ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ο άνθρωπος κάνει όνειρα,ο Θεός γελά Έφθασα 41 και δεν κατάλαβα, πώς πέρασαν τα χρόνια.Ονειρευομουν από μικρή να κάνω έναν ευτυχισμένο γάμο.Στη δεκαετία των 20 ομως,ειδικά,αν μεγαλώσεις γενικά δύσκολα,ονειρεύεσαι πρώτα να σπουδάσεις,να κάνεις τουλάχιστον κι ένα μεταπτυχιακό, να βρεις μια σταθερή δουλειά,ωστε,αν τυχόν δεν πήγαιναν αργότερα καλά τα προσωπικά, τουλάχιστον να υπήρχε μια καλή και σταθερή δουλειά.Τελικα όμως,όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελα.Και φθάνεις στα 30 και δουλειά σταθερή δεν έχει βρεθεί.Κι έρχεται και η οικονομική κρίση και κυριολεκτικά σ'αποτελειωνει.Τα χρόνια φεύγουν και δεν έχεις κάνει τίποτα.Απο εκεί που έκανες 2 δουλειές ,οδηγείσαι στην ανεργία:9 χρόνια άνεργη.Οι μέχρι πρότινος φίλοι-φιλες ,άλλοι δε σε ξέρουν κι άλλοι έχουν την καλή πρόθεση να σου πληρώνουν τον καφέ ,αλλά υπάρχει και μια αξιοπρέπεια.Δεν ξέρω,αν σκεφθομαι λανθασμένα.Νοιωθω ,πως κάνουν ελεημοσύνη,ενώ ίσως από πλευράς τους μπορεί να είναι έτσι,μπορεί κι όχι ,αφού ίσως τους ευχαριστεί η παρέα μου κι αφού έχουν την οικονομική άνεση να μου προσφέρουν έναν καφέ,ίσως δεν είναι ελεημοσύνη η πράξη τους.Και περνά ο χρόνος,τα χρόνια χωρίς δουλειά, χωρίς φίλους,χωρίς σύντροφο.Και σιγά σιγά γίνεσαι αντικοινωνικό πλάσμα και δεν θες να βγεις από το σπίτι.Κι ο σύντροφος που ονειρευόμουν από παιδί,εκείνος που θα είναι ευαίσθητος,που θα σέβεται τη σύντροφό του,αλλά κι όλους τους ανθρώπους,που θα πηγαίνουμε μαζί βόλτες στη θάλασσα,στο θέατρο,που θα κάνουμε ταξίδια σε όλον τον κόσμο,πριν αποφασίσουμε να δημιουργήσουμε μια ευτυχισμένη οικογένεια και που θα ειμαστε-πρωτα ο Θεος-για πάντα μαζί αγαπημένοι,φαντάζει σαν όνειρο μακρινό κι απιαστο σιγα-σιγα