ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

φοβάμαι την κακία του κόσμου, το φθόνο, τη ζήλια, την αλαζονεία, την κακεντρέχεια, το κουτσομπολιό, τη μισαλλοδοξία, την άκριτη καταδίκη του διαφορετικού, τη χλεύη, την αρρώστια, τη φθορά, την παρακμή, το θάνατο...φοβάμαι τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος και τη φυσική του νομοτέλεια. Φοβάμαι τη σκληρότητα του Θεού. Τις εντολές του ανθρώπου. Φοβάμαι αυτούς, εμένα, φοβάμαι τη στασιμότητα, την ηθική εξαχρείωση, την κατάθλιψη, την πνευματική και υπαρξιακή κατάπτωση, αποσύνθεση και αποτελμάτωση. Φοβάμαι εσένα,τη δύναμή σου, τον τρόπο που αγαπάς, τον τρόπο που μ' έχεις εγκλωβίσει στην αγάπη σου, το πόσο σε χρειάζομαι για να αναπνέω χωρίς πάντα να σε γνωρίζω. Φοβάμαι τον έρωτα, τη φθορά του έρωτα. Φοβάμαι τις νέες αρχές, γιατί έχω επιχειρήσει τόσες και όλες έχουν παλιώσει. Φοβάμαι τη ζωή, φοβάμαι την ευτυχία, γιατί μπροστά της μοιάζει ακόμη πιο τρομερός ο θάνατος(!)...και ο θάνατος, σωματικός ή ψυχικός καραδοκεί σε κάθε σου βήμα. Δε φοβάμαι να πεθάνω, φοβάμαι τη στέρηση της επιλογής και κυρίως φοβάμαι μη χάσω αυτούς που αγαπώ. Από μικρή είχα τάσεις φυγής και αποδέσμευσης, αναζητούσα εναγωνίως την "ελευθερία" και φοβάμαι πως, όσο την κυνηγώ, τόσο αυτή θα απομακρύνεται, μέχρι ίσως μια μέρα να σταθώ και να στραφώ μέσα μου, κάτω από το σημαδεμένο δέρμα, κάπου ανάμεσα στα παλλόμενα όργανα και το ζωντανό αίμα...κόκκινο πρέπει να είναι το χρώμα της ελευθερίας, βαμμένο από τα λάβαρα των επαναστάσεων. Εξάλλου η αληθινή επανάσταση συντελείται εκεί που βάζεις τη ζωή πάνω από το θάνατο, ναι, εκεί που παύεις να φοβάσαι...