Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας by the way.Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχετε δίκιο. Ελάχιστες φορές έχω "ρισκάρει" να πλησιάσω ερωτικά κάποια, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και πάντα (μα πάντα!) με τη νοοτροπία "μου αρέσεις πολύ, είμαι βέβαια πολύ λίγος για σένα, θα με απορρίψεις σίγουρα, απλώς σε ενημερώνω ότι μου αρέσεις πολύ''. Και ποτέ άμεσα, αλλά πλαγίως (με ποιήματα κυρίως-εντάξει, είμαι καμένος, αλλά όταν ερωτεύομαι κάποια έχω σχετική έμπνευση, άσε που ντρέπομαι τα τετ-α-τετ).Αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνεις πότε η άλλη ενδιαφέρεται για σένα ή σε έχει μάλλον γραμμένο (έστω και με το δικό μου IQ το αντιλαμβάνομαι) και αποφασίζεις να προχωρήσεις ή όχι. Πέρυσι π.χ. όντως μια κοπέλα ενδιαφερόταν για μένα, αλλά ήταν δεσμευμένη με άλλον και το αγόρι της έμενε μακριά, οπότε με ήθελε για κάτι προσωρινό (άσε που εγώ ήμουν ερωτευμένος με άλλη).Νομίζω πως κάνει μπαμ αν κάποια σε βλέπει αλλιώς. Αν δε σε βλέπει ερωτικά, ποιος ο λόγος να μπεις στη διαδικασία να τη διεκδικήσεις;
21.10.2015 | 21:48
Just friends...
Τις τελευταίες μέρες ''κυκλοφορώ'' μαζί με μια κοπέλα που πρόσφατα γνωριστήκαμε και κάνουμε (φιλική) παρέα.Μία από τις μέρες αυτές που περπατούσα μόνος μου (άσχετο, αλλά για να τη συναντήσω) με πετυχαίνει ένας φίλος μου και μου λέει με πραγματικό ενδιαφέρον: "Πες μου, φίλε μου, ότι η κοπέλα που σε βλέπω μαζί της τώρα τελευταία είναι η κοπέλα σου, να χαρώ!''Όχι, καλέ μου φίλε, του λέω. Μακάρι, αλλά δεν τρέφει τέτοια αισθήματα ούτε κατά διάνοια. Εγώ ''ψήνομαι'', αλλά αφού δεν υπάρχει ανταπόκριση ούτε στο ελάχιστο ποιος ο λόγος να ρεζιλευτώ; Και να τη χάσω και από φίλη...Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα, μακάρι η αλήθεια να ήταν άλλη, μακάρι να ήταν η κοπέλα μου όντως...Πόσο να αντέξεις τη μοναξιά; Είμαι ''άμπαλος'', το παραδέχομαι και σε κάποια θέματα είμαι ακόμα παιδί, ναι! Η αφηρημάδα μου ώρες-ώρες δεν περιγράφεται. Έχω άπειρα μειονεκτήματα, αλλά θεωρώ ότι είμαι καλοπροαίρετος από την άλλη και προσπαθώ να βοηθώ τους άλλους (αν αποτυγχάνω πολλές φορές είναι λόγω ''αμπαλοσύνης'').Κάθε χρόνος φωτοτυπία του προηγούμενου. Είμαι σούπερ ικανοποιημένος με τη δουλειά μου, το μέρος που ζω, αλλά όλες οι μέρες (και οι νύχτες) φαντάζουν άδειες και ανούσιες. Ζωή είναι αυτή; Τόσο ανάξιος είμαι λίγης αγάπης από κάποια;Ας μου πει κάποια "σ' αγαπώ" και ας είναι ψέματα! Να νιώσω λίγο παραμύθι έστω. Να πάψω να φυτοζωώ.Το άσχημο είναι ότι χρόνια τώρα είμαι πεπεισμένος ότι θα καταλήξω μόνος μου και τίποτε δε δείχνει να αλλάζει...Τι να κάνω; Η μάνα μου (που τουλάχιστον μένει μακριά για να μη με βλέπει στενοχωρημένο και θλίβεται) μού λέει: άντε, να βρεις κάνα καλό κορίτσι, αγόρι μου!Καημένη μάνα... Πάλι καλά που η αδερφή μου παντρεύτηκε και έκανε παιδιά, γιατί αν περίμενε από μένα πρόκοψε! Δε με πήραν τα χρόνια, ακόμα 25 είμαι, αλλά τα χρόνια περνάν και δε φαίνεται το παραμικρό φως...Υ.Γ. Συγγνώμη για το κατεβατό και την ''κλάψα''.
2
