ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η μοναξια δεν είναι πρόβλημα αν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου.

Αν χρειάζεσαι παρέα για να απολαύσεις το οτιδήποτε, δεν πας για το οτιδήποτε, για την παρέα ψοφάς.

Το οτι ειναι με αλλη παρεα καθε μερα δε λεει κατι. Εχω μπει σε παρεες που οταν τους εβλεπα εξω πριν τους γνωρισω ελεγα οτι ειναι πολυ δεμενοι. Οταν τους γνωρισα εφυγα τρεχοντας, γιατι ο ενας εθαβε τον αλλον. Εχω νιωσει περισσοτερη μοναξια μεσα σε σχεσεις και παρεες. Οταν θα περνας καλα με σενα θα ελξεις το ομοιο ατομο για παρεα.
Ειμαι κι εγω ακριβως στο ιδιο σταδιο και σε νιωθω

Πρώτον: Όταν κάποιος άνθρωπος αγαπάει μια ασχολία του, κάτι που του προκαλεί ενδιαφέρον δεν το κάνει ως υποκατάστατο παρέας ούτε για να βρει παρέα. Σαφώς υπάρχουν και οι ξελιγωμένοι/ες γυμνοσάλιαγκες που θεωρούν πως υποκρινόμενοι ότι ενδιαφέρονται για κάτι θα ''βγάλουν γκόμενα ή γκόμενο'' για να το πω ωμά. Μου έχει τύχει άτομα ας πούμε να κάνουν ότι ενδιαφέρονται για παρουσιάσεις βιβλίων ή για ταινίες ή οτιδήποτε και να στέλνουν στο πρόσωπο που κάνει την παρουσίαση το εξής: ''Γειά, μου αρέσουν τα βιβλία όπως κι εσένα, θες να ανταλλάξουμε τηλέφωνα ή mail να μιλήσουμε πιο προσωπικά;''
Αμέσως στοιχειώδη αντίληψη να υπάρχει καταλαβαίνεις πως έχουμε να κάνουμε με γελοία άτομα που φυσικά έχουν και σχέσεις φιλικές κι ερωτικές, όντως ισχύει. Θα έχουν κάποια άλλα προσόντα, κρυφά ή φανερά φαίνεται γι' αυτό κι επιτυγχάνουν σε αυτούς τους τομείς.
Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι υποκρίνονται πως ενδιαφέρονται για κάτι. Γυμνάζονται για εύρεση σχέσης. Κάνουν πως λατρεύουν τον αθλητισμό ή την τέχνη για να ρίξουν στο κρεβάτι τους άτομα που όντως ενδιαφέρονται για κάποια πράγματα.
Προσωπικά αντιπαθώ τον αθλητισμό, δεν θα υποκριθώ ποτέ πως τον λατρεύω για να μπω σε παρέες γιατί αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί το ψέμα μου.
Λατρεύω την τέχνη απ' όταν πήγαινα Δημοτικό, με γοήτευε το σινεμά, η μουσική, η συγγραφή.
Όπως κι άλλοι άνθρωποι που παίζουν μπάλα ή γυμνάζονται ή κολυμπούν ή οτιδήποτε από μικροί.
Δεν υποκρίνομαι ότι μου αρέσει η τέχνη για να έχω οφέλη παρέας, γι' αυτό και είμαι ένας από τους ελάχιστους ολομόναχους της Αθήνας. Στη χώρα ίσως να 'ναι περισσότεροι, δεν το αρνούμαι.
Δεύτερον: Ναι πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι που περνούν καλά διαβάζοντας βιβλία ή πηγαίνοντας σε θεάματα. Μπορεί να μην το πιστεύεις αλλά σε διαβεβαιώνω πως συμβαίνει. Αν ζούσε θα μπορούσε να σε πείσει γι' αυτό κι ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου, τελευταίος μου φίλος που έσβησε πρόωρα.
Φυσικά και απολαμβάνω πραγματικά την τέχνη ανέκαθεν. Αυτό που δεν απολαμβάνω είναι τις φασαριόζικες παρέες κι όσες/όσους έρχονται στην αίθουσα κι ανοίγουν αμέσως το κινητό με το που σβήνουν τα φώτα κι αρχίζει η προβολή. Έρχονται να τσατάρουν και να σκρολάρουν κι απορώ γιατί σηκώθηκαν από τον καναπέ τους. Ή για να πουν τα γκομενικά τους νέα μέσα στο σινεμά ή για να μιλήσουν στο κινητό.
Δεν τους κάνω παρατήρηση φυσικά από κοντά ούτε φωνάζω γιατί είμαι ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες gentlemen (gentle person γενικώς).
Το να έχει κάποιος υπομονετικούς ωτακουστές δεν σημαίνει πως έχει και φίλους.
Σ' αυτό το σημείο οι άνθρωποι τα μπερδεύουν κάπως.
Το ότι γκρινιάζουν για τα προβλήματά τους κι οι άλλοι τους ακούνε υπομονετικά δε σημαίνει πως συμφωνούν μαζί τους ή ότι δεν τους κράζουν από μέσα τους ή πίσω από την πλάτη τους.
Αυτό συμβαίνει στις περισσότερες σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, whatever.
Τέλος οι άνθρωποι νομίζουν πως είναι μόνοι. Αρκετοί απ' αυτούς τουλάχιστον. Χωρίς να ισχύει.
Ε, υπάρχουν και τυχερά άτομα που έχουν ποιοτικές σχέσεις.
Αν περάσει κάποιος άνθρωπος όλη του τη ζωή με πίκρα ή συγκρινόμενος με αυτούς τότε αυτό ισοδυναμεί με δέσιμο πέτρας στο λαιμό του και βούλιαγμα στη θάλασσα, για τέτοιο ψυχικό βάρος μιλάμε.
Προσωπικά ας πούμε που ζω χρόνια έτσι (το ''με χώρισε η φίλη ή ο φίλος μου αλλά στο μεταξύ έχω προτάσεις από άλλους πέντε κάθε μέρα'' που βιώνουν οι περισσότερες/οι δεν αντιστοιχεί επ' ουδενί σε πραγματική μοναξιά) βρίσκω τη χαρά αλλού. Συγκεκριμένα τώρα είμαι σε φάση που διαβάζω ένα βιβλίο με διηγήματα που πραγματικά με ξετρελαίνουν, νιώθω μια οργασμική χαρά να με κατακλύζει σε κάθε γύρισμα της σελίδας.
Γράφτηκα σε masterclass Γερμανίδας avant-garde σκηνοθέτριας κι ανυπομονώ να πάω. Τόσες εκδηλώσεις που γίνονται ένα 24ωρο δεν φτάνει, προσπαθώ να προλάβω όσα με πορόνουν.
Και τώρα χαιρετώ, πάω σε προβολή (ξανά).
Σου εύχομαι να βρεις το δρόμο σου, καλή δύναμη.