ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι άνθρωποι είναι τόσο αχάριστοι τελικά. Κρίνω από τον ίδιο μου τον εαυτό. Ψάχνουμε πάντα την ευτυχία σε αυτά που μας λείπουν και όχι σε αυτά που έχουμε. Είμαστε ελαττωματικά προιόντα ή όχι; Τι συμβαίνει και αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου δεν φεύγει ποτέ; Γιατί δε μπορούμε να βρούμε την ολοκλήρωση στο κύμα της θάλασσας που σκάει στα πόδια μας, στην ανατολή του ήλιου, στον καλό λόγο των φίλων μας, σε μια επιτυχημένη εργασία, σε μια υπέροχη σχολική εκδρομή; Θέλω να δείξω εμπιστοσύνη στη ζωή και να ελπίζω ότι αθόυβα η ευτυχία θα έρθει να κάτσει δίπλα μου,όμως δε μπορώ να το κάνω. Αναλώνομαι σε ένα ατελείωτο και μάταιο κυνηγητό που με αφήνει εκεί όπου βρισκόμουν ξέπνοη... Στρέφω , λοιπόν, το βλέμμα στον ουρανό και αναμένω...