...έναν τόσο συνηθισμένο δρόμο όπως είναι η εθνική Αθηνών-Πατρών, τα συναισθήματα ποτέ δεν είναι τα ίδια. Άλλοτε έρχεσαι και άλλοτε πηγαίνεις. Και αν αποφασίσεις να στρίψεις δεξιά στο ύψος της Ακράτας
σε λιγότερο από μισή ώρα θα βρεθείς αντιμέτωπος με έναν επίγειο παράδεισο. Την λίμνη Τσιβλού.
Μέσα στα πεύκα, τα έλατα και τα πλατάνια έχει δημιουργηθεί πολλά χρόνια πριν, από καθίζηση η πανέμορφη αυτή λίμνη. Αποφασίζεις να κάνεις το γύρο της και ακολουθείς το ακανόνιστο περίγραμμά της. Σε κάποιο σημείο ρίχνεις πετονιά, με δόλωμα ένα μικρό σκουλήκι που βρήκες λίγο νωρίτερα σκάβοντας στο έδαφος. Δεν τσιμπάει και συνεχίζεις μέσα στην πυκνή βλάστηση, καταϊδρωμένος, διψασμένος, πεινασμένος και μπερδεμένος με τις πετονιές. Προχωράς στο δύσβατο μονοπάτι και βλέπεις ότι όλα είναι στη θέση τους, η λίμνη, το δέντρο μέσα στη λίμνη,
το βουνό απλωμένο πάνω στη λίμνη, το αεράκι που σου φέρνει τη δροσιά της λίμνης. Λίγο πιο κάτω υπάρχει μια πηγή και πιο δίπλα μια ταβέρνα. Όλα πάνε ρολόι. Μέχρι που αρχίζει να ψιχαλίζει.
Βρέχει και βρέχεσαι .Αλλά τι να φοβηθεί ο βρεγμένος από τη βροχή??
σχόλια