Πριν από κάτι χρόνια είχα παρακολουθήσει την εξής ιστορία: κάποτε ένας φίλος γνώρισε μέσω μιας παρέας κάποια που του άρεσε. Δεν φαινόταν να υπάρχει ανταπόκριση, παρά τις επίμονες και διακριτικές του προσπάθειες – η κοπέλα παραήταν γυρισμένη, κουλ, έμπειρη και διαβασμένη για τα μέτρα του, έλεγε δυστυχισμένος. Ο ίδιος ήταν τελείως αδιάβαστος και καθόλου κουλ με την έννοια της πλατείας Κυρίτση πάντα (εξ’ ου και η αδιαφορία από την άλλη πλευρά). Ρώτησε τους κοινούς γνωστούς ποιό ήταν το αγαπημένο της βιβλίο. «Οι Αόρατες Πόλεις», του είπαν (καθότι ήταν και αρχιτεκτόνισσα), «αλλά μην παιδεύεσαι, δεν έχεις καμία ελπίδα. Επίσης, θα βαρεθείς στην πρώτη σελίδα.» Ο έρωτας όμως υπερπηδάει τα εμπόδια. Ο νέος αγόρασε το βιβλίο και πράγματι, βαρέθηκε στην πρώτη σελίδα. Δίστασε μόνο για λίγα λεπτά – τι χρειάζεται το μυαλό, όταν υπάρχει το Google; Σε ένα βράδυ ήταν έτοιμος να το αναλύσει λες και το είχε γράψει ο ίδιος.
Πέρασε τις επόμενες εβδομάδες ενορχηστρώνοντας έναν τρόπο ώστε η παρέα να πάει για μπάνιο χωρίς να φανεί ότι το ενορχήστρωσε. Σύμμαχος ήταν ένας φίλος του, που τον απέτρεπε καθημερινά. «Ξέχνα το, αυτή δεν πάει για μπάνιο στην Αττική, το θεωρεί πολύ λαϊκό.» Ο έρωτας όμως υπερπηδάει τα εμπόδια. Με μαεστρία βυζαντινών χρόνων έκανε το αδύνατο δυνατό. Και στην παραλία κάθισε μακριά της, κρατώντας το χιλιοτσαλακωμένο και ταλαιπωρημένο αντίτυπο του αγαπημένου της βιβλίου, το οποίο είχε περιέλθει σ’ αυτή την κατάσταση αφού το είχε συστηματικά λούσει με καφέδες και αφήσει να ξεραθεί στον ήλιο. Στο τέλος θα μπορούσε να είχε ξεγελάσει και αντικέρ.
Εκείνη τη μέρα στην παραλία δεν χρειάστηκε καν να κάνει αυτός το πρώτο βήμα. Η κοπέλα εντυπωσιάστηκε: αυτός που φαινόταν τόσο απλός, τελικά μήπως δεν ήταν; Άκουσε τις αναλύσεις του προσεχτικά – προφανώς, ήξερε τι έλεγε.
Δεν χρειάζεται να πω περισσότερες λεπτομέρειες εκείνης της βραδιάς. Την επόμενη ημέρα η αρχιτεκτόνισσα πίστευε ότι έχει γνωρίσει την πιο παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα, κάτι σαν τον Μπουκόφσκι, με χειρότερο ντύσιμο. Πλέον ακόμα και το ντύσιμό του της φαινόταν στιλάτο. Δυστυχώς η ιστορία δεν είχε τέλος ρομαντικής νουβέλας. Την επόμενη μέρα η παρέα παρακολούθησε σοκαρισμένη την ανατροπή της δυναμικής. Ο φίλος μας είχε βρει ήδη τον επόμενο στόχο (που δεν διάβαζε). Αυτό που νόμιζε ότι ήθελε, το είχε καταφέρει, αλλά τελικά ήθελε κάτι άλλο.
Ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας; Κανένα μάλλον. Ίσως ότι τα βιβλία αποτελούν καλό δόλωμα για ορισμένα κορίτσια. Μόνο μην το σπαταλάτε.
Το δόλωμα της χρονιάς νομίζω ότι είναι οτιδήποτε έχει γράψει ο Μουρακάμι.
σχόλια