Μαρτυρίες / Ντοκουμέντα /Βιογραφίες, ΙI

Μαρτυρίες / Ντοκουμέντα /Βιογραφίες, ΙI Facebook Twitter
0

Ο εστέτ της οδύνης: Κάθε βιβλίο, κάθε κείμενο, κάθε λέξη του Ρολάν Μπαρτ (1915-1980) αποτελεί μύηση στη λεπταισθησία, στην ακρίβεια, στην επεξεργασμένη (ώστε να μην είναι ενοχλητική ή αλαζονική) οξύνοια. Από τον Βαθμό μηδέν της γραφής και τις Μυθολογίες μέχρι την Απόλαυση του Κειμένου και τον Φωτεινό Θάλαμο, περνώντας από τα συναρμολογημένα καλειδοσκοπικά αριστουργήματα, όπως τα Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου και Ο Ρολάν Μπαρτ από τον Ρολάν Μπαρτ, ο Γάλλος στοχαστής άλλο δεν κάνει από το να γράφει το τεθλασμένο μυθιστόρημα της μεταπολεμικής σπαρασσόμενης, αλλά πάντα γενναίας και πολύτιμης ευαισθησίας. Κάθε του πόνημα κι ένα κεφάλαιο στο Βιβλίο της ευαίσθητης ανησυχίας (και της Ανήσυχης Ευαισθησίας) του δεύτερου ημίσεος του20ού αιώνα. Στα Ημερολόγια Πένθους (μτφρ. Κατερίνα Σχινά, εκδ. Πατάκη), ο Μπαρτ κεντάει λεπταίσθητα το πένθος του για την απώλεια της λατρεμένης του μητέρας. Μια περιπλάνηση στην οδύνη και μια αυτοψία του χαμού μέσα από φράσεις-σπαράγματα για τον σπαραγμό. Αλλεπάλληλα χαϊκού της θλίψης και μαζί σαϊτιές ενάντια στον ασχημομούρη χάροντα.

«Απελπισία: η λέξη είναι υπερβολικά θεατρική, αποτελεί κομμάτι της γλώσσας. Μια πέτρα», γράφει στις 3 Απριλίου του 1978 ο Μπαρτ. Και μια βδομάδα μετά, σχολιάζοντας τι του προκάλεσε μια σκηνή της ταινίας Οι μικρές αλεπούδες με την Μπέτι Ντέιβις: «Όλη μου η παιδική ηλικία ξανάρχεται. Η Μαμά. Το κουτί με την πούδρα από ρύζι. Όλα είναι εδώ, παρόντα. Είμαι εδώ – Το Εγώ δεν γερνάει». Και στις 24 Ιουνίου, υπογραμμίζοντας συγκλονιστικά την πιο επονείδιστη αναπηρία των καιρών μας, την αναπηρία να πενθήσεις, και συνεπώς να αντιληφθείς την έννοια του χρόνου, ο Μπαρτ σημειώνει: «Στο εσωτερικευμένο πένθος δεν υπάρχουν σημεία. Είναι η πραγμάτωση της απόλυτης εσωτερικότητας. Όλες οι σοφές κοινωνίες, ωστόσο, επιτάσσουν και κωδικοποιούν την εξωτερίκευση του πένθους. Δυσφορία στη δική μας κοινωνία, στον βαθμό που αρνείται το πένθος».

 

Ο χρονικογράφος του περιοδικού: Αφού, το λοιπόν, Φίλες και Φίλοι, ξεκοκάλισα και τις 176 σελίδες του ελληνικού χρονικού Το Τελευταίο Τέταρτο (εκδ. Πόλις) του φίλτατου Τάκη Θεοδωρόπουλου, δεν μπόρεσα παρά να οδηγηθώ στο αδυσώπητο (για μας) συμπέρασμα ότι στα μισά του δρόμου της δεκαετίας του ογδόντα άλλο δεν κάναμε δυστυχώς από το να μεθοκοπάμε νυχθημερόν ανάμεσα στου Μπόκολα και του Ορφανίδη (οι μισοί από εμάς), και ανάμεσα στου Ορφανίδη και του Απότσου (οι άλλοι μισοί), ενώ, παραβιάζοντας κάθε λογής λογική κι ευαισθησία, διαβάζαμε για δεύτερη φορά (οι μισοί) και για τρίτη φορά (οι άλλοι μισοί) το τίγκα στα αδιανόητα τοπία Μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης του τότε κάπως γνωστού Πάπα των Ηλεκτρολετριστών Ν.Γ. Πεντζίκη, ενώ ευτυχώς ο μόνος ξεμέθυστος και εχέφρων παρέμενε ο (και πάλι φίλτατος) Τάκης Θεοδωρόπουλος. Το κακό είναι ότι, αλίμονο, τα πράγματα δεν είπαν ν’ αλλάξουν και πολύ έκτοτε, κοντά τριάντα (τ ρ ι ά ν τ α!) χρόνια τώρα!

 

 

 

 

 

Η ερωμένη του Nέλσον Άλγκρεν: Ζηλευτός βίος ο πλούσιος σε εμπειρίες βίος. Και ο ελεύθερος βίος. Φυσικά, η Σιμόν ντε Μποβουάρ δεν υπήρξε μονάχα ερωμένη του συγγραφέα που μας τσάκισε με το σκληρό αριστούργημα Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι και το A walk on the wild side, που ενέπνευσε τον Λου Ριντ, αλλά υπήρξε η σύντροφος της ζωής του Ζαν Πολ Σαρτρ και, κυρίως, μια πολύπτυχη προσωπικότητα, μια γυναίκα με ένταση και χαρακτήρα. Μόλις άρχισα να διαβάζω τη βιογραφία της Μποβουάρ από την Huguette Bouchardeau (Υγκέτ Μπουσαρντώ), την οποία έχει μεταφράσει η Μίνα Πατεράκη-Γαρέφη και κυκλοφορεί από τις επίμονα και θαυμαστά πολυτονικές εκδόσεις Κίχλη. Έσπευσα, βέβαια, δελεαστικό καθώς είναι το πράγμα, να περιπλανηθώ στο Ευρετήριο κύριων ονομάτων, να εντοπίσω εκείνους τους ωραίους τύπους που στάθηκαν στο πλευρό της Μποβουάρ και να απολαύσω τις σελίδες που μιλάνε για τον Μπορίς Βιαν και τον Νέλσον Άλγκρεν. Δυνατή η πένα της Μπουσαρντώ, ξέρει να καταγράφει έρωτες που απογειώθηκαν και αγάπες που έγιναν συντρίμμια στις ξέρες της καθημερινής ζωής, όπως έλεγε κι ο Μαγιακόφσκι: «Ιστορία γεμάτη πάθος αλλά και ατελείωτη οδύνη παρ’ όλη την ευτυχία που χαρίζει, διότι η απειλή του χωρισμού είναι συνεχώς παρούσα: χωρισμός γεωγραφικός (ένας υπερατλαντικός έρωτας), χωρισμός γλωσσικός (ο Άλγκρεν ούτε μιλάει ούτε γράφει γαλλικά), τελεσίδικη δήλωση αδυναμίας εκ μέρους της Μπωβουάρ, η οποία σκέφτεται πάντα τον εαυτό της ως Κάστορα, να συνομολογήσει με άλλον άντρα σύμφωνο πίστης ισχυρότερο από το σύμφωνο με τον Σαρτρ».

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αυτοί ήταν οι ιδρυτές της Σχολής Χιλλ

Βιβλίο / Σχολή Χιλλ: Ένα βιβλίο για το διάσημο σχολείο της Αθήνας

Οι ημερολογιακές καταγραφές της Φάννυ και του Τζων Χένρυ Χιλλ, ιδρυτών ενός από τα πιο παλιά εκπαιδευτήρια του ελληνικού κράτους: Η νέα κοινωνία της Αθήνας, η εκπαίδευση, οι ιδεολογικές και θρησκευτικές συγκρούσεις.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Χρήστος Βακαλόπουλος «Η γραμμή του ορίζοντος»

Το πίσω ράφι / «Η γραμμή του ορίζοντος»: Σαρκασμός και νοσταλγία στο καλύτερο έργο του Χρήστου Βακαλόπουλου

Η εξερεύνηση μιας ψεύτικης ευημερίας, η σκιαγράφηση μιας Ελλάδας που έχει πάρει λάθος κατεύθυνση, και ένα βιβλίο που δεν χαρίζεται σε κανέναν και σε τίποτα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πώς έχει αλλάξει ο τρόπος που ταξιδεύουμε σήμερα

Βιβλία και Συγγραφείς / Πώς έχει αλλάξει ο τρόπος που ταξιδεύουμε σήμερα

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητά με τον καθηγητή Τουριστικής Ανάπτυξης Πάρι Τσάρτα για τα ταξίδια, τον τουρισμό και τον υπερτουρισμό με αφορμή το βιβλίο του «Τα ταξίδια της ζωής μας».
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Μετάξι και Πορφύρα: Ένα συναρπαστικό ταξίδι στον κόσμο του υφάσματος

Βιβλίο / Μετάξι και Πορφύρα: Ένα συναρπαστικό ταξίδι στον κόσμο του υφάσματος

Από τα αυτοκρατορικά εργαστήρια της Κωνσταντινούπολης μέχρι τα περίφημα μεταξωτά της Χίου, από την άνθηση της βυζαντινής μεταξουργίας μέχρι την πτώση της, μια εξερεύνηση των παραδόσεων στον κόσμο του βυζαντινού και μεταβυζαντινού υφάσματος.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ Οι Έλληνες δεν γερνούν ποτέ

Βιβλίο / Οι Έλληνες δεν γερνούν ποτέ

Η Βερονίκ Μπουτόν-Μιγιό εξερευνά την τρίτη ηλικία στην ελληνική αρχαιότητα, ο Μιχάλης Αλμπάτης ενσωματώνει αριστουργηματικά το σεξ στο «Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους» και η Ζέιντι Σμιθ ανατρέχει στο παρελθόν για να εξετάσει τον λαϊκισμό.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Διαβάζοντας (με τρόμο) αποσπάσματα από τη νέα βιογραφία του Ίλον Μασκ

Daily / Διαβάζοντας (με τρόμο) αποσπάσματα από τη νέα βιογραφία του Ίλον Μασκ

Όσο πιο πολύ διαβάζει κανείς για τον Μασκ, τόσο πιο πολύ νοσταλγεί τις εποχές του Ωνάση, του Αγά Χαν, του Ροκφέλερ και του Σκρουτζ Μακ Ντακ, πολύ πριν αναλάβουν τα ηνία οι σύγχρονοι τρισεκατομμυριούχοι τεχνο-σωτήρες του πλανήτη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ο Τσαρούχης και ο ομοερωτισμός στο έργο και στον λόγο του

Podcast / Ο Τσαρούχης και ο ομοερωτισμός στο έργο και στον λόγο του

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητά με τον Ευγένιο Ματθιόπουλο, καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, για τον μεγάλο ζωγράφο, με αφορμή το βιβλίο του «Πέρα από την εγκράτεια και την απόλαυση: ο έρως που δημιουργεί τον κόσμο», μια έκδοση του Μουσείου Μπενάκη.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Λέοναρντ Κοέν: «Το αγαπημένο παιχνίδι»

Το πίσω ράφι / «Το αγαπημένο παιχνίδι»: Όταν ο Λέοναρντ Κοέν αναμετρήθηκε με την αυτοβιογραφία

Προτού αφοσιωθεί στο τραγούδι, ο Καναδός συνθέτης και τραγουδιστής δημοσίευσε έναν απολογισμό της μέχρι τότε ζωής του, εξιστορώντας την παιδική ηλικία, την εφηβεία και την ενηλικιώση του alter ego του, Λόρενς Μπρίβμαν.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Κώστας Κωστής: «Δεν υπάρχει οργανισμός που να μη χρειάζεται προσαρμογή στα νέα δεδομένα κάθε εποχής»

Βιβλίο / Κώστας Κωστής: «Δεν υπάρχει οργανισμός που να μη χρειάζεται προσαρμογή στα νέα δεδομένα κάθε εποχής»

Ο νέος διευθυντής του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας δίνει την πρώτη του συνέντευξη στη LiFO, περιγράφοντας την πορεία προς την οποία θα οδεύσει το ΜΙΕΤ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ