ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το όνομα μου είναι Δήμητρα.Είμαι 32 ετών, και δουλεύω ως δημόσιος υπάλληλος.Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, η οποία δεν είχε σωστές προοπτικές απέναντι σε εμάς.Αλκοολικό πατέρα, που χτυπούσε την μητέρα μου και εμένα και τον μικρότερη αδερφη μου, και αδιάφορη μητέρα, που κοιτούσε μόνο την πάρτη της.Σταμάτησα το σχολείο στη 1η Λυκείου. Ντρεπόμουν να πάω σχολείο, γιατί τότε τα στόματα έλεγαν πολλά,και αυτός είναι ο λόγος που το σταμάτησα.Δουλεύω από τα 14 μου, σαν καθαρίστρια, προσέχοντας ηλικιωμένους, μεροκάματο, αγροτικές δουλειές, και όλα αυτά, γιατί η μητέρα μου ήταν αδύναμη να δουλέψει, λόγω ψυχολογικών προβλημάτων, και ο πατέρας μου λόγω αλκοολισμού. Ήμουν η μοναδική που δούλευα και οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες.Όταν πηγα στα 17, ο πατέρας μου απεβίωσε από καρκίνο στο συκώτι, και τα ψυχικά προβλήματα της μητέρας μου, είχαν γίνει μεγαλύτερα. Υπήρχαν στιγμές, που κλειδωνόμουν στο δωμάτιο μου, και έκλαιγα ώρες ασταμάτητες, έχοντας βέβαια την αδερφη μου να με στηρίζει, και εγώ εκείνη. Στα 20 μου χρόνια, γνώρισα τον άντρα μου, με τον οποίο έχουμε κάνει 3 παιδιά. Είναι εκείνος, που μου έδωσε ξανά ζωή, μετά από όλα αυτά που πέρασα. 3 μήνες πριν, έχασα και την μητέρα μου. Και με αφορμή αυτό το γεγονός, είπα να γράψω την δική μου εξομολόγηση.6 ολόκληρα χρονια είχα να μιλήσω με την μητέρα μου. Δεν δέχτηκα να την ακούσω , όσες προσπάθειες και αν έκανε να ξαναγίνει επανασύνδεση. Σκεφτόμουν της στιγμές, που ενώ μας χτυπούσε ο πατέρας μου, εκείνη καθόταν σε μια μεριά, και παρακολουθούσε, δίχως να κάνει τίποτα. Η μητέρα μου, ήταν 8.5 χρόνια σε κέντρο ψυχικής υγείας, καθώς είχε βαριά κατάθλιψη. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο, Και έμαθα ότι πέθανε, τα ξέχασα όλα, και την αδιαφορία της, και όλα..Υπάρχουν ακόμη φορές, που σκέφτομαι, γιατί να μην της έδινα λίγο χρόνο, έστω να μου πει μια κουβέντα.Δεν ξέρω, αλλά νιώθω τύψεις, νιώθω άχρηστη με τον εαυτό μου, που δεν δέχτηκα την μητέρα μου, να μου πει μια έστω κουβέντα.