ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 37. Μεγάλωσα σε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια, με πατέρα παρόν-απών λόγω επαγγέλματος. Τον λάτρευα και με λάτρευε. Τον έχασα πέρσι. Η μητέρα μου μέσα στα χρόνια που με μεγάλωνε σχεδόν μόνη, με τα πάνε-έλα του μπαμπά μου, κλείστηκε στο μικρόκοσμο της/μας, για να μπορεί να την παλέψει. Εγώ έχω μια σχέση εδώ και τέσσερα χρόνια, ωστόσο δεν έχουμε παντρευτεί, δε θα παντρευτούμε, ούτε και μας ενδιαφέρει η τεκνοποίηση. Ζω με τη μητέρα μου για να τη βοηθά η παρουσία μου να ανταπεξέλθει στο χαμό του πατέρα μου, μιας και ήταν ερωτευμένοι μέχρι τέλους και ο θάνατος του ήταν πολύ απότομος. Ένας ακόμη λόγος είναι η οικονομική βοήθεια. Δίνω το μεγαλύτερο μέρος του μισθού μου για κάποιες υποχρεώσεις του σπιτιού, οι οποίες δε μπορούν να καλυφθούν αλλιώς με το δικό της μισθό και εφόσον η σύνταξη του πατέρα μου δεν της έχει δοθεί ακόμη. Το ζήτημα τώρα. Παρόλο που τα πάμε πολύ καλά και είμαστε ιδιαίτερα αγαπημένες, έχει την τάση να αποφασίζει για μένα. Όχι σε μικρά καθημερινά πράγματα, αλλά σε καταστάσεις ανάγκης. Τώρα, για παράδειγμα, προέκυψε ένα ζήτημα υγείας σε συγγενικό μας πρόσωπο, κι επειδή η ίδια δε μπορεί να είναι εκεί για να δώσει παρηγοριά στον άρρωστο, αποφάσισε και μου ανακοίνωσε ότι θα περάσω την καλοκαιρινή μου άδεια γιατροπορεύοντας τον εγχειρισμένο θείο. Επίσης, χθες μου ανακοίνωσε ότι μετά την εγχείρηση, θα τον πάρει να μένει στο σπίτι που μένουμε κι εμείς. Για πάντα. Οκ, είναι σοβαρή η επέμβαση, οκ ο άνθρωπος αυτός δεν έχει κάποιον άλλο στον κόσμο, οκ να κάνω πίσω για ένα διάστημα μέχρι να καλυτερεύσει... Όμως... Οι επιλογές μας είναι δικές μας, και έτσι θα έπρεπε να είναι. Επίσης, τις συνέπειες των επιλογών μας θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τις δεχτούμε. Η απόφαση να θυσιάσω μεγάλο μέρος της ζωής μου για να συμπαρασταθώ στη μάνα μου, είναι δική μου. Το ίδιο και το να δίνω αρκετά χρήματα, για να νιώθει καλύτερα και να μην αγχώνεται. Τις συνέπειες αυτής της απόφασης μου, τις δέχτηκα από την πρώτη στιγμή που πήρα την απόφαση, Η απόφαση της μητέρας μου για εμένα, πάρθηκε μονομερώς χωρίς καν να ερωτηθώ. Μπορώ να καταλάβω το στρες στο οποίο υπόκειται για την έκβαση της υγείας του αδελφού της, αλλά θεωρώ πως αυτό δε της δίνει το δικαίωμα να αποφασίζει για την άδεια μου την οποία περιμένω ένα χρόνο μιας και η δουλειά μου είναι πολύ πολύ σκληρή και απαιτητική σε κούραση και ωράριο, και επίσης πολύ σημαντικότερο, θεωρώ πως σε καμία περίπτωση δε της δίνει το δικαίωμα να αποφασίζει μονομερώς να φιλοξενήσει εις αεί έναν ακόμα άνθρωπο, με ηλικία κάτω των 50, με απαίτηση βεβαίως να τον φροντίζουμε και οι δύο. Όχι ότι δε μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, αλλά είναι άνεργος εδώ και μερικά χρόνια λόγω της κρίσης, και μετά την εγχείρηση αυτή, δε θα μπορεί να δουλέψει λογικά ποτέ. Ο Γιάννης. Ο συγγενής. Είναι αδελφός της μητέρας μου, και η απόφαση του ήταν να μη φτιάξει ποτέ οικογένεια. Από βλακώδεις λόγους. Προφανώς σκέφτηκε κάποια στιγμή στη ζωή του ότι στην ανάγκη, έχει αδέλφια. Οι αποφάσεις της μητέρας μου και του θείου Γιάννη, έχουν συνέπειες σε εμένα και τον προσωπικό μου χώρο. Φαντάζομαι ότι τα έξοδα θα αυξηθούν κατά 1/3, άρα ουσιαστικά θα πρέπει να δίνω όλο το μισθό μου στο σπίτι. Φαντάζομαι επίσης, ότι η ελευθερία κινήσεων θα μειωθεί κατά πολύ, μιας και μιλάμε για ένα διαμέρισμα 70 τμ. Η ηθική μου υποχρέωση να φροντίσω τους γονείς μου, θεωρώ πως δε πρέπει να λαμβάνεται ως δεδομένη υποχρέωση για όλους τους συγγενείς. Το θέμα είναι ότι δε ξέρω εάν σκέφτομαι σωστά ή εγωιστικά. Προτάσεις;