Στο σημερινό «Α μπα»: μαθήματα ανθρωπιάς

Στο σημερινό «Α μπα»: μαθήματα ανθρωπιάς Facebook Twitter
82


__________________
1.


Αγαπητή Λένα καλημέρα!! Θέλω την γνώμη σου για το εξής θέμα έχω γεννήσει και θηλάσει δύο παιδιά το στήθος μου μετά από όλα αυτά είναι πολύ βαρύ, καθοδικό και ασχημάτιστο. Νιώθω ντροπή και σφίξιμο και δεν θέλω να με βλέπει κανείς γυμνή όταν είμαι όρθια (ούτε εγώ δεν θέλω να με βλέπω ) αυτό έχει επηρεάσει και τον τρόπο που κάνουμε έρωτα και την αυτοπεποίθηση μου και επίσης με ενοχλεί πολύ και σωματικά εκτός από ψυχολογικά διότι είναι τόσο μεγάλο και βαρύ...το δίλημμα μου είναι το εξής είναι οι λόγοι αυτοί αρκετοί για να μπει κανείς στο χειρουργείο?
(Για μείωση και ανόρθωση στήθους) Είναι ματαιοδοξία και ανωριμότητα να κάνει κάποιος μια επέμβαση στο σώμα του για αυτούς τους λόγους? Επίσης γνωρίζω πως μετά από μια τέτοια επέμβαση υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην μπορείς να θηλάσεις αυτή τη στιγμή σκέφτομαι πως δεν θα κάνω άλλο παιδάκι όμως είμαι ακόμα 28 χρονών και δεν μπορώ να αποκλεισω εντελώς αυτή τη πιθανότητα..δεν θα ήθελα να μην μπορώ να θηλασω.. αυτά Λένα μου και ευχαριστώ γι αυτό που κάνεις ?
-ή μαμά


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η ντροπή, το σφίξιμο, η μειωμένη αυτοπεποίθηση, η σωματική ενόχληση, όλα αυτά είναι σημαντικά εμπόδια στην καθημερινότητα σου, η επιρροή στην σεξουαλική σου ζωή με τον άντρα σου είναι επίσης πολύ σημαντική, μην λογοκρίνεις τον εαυτό σου και μην αμφιβάλλεις για αυτά που αισθάνεσαι. Όχι, δεν είσαι υπερβολική. Δεν το ρώτησες γιατί το πήγες λίγο παρακάτω, αν είσαι ματαιόδοξη και ανώριμη.


Νομίζω ότι χρειάζεσαι ένα ραντεβού ή δύο ή τρία με πλαστικούς χειρουργούς για να συζητήσετε συγκεκριμένα τις επιλογές που έχεις. Αν δεν θέλεις να αποκλείσεις τον θηλασμό στο μέλλον, απλώς πες τους το, αυτή είναι η δουλειά τους, να βρουν λύση που είναι ιατρικά σωστή και κυρίως σωστή για σένα.

__________________
2.

Γεια σου Α Μπα! Με αφορμή την απάντησή σου στην ερώτηση 6  βρήκα πάτημα για να ρωτήσω κάτι που με απασχολεί. Μετακομίσαμε πριν 1,5 χρόνο από Αθήνα σε Λονδίνο - εγώ και ο σύζυγος. Γενικά όλα καλά - με τις δυσκολίες της προσαρμογής σε μια ξένη χώρα κτλ αλλά σε πολύ φυσιολογικά πλαίσια. Το θέμα μου είναι ότι εγώ δυσκολεύομαι να κοινωνικοποιηθώ εκτός ζευγαριού. Πάντα με τον άντρα μου είχαμε και διαφορετικές παρέες, αυτός τους φίλους του και εγώ τους δικούς μου. Από τότε που ήρθαμε εδώ ο καινούριος κόσμος που γνωρίζουμε μας γνωρίζει σα ζευγάρι - ο δικός μου (που είναι πιο εύκολος άνθρωπος από μένα και είχε και περισσότερο ελεύθερο χρόνο) έχει κάνει κάποιες γνωριμίες και έχει παρέες ανεξάρτητες από μένα αλλά εγώ έχω αρκετά λιγότερες. Επίσης, κάποιες παρέες που έκανα (είτε μόνη, είτε μαζί με το έτερον ήμισυ) έφυγαν, ή ξέρουμε ότι θα φύγουν πχ σε έξι μήνες. Δεν μπορώ να πω ότι δε βλέπω κανένα φως στο τούνελ (από πέρυσι που πρωτοήρθαμε έχω κάποιες παραπάνω κοινωνικές επαφές) αλλά από την άλλη αρκετά συχνά νιώθω ότι: α) κάνω εκπτώσεις και ότι κάνω παρέα με ανθρώπους που δε θα έκανα αν είχα άλλες επιλογές και β) κάνω υπέρμετρα μεγάλη προσπάθεια για να ταιριάξω με κάποιους, απλά και μόνο για να μην έχω αυτή την αίσθηση ότι δεν έχω δικούς μου ανθρώπους εδώ, κάπως ανεξάρτητους από τον άντρα μου. Όλα αυτά σε συνδυασμό του ότι νιώθω συχνά ότι οι σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης επίσης με έχει κουράσει πολύ και μου βγαίνει σε μια τάση απομόνωσης. Να σημειώσω επίσης ότι είμαι 30+ οπότε η διάθεση για πειραματισμούς με μέρη και ανθρώπους δεν είναι αυτή που ήταν πριν 10 χρόνια. Έχεις καμιά συμβουλή, πρακτική ή θεωρητική, για την κατάστασή μου;

Μου_λείπουν_οι_φίλες_μου_λέμε!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Για τις φίλες που σου λείπουν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, εκτός από το σκάιπ, αλλά για τα υπόλοιπα με μπέρδεψες. Έτσι όπως τα γράφεις φαίνεται ότι το ζητούμενο είναι να ξαναδημιουργήσεις αυτό που ξέρεις από την Ελλάδα, δηλαδή να έχεις ξεχωριστούς φίλους από τον άντρα σου πάση θυσία, και όχι να έχεις ικανοποιητική κοινωνική ζωή μαζί του ή χωρίς. Δεν ξέρω γιατί είναι αυτό τόσο σημαντικό για σένα, γιατί πειράζει που σας γνωρίζουν τώρα σαν ζευγάρι. Άλλαξαν τα πράγματα, επειδή αλλάξατε χώρα, πρέπει τώρα να προσαρμοστείς στις νέες συνθήκες. Η επιμονή σου να κάνεις ό,τι ξέρεις από την Ελλάδα είναι ξεροκεφαλιά που δεν σε βγάζει κάπου ωραία. Κάτι μου λέει ότι πιστεύεις ότι είσαι πιο επιλεκτική από αυτόν (δεν είμαι μάντης, βασικά μόνη σου το λες), και από την ελαφριά σου υπεροψία σχετικά με αυτό έφτασες σε σημείο να κάνεις παρέα με ανθρώπους που δεν σου αρέσουν. Πρέπει να το πάρεις αλλιώς. Το 30+ δεν δικαιολογεί ακαμψία τέτοιου είδους, ούτε κανενός είδους, αν είμαστε αυστηροί.


__________________
3.

Α μπα μου, γεια σου!

Θέλω τη γνώμη σου για ένα εργασιακό ζήτημα. Έχοντας τελειώσει το Πολυτεχνείο στα 24 μου, βρέθηκα να κάνω μεταπτυχιακό στη Φινλανδία, σε ανδροκρατούμενο τομέα των ονείρων μου. Οι σπουδές μου πάνε εξαιρετικά ως τώρα και κατάφερα να βρω δουλειά στο αντικείμενο μου, μέσω αυτών και με πολύ προσωπικό κόπο.

Είμαι η μοναδική γυναίκα στην ομάδα μου, καθώς και η νεότερη και η μοναδική μετανάστρια. Στην εταιρεία υπάρχουν πολλές γυναίκες, αλλά δυστυχώς ελάχιστες στον τομέα του σχεδιασμού όπως εγώ. Η αντιμετώπιση που είχα ως τώρα ήταν εξαιρετική, τόσο από τον προϊστάμενο μου, όσο και από τους συναδέλφους μου, με δύο εξαιρέσεις. Ο ένας είναι ο (Τούρκος, αν και δεν νομίζω ότι έχει σημασία) προϊστάμενος του προϊσταμένου μου, Ο οποίος από την πρώτη μου συνέντευξη με τρομοκρατεί και με κατηγορεί για πράγματα που δεν έχω καν κάνει. Ευτυχώς δεν έρχομαι συχνά σε επαφή μαζί του και ο άμεσος προϊστάμενος μου δείχνει να γνωρίζει την κατάσταση και να το διαχειρίζεται. Υποθέτω ότι προϋπάρχει ζήτημα ιεραρχίας μεταξύ τους, οπότε σε αυτή την περίπτωση είμαι όσο πιο συνεπής και τυπική μπορώ και ξεσκίζομαι στη δουλειά για να αποδείξω ότι είμαι εκεί με την αξία μου.

Η δεύτερη περίπτωση αφορά Φινλανδό συνάδελφο που προσελήφθη στην ίδια θέση με εμένα δύο εβδομάδες νωρίτερα. Από την πρώτη στιγμή προσπαθεί να μου επιβληθεί και να μειώσει ο,τι καταφέρνω, παρόλο που το αποτέλεσμα είναι συστηματικά καλό και βελτιώνομαι μέρα με τη μέρα. Σήμερα, ενώ ο προϊστάμενος μου ήταν εκτός γραφείου και είχα ολοκληρώσει τα καθήκοντα μου, μου φόρτωσε δική του δουλειά, την οποία ολοκλήρωσα αδιαμαρτύρητα, του έδωσα feedback και ξεκίνησα να δουλεύω στο καθήκον που εν τω μεταξύ μου ανέθεσε ο προϊστάμενος μου. Μιας και ήταν καινούργιο για εμένα, το ανέφερα στους συναδέλφους, προκειμένου να μάθω αν υπάρχει κάποια διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσω και δεν γνωρίζω. Αμέσως ο γλυκούλης αναφώνησε "βέβαια, το αφεντικό δεν ήθελε να σε έχει να κάθεσαι και σκαρφίστηκε καινούργια δουλειά για σένα".

Ένιωσα απαίσια και αφού απομακρύνθηκε από το γραφείο το ανέφερα στον συνάδελφο που το θεώρησε ανεπίτρεπτο σαν σχόλιο. Το χειρότερο είναι πως δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει και το ακόμα χειρότερο πως ο Τούρκος τον εκτιμά και μάλιστα την δεύτερη μου μέρα στο γραφείο τον έβαλε να μου κάνει κήρυγμα για το πώς να κάνω σωστά commits στον server, ενώ δεν είχε δημιουργηθεί κανένα θέμα από την πλευρά μου.

Δεν ξέρω τι φταίει, ειλικρινά. Η δική μου συστολή και απειρία; Η δική τους προκατάληψη; κάτι άλλο; Πώς θα πρότεινες να το διαχειριστώ;;

Kiitos paljon!


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν φταίει κάτι ιδιαίτερο αν δεν τα πας καλά με δύο ανθρώπους σε ένα ολόκληρο γραφείο. Πολύ καλό ποσοστό μου φαίνεται. Μάλιστα είσαι και τυχερή, γιατί ο ένας έχει αρκετά ψηλή θέση οπότε δεν τον βλέπεις συχνά, ο άλλος είναι στην ίδια θέση με σένα, άρα δεν έχει εξουσία πάνω σου. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί έκανες αδιαμαρτύρητα κάτι που ήταν δουλειά κάποιου που είναι στην ίδια βαθμίδα με σένα. Άντε να τον βοηθήσεις, σαν χάρη, να πέσεις με τα μούτρα «αδιαμαρτύρητα» δεν μου φαίνεται καλή ιδέα. Δεν είσαι η γραμματέας του, όσο κι αν το ήθελε, και τώρα δημιούργησες κακό προηγούμενο. Μην το ξανακάνεις χωρίς να διευκρινήσεις ότι είναι βοήθεια που προσφέρεις από την καλή σου διάθεση και όχι υποχρέωση σου, και ότι ελπίζεις να σου ανταποδώσει την καλή σου διάθεση. Αν φταίει κάτι, ίσως είναι το «αδιαμαρτύρητα». Αμέσως πήγες και ανέφερες την ατάκα του αλλού, αλλά οι διαμαρτυρίες πρέπει να γίνονται εκεί που αρμόζει, όχι σε τρίτους που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα θέλουν να ανακατευτούν. Κατά τα άλλα, πιστεύω ότι η απόδοση και η καλή δουλειά είναι η καλύτερη απάντηση (όταν πρόκειται για σοβαρό και οργανωμένο γραφείο).

__________________
4.

Τον τελευταίο καιρό έχω παρατηρήσει ότι πολύ σωστά παρακινείς όσους αναζητούν σε σενα ψυχολογική στήριξη να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό. 'Ομως που μπορει να απευθυνθεί κανείς για ψυχολογικη βοήθεια όταν δεν έχει τα οικονομικά μέσα. 'Εχω δει διαφημίσεις φορέων που παρέχουν ψυχολογική υποστήριξη επί συγκεκριμένων θεμάτων, όπως νευρική ανορεξία και σε χρήστες ουσιών. Υπάρχει καποιος αντίστοιχος χώρος για να απευθυνθούμε όσοι απλά έχουμε πιάσει πιάτο και θέλουμε κάπου να μιλήσουμε;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Θα σου απαντήσω με κάτι που έλαβα σήμερα:

 

"Αγαπητή Λένα, αφού σε συγχαρώ για την στήλη σου και τις πραγματικά εύστοχες παρατηρήσεις σου, όσο και για τις παραπομπές σου, θα ήθελα, ως επαγγελματίας ψυχικής υγείας που εργάζομαι στο χώρο 15 συναπτά έτη, να επιβεβαιώσω οτι οι συμβουλές και οι παροτρύνσεις σου στους ερωτώντες με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη. Το φαντάζομαι οτι δεν χρειάζεσαι τις ευλογίες μου, απλως, επειδή σε διαβάζω αρκετά μεγάλο διάστημα και οι απαντήσεις σου προσομοιάζουν με αυτές επαγγελματία ψυχικής υγείας, ήθελα να το μοιραστώ μαζι σου και να σε ευχαριστήσω γι αυτό! Έχω παρατηρήσει ότι αρκετοί άνθρωποι απευθύνονται σε σένα (σε διαδικτυακή στήλη εννοώ), οι οποίοι αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά ενδοοικογενειακά προβλήματα η/ και προβλήματα ψυχικής υγείας οι ίδιοι η οι οικείοι τους, και ενώ με εντυπωσιάζει το γεγονός, ταυτόχρονα χαίρομαι πού αφενός αναζητούν εστω και έτσι βοήθεια και αφετέρου την αναζητούν απο εσένα ειδικά. Θα ήθελα μονο να συμπληρώσω στις πολύ ωραίες παραπομπές που κάνεις σε οσους δεν διαθέτουν τα μέσα να απευθυνθούν σε ιδιώτες, οτι υπάρχουν σε κάθε νομό ανα την Ελλάδα, εκτός απο τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας, οι κοινωνικες υπηρεσίες των Δήμων που συνήθως εχουν και ψυχολόγους, (και αν δεν έχουν και οι κοινωνικοί λειτουργοί παρέχουν συμβουλευτικες υπηρεσίες ), Κέντρα Πρόληψης Εξαρτήσεων και Προαγωγής Ψυχικής Υγείας (τα οποία δεν ασχολούνται με εξαρτημένους αλλα με τον υγιή πληθυσμό που αντιμετωπίζει ψυχοκοινωνικά προβλήματα οποιουδήποτε είδους) και κατα τόπους δραστηριοποιούνται και ΜΚΟ οι οποίες έχουν συναφείς δράσεις πάντα με ψυχολόγους/ κοινωνικους λειτουργούς, οι οποίοι μπορούν να ακούσουν/βοηθήσουν/παραπέμψουν σε κατάλληλες δομές όλα δωρεάν! Θα ήθελα επίσης να προσθέσω σε όσους σκέφτονται να απευθυνθούν σε ιδιώτες α) να διαπραγματεύονται πάντα τη τιμή -ένας καλός επαγγελματίας δεν θα αρνηθεί να κάνει μείωση στη τιμη σε ένα άνθρωπο που έχει ανάγκη αλλιώς δεν ειναι καλός επαγγελματίας, β) σε όσους βρίσκονται σε μεγάλα αστικά κέντρα και έχουν επιλογές να αναζητούν πάντα επαγγελματία που έχει εκτός απο το πτυχίο του και ειδίκευση σε κάποια αναγνωρισμενη σχόλη ψυχοθεραπείας γ) το κριτήριο για το εάν κάποιος θεραπευτής/ θεραπεύτρια μας κάνει είναι η χημεια / σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ μας, η οποία είναι και το ήμισυ της θεραπείας! Αν δεν σας αρέσει/ νιώθετε άνετα να πείτε τα παντα, σας κριτικάρει, αλλάξτε θεραπευτη! Σ ευχαριστώ για τη δουλειά που κάνεις και για τη δημοσίευση!"


__________________
5.

Αυτά που νομίζεις πως είναι δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη, δεν είναι. Είναι μάρκετινγκ.
Τις περισσότερες φορές το δωρεάν σημαίνει να στείλεις την ερώτηση και να σου απαντήσουν κάτι που δε διαφέρει από τη δική σου στήλη καθώς όλοι σου λένε στο τέλος της απάντησης να επισκεφτείς ένα ψυχολόγο. Ψυχολογική υποστήριξη δεν υπάρχει δωρεάν πρόσωπο με πρόσωπο, και αν υπάρχει γίνεται για μικρά διαστήματα σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας. Μην απαντάς με τέτοια βεβαιότητα επειδή έγραψες κάτι στο google και σου έβγαλε κάτι που φαίνεται δωρεάν αλλά δεν είναι. Ακόμη και η συνεδρία "δωρεάν" μέσω skype κρατά κανένα 15' και στη συνέχεια πρέπει να πληρώσεις.
Δοκίμασε πρώτα και μετά μίλα.
Στους δήμους είτε σου λένε πως έχουν κλείσει οι ώρες και δε δέχονται άλλο κόσμο είτε ότι δε λειτουργεί πια. Επίσης, δοκίμασε να κάνεις "δωρεάν" ψυχολογική υποστήριξη και πες μας την εμπειρία σου. Πόσο δωρεάν ήταν και πόσο κράτησε. Ξέρουμε και εμείς να googlαρουμε.
-Εξοργισμένη

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Είναι λίγο κουραστική αυτή η κουβέντα, και έχει επαναληφθεί πολλές φορές. Νομίζω ότι μετά από αυτό δεν θα ξαναδημοσιεύσω αυτό το αναμάσημα. Δεν υπάρχει εγγύηση ότι όλοι θα βρουν δωρεάν ψυχολογική στήριξη, αλλά όσοι ρωτάνε, δεν έχουν καν σκεφτεί να το γκουγκλάρουν ή να ρωτήσουν ή να το ψάξουν. Εσύ μπορεί να είχες αυτή την εμπειρία, αλλά έχω λάβει πολλές φορές μηνύματα από ανθρώπους που πήγαν σε υπηρεσίες του δήμου και βοηθήθηκαν πάρα πολύ, με ελάχιστο έως μηδαμινό κόστος. Η εμπειρία σου δεν είναι ο κανόνας, όσο εξοργισμένη κι αν είσαι. Υπάρχει δωρεάν στήριξη πρόσωπο με πρόσωπο. Ναι, υπάρχει μεγάλη αναμονή, υπάρχουν πολλά εμπόδια, αλλά αυτά μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα, και για χώρα που είναι στην κατάσταση που είναι, αυτό που προσφέρει δεν είναι λίγο.

__________________
6.

Γεια σου γλυκό κορίτσι. Έχω ένα μικρό προβληματισμό και θα ήθελα την άποψη σου. Λοιπόν έχω μια κόρη 8 χρονών και από το νήπιο είχε μια φίλη, όχι κολλητή μεν αλλά τη συμπαθούσε. Τη μαμά την ήξερα φατσικά, από τα σχολικά μας χρόνια, αυτό που θα χαρακτήριζε κανείς, ωραία, απρόσιτη και απόμακρη. Στο νήπιο γνωριστήκαμε, γενικά με ελάχιστες μαμάδες είχε σχέση, εμένα για κάποιο λόγο με προσέγγισε αυτή και με χαρά γνωριστήκαμε και κάναμε λίγη, τυπική παρέα. Η κοπέλα είναι πολύ αξιόλογη, σοβαρή , ευγενική απλά έχουμε τελείως άλλη προσέγγιση σε σχέση με τα παιδιά και γενικοτέρα τρόπο ζωής. Εμένα με χαρακτηρίζεις άνετα, ως πιο χύμα π.χ με το παιδί όχι υπερβολική και υπερπροστατευτική. Όποτε βρισκόμαστε, συμβουλεύω τη κόρη μου, να μη σκαρφαλώνει, να μην τρέχει γιατί και η κόρη της, την ακολουθεί και η μαμά φρικάρει. Λογικά έχει φοβίες, αλλά θέλει να είναι και comme il faut, μη λένε άσχημες λέξεις( όχι βρισιές σαφώς, παιδικές αστειότητες), να προσέχει μη λερωθεί όταν τρώει, να την ενημερώνει για κάθε της κίνηση. Όλο αυτό, μου προκαλεί άγχος, αλήθεια και δεν μπορώ ν αφεθώ όταν βρισκόμαστε, φοβάμαι μην πει ή κάνει κάτι η κόρη μου και της κακοφανεί. Μετά σκέφτομαι, δεν θα μ έπαιρνε να βρεθούμε, αν ένιωθε έτσι, αλλά η αλήθεια είναι πως όταν χτυπάει το τηλέφωνο, παίρνω ανάσα για ν απαντήσω και όταν βρισκόμαστε λέω πάει και αυτό, το βλέπω σαν υποχρέωση. Ωστόσο σαν άτομο, την εκτιμώ πολύ, τη θεωρώ καλή παρέα, αλλά νιώθω λίγο έξω από τα νερά μου. Πιστεύεις αφού πιέζομαι ν απομακρυνθώ ή να συνεχίσω τη παρέα; Κάποια tips να το βλέπω λιγότερο ανώδυνα;
ευχαριστώ. μαμάδες σε κρίση.


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να καταπιέζεσαι με αυτόν τον τρόπο. Το τιπ μου για να το βλέπεις πιο ανώδυνα είναι να μην μπαίνεις σε αυτή την κατάσταση. Δεν της κάνεις χάρη αν κάνεις παρέα μαζί της και το βλέπεις ως αγγαρεία.

_________________
7.


Αμπα μου, σου στέλνω αυτή την ερώτηση με αφορμή μια άλλη ερώτηση αναγνώστριας. Θεωρώ εξαιρετικά εγωιστικό να θέλεις να αποκτήσεις πάση θυσία δικά σου βιολογικά παιδιά και να ξοδεύεις χρόνο, χρήμα, ενέργεια για να το πετυχεις, ενώ ειναι δυσκολο (μιλω για τις περιπτωσεις που ειτε ο ενας είτε ο άλλος δυσκολεύονται), να καταφεύγεις σε εξωσωματικες, παρένθετες μητέρες ή δότες ωαρίων και σπέρματος τη στιγμή που γύρω μας υπάρχουν άπειρες παιδικές ψυχούλες που διψάνε για οικογενειακή ζεστασιά. Ναι, είναι δύσκολο, αλλα δεν θα ήταν καλύτερος ο κόσμος αν αυτά τα πλασματάκια έφευγαν απο τα ιδρυματα και πήγαιναν σε ένα σπίτι? Γνωρίζω ανθρώπους που παιδεύονταν χρόνια να κανουν παιδι και εκαναν τελικα σε πολυ μεγαλη ηλικια, επειδη η μανα ηθελε δικο της. Απο τη μια ίσως καλυτερα που δεν υιοθετούν αφού η υιοθεσία πρεπει να είναι συνειδητή και με την απόλυτη θέληση των γονέων. Απο την άλλη δε μπορώ μα μη μέμφομαι κάτι τετοιο. Γονιός άλλωστε δεν είναι αυτός που κάνει αλλα που μεγαλώνει παιδια. Ποια είναι η αποψη σου? Ποια η αποψη των αναγνωστών? Μήπως μου διαφευγουν πολλά και γίνομαι σκληρή?


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Σου διαφεύγουν άπειρα, και είσαι σκληρή λόγω άγνοιας και απειρίας. Ξέρεις πότε θα ήταν καλύτερος ο κόσμος; Αν σταματούσαμε να κρίνουμε τους άλλους για τις απολύτως προσωπικές τους αποφάσεις που μπαίνουν πολύ βαθιά στην ψυχολογία τους και στο όραμα ολοκλήρωσης τους σε επίπεδο DNA, που δεν μας επηρεάζουν στο ελάχιστο. Αν το ντέρτι σου είναι οι άπειρες παιδικές ψυχούλες που διψάνε για οικογενειακή ζεστασιά, μπορείς κι εσύ να υιοθετήσεις ένα ή δύο ή τρία ή τέσσερα παιδιά. Η άποψη «αφού δεν κάνεις δικά σου παιδιά, υιοθέτησε ένα» έχει την απάντηση «γιατί να μην υιοθετήσουν όλοι, είτε μπορούν να κάνουν είτε όχι, αν η προτεραιότητα μας είναι οι άπειρες ψυχούλες;» Παιδιά δεν μας λείπουν. Σύμφωνα με τη θεωρία σου, γιατί να κάνει ο οποιοσδήποτε το δικό του; Ταυτόχρονα, κάτι τύποι σαν και σένα εκπλήσσονται όταν άνθρωποι που μπορούν να κάνουν παιδιά μόνοι τους, επιλέγουν να υιοθετήσουν (αναρωτιέμαι τι θεωρία έχεις για τα ομόφυλα ζευγάρια και την υιοθεσία).


Για το καθεστώς υιοθεσίας, όπως και για τις διαδικασίες εξωσωματικής, παρένθετης μητέρας, δότη κάθε είδους και λοιπών επιλογών στην Ελλάδα, οι πληροφορίες είναι στις άκρες των δαχτύλων σου. Από αυτά που γράφεις δεν έχεις ιδέα για το τι δυσκολίες παρουσιάζονται όταν ένα ζευγάρι δεν μπορεί να κάνει παιδιά εύκολα με τον παραδοσιακό τρόπο. Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει. Αν μάθεις τι ισχύει, ξαναστείλε. Μαθήματα φιλοσοφίας όταν λείπουν βασικές γνώσεις δεν παραδίδονται. Μαθήματα ανθρωπιάς, από την άλλη, πρέπει να διδάξει ο καθένας στον εαυτό του.


82

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#2 αγαπητή φίλη θα μπορούσα την ερώτηση να την είχα γράψει εγώ ένα χρόνο πριν. Βρίσκω την α,μπα λίγο αυστηρή αυτή τη φορά. Σε καταλαβαίνω απολύτως. Αυτά που έχω να σου πω είναι τα εξής. Δες αυτήν την εμπειρία σαν ευκαιρία να γνωρίσεις κόσμο που αλλιώς δε θα γνώριζες. Είναι επώδυνο για μένα να φεύγουν άνθρωποι τους οποίους αγάπησα αλλά αφού μπόρεσα και επιβίωσα μετά από την απώλεια ανθρώπων που ήξερα μια ζωή όλα μπορώ να τα διαχειριστώ. Μη σταματάς την προσπάθεια. Ας κάνεις παρέα και με ανθρώπους που δε σου λένε και τόσα πολλά. Μην ξεχνάς και το εξής. Πως πολλους από τους φίλους που κάναμε στα 15 και τους αγαπούμε και τους λατρεύουμε μπορεί αν τους γνωρίζαμε τώρα να μην μας έλεγαν και πολλά. Είναι η οικειότητα και το γεγονός πως τους γνωρίζουμε καλά αυτό που μας κάνει να τους έχουμε τόσο ψηλά. Άρα, άνοιξε λίγο πιο πολύ το μυαλό σου στο διαφορετικό και προσπάθησε πολύ. Ενάμισης χρόνος δεν είναι μεγάλο διάστημα. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις να βγαίνεις και χωρίς τον άντρα σου. Δε θα είναι πάλι όπως οι παλιοί οι φίλοι αλλά με λίγη καλή τύχη θα γνωρίσεις ανθρώπους που θα σ'αρέσουν. Δώστου λίγο χρόνο και καλή τύχη.
Για τα σχόλια 4 και 5: Η ψυχική ασθένεια , όπως και η σωματική, απαιτεί διάγνωση και θεραπεία από ειδικό γιατρό. ΌΛΟΙ οι πολίτες έχουμε δωρεάν πρόσβαση στα νοσοκομεία και κέντρα υγείας της χώρας. Ο ψυχίατρος είναι ο γιατρός που θέτει την διάγνωση και μπορεί να θεραπεύσει- διαχειριστεί ΟΛΕΣ τις ψυχικές παθήσεις. Σε αντιδιαστολή, οι ψυχολόγοι κλπ εργαζόμενοι σε διάφορες δομές μπορούν, στην καλύτερη, να δουλέψουν μια ήπιας μορφής κατάθλιψη - δυσθυμία, στην χειρότερη να οδηγήσουν σε υποδιάγνωση και υποθεραπεία λόγω πολύ περιορισμένης γκάμας γνώσεων και, κυρίως, λόγω παντελούς απουσίας ιατρικής και φαρμακολογικής εκπαίδευσης. Συμπέρασμα :πρώτα πάμε στην ειδικό γιατρό =ψυχίατρο και εκείνος μας λέει πως να συνεχίσουμε.
Για τα σχόλια 4 και 5: Η ψυχική ασθένεια , όπως και η σωματική, απαιτεί διάγνωση και θεραπεία από ειδικό γιατρό. ΌΛΟΙ οι πολίτες έχουμε δωρεάν πρόσβαση στα νοσοκομεία και κέντρα υγείας της χώρας. Ο ψυχίατρος είναι ο γιατρός που θέτει την διάγνωση και μπορεί να θεραπεύσει- διαχειριστεί ΟΛΕΣ τις ψυχικές παθήσεις. Σε αντιδιαστολή, οι ψυχολόγοι κλπ εργαζόμενοι σε διάφορες δομές μπορούν, στην καλύτερη, να δουλέψουν μια ήπιας μορφής κατάθλιψη - δυσθυμία, στην χειρότερη να οδηγήσουν σε υποδιάγνωση και υποθεραπεία λόγω πολύ περιορισμένης γκάμας γνώσεων και, κυρίως, λόγω παντελούς απουσίας ιατρικής και φαρμακολογικής εκπαίδευσης. Συμπέρασμα :πρώτα πάμε στην ειδικό γιατρό =ψυχίατρο και εκείνος μας λέει πως να συνεχίσουμε.
Στη Ελλάδα πρέπει κάποια στιγμή να ξεχωρίσουμε τα πράγματα λίγο. Άλλο ψυχίατρος, άλλο ψυχολόγος και άλλο ψυχοθεραπευτής. Ψυχίατρος είναι γιατρός με ειδίκευση στην ψυχιατρική. Ο ψυχίατρος είναι ο μόνος που μπορεί να γράψει φαρμακευτική αγωγή (και ο νευρολόγος σε κάποιες περιπτώσεις). Ψυχολόγος (στον πολιτισμένο κόσμο, όχι στην Ελλάδα) είναι ένας ειδικός στον τομέα της ψυχολογίας. Ο τομέας αυτός έχει μεγάλο εύρος. Ψυχολόγος με την έννοια που την έχουμε εμείς στο μυαλό μας είναι ένας ψυχολόγος που είτε έχει κάνει μεταπτυχιακό στην κλινική ψυχολογία ή έχει εκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία. Ψυχοθεραπευτής είναι κάποιος με πρώτο πτυχίο σε κάποιο επάγγελμα κοινωνικών επιστημών (πχ. παιδαγωγός, κοινωνικός λειτουργός) ή ιατρικό/παραϊατρικό επάγγελμα (π.χ. νοσηλευτής) και έχει εκπαιδευτεί από επίσημο φορέα σε κάποια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση. Εποπτεύεται και ακολουθεί και προσωπική θεραπεία και ο ίδιος υποχρεωτικά (σε αντίθεση με ψυχολόγο-ψυχίατρο χωρίς εκπαίδευση σε ψυχοθεραπεία). Ψυχοθεραπευτής μπορεί να είναι και ο ψυχίατρος και ο ψυχολόγος.Σαφώς όσοι απευθύνονται σε ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή δεν χρήζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης. Το ότι θέλουμε π.χ. να λύσουμε κάποια θέματά μας, δεν σημαίνει πως είναι λόγω κάποιας ψυχικής ασθένειας.Ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός μπορεί να απευθυνθεί στην ανάλογη ειδικότητα.
#7: Eγω θα συμφωνησω μαζι σου.Θυμαμαι οταν εβλεπα, προσφατα, στις ειδησεις μια γιαγια (και ειχε καποια ηλικια) που γεννησε το παιδακι της κορης της και εδειχνε σε μια φαση ενα πλανο που η γιαγια ηταν στο κρεβατι πληρως εξουθενωμενη (σαν να ετρεχε σε 1000ρι ενα πραγμα).Οταν ειδα αυτο το ρεπορταζ απο την μια σκεφτηκα μπραβο στη γυναικα(στην γιαγια) που τα καταφερε αλλα απο την αλλη σκεφτηκα ποσο εγωιστικο(για το ζευγαρι κυριως) ειναι να φτανεις σε τετοιο σημειο για να κανεις ενα παιδι με δικα σου γονιδια.Και με λυπει οταν ακουω απο ζευγαρια οτι προτιμουν τετοιες μεθοδους αφου "γιατι να μου τα φαει ενα ξενο;".Τοσα παιδακια ειναι μονα τους εκει εξω (που δεν διαφερουν σε τιποτα απο τα αλλα), οπως ειπες: "Γονιός άλλωστε δεν είναι αυτός που κάνει αλλα που μεγαλώνει παιδια." Mεγαλη αληθεια αυτη.Κραξτε οσο θελετε, αυτη ειναι και η δικη μου αποψη.
Η "γιαγια" ηταν 90 χρονων δηλαδη; γιατι εχει και 50 χρονων " γιαγιαδες" που ειναι μια χαρα στην υγεια τους και στα μυαλα τους, ωστε να παιρνουν τις αποφασεις που θελουν για το σωμα τους χωρις να χρειαζονται την εγκριση μας.Αν την λες "γιαγια" για να σκεφτουμε "ηλικιωμενη", ενω ειναι μια μεσηλικη και υγιης γυναικα, κλεβεις..Επιλπλεον παρουσιαζεις το ζευγαρι σαν να "το εκανε" αυτο στην " γιαγια" ειτε γιατι την ειχε ομηρο ειτε γιατι την ξεγελασε. Σου ειναι τοσο δυσκολο να αποδεχτεις προσωπικες επιλογες που δεν σε αφορουν, ενηλικων ανθρωπων;Εχεις δει πως ειναι το προσωπο μιας μη-γιαγιας σε εναν δυσκολο τοκετο; σου δειχνει να το απολαμβανει;
#1 Δεν είσαι η μόνη που νιώθει έτσι. Μερικές αφήνουν το σουτιέν την ώρα της συνεύρεσης γιατί νιώθουν έτσι καλύτερα. Δοκίμασε το με ένα σεξι negligè. Αν δεν αλλάξει κάτι τότε διάλεξε έναν καλό πλαστικό χειρουργό και ρωτά αν μετά την εγχείρηση θα αισθάνεσαι τις ρώγες σου γιατί παλιότερο αυτό ήταν το τίμημα. Γενικά ρωτά για παρενέργειες και ενδεχόμενες επιπλοκές.Άσχετο αλλά, είδα τελευταία μια υπέροχη δουλειά ενος επαγγελματια που αφαίρεσε το λίπος της κοιλιάς και το πρόσθεσε στο στήθος γυναίκας αφού είχε αρρωστήσει από καρκίνο του μαστού. Χωρίς άλλα παρεμφερή προβλήματα. Φυσικά σε τέτοιες περιπτώσεις καλλιτεχνίας το ταμείο δεν αναλαμβάνει.
7 Η κοπέλα νομίζω πως το έγραψε νομίζωντας πόσο βαθύ ήταν αυτό που σκέφτηκε, μπορεί να νομίει πως ήταν και έξυπνο.Έχει γίνει πολύ κουρασικό οι άνθρωποι να έχουν άποψη για τα παιδιά που έχουν ή πρόκειται να κάνουν άλλοι. Από τα πιο αγενή σχόλια που μπορούν να ειπωθούν. 5 Είναι πολύ θετικό το γεγονός πως κάποιοι έχουν κάποιο αποτέλεσμα μέσα από αυτό. Νομίζω βέβαια πως η "εξοργισμένη" του #5 έχει μια προσωπική εμπειρία πολύ αρνητική ενώ η Αμπά δεν έχει καμία εμπειρία, αλλά γράφει για τις εμπειρίες των άλλων από ότι ακούει. Είναι πράγματι σημαντικό για τα δεδομένα της Ελλάδας όντως, όμως σε αυτή τη στήλη γράφεται σα να είναι το πιο εύκολο πράγμα και γι αυτό όσοι έχουν αντίθετη εμπειρία αντιδρούν.
#7 Η κολλητή μου φίλη λόγω καρκίνου δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Πέρα από το πρώτο σοκ (αφαίρεσε τα γεννητικά όργανα στα 29 της), δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, διότι δεν ήταν από τις γυναίκες που επιθυμούσαν να κάνουν παιδιά. Ωστόσο κάποια στιγμή μου είπε ότι όταν είδε παλιές φωτογραφίες του φίλου της, με τον οποίο ήταν πολύ ερωτευμένη, τότε ήταν και η μόνη φορά που την πείραξε πολύ το πρόβλημά της, διότι δε θα μπορούσε να κάνει τα παιδιά ΤΟΥ. Την κατάλαβα απόλυτα όταν γνώρισα τον άντρα μου, τον οποίο βρίσκω απίστευτα όμορφο (κάντε ανελέητο eyeroll, ελεύθερα) και μου βγήκε αυθόρμητα η σκέψη ότι και τα παιδιά του θα είναι πανέμορφα- κι ας μην ήταν ποτέ ένα παιδί στα σχέδιά μου. Δε θα έπαιρνα την απόφαση να κάνω παιδί με βάση μόνο αυτό βέβαια, ωστόσο το συναίσθημα δημιουργήθηκε. Η 7 προφανώς δεν το έχει νιώσει αυτό. Ορίστε, αυτός είναι ένας λόγος να κάνεις δικό σου παιδί, ακόμη κι αν έχεις σκοπό να υιοθετήσεις. *"Αναρωτιέμαι τι θεωρία έχεις για τα ομόφυλα ζευγάρια και την υιοθεσία". Α μπα, γι' αυτή την παρένθεση νομίζω σε αγάπησα ακόμη περισσότερο!
#7 Έχω μάλλον τη μύγα και μυγιάζομαι αλλά να ήξερες πόσο με πλήγωσαν αυτά που έγραψες. Σου εύχομαι να σου έρθουν όλα βολικά σε αυτό το θέμα, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ανήμπορος νοιώθεις μπροστά σε κάτι τέτοιο. Φαντάζομαι πως αν αρρωστήσεις δεν θα πας στον γιατρό, αν βγάλεις ένα εξάνθημα δεν θα βάλεις αλοιφή κ.ο.κ. Η υπογονιμότητα είναι ένα ακόμα ζήτημα ιατρικής φύσης που συχνά λύνεται γιατί ζούμε στο 2017 καιν όχι στο 1817.
#1. Είναι δικαίωμά σου να επιθυμείς ενα σώμα με τα δικά σου πρότυπα. Ειναι το σώμα ΣΟΥ εισαι η μόνη υπεύθυνη γι'αυτό και να μην εχεις τυψεις αν θες να κανεις κατι για τον εαυτό σου. Να βάλεις στήθος ή να βγάλεις, να κανεις ανόρθωση ή να διορθώσεις τη μύτη σου. Να κανεις αυτο που ευχαριστεί εσενα και σου δινει αυτοπεποίθηση. Στο μέτρο το δικο σου. Ειναι όμορφο,αποδεκτό και επιβάλλεται να αγαπάς τον εαυτό σου. Για να ειναι τα παιδια σου χαρούμενα πρεπει η χαρά να ξεκιναει απο μεσα σου. Έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές στην Ελλάδα με τη νοοτροπία οτι η μανα ερχεται στο τέλος, ειναι η τελευταία που θα εχει απολαβές. Όχι, να πας σε εναν πλαστικό και δυο και τρεις αν χρειαστεί, να παρεις γνώμες και να κανεις αυτο που θέλεις. Ακούγεσαι πολυ ισορροπημένη και δε θες κατι παράλογο.Μέχρι τότε μπορεις να κανεις γυμναστική με έμφαση στο στήθος και θα δεις κάποια μικρή διαφορα.
#7Κλασσικά συγκεκαλυμμένη,δηθεν κουλτουριαρικα παρουσιασμένη,ερώτηση που έχει σκοπό να προκαλέσει.Όχι,καλή μου δε θα πάρουμε.Αν δε θες να τεκνοποιησεις,κράτα τα πολύτιμα γονίδιά σου για σένα,εξαλλου τα ιδρύματα έχουν γεμισει παιδιά εξαιτίας κάποιων σαν&εσένα.Εμεις όλοι οι υπόλοιποι,κάναμε&θα κάνουμε το ΠΑΝ που προσφερει η επιστήμη για να κάνουμε παιδιά.Αυτά&καληνύχτα.
#2 Έλα βρε Α, μπα μου και συ τώρα με το «γιατί πειράζει που σας γνωρίζουν τώρα σαν ζευγάρι» και γιατί είναι κακό να θέλει να έχει ξεχωριστούς φίλους από τον άντρα της πάση θυσία. Εμείς δεν είμαστε εδώ που λαμβάνουμε όλη την ώρα ερωτήσεις του στυλ «τα είχα με τον τάδε τόσα χρόνια, είχαμε κοινούς φίλους και τώρα που χώρισα μαζί του, αυτοί κάνουν παρέα με αυτον και γω έμεινα μόνη μου» ή άλλες παραλλαγές «βγαίνει με τους φίλους του και εγώ κάθομαι σπίτι και νιώθω απαίσια που τον περιμενω σα την Πηνελόπη και δεν έχω και γω φίλους να βγω» και συμβουλεύουμε τον κόσμο ότι δεν είναι σωστό να κρέμεσαι από τον σύντροφό σου, να χάνεσαι ως προσωπικότητα μέσα στην σχέση σου και να μην διατηρείς ενός είδους ανεξαρτησία, για το μυστήριο και το παν ενδεχόμενο βρε αδερφε.Άνθρωποι είμαστε, μπορεί να μην έχουμε σκοπό να χωρίζουμε αλλα, δεν ξέρεις τι γίνεται πρώτον, και δεύτερον ναι, δεν είναι ωραίο να μην έχεις δικούς σου ξεχωριστούς φίλους από αυτούς του άντρα σου, κατά την γνώμη μου. Είτε για να μην κάθεσαι μόνη σπίτι όταν αυτός βγαίνει όπως προείπα, είτε γιατί θες και μια φορά να βγεις με ένα άτομο μονη σου για να συζητήσεις ίσως κάτι που αφορά αυτόν και τη σχέση σας, είτε (για να το παώ ακομα πιο πέρα) για να μην αρχίσεις υποσυνείδητα να γίνεσαι στο μυαλό του η «δεδομένη» γκόμενα που δεν έχει άλλα ενδιαφέροντα και κρέμεται από αυτόν για την κοινωνική της ολοκληρωση. Και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου να είναι ο άντρα σου, και την τελειότερη σχέση να έχετε, θα μπει στον πειρασμό ως ατελής άνθρωπος (που είαμστε όλοι) να το σκεφτεί κάποια στιγμή αυτό, είναι μεγάλη η πιθανότητα μετά από ένα διάστημα σχέσης.Της λέμε της κοπέλας ότι είναι ξεροκέφαλη να θέλει να δημιουργήσει ξεχωριστές φιλίες; Είναι δυνατόν; Και επίσης πως δηλαδή να καταφέρει να έχει ικανοποιητική κοινωνική χωρίς τον άντρας της, όπως της λες, αφού μας λέει δεν έχει βρει άτομα να της ταιρίαζουν; Μόνη σα το λεμόνι θα έχει ικανοποιητική κοινωνική ζωή; Η συμβουλή σου παρακάτω επίσης είναι ότι πρέπει (εν ολίγοις αυτό καταλαβαίνω απ την απάντηση) να ρίξει την ψυλομυτιασή της και τα στάνταρ της και να μην είναι άκαμπτη στα 30+ της για να της αρέσουν τα άτομα αυτά που έχει βρει ως τώρα με το ζόρι; Συγνώμη αλλά τα στάνταρ του καθενός για το ποιά άτομα του αρέσουν να κάνει παρέα και ποιά όχι είναι προσωπική υπόθεση που δεν επηρεάζει κανέναν, όπως πολύ σωστά είπαμε για το θέμα της υιοθεσίας παρακάτω. Εδώ γιατί είναι μεμπτό η κοπελιά να έχει κάποιες απαιτήσεις; Λιγο double standards μου ακούγονται αυτά. Και ναι, έχει δίκιο η κοπέλα να λέει ότι δεν υπάρχουν οι ίδιες αντοχές πλέον για πειραματισμούς με μέρη και ανθρώπους. Και γω π.χ. όταν ήμουν πιο μικρή και είχα πρωτομεταναστεύσει δεν άφηνα κλαμπ, event, μάζωξη και πάρτυ που να μην πήγαινα για να γνωρίσω κοσμο, να μην είμαι μόνη στην ξένη χώρα, και είχα 40 άτομα καλεσμένους στο πρώτο πα΄ρτυ γενεθλίων μου μέσα στους πρώτους 6 μήνες που είχα έρθει, από τους οποίους χάθηκαν σχεδόν όλοι, είτε διότι ξαναέφυγα, είτε γιατί με τον καιρό έγινε το ξεσκαρτάρισμά και είδαμε μετά ποιος ταιριάζει με ποιόν και που αξίζει να συνεχίσεις την παρέα. Πες μου τώρα να ντυθώ και να τρέχω 4 φορές την εβδομάδα για networking και socializing στα διαφορα expats events για να ξαναβρω πάλι από την αρχή φίλους και θα σου πω, είσαι τρελή, δε σφάξανε. Αυτό εννοεί η κοπέλα, δεν γίνεται, δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος ούτε η αντοχή πλέον.Κάποτε πρέπει να πούμε με ειλικρίνεια επιτέλους ότι οι φιλίες μετά από μια ορισμένη ηλικία ειναι δύσκολο να προκύψουν, δεν είναι θέμα ούτε σνομπισμού ούτε υπεροψίας. Με τον καιρό μαθαίνουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε και κάνουμε λιγότερες εκπτωσεις στους ανθρώπους που δεχόμαστε για φίλους, ακριβώς όπως και στους συντρόφους. Αυτό δεν είναι μεμπτο. Είναι η αλήθεια και συμβαίνει, ειδάλλως δε θα ταν τόσος κόσμος μοναχικός εκτός άλλων λόγων. Δε μπορείς να γυρίσεις το ποτάμι πίσω και να πεις ότι τώρα στα 30+ θα γίνω λιγότερο ώριμη και ξανα πάλι ανέμελη και κουκουρούκου και δε θα με νοιάζει να κάνω χαλαρή παρέα με άτομα που δε μου ταιριάζουν και είναι λίγο ότι να ‘ναι. Αντιμετωπίζω και γω και αλλες φίλες μου σε άλλες χώρες το ίδιο πρόβλημα και επειδή λύση προσωπικά δεν έχουμε βρει εως τώρα, στεναχωρήθηκα κάπως που και της κοπέλας στην 2 πρακτικά δε της δώσαμε κάποια καλή συμβουλή, παρά της λέμε ότι πρέπει να γίνει λιγότερο απαιτητική... Χαίρω πολύ... :(
Δίκιο έχεις, φραουλίτσα, η κοπέλα χρειάζεται πρακτικές συμβουλές! Καθώς έχω βρεθεί κι εγώ στο εξωτερικό με σύντροφο και καταλαβαίνω την ανάγκη σου, αγαπητή φίλη, για δικές σου φιλίες, θα σου πω (αν και έχω φάει κράξιμο εδώ στο παρελθόν) τι έχει δουλέψει όλες μα όλες τις φορές στην δική μου περίπτωση: μην ντρέπεσαι, άνοιξε κουβέντα με όποιους συναντάς, τα συγκρατημένα-όχι με την πρώτη ματιά προσιτά-μοναχικά άτομα είναι πολλές φορές τα μεγαλύτερα διαμάντια και εύχονται κάποιος να τους πιάσει κουβέντα! Θα μου πεις γιατί να το κάνεις εσύ, αλλά τι να κάνουμε, κάποιος πρέπει να το κάνει, ας είσαι εσύ :) (Και συχνά, δυστυχώς, οι πιο νέοι είναι πιο ανοιχτοί και ειδικά στο εξωτερικό δεν είναι ταμπού όπως εδώ να κάνεις παρέα με άτομα 10 χρόνια μικρότερα ξέρωγω, οπότε μην το αποκλείσεις) Εγώ έχω κάνει πολλές φιλίες έτσι, κάποιες απ'τις οποίες κρατάνε μέχρι σήμερα. Το έχω ξαναπεί εδώ μέσα και πολλοί με κράξανε, αλλά πιστεύω πάρα πολύ στο να πιάνεις κουβέντα και να προτείνεις έναν καφέ. Έχω πολλές αυθόρμητες μοναδικές αναμνήσεις από τέτοια: από ατελείωτες βόλτες στην πόλη και εξομολογήσεις εκ βαθέων με νέες φίλες σε πάρκα, βραδιές ryan gosling (στο drive, όχι στο ημερολόγιο) με άτομα 8 διαφορετικών εθνικοτήτων να στενάζουν καθώς περπατάει με αυτό το μπουφάν (αααααχ) μέχρι μπαροτσαρκα ολονύχτια σε άκυρες γωνιές ξένης πόλης και αυτοσχέδιο πάρτυ με χορό στον δρόμο με 30 αγνώστους στις 4 το πρωί... αυτά δεν γίνονται αν δεν τα επιδιώξεις και δεν ξεβολευτείς λίγο, αλλά αξίζει τον κόπο! Εύχομαι να κάνεις πολλές παρέες!
Φραουλίτσα, έχεις το δικό σου ντέρτι και σχολιάζεις τα δικά σου προβλήματα, όχι αυτό που γράφω, ούτε αυτό που γράφει η κοπέλα.Δεν είπε ότι δεν έχει παρέες. Είπε ότι έχει μόνο κοινές με τον άντρα της, και θέλει να έχει μόνο δικές της, όπως είχε στην Ελλάδα, και για να το κάνει αυτό, κάνει παρέα με άτομα που δεν της αρέσουν. Σε αυτό - και μόνο αυτό - απάντησα, γιατί αυτό μας είπε. Δεν ξέρουμε καν αν είναι καλές οι κοινές παρέες. Το μόνο που λέει είναι ότι δεν θέλει να έχει κοινές παρέες με τον άντρα της. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί είναι πρόβλημα να έχει κοινές παρέες με τον άντρα της. Αν θέλεις να σχολιάσεις αυτό, ευχαρίστως.Να μην κρεμόμαστε από τους συντρόφους μας, αλλά μετά από ένα χρόνο σε ξένη χώρα χρειάζεται προσαρμογή. Οι συνθήκες άλλαξαν, πρέπει να αλλάξει και αυτή. Εκεί πάει το σχόλιο περί δυσκαμψίας. Θα περάσει ο καιρός και με κάποιους θα δέσει περισσότερο, δεν θα ταιριάζουν με τον άντρα της σε όλες τις κοινές παρέες με τον ίδιο τρόπο. Χρειάζεται υπομονή για την προσαρμογή, και δεν είναι μεγάλη για να μην την έχει.
Λένα μου, εγώ δεν βλέπω πουθενά να λέει η κοπέλα ότι δεν θέλει να έχει κοινές παρέες με τον άντρα της και ότι θέλει να έχει ΜΟΝΟ δικές της παρέες. Ειλικρινά δε ξέρω που το είδες αυτό. Ξαναδιάβασα εκατό φορές την ερώτηση και δε το βρήκα πουθενά. Βρήκα μόνο το "Πάντα με τον άντρα μου είχαμε ΚΑΙ διαφορετικές παρέες" που αυτό για μένα σημαίνει είχαμε τις κοινές μας αλλά είχαμε και ξεχωριστές. Οπότε το πρόβλημά της είναι ότι *εκτός* από τις κοινές παρέες στην ξένη χώρα τώρα, δεν έχει καταφέρει να κάνει φιλίες μόνη της, στις οποίες δε συμμετέχει ο άντρα της, όπως αυτός έχει φίλους ξέχωρα από την γυναίκα του. Το ντέρτι μου λοιπόν είναι νομίζω ακριβώς ίδιο με της κοπέλας και εξακολουθώ να πιστεύω ότι απάντησες σε κάτι στο οποίο η κοπέλα δεν έχει πρόβλημα και όχι σε αυτό που πραγματικά σε ρώτησε, δηλαδή στο πως να κάνει ξεχωριστές φιλίες. Εκεί με συγχωρείς, αλλά την ξεπέταξες με ένα "γίνε λιγότερο απαιτητική".
"Συγνώμη αλλά τα στάνταρ του καθενός για το ποιά άτομα του αρέσουν να κάνει παρέα και ποιά όχι είναι προσωπική υπόθεση που δεν επηρεάζει κανέναν, όπως πολύ σωστά είπαμε για το θέμα της υιοθεσίας παρακάτω. Εδώ γιατί είναι μεμπτό η κοπελιά να έχει κάποιες απαιτήσεις; Λιγο double standards μου ακούγονται αυτά. "Δεν ειναι double stand. Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορα ειναι οτι η κοπελα ζηταει γην αποψη της κιαυτη ειναι η αποψη της. Το ζευγαρι δεν ζητησε ουτε αδεια ουτε την αποψη της 7 για το αν θα κανει παιδι. Εντελως ασχετη συγκριση..
Αγαπητή Franny μπερδεύεσαι και μάλιστα πολύ, γιατί μάλλον δεν ξέρεις τι σημαίνει η έκφραση double standards.Αυτό που λέω με την φράση μου, την οποία παρέθεσες, είναι ότι όταν κάποιος έχει κάποια στάνταρ για το ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ξεκάθαρα προσωπικό θέμα που δεν αφορά και δεν επηρεάζει άλλους (π.χ. με ποιούς θα κάνω παρέα, αν θα ψοφίσω στις προσπάθειες να κάνω βιολογικό παιδί επειδή δεν θέλω να υιοθετήσω ξένο, εαν μ αρέσουν μόνο οι μελαχρινοί άντρες κλπ.) δεν έχει το δικαίωμα η Α,μπα και καμία Α,μπα ή εμείς να του λέμε, ααααα όχι στο θέμα "παιδί" ΔΕ θα ρίξεις τα στάνταρ σου να υιοθετήσεις αν δε θέλεις ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, θα κάνεις αυτό που θεωρείς ότι σου ταιρίαζει... αλλά μετά στο θέμα "φίλοι" ή "σύντροφος, να λέμε ααααα είσαι πολύ απαιτητική, άκαμπτη και έχεις και μια υπεροψία, ΠΡΕΠΕΙ να ρίξεις λίγο τα στανταρ σου, να σου αρέσουν περισσότεροι άνθρωποι από αυτούς που σου αρέσουν έως τώρα. Αυτό είναι τα double standards, δηλαδή να δεχόμαστε την ακαμψία του άλλου σε ένα προσωπικό του θέμα ως φυσιολογική και αυτονόητη και σε ένα άλλο εξίσου προσωπικό του θέμα να μην την δεχόμαστε και να την κατακρίνουμε ως αρνητικό στοιχείο. Ό,τι θέλει θα κάνει ο καθένας σε ό,τι τον αφορά αποκλειστικά και όποιες προτιμήσεις θέλει θα έχει. Δε χωράει εδώ η γνώμη κανενός. Κατάλαβες τώρα;Επίσης κανείς δε ζήτησε την άποψη κανενός, ερώτηση έκανε, να της πει κάποια ιδέα, για το πως να γνωρίσει φίλους και η απογοητευτική για μένα απάντηση ήταν του στυλ "ρίξε τα στάνταρ σου". Ε, όχι.
#7 Είναι πολύ εύκολο να κρίνεις χωρίς να ξέρεις τις δυσκολίες της υιοθεσίας. Δεν έχω προσωπική εμπειρία αλλά έχω διαβάσει κάποια άρθρα και έχω δει ένα δυο ντοκιμαντέρ, σου συνιστώ να κάνεις το ίδιο.Ναι υπάρχουν χιλιάδες ορφανά αλλά υπάρχουν και γυναίκες που θέλουν να βιώσουν την εγκυμοσύνη, δεν μπορείς να τις κρίνεις γι αυτό. Υπάρχουν πολλά ορφανά που είναι παιδιά χρηστών πχ και έχουν προβλήματα υγείας ή θα παρουσιάσουν στο μέλλον, δεν έχουν ολα τα ζευγάρια το σθένος να επωμιστούν αυτό. Υπάρχουν και ζευγάρια που δε θέλουν να περιμένουν επί δύο χρόνια την απόφαση του αρμόδιου φορέα για το αν θα μπορέσουν να υιοθετήσουν. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που καθορίζουν το πως θέλουμε να αποκτήσουμε το παιδί μας. Θαυμάζω οσους γίνονται ανάδοχοι γονείς ή όσους υιοθετούν παιδιά με ανίατες ασθένειες για να περάσουν τον χρόνο που τους μένει με μια οικογένεια όμως δεν έχουν όλοι το σθένος να το κάνουν. Αν εσύ που κριτικάρεις τόσο το έχεις κάντο! Ακόμα κι μπορείς να κάνεις παιδιά υιοθέτησε ένα, η υιοθεσία δεν είναι "υποχρέωση" μόνο των άτεκνων ζευγαριών. Αν όντως λυπάσαι αυτά τα παιδιά και θες να τα βοηθήσεις υπάρχουν πολλοί τρόποι, το να κριτικάρεις τα άτεκνα ζευγάρια πάντως δεν είναι ένας από αυτούς.
Αγαπητο 7,Τι είναι ενσυναίσθηση/ευαισθησία; Να επικρινεις ανθρώπους που προσπαθουν ακομα και ατελως (κατα την αποψη ενος ανθρώπου απο εναν πληθυσμο 7δις) να ικανοποιήσουν τα παναθρώπινα ενστικτά τους ή να κατανοεις και να σιωπάς μπροστα στην ανθρωπινη προσπάθειά τους; στην ευρεση τροφής, σεξ και διαιωνίζεσθαι οταν αυτη δεν βλάπτει τρίτους και όχι το να μην κανω το καλο δεν είναι συνωννυμο του κανω κακο.
Γιατί οι άνθρωποι είναι εγωιστές και βλάκες και πιστεύουν ότι αν αραδιάσουν ένα όσο το δυνατόν πιο πιστό τους αντίγραφο θα νικήσουν τον θάνατο. Να μην αντιγράψουμε την κυτταρίτιδα της κυρά Μαρίας ή την κοιλάρα του κυρ Μήτσου?Anyway, πέρα από αυτά, η άποψη ότι όσοι κάνουν παιδιά αφορά μόνο τους ίδιους πιστεύω ότι θα μας τελειώσει σε μερικά χρόνια. Εκτός του ότι είναι προβληματική στη σύλληψή της εφόσον αφορά σε κάποιον καινούργιο άνθρωπο έξω απο αυτούς, αρχίζει να γίνεται και επικινδυνη για ολόκληρο το ανθρώπινο είδος (για τα άλλα είδη έχει γίνει από καιρό).Υπαρχουν μελέτες που δείχνουν ότι τα παιδιά συμβάλουν στην καταστροφή του περιβάλοντος όσο τίποτα άλλο. Μέχρι στιγμής είναι λιγες και σποραδικές, αλλά θα πληθύνουν, δε γίνεται διαφορετικά. Εδώ μίαhttp://oregonstate.edu/ua/ncs/archives/2009/jul/family-planning-major-environmental-emphasisΑν δεν πληθύνουν για να αρχίσουν να το παίρνουν όλοι απόφαση μπας και κάποτε πάμε σε παγκόσμια πολιτική ενός παιδιού, τότε θα έχει επιλεγεί η μείωση του πληθυσμου με τον hard way. Προσωπικά, πιστεύω ότι θα επιλεγεί ο σκληρός τρόπος, γιατί αφενός οι άνθρωποι είναι ηλιθιοι πλειοψηφικά και δεν θα συμφωνήσουν και αφετέρου είναι καλύτερος για την οικονομία.
Ελα, πες την αλήθεια. Είσαι υπό την επηρεια ουσιών ε; Αν όχι ξανάδιαβασε ο, τι έγραψες. Αφενός δεν βγάζει κανένα νόημα και αφετέρου... απλά ελπίζω να τρολαρεις και να ανήκω στους "ηλιθιους" που δεν μπορούν να καταλάβουν το χιούμορ σου.
Αγαπητέ Littlefinger λίγοι θα καταλάβουν τι είπες, εξού και ξεκίνησε το μάυρισμα αλλά ήθελα να προσθέσω ότι όχι "θα επιλεγεί", αλλά έχει "ήδη" επιλεγεί από αρχαιοτάτων χρόνων. Για αυτό το λόγο γίνονται οι λοιμοί, οι μαζικές επιδημίες, οι πόλεμοι και άλλα τέτοια που αποδεκατίζουν κόσμο αβέρτα, διότι η φύση και ο πλανήτης γενικότερα έχουν την τάση να αυτορυθμίζονται όταν δεν υπάρχουν αρκετές προμήθειες για όλους (βλέπε νερό, φαΐ, φάρμακα, λεφτά) ή να το πω πιο σωστά, όταν δεν είναι οι διαθέσιμες προμήθειες δίκαια μοιρασμένες σε όλο τον πλανήτη. Λέγεται φυσική επιλογή και συμβαίνει από πάντα στα ζώα, απλά εμείς, ως εγωιστές ηλίθιοι όπως είπες ξεχνάμε ότι είμαστε επίσης ζώα αυτής της γης και νομίζουμε ότι έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε όλοι πλουσιοπάροχα, γιατί έτσι. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ και να ευγνωμονούμε το λαχείο που μας έτυχε να γεννηθούμε στον δυτικό σύγχρονο κόσμο και όχι σε κάποια άλλη πιο άτυχη χώρα ή εποχή.
Φράου, αυτή η αυτορρύθμιση είναι κάτι πολύ παρήγορο αν και δεν πρέπει να βάζουμε στην ίδια μοίρα τον πόλεμο με την εμφάνιση ενός ιού. Η δεύτερη είναι αυτορρύθμιση, η πρώτη όχι. Όμως μια τέτοια συλλογιστική ενώ αναγνωρίζει το πρόβλημα, είναι λιγάκι προβληματική η ίδια επειδή δεν προτείνει κάτι για τη λύση του. Αντίθετα σε δεύτερη ανάγνωση, φαίνεται καθαρά μια εξ' ουρανού προέλευση της λύσης, έχει δηλαδή θεολογικά χαρακτηριστικά. Είναι δε, ακριβώς ίδια στη φιλοσοφία της με την άποψη του Παρίσιου παρακάτω, ακόμα κι αν δεν συμφωνεί στο αποτέλεσμα.Πότε ήταν η τελευταία μεγάλη αυτορρύθμιση; Και γιατί αυτή συνέβη όταν δεν ήμασταν καν 500 εκατομμύρια; Μήπως γιατί τότε μπορούσε να συμβεί; Μια ωραία πανδημία θα μπορούσε να είναι ο ιός του Έμπολα. Είδες όμως πόσο γρήγορα περιορίστηκε όταν μπήκε σε έδαφος ανεπτυγμένης χώρας; Γενικά, το πρωτόκολλά μας και τα φάρμακά μας είναι σε επίπεδο να αποτρέψουν μια τέτοια αυτορρύθμιση. Ακόμα. Ο πόλεμος είναι μια άλλη ιστορία, ποιοι και με τι όπλα θα πολεμήσουν (οι πολύ οργανωμένοι μάλλον θα πολεμήσουν με ρομπότ).
Elmmcha, ο ανθρωπος μιλάει για το ρεαλιστικο προβλημα του υπερπληθυσμου της Γης, λιγο προβοκατόρικα μεν αλλα μιλάει για το πραγματιστικο μεγαλης κλιμακας προβλημα.Βεβαια οι ανθρωποι δεν είμαστε μονο πραγματιστες και σχεδόν ποτε δεν κρατάμε την ίδια σταση στα προβληματα όταν αυτα εκδηλωνονται σε μικρης κλιμακας τα οποια είναι όντως μερος της μεγάλης κλιμακας.Είναι ένα ενδιαφερον και επικινδυνο ταυτοχρονα θεμα προς συζήτηση, πως να την κανεις χωρις να πεσεις σε ρατσιστικες πρακτικες/αποψεις κτλ αφου δεν είναι λ.χ. ολοι οι λαοι υπευθυνοι το ιδιο για τον υπερπληθυσμο, ποιοι πρεπει να εφαρμοσουν πληθυσιακους περιορισμους και ποιοι όχι κτλ. Δυσκολη συζήτηση.
Ναι, αλλά η τεχνολογία προχωρά. Πριν από 50 χρόνια, ο πλανήτης δεν μπορούσε να θρέψει 7 δις ανθρώπους. Τώρα με τα μεταλλαγμένα μπορεί. Σε άλλα 50 χρόνια μπορεί να είμαστε 50 δις, να έχουμε γίνει όλοι χορτοφάγοι, ή να τρώμε συνθετική τροφή, και πάλι να μας αντέχει ο πλανήτης. Σε άλλα 50 μπορεί να έχουμε γίνει 200 δις, αλλά οι μισοί να μένουν στον Άρη, ή να έχουμε καλλιέργειες στη θάλασσα. Όταν συζητάμε για το απώτερο μέλλον, υπάρχουν πολλοί άγνωστοι παράγοντες. Δεν είναι πολύ έξυπνο να χρησιμοποιούμε αφορισμούς για το τι θα γίνει σε 100 χρόνια, χρησιμοποιώντας σημερινά δεδομένα. Πριν από 30 χρόνια είχαμε ακόμα εγκυκλοπαίδειες, αν θυμάστε.
Παρίσιε, ενώ εκ πρώτης ανάγνωσης φαίνετια σωστή άποψη, ουσιαστικά εναποθέτει το μέλλον μας σε μια αόριστη ελπίδα. Κι αν ο ρυθμός άυξησης του πληθυσμού περάσει το ρυθμό επιστημονικής προόδου; Δεν έχω στοιχεία για να σου πώ πόσους μπορούσε να θρέψει ο πλανήτης πριν 50 χρόνια, αν και πιστεώ ότι αν ζούσαν όλοι στοιχειωδώς ανθρώπινα δεν θα μπορούσε να μας αντέξει ούτε τώρα. Σίγουρα όμως μπορώ να σου πω ότι τους έθρεφε με καλύτερο τρόπο. Οι τροφές πλέον είναι άγευστες. Και αν περάσουμε στις συνθετικές θα γίνουν ακόμα περισσότερο. Αλλά ακόμα κι αν λύσουμε το θέμα του φαγητού, στα υπολοιπα τι θα κάνουμε; Θα τρώμε και θα κοιμόμαστε; Σπίτια, ρούχα, κανα ταξιδάκι;Αλλά και να τα λύσουμε κι αυτά, τι νόημα έχει να είμαστε σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου για να κρατάμε τόσο επικινδυνες ισορροπίες;
Littlefinger Θα παραδεχτώ ότι είμαι ηλίθια γιατί δεν κατάλαβα ούτε λέξη από ότι διάβασα. Ούτε από το πρώτο,ούτε από το δεύτερο σχόλιο που έκανες.Όμως θα ήθελα πραγματικά να μάθω για πιο λόγο δημοσιεύονται τέτοια σχόλια.
Δηλαδή βρε Littlefinger το να κάνεις παιδιά είναι εγωιστική επιλογή και επιβαρύνει τον πλανήτη σε αντίθεση με, ας πούμε, τη δικιά μου και τη δικιά σου ύπαρξη που είναι καθαρά αλτρουιστικές και υπάρχουμε για να μειώνουμε την εντροπία του σύμπαντος;
Όχι, καταστρέψαμε κι εμείς ως εγωιστικές επιλογές κάποιων άλλων. Βέβαια, όσο πιο πίσω γεννήθηκε κάποιος τόσο λιγότερο εγωιστική επιλογή σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο (ίσως πιο εγωιστική σε σχέση με το υποκείμενο που ερχόταν στη ζωή λόγω τεχνολογίας αντιμετώπισης ασθενειών κλπ).Σοβαρά τώρα, όταν έκανες την ερώτηση δεν μπόρεσες να φανταστείς αμέσως και την απάντηση; Πίστεψες ότι έγραψες κάτι έξυπνο σαν τον άλλον που μου λέει να αυτοκτονήσω;
Αγαπητέ Littlefinger, ανάμεσα στη γέννησή σου, που δεν ήταν δική σου επιλογή, και στην αυτοκτονία, που ελπίζω τουλάχιστον να μην είναι επιλογή, υπάρχουν μερικές χιλιάδες επιλογές που όντως κάνουμε, εσύ και εγώ και όλοι, με σημαντικό περιβαλλοντικό κόστος που άμεσα ή έμμεσα μπορεί να μεταφραστεί ακόμα και σε νερό ή τροφή . Όπως π.χ. να έχουμε internet για να γράφουμε την αποψάρα μας από το smartphone μας, να έχουμε αυτοκίνητα, αεροπλάνα ή ακόμα και να είναι νόστιμα τα φαγητά μας όπως γράφεις. Για να θέσω λοιπόν ξανά την ερώτηση, με ένα τρόπο που ελπίζω να σου φανεί πιο έξυπνος, μπορείς να μου πεις γιατί όλες αυτές οι επιλογές δεν είναι ηλιθίων εγωιστών ενώ το να κάνεις παιδιά είναι? Με ποιον τρόπο η δημιουργία ενός απογόνου είναι χειρότερη; Γιατί να περιορίσουμε την αναπαραγωγή και όχι όλα αυτά; Με ποιο μη ηλίθια εγωιστικό κριτήριο διαλέγεις; Ποιες έρευνες λένε ότι η μείωση της αναπαραγωγής είναι ο καλύτερος τρόπος να πετύχουμε περιβαλλοντογική ισορροπία;Υπάρχει μία όχι και τόσο λεπτή διαφορά μεταξύ του να λες "ο τρόπος ζωής μας είναι εγωιστικός και μη βιώσιμος" και του "αυτοί που κάνουν παιδιά είναι εγωιστές και ηλίθιοι"
Αντε πάλι.. Στην έκθεση που παρέθεσα αναφέρει καθαρά"the carbon legacy and greenhouse gas impact of an extra child is almost 20 times more important than some of the other environmentally sensitive practices people might employ their entire lives – things like driving a high mileage car, recycling, or using energy-efficient appliances and light bulbs"Καλό είναι να ενημερωνόμαστε πριν γράψουμε και καταναλώσουμε χρήσιμους πόρους..
@Littlefinger είσαι ο μόνος που απάντησε βλέποντας το 'bigger picture' και μάλιστα παρέθεσες ερεύνες που, ήθελα να πιστεύω ότι είναι λιγο-πολύ γνωστες (όπως το πόσο κάθε καινούριος άνθρωπος στη δύση επιβαρύνει το περιβαλλον) και έπεσαν να σε φάνε. Η άλλη ρωτάει γιατί σου επέτρεψαν να σχολιάσεις (!). Μια ματιά στα σχόλια φτάνει για να επιβεβαιωθεί η τελευταία σου παράγραφος πέραν πάσης αμφιβολίας.
Και λέω, δε θα έχει σχολιάσει κάποιος μετά από μέρες? Αγαπητή Σούση, δεν απάντησα μόνο στην ερώτηση. Σχολίασα και την απάντηση που της δόθηκε. Και κυρίως το προβληματικό κατ εμέ σημείο της, το οποίο όμως ήταν ο πυρήνας της εν λόγω απάντησης. υ.γ. Προς lifo, ένα alert (έστω στο mail μας) ότι έχει υπάρξει καινούργιο σχόλιο σε κάτι που γράψαμε θα έκανε τη ζωή μας ευκολότερη και δεν θα άφηνε αναπάντητα σχόλια.
Εντάξει αυτό λύνεται εύκολα. Θα μπρούσε το alert να πηγαίνει σε όλα τα σχόλια τα οποία αποτελούν "ομάδα".Κι εγώ τώρα για να το γράψω αυτό, Απαντηση στο σχόλιο της Sunny πάτησα, αλλά θα πρέπει με κάποιον τρόπο να το δεις κι εσύ. Άρα το alert θα πρέπει να πάει α)στη Sunny αφού πάτησα Απάντηση σε εκείνη, β)σε σένα αφού έχεις σχολιάσει εδώ και γ)σε εκείνους στους οποίους απαντά το συγκριμμένο σχόλιο της Sunny. Τώρα είμαι εγώ, οπότε το συγκεκριμμένο alert δεν έχει νοήμα (έλεγχος μιας γραμμης είναι στον κώδικα).Δεν είναι πολλοί αυτοί στη γ περίπτωση, καθως τα σχόλια σε αυτή τη στήλη (και νομίζω σε όλη τη lifo) σταματάνε σε 2 "κιβωτισμούς".
#2 Μην προσπαθείς να αντιγράψεις τις φιλίες σου στην Ελλάδα στο εξωτερικό γιατί βρίσκεσαι σε άλλο περιβάλλον και συνθήκες. Στην Ελλάδα έκανες παρέες στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και στη δουλειά, ξεκίνησες να δημιουργείς αυτές τις φιλίες απ τα 6 σου χρόνια και περιμένεις μέσα σε 1,5 χρόνο στο Λονδίνο να βρεις κολλητές. Επίσης στην Ελλάδα γνώρισες μέρος των φίλων σου πριν γνωρίσεις τον άντρα σου οπότε είναι λογικό να είχες τις παρέες σου. Αφου βγαίνετε μαζί με τον άντρα σου και είναι πιο κοινωνικό ή είχε περισσότερες ευκαιρίες να γνωρίσει κόσμο προσωπικά θα ένοιθα ευγνώμων γιατί τουλάχιστον έχεις φίλους, έστω και μέσω του άντρα σου.Αν θες να κάνεις δικές σου παρέες αποκλειστικά για να ξαναδημιουργήσεις αυτό που είχες στην Ελλάδα το θεωρώ λάθος, μπορείς βέβαια να προσπαθήσεις κάνοντας δραστηριότητες. Επίσης αν δεν κάνεις παρέα με ντόπιους ο κίνδυνος να φύγουν οι φίλοι σου πάντα θα υπάρχει
#7.Γιατί είναι εγωιστικό μόνο για εκείνους,που δυσκολεύονται,κι όχι για όλους;Να βγει ένας νόμος,που θα απαγορεύει την τεκνοποίηση,μέχρι να βρουν οικογένεια όλα τα παιδάκια στα ιδρύματα;Πώς σου φαίνεται;Να είμαστε και λιγάκι σοβαροί.Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες δυνατότητες ούτε τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή μας.Από πότε είναι εγωισμός οι λίγο πιο άτυχοι,ας το πούμε έτσι,να διεκδικούν ό,τι κι οι υπόλοιποι;Και να είμαστε λίγο ταπεινοί,γιατί κάποια στιγμή μπορεί κι εμείς να βρεθούμε στην πλευρά των λιγότερο ευνοημένων και να δυσκολευόμαστε σε εκείνα,που για τους περισσότερους είναι εύκολα και αυτονόητα.
H "εξοργισμένη" στο 5 φοβάμαι πως έχει πολύ δίκιο! Οι δομές παροχής δωρεάν ψυχολογικής βοήθειας υφίστανται μόνο τύποις αλλά όχι κατ' ουσίαν. Απευθύνθηκα σε κέντρο ψυχικής βοήθειας μεγάλου αστικού κέντρου (Πάτρα) για συμβουλευτική τον Σεπτέμβρη του 2016. Έκανα την πρώτη συνεδρία. Μου είπαν ότι επρόκειτο να υπάρξει αναμονη κάπου ενός μήνα. Έκτοτε περιμένω... Κανείς δεν επικοινώνησε ξανά μαζί μου. Κατά τη γνώμη μου η "προσωπική" της εμπειρία δεν εντάσσεται στις εξαιρέσεις αλλά στον κανόνα. Πείτε κι εσείς..
Εγώ όπως προανέφερα ασε άλλο σχόλιο είχα εξαιρετική αντιμετώπιση με εβδομαδιαίες συνεδρίες για διάστημα 4-5 μηνών (το 2011 αν παίζει ρόλο) μέχρι να αισθανθώ κάπως καλύτερα και μάλιστα (θα το πω, δε το πα πριν) στο KΨΥ Χαλανδρίου. Μιλάμε για Αθήνα, δε μπορώ να πιστέψω ότι η Πάτρα έχει περισσότερη δουλειά. Μήπως είναι τελικά σε τι άνθρωπο θα πέσεις;
immortality, εσύ επικοινώνησες μαζί τους ξανά;Και αν ναι, τι σου είπαν; Θέλω να πω ότι μπορεί να έγινε κάποιο λάθος και να μη σε κάλεσαν γιατί παράπεσε ο φάκελος ή να σε καλούσαν και να μη σε βρήκαν. Κακώς, δε λέω ότι αν έγινε κάτι τέτοιο το δικαιολογώ. Αλλα αν υπάρχει ανάγκη πρέπει να προσπαθούμε κι εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας.Για το ΚΨΥ στην Πάτρα πάντως έχω ακούσει πολύ καλά λόγια - είναι η καταγωγή μου και έχω φίλους και συγγενείς που έχουν πάει.
immortality, για την δική της ζωή έχει δίκιο. Συνολικά δεν ξέρουμε γιατί κανείς δεν έχει κάνει επίσημη έρευνα. Για την δική σου περίπτωση δεν ξέρω, εσύ πήρες ξανά για να μάθεις; Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, και εσύ, και εγώ, και όλοι μας.Το θέμα είναι το εξής: αν κάποιος δεν έχει λεφτά και χρειάζεται θεραπεία, αυτό πρέπει να κάνει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Μπορεί να περιμένει, να αλλάξει δήμο, να του πουν όχι. Δεν μπορούμε να προτείνουμε κάτι άλλο. Αυτό είναι.
Το θέμα είναι το εξής: αν κάποιος δεν έχει λεφτά και χρειάζεται θεραπεία, αυτό πρέπει να κάνει. Πηγή: www.lifo.grΝαι, έτσι μόνο είναι και ξεχνάμε και την ομαδική ψυχοθεραπεία που μπορεί να βοηθήσει σε κάποιες περιπτώσεις και που οι τιμές είναι πολύ πιο χαμηλές από την ατομική. Και γίνονται συνεδρίες ομαδικής και σε κέντρα ψυχικής υγείας. Και βέβαια αν ψάξει κανείς μπορεί να βρει κάποιον ιδιώτη που θα τον δεχτεί με πολύ πολύ χαμηλό κόστος και όχι απαραίτητα κακό επαγγελματία ή χωρίς εμπειρία. Θέλει ψάξιμο και θέλει να το ζητήσεις. Και να το θες πολύ και να είσαι διατεθειμένος να κόψεις κάποια έξοδα για να πληρώσεις αυτό. Υπάρχουν και τέτοιοι ψ. Και επειδή πιστεύω πως είναι χρήσιμο να αναφέρεται κανείς σε προσωπική εμπειρία, όταν έχει τη δυνατότητα, εγώ ξεκίνησα με άλλη τιμή και εν μέσω της κρίσης η τιμή έπεσε στο 1/3. Και επιπλέον γνωρίζω άτομα που έχουν κάποια, έστω λίγα χρήματα και δεν πάνε γιατί τα ξοδεύουν αλλού αλλά πάντα λένε δεν έχω και το πιστεύουν. Και εγώ ήμουν μια από αυτές, παλιά, πολύ παλιά. Ας το σκεφτούμε και αυτό το ενδεχόμενο όσοι έχουμε ανάγκη ψυχικής βοήθειας.
#6 Χμμμμ, μπορεί εκείνη να έχει φοβίες, αλλά κ εσύ δεν είσαι τόσο "χύμα" τελικά, αφού επικεντρώνεσαι στο τι θα πεις, πώς θα μιλήσεις, πώς θα φανείς, ακόμη κ όταν μιλάτε στο τηλέφωνο.Εγώ θα σου έλεγα να αφήσεις βασικά το παιδί σου να είναι αυθόρμητο με τη φίλη της. Μην της λες πώς θα παίξει, εκτός από περιπτώσεις που όντως υπάρχει κίνδυνος (ναι, το να σκαρφαλώνουν 8χρονα σε δέντρα είναι επικίνδυνο!).Απο κει κ πέρα το ότι διαφωνείτε σε κάποια θέματα διαπαιδαγώγησης, δε σημαίνει ότι δε μπορείτε να συναναστραφείτε. Δοκίμασε να της μιλήσεις με καλή διάθεση κ χιούμορ για το θέμα, πχ "Αχ βρε Μαρία πόσο διαφέρουμε στο τάδε, αφού φαντάσου πιάνω τον εαυτό μου καμιά φορά να μαζεύεται για να μη με παρεξηγήσεις".Είναι πολύ πιθανόν να γελάσει κ να σου πει κάτι αντίστοιχο. Θα έρθετε κ πιο κοντά έτσι.
#6 μου θυμίζεις τη μαμά μου! Τριαντάρισα και ακόμα μου λέει "αχ πόσους χλιαρους καφέδες ήπια με χλιαρές μάνες". Το δικό της δράμα ήταν ότι ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος και διευθυντής στο δημοτικό μας και δεν ήθελε να έχει ιδιαίτερη σχέση με κάποιο παιδί λόγω παρέας μαζί μου. Επομένως η μητέρα μου, ένα από τα πιο χύμα άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ, δεν ήθελε να τον εκθέσει με τη συμπεριφορά της, αλλά ούτε ήθελε να μένω εγώ ακοινώνητη επειδή εκείνη βαριόταν τις μανάδες. Ως αποτέλεσμα καταπιεζόταν και την έπιανε άγχος σε κάθε τέτοια κοινωνική συναναστροφή.Αργότερα, στην περίπτωση του μικρού αδερφού μου όταν βρέθηκε πάλι στην ίδια θέση δεν έκανε εκπτώσεις στη ζαχαρένια της. Αν πχ δεν τα έβρισκε με κάποια μητέρα απέφευγε την παρέα μαζί της και απλά άφηνε τον αδερφό μου σπίτι τους να παίξει και τον έπαιρνε αργότερα. Έτσι η συναναστροφή με την εν λόγω μητέρα γινόταν μόνο όταν εκείνη ερχόταν με το παιδί σπίτι μας (γιατί νταξει θα ηταν γαϊδουριά να μην την καλούμε ποτέ) αλλά αν η κατασταση ηταν απελπιστική είχε κανονισμενη και άλλη παρέα για καφέ να μην είναι μόνο οι δύο τους και σκυλοβαρεθεί. Γενικά θα σου έλεγα να μην ξοδεύεις το χρόνο σου με τέτοιο τρόπο. Αν τη συμπαθείς εσύ και τα παιδιά σας τα βρίσκουν μην πιέζεσαι να φτάσεις τα δικά της γονεϊκά στάνταρ, εξ άλλου δε νομίζω να σαι τόσο ανεύθυνη μάνα που το παιδί σου να αποτελεί κίνδυνο για τα υπόλοιπα. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι τριών, είναι παιδιά δημοτικού, και ως ένα βαθμό πλέον έχουν μάθει και οι δύο να αυτοπεριορίζονται. Δεν χρειάζεται να παίρνεις διαφορετικό ρόλο με τη συγκεκριμένη φίλη. Μην ξεχνάς ότι μπορεί το άλλο κοριτσάκι να θέλει την κόρη σου γιατί μαζί της νιώθει πιο ελεύθερη. Κάνε αυτό που κάνεις με την κόρη σου όλες τις άλλες ώρες και δουλεύει για σας. Στο κάτω κάτω αν δεν αρέσει στη μάνα η στην κόρη το στυλ σας να βρουν άλλη παρέα.
#1 Αν σταμάτησες πρόσφατα το θηλασμό, δώσε λίγο χρόνο στο στήθος σου να επανέλθει. Προσπάθησε να γυμνάσεις θωρακικούς και ραχιαίους, είναι πολύ βασικές μυικές ομάδες για την εμφάνιση και στήριξη του στήθους. Πρόσεχε πολύ την στάση του σώματος και την στήριξη με καλό σουτιέν (ωραία και τα στράπλες, αλλά...) Και δώσε μία προθεσμία στον εαυτό σου, πχ ένα χρόνο. Αν μετά ακόμα δεν νιώθεις όμορφα, ένας καλός πλαστικός σίγουρα θα σε βοηθήσει.