ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 29 ετών και εδώ και τρεις περίπου μήνες έχω σχέση με μια συνομήλικη. Από την αρχή μου φάνηκε λίγο περίεργη κοπέλα. Τελοσπάντων όταν γνωριστήκαμε μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν πολύ ανάποδος και δύστροπος χαρακτήρας γεγονός που ενοχλούσε ακόμα και την οικογένειά της. Αποτέλεσμα ήταν να κάνει δουλειά με τον εαυτό της και να βελτιωθεί πολύ. Να τα βρει με τον εαυτό της όπως η ίδια έλεγε. Κάτι τέτοιο με χαροποιούσε ιδιαίτερα γιατί θεωρούσα ότι βρήκα έναν κατασταλαγμένο άνθρωπο. Από τον πρώτο καιρό κιόλας όμως άρχισαν να φαίνονται ορισμένες σοβαρές ανασφάλειες. Η κοπέλα αν και εμφανίσιμη είχε τρομερά θέματα ανασφάλειας. Δεν μπορώ να πω ότι με ενοχλούσε ιδιαίτερα αλλά δυστυχώς το ένα θέμα φέρνει το άλλο. Εντελώς ξαφνικά και σε ανύποπτες συζητήσεις άρχισε να πιστεύει ότι έλεγα πράγματα έμμεσα για εκείνη, δηλαδή ότι της πετούσα μπιχτές όπως η ίδια έλεγε. Η συζήτηση βέβαια πολλές φορές δεν θα αφορούσε εκείνη αλλά μπορεί να αφορούσε απλά μια διατύπωση αντίθετης γνώμης. Το γεγονός επαναλήφθηκε παραπάνω από 3 φορές οπότε με εκνεύρισε καθώς δεν δέχονταν και συζήτηση. Έπαιρνε ως δεδομένο ότι έλεγα πράγματα για να την θίξω. Μια μέρα λοιπόν γυρίζω και της λέω "δεν ξέρω από που πηγάζει όλο αυτό, αλλά αν έχεις μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που σου πετούσαν συνέχεια μπιχτές και σε υποβάθμιζαν δεν σημαίνει ότι όλος ο κόσμος είναι έτσι". Τι το ήθελα; Ακολούθησε θυμός με κατηγορίες του τύπου "πού ξέρεις εσύ σε τι περιβάλλον μεγάλωσα και γιατί δεν μπορείς να δεχτείς κάποια πράγματα και απλά μιλάς και τα κάνεις χειρότερα". Δεν είπα τπτ. Αποφάσισα να αφήσω ένα διάστημα να ξεχαστεί οπότε μια μέρα την ρώτησα εντελώς ανυποψίαστα "καλά πως αποφάσισες να πας σε ψυχολόγο για να τα βρεις με τον εαυτό σου; τι δεν σου άρεσε;" Η απάντηση; "Μικρή μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που μου πετούσαν συνέχεια μπιχτές και μου δημιούργησαν προβλήματα". Τι της λες τώρα;