θα σού 'λεγα κάνε το, χωρίς πλάκα. Η φράση "εδώ παίζεται το μέλλον σου" δεν είναι μόνο για δεκαεφτάχρονους, είναι για κάθε ηλικία και για τον καθένα που θέλει ν' αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο.
3.10.2021 | 22:50
Υπαρξιακά και εργασία στην covid εποχή!
Αγαπημένοι μου εξομολογητές!
Να 'μαστε πάλι!
Κάθε φορά που ο πατέρας των Θεών και των ανθρώπων γαμιέται στη ζωούλα μου είστε το καταφύγιό μου.
Τις τελευταίες φορές που είχα γράψει ο λόγος ήταν ερωτικός, αλλά μετά άρχισα την εργασιοθεραπεία και που μυαλό για γκομενικά. Ο τωρινός λόγος είναι τα επαγγελματικά μου. Έφυγα από μία δουλειά με πολύ άσχημο κλίμα τις τελευταίες μέρες εργασίας μου και για πρώτη φορά έκανα αίτηση για επίδομα ανεργίας, παράλληλα τρέχουν κάτι άλλες δουλίτσες, αλλά πολύ λίγα τα χρήματα. Το θέμα είναι ότι κοντεύω 30 και νιώθω 17 δεν ξέρω τι μου αρέσει να κάνω, βαριέμαι εύκολα, φοβάμαι ότι δε θα βρω δουλειά και δεν βλέπω καμία επαγγελματική εξέλιξη.
Σε αυτό το Overthinking έρχεται και κουμπώνει και το υπαρξιακό, δε νιώθω κανέναν δίπλα μου ουσιαστικά, κανέναν να θέλει να βοηθήσει και με όποιον έκανα το λάθος να το συζητήσω ένιωσα οίκτο με αποτέλεσμα να τους κόψω στο τσακ-μπαμ.
Στο τέλος πάνε όλα καλά, αλλά αυτή η μέση νομίζω θα με ξεκάνει!
Ευχαριστώ που υπάρχετε φιλιά!
1
