Σε καταλαβαίνω, και εγώ έχασα πρόσφατα 2 πολύ κοντινούς μου ανθρώπους μέσα σε 9 μέρες.Όταν τα χτύπηματα είναι απανωτά δε ξέρεις πως να νιώσεις, τι να περιμένεις.Το γεγονός αυτό με έχει αλλάξει και δε πιστεύω πως θα είμαι ποτέ ξανά η ίδια, αλλά με τον καιρό όλα αρχίζουν να βελτιώνονται θα το δεις.Και μέτα βλέπεις όλους αυτούς που θρηνούνε τον χαμένο τους έρωτα, τι να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους;
2.6.2013 | 19:00
θάνατος.
Ο θάνατος,ο θάνατος είναι τόσο δύσκολη λέξη. τόσο βαριά, τη λες και μαυρίζει το στόμα σου και πονάει η ψυχή σου. Και ο θάνατος με βρήκε απο παντού φέτος,και σε κάθε μορφή, σε ασθένεια,σε αυτοκτονία ,σε ατύχημα,στα ξαφνικά στα αναμενόμενα στα πολυ κοντινά και στα όχι και τόσο. Αποχαιρέτησα αρκετούς ανθρώπους φέτος , θάνατοι που προστέθηκαν άδικα σε άλλους θανάτους πιο παλιούς πιο μακρινούς. Και νιώθω οτι είναι κάπως άδικο, νιώθω πως όταν είσαι 19χρονών κανένας δεν έχει το δικαίωμα να φεύγει... ξέρω να το ξεπερνάω πάντως η καρδιά μου το μυαλό μου έχουν μάθει να αντιστέκονται..Απλά είναι δύσκολο κάθε φορά που βλέπω πιο πολλές κλήσεις από οτι θα επρεπε στο τηλεφωνο μου να φοβαμαι οτι κάποιος πάλι έφυγε και κάποιους πάλι άφησε πίσω. Μερικές φορές νιώθω πως κάποιος με προετοιμάζει για κάτι πιο μεγάλο κάτι πολυ πιο κοντινό και άσχημο. και ετσι κάθε μέρα φοβάμαι λίγο περισσότερο. Και οι φορές που το ξεχνάω, που τα ξεχνάω όλα είναι οι χειρότερες. Γιατί τότε χτυπάει και πάλι το τηλέφωνο.Δεν ξέρω πια να κλαίω ,δεν ξέρω πια να πονάω αληθινά για αυτή την παράξενη τροπή που παίρνει η ζωη καμια φορά..μα γαμώτο μου φαίνεται απλα λίγο λάθος.
1
