«Ημέρα Ανεξαρτησίας»: το βιβλίο του βραβευμένου με Πούλιτζερ συγγραφέα Ρίτσαρντ Φορντ κυκλοφορεί στα ελληνικά

«Ημέρα Ανεξαρτησίας»: το βιβλίο του βραβευμένου με Πούλιτζερ συγγραφέα Ρίτσαρντ Φορντ κυκλοφορεί στα ελληνικά Facebook Twitter
Δεν είναι να απορείς πώς αυτός ο μάστορας της περιγραφής και της εσωτερικότητας έπασχε μικρός από δυσλεξία, πώς πέρασε από αυτό το στάδιο του ανέκφραστου που χρειαζόταν για να δει το άπαν.
0

Αντί να φωνάζει, να στήνει περίτεχνα ρητορικά σχήματα και να διατυμπανίζει ότι πέρα και πάνω απ' όλα ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνία, ο Ρίτσαρντ Φορντ προτίμησε να σιγήσει. Ή μάλλον να κάτσει μακριά και σαν καλός και άρτιος συγγραφέας να παρατηρήσει, προτού βάλει την πρώτη λέξη στο χαρτί, τι είναι αυτό που σιγοτρώει, σαν αόρατο σαράκι, την αμερικανική ψυχή. Δεν είναι να απορείς πώς αυτός ο μάστορας της περιγραφής και της εσωτερικότητας έπασχε μικρός από δυσλεξία, πώς πέρασε από αυτό το στάδιο του ανέκφραστου που χρειαζόταν για να δει το άπαν.

Όχι τυχαία,στην Ημέρα Ανεξαρτησίας του, που πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Πατάκη σε ακριβή μετάφραση του Θωμά Σκάσση, ο Φορντ τολμά να κατεβάσει τη λογοτεχνία από το βάθρο του εκλεκτού και την αφήνει να αναμετρηθεί, ενίοτε αμείλικτα και αδυσώπητα, με την ανθρώπινη ιστορία. Δεν της χαρίζεται, ούτε παρασύρεται από τα φτιασίδια της. Ειδικά σε αυτό το βραβευμένο ταυτόχρονα με Πούλιτζερ το 1996 και με βραβείο Φώκνερ δεύτερο μέρος της τετραλογίας με ήρωα τον Φρανκ Μπάσκομπ (στα ελληνικά έχουν εκδοθεί το πρώτο μέρος, Ο Αθλητικογράφος, και το τρίτο, Η χώρα όπως είναι), ο κτηματομεσίτης, πρώην αθλητικογράφος και διηγηματογράφος ήρωάς του γίνεται, για μια ακόμα φορά, έστω και άθελά του, ένας υπαρξιακός φιλόσοφος που χαρίζει απογυμνωμένες απαντήσεις στα ανθρώπινα ερωτήματα – ποιος είμαι, πού πάω, γιατί υπάρχω. Όχι τυχαία, κάπου στο τέλος του βιβλίου ο ίδιος αναφέρεται στον Μάρκο Αυρήλιο («Το πνεύμα σου θα διαμορφωθεί ανάλογα με τις σκέψεις σου, γιατί η ψυχή χρωματίζεται από αυτές») και κάπως έτσι φτιάχνεται η πολύχρωμη αφηγηματική παλέτα πάνω σε ένα μουντό, ασφυχτικό τοπίο: διαβάζοντας τις ατελείωτες περιγραφές των Δυτικών Πολιτειών της Αμερικής έρχονται στον νου οι πίνακες του Χόπερ, οι χρυσές, όπως τις αποκαλεί, εκτάσεις από καλαμπόκι, τα άδεια γήπεδα μπάσκετ, τα μοτέλ και οι ανθρώπινες τραγωδίες που μετράνε το ίδιο με τις αστραφτερές διαφημίσεις. Γι' αυτό και στις αφηγηματικές περιγραφές δεν υπάρχει κρεσέντο αλλά μια υπόκωφη δύναμη που ενδυναμώνει υπαρξιακά τις συνειδήσεις –ιδού ο Μάρκος Αυρήλιος– και κατευθύνει τις εσωτερικές σκέψεις ενός ήρωα μονίμως και επαρκώς σε αδιαφορία.

Ο Φορντ τολμά να κατεβάσει τη λογοτεχνία από το βάθρο του εκλεκτού και την αφήνει να αναμετρηθεί, ενίοτε αμείλικτα και αδυσώπητα, με την ανθρώπινη ιστορία.

Τίποτα δεν είναι πια ικανό να καλύψει το σημείο μηδέν των συναισθημάτων του, καθώς έχει περάσει ήδη ένα μεγάλο πένθος από τον θάνατο του γιου του Ραλφ και παλεύει με δυσκολία να σώσει και τον προβληματικό έφηβο έτερο γιο του Πολ, αγωνίζεται να βρει την παραμικρή ευχαρίστηση στο επάγγελμά του, ξέρει ότι τα όνειρά του βγήκαν όλα πλάνες και φυσικά αδυνατεί να ξεπεράσει τον πρόσφατο χωρισμό του από τη γυναίκα του Αν. Κάπου εκεί ανάμεσα στις αυτοματοποιημένες αντιδράσεις του –απόρροια ενός στωικισμού ή μιας βαθιά αποτυπωμένης σοφίας;– προβάλλουν νέες αγαπητικιές ή περιστασιακές ερωμένες, όπως η Σάλι, αλλά σχεδόν μέχρι το τέλος τίποτα δεν είναι ικανό να του χαρίσει αν όχι σεξουαλικά κρεσέντο τουλάχιστον, κάποιες στιγμές τρυφερότητας (νιώθει «άτρωτος στην τρυφερότητα», όπως χαρακτηριστικά παραδέχεται). Τα πάντα είναι ίδια ή συνάδουν με τις επιταγές της κενής «Υπαρξιακής Περιόδου», όπως την περιγράφει, «αυτού του βαδίσματος στο τεντωμένο σκοινί της ομαλότητας, του σταδίου που έπεται της μεγάλης πάλης που οδήγησε στη μεγάλη έκρηξη». Είναι η φάση όπου ο ίδιος αντιλαμβάνεται πως η ύπαρξη είναι ένα θέατρο που ενδεχομένως να μην έχει καν θεατές και μένει να παρατηρεί τα πάντα από απόσταση, προτιμώντας να νιώθει μέσα και έξω από τα γεγονότα, να μην ανεβάζει ρυθμούς και απλώς να μπορεί να αναπνέει, αναμειγνύοντας τις βιωμένες δραματικές εμπειρίες με τις αβίωτες.


Επτακόσιες σχεδόν σελίδες, στις οποίες εκτείνεται αυτό το τριήμερο της «Ημέρας Ανεξαρτησίας», φτάνουν για να αντιληφθεί εν τέλει ο Φρανκ πόσο άμεσα συνδέεται η πραγματική ζωή με την ψεύτικη και πόσο τελικά δεν είναι κάτι «αυθεντικό» το να μπορεί να σκέφτεται περισσότερο από τους ποταπούς και ηλίθιους αγοραστές του.

«Ημέρα Ανεξαρτησίας»: το βιβλίο του βραβευμένου με Πούλιτζερ συγγραφέα Ρίτσαρντ Φορντ κυκλοφορεί στα ελληνικά Facebook Twitter
Ρίτσαρντ Φορντ


Εν ολίγοις, η πολυπαινεμένη από το αμερικανικό όνειρο εξυπνάδα δεν σώζει τον ήρωα από τα τραγικά συμβάντα, ούτε καν τον βοηθάει να κρατήσει ζωντανό τον γάμο του, όπως αντίστροφα και η ομοιομορφία της ζωής δεν αποδυναμώνει την ένταση με την οποία τη ζει. Η εσωτερική αποστασιοποίηση δείχνει, εν προκειμένω, να ταιριάζει γάντι με μια αναίμακτη σχετικά δεκαετία για την Αμερική, όπως ήταν το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80: οι προεκλογικές αφίσες, τις οποίες περιγράφει λεπτομερώς ο Φρανκ, προμηνύουν ψευδεπίγραφα νίκη του Μάικ Δουκάκη, οι μεγάλες εντάσεις του Ψυχρού Πολέμου αποτελούν λίγο-πολύ παρελθόν και οι κτηματομεσίτες χαίρονται τα πρώτα χρόνια του οικονομικού κλέους, μακριά από το σκάνδαλο των ακινήτων, προτού τα φονικά αεροπλάνα απειλήσουν τα σύμβολα της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Ο Φρανκ ωστόσο αδυνατεί να ταυτιστεί με αυτό το θέατρο της ευτυχίας, υποπίπτοντας στο ύψιστο για την Αμερική αμάρτημα να παραδεχτεί ότι δεν είναι ικανός ούτε για τα σπουδαία ούτε για τα μεγάλα, παρά μόνο να συστήνει βιβλία-οδηγούς αυτοπεποίθησης στον έφηβο γιο του. Ενίοτε θυμίζει τους ήρωες του Μπέλοου που δεν παρασύρονταν από τα μεγάλα όνειρα αλλά κατάφερναν να επιβιώσουν, άτρωτοι στα μεγάλα πάθη, στο πλαίσιο ενός παράδοξου, ειρωνικού υπαρξισμού.


Κάπως έτσι διάγει τον βίο του ο Φρανκ ως ένας ανεπανάληπτος ψεύτης, ένας κυνικός ρεαλιστής που προασπίζεται με κάθε τρόπο τους ρόλους του –μια «αρσενική Πολυάννα», όπως κάποια στιγμή αυτοχαρακτηρίζεται–, δωρίζοντας διαρκώς «όνειρα» στα θύματά του-υποψήφιους αγοραστές ακινήτων, όπως αυτό το προβληματικό ζευγάρι, η Φύλλις και ο Τζο. Όνειρα που τελειώνουν προτού καν γίνουν πραγματικότητα και βγαίνουν από τη βιτρίνα, από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο. Αποδομείται ακόμα και το πολυαγαπημένο στους Αμερικανούς Παρίσι, όπου κάποια στιγμή βρέθηκε ο πρωταγωνιστής με μια όμορφη νεαρά, δοκιμάζοντας κρασιά κι εμπειρίες και αποδεικνύοντας πως όλα αυτά δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να προσθέσουν μια ακόμα σειρά από αλλόκοτες ψευδαισθήσεις στον προβλέψιμο βίο του. Όλα τα εκθέματα της ωραιοποίησης αποκαθαίρονται, όπως τα ποπ σύμβολα ή οι πρωταγωνιστές από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων (από τον Τζίμι Χόφα έως διαβόητους κακοποιούς, όπως ο Τζόρτζ Κέλι), στην προσπάθεια του πρωταγωνιστή να καταγγείλει τη βιτρινοποίηση της ζωής, χωρίς να έχει την αυταπάτη πως κι ο ίδιος αποτελεί έκθεμά της.

Ωστόσο, ως πρώην συγγραφέαςμικρών ιστοριών ο Φρανκ μπορεί ακόμα να προασπίζεται το δικαίωμα στην αλληγορία, αφού ο Τ.Σ. Έλιοτ, ο Τσώσερ ή ο Ράνταλ Τζάρελ είναι οι πρώτες και οι πιο τυχαίες αναφορές του. Εν ολίγοις, μέσω της λογοτεχνίας αφήνει ένα μικρό περιθώριο στην παρένθεση της ύπαρξης για κάτι το ανεπανάληπτο, για τα ξεφτίσματα μιας γοητείας που θα είναι φευγαλέα, αλλά θα τον κάνουν πάντα να προσπαθεί. Τα πράγματα πάνε πάντα αλλιώς, αν και ο αγώνας για την ανεξάρτητη έκφραση δεν έχει να κάνει με το δικαίωμα στο όνειρο αλλά πρωτίστως με το δικαίωμα στη σκέψη: «Το σύνθετο δίλημμα της ανεξαρτησίας δεν είναι κάτι τόσο απλό, και γι' αυτό πασχίζουμε να γίνει γνωστό το πόσο σκληρά προσπαθούμε αντί για το πόσο πολύ πετυχαίνουμε» λέει κάπου ο Φρανκ. Αλλά και «η εθνική αισιοδοξία είναι η πιο ευάλωτη διάθεση σε ύπουλες επιθέσεις». Και αυτές οι επιθέσεις διαπιστώνονται παντού, καθώς οι πρωταγωνιστές του αμερικανικού ονείρου, του μικροαστικού τρόπου ζωής ή του έγγαμου βίου, από το Χάνταμ του Νιου Τζέρσεϊ όπου ζει ο Φρανκ έως το Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, επιδιώκουν «απλώς κάτι άλλο, αυτό είναι όλο. Κάτι πέρα απ' ό,τι υπάρχει». Γι' αυτό παραμένουν ανελέητα τρωτοί. Αντίθετα, η δική του γραμμή άμυνας είναι να μη θέλει τίποτα, ασχέτως του αν η ασύδοτη επιθυμία του τον κάνει να φλερτάρει ακόμα και με την Ελληνίδα γιατρό την ώρα που κινδυνεύει να χάσει το μάτι του ο γιος του, πέρα από το να μπορεί να παραμένει ένας αμετανόητος και ικανός για το καλό και το κακό άνθρωπος, να διατηρεί το αναφαίρετο δικαίωμα να προασπίζεται τις αδυναμίες του και να θέλει να μένει για πάντα λειψός, έτοιμος να παραδοθεί στις αρχές της μοίρας με τον ίδιο τρόπο που παραδίδονται τα έμβια όντα στη φύση. Άλλωστε, όπως γράφει στο βιβλίο: «Μόνο η ζωή αξίζει, όχι ότι την έχεις ζήσει» και «Αυτό είναι όλο. Όλα όσα αποτελούσαν κρίσιμο ζήτημα για ένα χρονικό διάστημα τελειώνουν καλά με τη σύντομη μετάβαση σε μια παρέλαση». Τελικά, αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πως είμαστε θνητοί, και γι' αυτό ανεξάρτητοι, με τον ίδιο τρόπο που ο Φορντ είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας. Και αυτό το δικαίωμά του το πιστώνουμε μέχρι τέλους περισσότερο και από το δικαίωμά του να ανασαίνει.

Ο Ρίτσαρντ Φορντ θα δώσει διάλεξη στην Αθήνα τη Δευτέρα 10 Οκτωβρίου, στις 19:00, στο πλαίσιο της καθιερωμένης σειράς διαλέξεων «Κίμων Φράιερ» (Kimon Friar) του Αμερικανικού Κολεγίου Ελλάδος, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ / Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

Ο Αυτοκράτορας της Χαράς είναι ένα λογοτεχνικό επίτευγμα. Ένα μεγάλο μυθιστόρημα με ιστορίες απλών ανθρώπων που τις σχέσεις τους ορίζουν η καλοσύνη και η αλληλεγγύη. Με αφορμή την κυκλοφορία του, ένας από τους πιο ταλαντούχους συγγραφείς της γενιάς του μιλάει για τη λογοτεχνία, τους ήρωές του, την queer ταυτότητα και την κατάσταση όπως διαμορφώνεται στην Αμερική του Τραμπ σε μια συνέντευξη-ποταμό.
M. HULOT
Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει τον μονόλογο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο oυρανός κατακόκκινος»

Lifo Videos / «Ιδού εγώ»: Η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει το «Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη στο LIFO.gr

O απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που βλέπει γύρω της τον κόσμο να διαλύεται, η προσωπική εμπλοκή στη συλλογική μνήμη, μια ποιητική εκδοχή της δυστυχίας που γεννά η σύγχρονη πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Βιβλίο / Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα με καλεσμένους από 16 χώρες και τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, το φετινό φεστιβάλ σημείωσε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

The Review / Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου, με αφορμή τη νέα έκδοση του έργου του Ζαν Ζενέ, εξετάζουν τους λόγους που μπορεί να μας αφορά ακόμα και σήμερα το θρυλικό βιβλίο του 1945. ― ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ