ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Eδώ και χρόνια ακούμε τους γείτονες του πρώτου ορόφου (ζευγάρι άνω των 60 πλέον) να βρίζονται και να ουρλιάζουν ο ένας στον άλλο. Ο άντρας είναι αλκοολικός, η γυναίκα υστερική. Παλαιότερα όταν έπινε την χτυπούσε (ακούγονται όλα γιατί έχουν πάντα παράθυρα ανοιχτά). Δεν ξέρω αν έχουν παιδιά, πάντως αν έχουν δεν πατήσανε ποτέ. Η γυναίκα κάθε μέρα του ουρλιάζει να φύγει από το σπίτι και αυτός κάθεται με τις ώρες στο καφέ στην είσοδο της πολυκατοικίας μας, πίνοντας. Δεν έχει περάσει μέρα που να μην τον δούμε εκεί, πολλές φορές από τις 7μιση το πρωί. Και οι δύο τους έχουν τόσο μα τόσο δυστυχισμένα πρόσωπα και πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις να μην χωρίζουν οι άνθρωποι; Δεν ξέρουμε αν εργάζονται, εδώ και εννιά χρόνια που μένουμε στο σπίτι αυτό τους βλέπουμε εκεί κάθε μέρα. Απλά σήμερα το πρωί που σηκώθηκα να κάνω καφέ και άνοιξα το παράθυρο της κουζίνας, είχαν βγει και οι δύο έξω στο διάδρομο και εκείνη του φώναζε ''φύγε από εδώ, φύγε μη σε σκοτώσω''. Τους λυπήθηκα... Αν είναι δυνατόν να αντέχει ένας άνθρωπος να κοιμάται μαζί με κάποιον που του ξεστομίζει ότι θα τον σκοτώσει, έστω κι αν δεν το εννοεί...Ειλικρινά απορώ πως αντέχουν να ζουν δίχως γαλήνη στο σπίτι τους... Α...να και τώρα ακούγονται... είναι στο διάδρομο, αυτός φωνάζει ότι θέλει να μπει στο σπίτι και αυτή τον στέλνει στον αγύριστο... Απορώ αν υπάρχει κάποια υπηρεσία όπου να μεριμνά για τέτοιες καταστάσεις σε οικογένειες. Σίγουρα δέχονται σωματική βία ο ένας από τον άλλο τακτικά, και ειλικρινά αισθάνομαι βαθιά θλίψη...