Η Μαρία Μήτσορα αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Δεν την απαξιώνω εντελώς την πόλη μου. Έχει φοβερά συγκριτικά πλεονεκτήματα που δεν έχουν αξιοποιηθεί, όπως το κλίμα, η γεωγραφία, η αρχιτεκτονική κληρονομιά της... Έχει, επίσης, μερικές πραγματικά μαγικές γειτονιές. Φωτο: Πάνος Μιχαήλ/LIFO

Η Μαρία Μήτσορα αφηγείται τη ζωή της στη LIFO

0

Ναι, είμαι βέρα Αθηναία και η σύγχρονη αττική διάλεκτος είναι η γλώσσα της καρδιάς μου. Σε ένα μαιευτήριο της Σόλωνος γεννήθηκα. Στο Κολωνάκι βρίσκομαι από το 1964, πριν έμενα Νέα Σμύρνη. Αθηναίες βέρες ήταν επίσης η μητέρα και η γιαγιά μου, ενώ ο πατέρας είχε ηπειρώτικη καταγωγή – ο παππούς του ξενιτεύτηκε αρχικά στη Φιλιππούπολη (Πλόβντιβ), όπου έφτιαχνε ρούχα για τον βουλγαρικό στρατό, έπειτα στη Σμύρνη και με την καταστροφή του '22 κατέληξε Αθήνα.

• Στα 19 μου παντρεύτηκα τον Πολ Φρανσουά, έναν γοητευτικό Γάλλο, δύο χρόνια μεγαλύτερό μου. Είχαμε γνωριστεί στου Μπόκολα, εδώ στο Κολωνάκι. Μείναμε δυόμισι χρόνια μαζί, ύστερα χωρίσαμε. Βασικά, βλέπεις, με ενδιέφερε να φύγω από το οικογενειακό σπίτι. Κανείς μας δεν ξαναπαντρεύτηκε, ούτε όμως διαλύσαμε ποτέ επίσημα τον γάμο μας (που ήταν πολιτικός και είχε γίνει στη Γαλλική Πρεσβεία), έτσι νιώθω κάτι σαν ζωντοχήρα! Εκείνος, ύστερα από αυτό, την έκανε για Αφρική όπου ζει ακόμα, υπηρέτησε μάλιστα και στη Λεγεώνα των Ξένων. Εγώ πάλι με τα χρόνια ανακάλυψα πως τελικά δεν τον είχα παντρευτεί τυχαία.

Τελευταία αποκτήσαμε ξανά επαφή μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, σκέφτομαι μάλιστα μήπως τον επισκεφθώ στη Μαυριτανία... Γεγονός είναι ότι του έμεινα «πιστή», απορρίπτοντας άλλες προτάσεις που είχα έπειτα. Όχι πως το μετανιώνω, ο γάμος δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητές μου, δεν συμφωνούσα με την ιδεολογία του. Όσο για παιδιά, ναι, θα ένιωθα πλέον αρκετά ώριμη να το σκεφτώ, είναι όμως αργά – μόνο γάτες μπορώ πια να υιοθετώ.

Όπως λένε ότι η Γη είναι η κόλαση ενός άλλου πλανήτη, με τον ίδιο τρόπο η σύγχρονη Αθήνα είναι η κόλαση της αρχαίας! Έχει όμως ενδιαφέρον γενικά πώς εξελίσσονται τα πράγματα, πώς π.χ. από το «κλεινόν άστυ» καταλήξαμε σε μια πόλη ακαλαίσθητη –με εξαιρέσεις, βεβαίως.

• Όπως λένε ότι η Γη είναι η κόλαση ενός άλλου πλανήτη, με τον ίδιο τρόπο η σύγχρονη Αθήνα είναι η κόλαση της αρχαίας! Έχει όμως ενδιαφέρον γενικά πώς εξελίσσονται τα πράγματα, πώς π.χ. από το «κλεινόν άστυ» καταλήξαμε σε μια πόλη ακαλαίσθητη –με εξαιρέσεις, βεβαίως–, πώς από τη σεξουαλική απελευθέρωση φτάσαμε στο πορνό –το πορνό ως εμπόρευμα και θέαμα εννοώ–, πώς από τη Ρωσική Επανάσταση που, μεταξύ άλλων, δημιούργησε το μετρό της Μόσχας ως έργο τέχνης λαϊκό, με υψηλή αισθητική αξία, μεταβήκαμε στην τρομοκρατία των Στάλιν-Μπέρια, πώς ο χριστιανισμός από τις πρώτες «αγάπες» μετατράπηκε σε μέσο βάναυσης επιβολής των ισχυρών... Για το τελευταίο αυτό, μάλιστα, συστήνω το βιβλίο της Ελεωνόρας Σταθοπούλου Εκείνος.

• Όχι βέβαια, δεν την απαξιώνω εντελώς την πόλη μου. Έχει φοβερά συγκριτικά πλεονεκτήματα που δεν έχουν αξιοποιηθεί, όπως το κλίμα, η γεωγραφία, η αρχιτεκτονική κληρονομιά της... Έχει, επίσης, μερικές πραγματικά μαγικές γειτονιές, όπως η Πλάκα, το Θησείο, ο Λυκαβηττός, ο Κεραμεικός, η οδός Παστέρ πίσω από τη Μαβίλη, η Άνθιμου Γαζή πίσω από την Κολοκοτρώνη... Ομορφιές ποιητικές που σε απελευθερώνουν, σε κάνουν να χαμογελάς, κι εγώ, ξέρεις, πιστεύω πολύ σε ό,τι σε κάνει να χαμογελάς.

Μου αρέσουν οι πλανόδιοι μουσικοί, καθώς και ο παλιατζής που ακόμα περνάει και που νομίζω ότι το έχει στην άκρη της γλώσσας του να πει ότι με αγοράζει φτηνά εμένα και τις λέξεις μου, ειδικά όταν δεν μου βγαίνει εκείνο που θέλω να γράψω. Συμπαθέστατη γειτονιά είναι και το Κολωνάκι, ζωντανή, με καλλιεργημένο κόσμο. Έχει, βέβαια, αλλάξει κι εδώ η πληθυσμιακή σύνθεση, οι περιποιημένες, καθωσπρέπει κυρίες που έβγαζαν βόλτα τα σκυλάκια τους τείνουν να εξαφανιστούν.

• Είχα έναν ετεροθαλή αδελφό με σύνδρομο Down. Δεν μπόρεσα ν' ασχοληθώ μαζί του όσο έπρεπε, με είχαν κιόλας φοβίσει από μικρή κι αυτό μου έχει στοιχίσει. Όλο αυτό έχει περάσει μέσα από τα βιβλία μου, πολλά πράγματα είναι γραμμένα με τη δική του οπτική γωνία. Επιχείρησα συχνά να αποτυπώσω τον κόσμο όπως θα έκανε εκείνος, ίσως και ως ένα είδος εξιλέωσης. Άρχισα, ξέρεις, να γράφω μετά τα τριάντα. Αν δεν μπορούσα να γίνω συγγραφέας, πολύ θα ήθελα να γινόμουν θανατολόγος σε επιτροπές ευθανασίας – πιστεύω απόλυτα στην οικειοθελή ευθανασία.

• Ναι, έχω ταξιδέψει πολύ, Ευρώπη, Ασία, Αφρική, Αμερική... Περισσότερο αγάπησα τη Λατινική Αμερική, τους ανθρώπους, τους τόπους, τις μουσικές της, μέχρι ισπανικά έμαθα ώστε να τη γνωρίσω καλύτερα. Στο Σαν Χοσέ, στην Κόστα Ρίκα, θα έμενα αν μπορούσα, επειδή μου αρέσει πολύ η άνοιξη κι εκεί η άνοιξη είναι, λες, αιώνια.

Αν βλέπεις συνέχεια το ίδιο πράγμα, καταλήγεις να βλέπεις μονόχρωμα. Ταξιδεύοντας ανοίγεις την παλέτα των χρωμάτων, επαναπροσδιορίζεις εαυτόν, ανακαλύπτεις το χαμόγελό σου, μαθαίνεις να εκφράζεσαι αλλιώτικα, όταν η γλώσσα δεν βοηθά. Μπορείς βέβαια να ταξιδέψεις και δίχως καν να μετακινηθείς, είναι κι αυτό μια τέχνη.

• «Underground» συγγραφέας ναι, υπήρξα, beat πάλι όχι. Δεν είχαμε πραγματικούς beat λογοτέχνες στην Ελλάδα, με εξαίρεση ίσως τον φίλο μου Σπύρο Μεϊμάρη. Το underground εδώ εξελίχθηκε διαφορετικά από ό,τι έξω, ήταν κυρίως μια αντίδραση στη χούντα. Η επανάσταση που οραματιζόταν η παρέα μου τότε –ο Μεϊμάρης αλλά και οι Ακριθάκης, Πουλικάκος, Κουτρουμπούσης, Δενέγρης, Μοροζίνης... –, ήταν καταρχάς αισθητική.

Στο πλαίσιο αυτό κινούνταν και το περιοδικό «Σήμα» εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '70 με το οποίο συνεργαζόμουν – μας έτρεχαν, θυμάμαι, στα δικαστήρια για «προσβολή της δημοσίας αιδούς». Κάτι που φοβούνταν και στο περιοδικό «Αμφί», κι επειδή άλλος πρόθυμος δεν βρισκόταν, μπήκα εγώ τον πρώτο χρόνο υπεύθυνη έκδοσης, ώσπου ανέλαβε ο αείμνηστος Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Αν ανησύχησα μη μου «βγει» το όνομα; Εννοείται πως όχι, αγαπητέ, στη ζωή μου αδιαφορούσα παντελώς για το τι θα πουν οι άλλοι για μένα.

• Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω τελευταία, έχω απορροφήσει μια απογοήτευση, συνέπεια της υπερπληροφόρησης που λειτουργεί αντίστροφα, ακριβώς όπως ο έλεγχος πληροφοριών στις δικτατορίες παλαιού τύπου. Φτάνεις να νιώθεις ανήμπορος και δύσκολα γλιτώνεις από αυτό τον καταιγισμό, όσο και να τον αποφεύγεις.

Θέλει πολλή προσπάθεια, όμως το παλεύω γιατί πιστεύω ότι κάθε πράγμα στη ζωή χρειάζεται προσπάθεια, η ευκολία δεν αρκεί. Στα άμεσα σχέδιά μου είναι ένα ντοκιμαντέρ που ο Μιχάλης Αναστασίου θα γυρίσει με θέμα εμένα, τις λέξεις μου και τη γάτα μου, την Γκρίζα Βιολέτα, σε αυτό το μουσείο του εαυτού μου που είναι το σπίτι μου.

• Καταχρήσεις; Όχι πια, αν εξαιρέσω τα πάθη του καφέ και του τσιγάρου. Ωρίμασα, σοβάρεψα, υπερβολικά θα έλεγα σε μερικά πράγματα, δεν είμαι πια homo ludens, δεν τα βλέπω πια όλα ως παιχνίδι κι ο χρόνος που μας δίνεται να ζήσουμε είναι πολύ σημαντικός. Εξακολουθεί να με κατατρέχει, βέβαια, η διαρκής αγωνία του συγγραφέα, πως αν δεν μπορέσει να εκφράσει ό,τι είναι μέσα του, δεν θα καταφέρει να φτάσει σώος σε μια άλλη όχθη της ζωής και της επικοινωνίας.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ανί Ερνό: «Όπως η σεξουαλική επιθυμία, έτσι και η μνήμη δεν σταματά ποτέ»

Βιβλίο / Ανί Ερνό: «Όπως η σεξουαλική επιθυμία, έτσι και η μνήμη δεν σταματά ποτέ»

Η Γαλλίδα συγγραφέας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας γεφυρώνει, με τη μυθιστορηματοποίηση της μνήμης, τη μεγάλη λογοτεχνία, από τον Μαρσέλ Προυστ μέχρι τον σύγχρονό μας Εντουάρ Λουί. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1940.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
ΕΠΕΞΕΡΓ. Παύλος Μεθενίτης «Αμανίτα μουσκάρια»

Το πίσω ράφι / Όταν μια ολόκληρη διμοιρία ανταρτών ξεκληρίστηκε από παραισθησιογόνα μανιτάρια

Στηριγμένο σε πραγματικά γεγονότα, το μυθιστόρημα «Αμανίτα μουσκάρια» του Παύλου Μεθενίτη εξερευνά το ζήτημα των ουσιών ως καταφύγιο αλλά και ως καταστροφή, και μας παρασύρει σ’ ένα ταξίδι ποτισμένο από την ελληνική πραγματικότητα, παραμονές της οικονομικής κρίσης.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Arsenale: Το πιο απρόσμενο βιβλιοπωλείο των Κυκλάδων φτιάχτηκε στην Ανάφη

Βιβλίο / Arsenale: Το πιο απρόσμενο βιβλιοπωλείο των Κυκλάδων φτιάχτηκε στην Ανάφη

Σε ένα νησί που μετρά λιγότερους από 300 μόνιμους κατοίκους, ένα παλιό καραβόσπιτο μεταμορφώθηκε σε ένα καταφύγιο πολιτισμού γεμάτο βιβλία, μουσικές και μικρούς θησαυρούς.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μαρκ Τουέιν, «Οι περιπέτειες του Χακ Φιν»

Το πίσω ράφι / Το μυθιστόρημα του Μαρκ Τουέιν που έθαψαν οι κριτικοί και το αποθέωσε ο Χέμινγουεϊ

Στις «Περιπέτειες του Χακ Φιν» ο Μαρκ Τουέιν έπλασε τον πιο ελεύθερο ήρωα της αμερικανικής λογοτεχνίας, που αρνήθηκε τους κανόνες της κοινωνίας του και ένωσε την τύχη του με έναν σκλάβο δραπέτη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Σάχης του Ιράν και η Αμερική που δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή χωρίς αυτόν

Βιβλίο / Ο Σάχης του Ιράν και η Αμερική που δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή χωρίς αυτόν

Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Βασιλεύς των Βασιλέων», όπως αποκαλούσε τον εαυτό του ο Ρεζά Παχλαβί, εστιάζει στις διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ που «αποδέχτηκαν πρόθυμα τις φαντασιώσεις του, τόσο για τον εαυτό του όσο και για τη χώρα του».
THE LIFO TEAM
Γωγώ Ατζολετάκη: «Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι “ληγμένα προϊόντα”»

Βιβλίο / Γωγώ Ατζολετάκη: «Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι “ληγμένα προϊόντα”»

Σταρ Ελλάς στα νιάτα της, διακρίθηκε ως ηθοποιός, θιασάρχης, ραδιοφωνική παραγωγός, δοκιμάστηκε επίσης στη συγγραφή έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι τώρα επτά βιβλία μαζί με το πρόσφατο «Η τρίτη άνοιξη» (εκδ. Επίμετρο), που έδωσε και το έναυσμα γι’ αυτήν τη συνέντευξη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κλαίρη Μιτσοτάκη: «Η αξιοπρέπεια και η φιλία είναι τα θεμέλια της ζωής μας»

Βιβλίο / Κλαίρη Μιτσοτάκη: «Η αξιοπρέπεια και η φιλία είναι τα θεμέλια της ζωής μας»

Η σπουδαία μεταφράστρια, που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της δουλειάς της στον Μαρσέλ Προυστ, μας ξεναγεί στον πολύπλοκο κόσμο του και εκφράζει τον θυμό της για την πανταχού παρούσα απάτη της εποχής μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η αλήθεια για τον «Συνταγματάρχη» Πάρκερ, τον διαβόητο μάνατζερ του Έλβις Πρίσλεϊ

Βιβλίο / Η αλήθεια για τον «Συνταγματάρχη» Πάρκερ, τον διαβόητο μάνατζερ του Έλβις Πρίσλεϊ

Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Ο Συνταγματάρχης και ο Βασιλιάς» εξερευνά τη συναρπαστική ζωή ενός ακούραστου κομπιναδόρου που προσπαθούσε απεγνωσμένα να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό του.
THE LIFO TEAM
Γνώριζαν ή όχι οι Γερμανοί για τα εγκλήματα του Χίτλερ;

Βιβλίο / Γνώριζαν ή όχι οι Γερμανοί για τα εγκλήματα του Χίτλερ;

Πότε ακριβώς χάθηκε ο πόλεμος για τον Άξονα; Ποια ήταν η πιο σημαντική μάχη του πολέμου; Πόσο «συμμέτοχος» ήταν ο Γερμανικός λαός στο ολοκαύτωμα; Σ’ αυτά τα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει μια νέα ογκώδης έκδοση με τίτλο «Η συνολική ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου».
THE LIFO TEAM
Αudiobooks: Αντί να διαβάσεις το νέο βιβλίο της Σάλι Ρούνεϊ, το ακούς

Βιβλίο / Αudiobooks: Αντί να διαβάσεις το νέο βιβλίο της Σάλι Ρούνεϊ, το ακούς

Είναι νωρίς να πούμε πως αυτά τα ηχητικά λογοτεχνικά αρχεία μπορούν να αντικαταστήσουν το βιβλίο. Είναι όμως μια υπέροχη λύση για όσους θέλουν να διαβάσουν αλλά δεν έχουν χρόνο ή έχουν μπλοκάρει με το κανονικό διάβασμα.
ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ