ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας. Θα ήθελα τη συμβουλή σας σε κάτι. Πέρυσι τέτοιο καιρό είχε τύχει σε εποχική δουλειά να γνωριστώ με ένα συνάδελφο. Από την αρχή ταιριάξαμε σαν παρέα, στα διαλείμματα μαζί μιλάγαμε συνέχεια, στο τηλέφωνο οπότε υπήρχε ευκαιρία αλλά λόγω της κούρασης της δουλειάς και τις υπερωρίες, δεν βγαίναμε εκτός εργασίας. Όταν όμως είδα από την πλευρά του ότι θέλει να το πάει παραπάνω και δεν μου ήμουν σίγουρη για τις προθέσεις του, αν θέλει σχέση ή να περάσει καλά μόνο, άρχισα λίγο να απομακρύνομαι γιατί δεν ήθελα να πληγωθώ αν τελικά αποδεικνυόταν ότι ήθελε μόνο να περάσει καλά. Δεν το ρίσκαρα δηλαδή. Ήταν κάτι που με σταματούσε, σαν ένστικτο ότι ίσως ερωτικά να μην τα βρίσκαμε, αν θέλαμε αλλά ο καθένας και απλά μου έλεγε ότι ήθελε σχέση γιατί το είπα εγώ ότι θέλω. Μου άρεσε πολύ όσο καιρό μιλάγαμε φιλικά. Και έτσι πέρασε η σεζόν και ξεχάστηκε το θέμα και όλο το χειμώνα, που τελειώσαμε και από τη δουλειά, δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ, μόνο αίτημα μου έστειλε στο facebook μετά από κάτι μήνες. Φέτος όμως για προσωπικούς λόγους δεν μπορούσα να πάω σε δουλειά εκτός της πόλης μου και ξανά πήγα στην ίδια. Και ήταν και αυτός τελικά εκεί. Δεν είχα ιδέα ότι θα πήγαινε πάλι φέτος. Και έτσι εδώ και 2 εβδομάδες κοντά που δουλεύουμε, μια φορά με ρώτησε πού μπορούσε να βρει κάποια πράγματα και δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε μία καλημέρα. Νιώθω το βλέμμα του να με κοιτάει οπότε περάσει ή με δει από μακριά, ρίχνει κάποιες κλέφτες ματιές. Και όποτε τυχαίνει να βρεθούμε δίπλα δίπλα, προτιμούσε να κοιτάει το πάτωμα κάτω παρά πάνω μέχρι να φύγει από δίπλα μου. Το ξέρω ότι εγώ φταίω που δεν το ρίσκαρα πέρυσι αλλά έτσι όπως μας βλέπω φέτος με στεναχωρεί. Θέλω πολύ να του μιλήσω να πω ένα γειά κάτι αλλά δεν ξέρω καν αν πάρω απάντηση. Δεν ξέρω κιόλας αν θέλει να του μιλήσω ή απλώς δεν έχει όρεξη αλλά με άλλους συναδέλφους καλά τον βλέπω αν είναι. Δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω, να πάρω πρωτοβουλία από μόνη μου ή αυτός να περιμένω μπας και μου μιλήσει.