ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

στο δωμάτιο μου να ακούω το moonchild και εκεί που λέει tell me why you look so sad... να αρχίζω να κλαίω πάνω από το μπλοκ και τα δακρυά μου να ανακατεύονται με τα χρώματα. Δεν μου συμβαίνει κάτι απλά θέλω να εκτονωθώ , θέλω να αρχίσω να κοπανιέμαι να ουρλιάζω , να τρέξω αλλά δεν μπορώ και έτσι κλαίω. Συν το ότι είναι πρωτοχρονιά και κάθε πρωτοχρόνια μελαγχολώ. Αυτήν την μέρα πάντα σκέφτομαι πόσο βαρετή είναι η ζωή μου και πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να την αλλάξω άμεσα. Σκατά κοινωνική ζωή, 3 φίλες που δεν το ξεκουνάνε ποτέ από τα σπίτια τους και για τις 2 αμφιβάλω αν μπορώ να τις λέω φίλες, συμμαθητές που μου φέρονται λες και είμαι εξωγήινος, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας που αν και μου πέρασε με έκανε να θέλω απεγνωσμένα την σχέση που δεν έιχα ποτέ, ένα βουνό μαθήματα να διαβάσω, ανησυχίες και ανασφάλειες κάθε είδους και κανένας για να με ακούσει. Πλήττω σας λέω πλήττω και πνίγομαι! Προσπαθώ να θυμηθώ μια στιγμή που να μην με απασχολούσε τίποτα, ή που να μην μου έλειπε τίποτα και δεν μπορώ. Άντε ξεθύμανα κάπως...Καλή και γεμάτη χρονιά σε όλους...!