ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

νιεθω τόσο μόνη. δεν ειμαι ομως, εχω τους γονεις μου, μερικους φίλους... κανενας όμως δε με νιώθει και δε μπορεί να μου κανει παρεα όντως... ουτε να βοηθήσει σίγουρα.. στα δύσκολα εχεις ν αντιμετωπίσεις κ τη μοναξια που πάντα παλευες να μη συναντησεις... δε μπορω να κοιμηθώ.. μπηκα στις εξομολογήσεις.. αυτη τη φορα ταυτίστηκα με πολυ περισσότερο κοσμο... βραδυ Σαββάτου κ ο κοσμος νιωθει μοναξια, εχει φοβίες και συναισθηματα... δεν ειναι σαν τα άψυχα ρομποτ που χορεύουν κ φασωνουν στα κλαμπακια... Αυτό που αντικρίζω πλεον γυρω μου και μονο... τετοια άνθρωποι, με ευαισθησίες, παρομοιες με τις δικές μου, γτ επιμενουν να λειπουν απ τη ζωη μου; οσο παει κ απελπίζομαι περισσοτερο και σε τι θα με βγαλει αυτο;