Η Γέννηση ενός ηγέτη ήταν το βάπτισμα του πυρός ενός πάλαι ποτέ ηθοποιού, και πλέον σκηνοθέτη με φιλοδοξίες auteur, του μεγαλοσχήμονα Μπρέιντι Κόρμπετ, ο οποίος, ωστόσο, έδειξε πως προβληματίστηκε σχετικά με το αυγό του φιδιού, με την προετοιμασία ενός τυράννου από την τραυματική παιδική του ηλικία.

 

Στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά σαφώς βελτιωμένος και πιο συγκροτημένος, ο Κόρμπετ εξετάζει τη γέννηση μιας ποπ ντίβας, της Σελέστ, η οποία έτυχε να βρίσκεται στη μέση ενός σχολικού μακελειού σε ένα σχολείο τυπικού αμερικανικού προαστίου και τη γλίτωσε από τον συνομήλικό της δολοφόνο με ενθύμια ένα βόλι καρφωμένο στη σώμα της για πάντα, ισόβια φάρμακα για να μετριάσει τους πόνους και ανυπολόγιστη ψυχική ζημιά.

 

Αμέσως μετά, την περίμενε ένα αναπάντεχο break στη μουσική σκηνή, με ένα συμβόλαιο που ακολούθησε τη συγκινητική της ερμηνεία στο μνημόσυνο των θυμάτων, μια ευκαιρία ηχογράφησης στη Σουηδία και το αγκάλιασμα εκατομμυρίων φαν ‒ βρέθηκε στο λάθος μέρος, αλλά αποδείχθηκε χρυσή η στιγμή του ανάδυσής της στο star system.

 

Το Vox Lux είναι περισσότερο μια σπουδή στη φήμη με πρωταγωνιστή το τέρας που γεννιέται από τα καπρίτσια της συγκυρίας και του μαζικού γούστου.

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, μια εντελώς διαφορετική Σελέστ, μητέρα μιας έφηβης κόρης (που την υποδύεται εξαιρετικά η Ράφι Κάσιντι, η οποία ενσάρκωσε και τη Σελέστ στα νεανικά της χρόνια!), αποξενωμένη από την κάποτε κολλητή μεγαλύτερη αδελφή της, η οποία εξακολουθεί να την ακολουθεί στα ταξίδια της και να μεγαλώνει την κόρη της, κυνική, τραχιά και φορτωμένη με λάθος επιλογές και μια καριέρα άγριων μεταπτώσεων, επιστρέφει στη δισκογραφία και στη γενέτειρά της, φιλοδοξώντας να συνοψίσει την εμπειρία της με μια αναδρομική, υπερφιλόδοξη συναυλία.

 

Το Vox Lux είναι περισσότερο μια σπουδή στη φήμη με πρωταγωνιστή το τέρας που γεννιέται από τα καπρίτσια της συγκυρίας και του μαζικού γούστου.

 

Η επιθυμία της Σελέστ να ξεχωρίσει, σε πείσμα ή και χάρη στο τραγικό περιστατικό που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή, αναπτύσσεται σε μια τραχιά ειρωνεία στην ταινία, μια αφορμή για την ανώμαλη, ουρανομήκη (celest σημαίνει ουράνια) εξέλιξη σε έναν σύντομο κύκλο, όσο διαρκεί η μικρή και πυκνή καριέρα ενός ποπ ειδώλου, και στο αναπόφευκτο ξεχείλωμά του, με τις λίγο-πολύ γνωστές συνέπειες.

 

Ο Κόρμπετ δεν καλύπτει όλες τις πίστες ‒πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να εξαντλήσει το χάος της ειδωλοποίησης‒, αλλά συλλαμβάνει ωραιότατα στιγμές της, με αποκορύφωμα το μεσαίο κομμάτι της ταινίας, όταν η ώριμη Σελέστ κατεβαίνει, σαν λαμπερό κουβάρι, από το δωμάτιο του ξενοδοχείου της για να συνοδεύσει την κόρη της σε γεύμα σε ένα κοντινό diner της Νέας Υόρκης ως την άρον-άρον επιστροφή της για να παραχωρήσει μια προκαθορισμένη συνέντευξη και να απαντήσει στις πιεστικές ερωτήσεις ενός δημοσιογράφου όχι μόνο για την επιστροφή της στο προσκήνιο μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα αλλά και για ένα πρόσφατο περιστατικό, όπου άνδρες άνοιξαν πυρ σε μια παραλία, χρησιμοποιώντας μάσκες από την εικονογραφία των δικών της παραστάσεων.

 

Εκεί φαίνεται πως η Νάταλι Πόρτμαν κατανόησε πλήρως μια γυναίκα που παλεύει συνεχώς να στανιάρει και να απογειωθεί, χωρίς πάντα να ελέγχει τη λογική και τα ξεσπάσματα.

 

Μια ακόμη ενδιαφέρουσα παράμετρος της ταινίας είναι η κόντρα της μουσικής που υποκρούει με τα τραγούδια της Σελέστ: τα υπογράφει η Sia, μια «κανονική» ποπ συνθέτρια και τραγουδίστρια, που επιστρατεύεται για να αποδώσει χορευτικούς ύμνους για την κοινή συνισταμένη της άστατης μάζας, ενώ το δραματικό, σχεδόν αγωνιώδες σκορ υπογράφει, όπως και στη Γέννηση ενός ηγέτη, ο Σκοτ Γουόκερ, ένα πρώην ποπ είδωλο της δεκαετίας του '60 που, μαζί με τον αδελφό του, έκανε επιτυχίες και για μικρό διάστημα έπαιξε το παιχνίδι του συρμού, ώσπου αποχώρησε άρδην, αποσύρθηκε για να συνεφέρει τις σκέψεις και το ταλέντο του και το έριξε στην αβανγκάρντ της ορχηστρικής μουσικής ‒ μια αντιστικτική παραβολή με πολλούς αστερίσκους και βιογραφικές αναφορές.