Έλλη Παπαγεωργακοπούλου (1966-2021): «Πάντα εφευρίσκεις κάτι, πάντα μπορείς να κάνεις ένα ωραίο κοστούμι»

H Έλλη Παπαγεωργακοπούλου έχει φτιάξει σκηνικά και κουστούμια για τις πιο γνωστές παραστάσεις και τις ταινίες του Λάνθιμου! Facebook Twitter
Πάντα εφευρίσκεις κάτι, πάντα μπορείς να κάνεις ένα ωραίο κοστούμι. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν λεφτά, σώνει και καλά. Αν και όταν υπάρχουν, είναι μια ευτυχής συγκυρία... Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
2

Ξεκίνησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης, όπου σπούδασε ζωγραφική με δάσκαλό της τον σημαντικό, αν και παραγνωρισμένο, Μίμη Κοντό. Επέστρεψε στην Αθήνα για να γίνει ηθοποιός στη Σχολή του Εθνικού. Ένας από τους συμφοιτητές της ήταν ο Νίκος Καραθάνος, με τον οποίο έμελλε να συνεργαστεί, χρόνια μετά, όχι ως ηθοποιός αλλά συμμετέχοντας στο εξαιρετικό του team ως σκηνογράφος. Βέβαια, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης με τον οποίο συνεργάστηκε, δημιουργώντας μαζί του μερικές από τις πλέον αξιομνημόνευτες παραστάσεις του Αμόρε (Θέατρο του Νότου). Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου θεωρείται σήμερα από τις σημαντικότερες Ελληνίδες σκηνογράφους-ενδυματολόγους. Έχει υπογράψει μερικές από τις πιο εμβληματικές συνεργασίες των τελευταίων ετών σε θέατρο και κινηματογράφο, όπως οι ταινίες που έχει γυρίσει ο Γιώργος Λάνθιμος επί ελληνικού εδάφους, τα αιρετικά έργα της Λένας Κιτσοπούλου, οι επιτυχίες του Νίκου Καραθάνου (Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται, Σιρανό, η περίφημη Γκόλφω, το υπέροχο Δεκαήμερο) και μόλις πρόσφατα ο αμφιλεγόμενος Βυσσινόκηπος στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, που θεωρήθηκε προσωπικό της επίτευγμα.

Tα κοστούμια τα θεωρούσα κομμάτι του σκηνικού. Ενώ όταν αυτονομήθηκαν στο μυαλό μου, τότε τα αγάπησα κι άρχισα να το γλεντάω. Ίσως να φοβόμουν την άμεση επαφή με τους ανθρώπους.

— Με τι θέατρο μεγάλωσες; Τι ταινίες έβλεπες μικρή;

Μεγάλωσα στο Κολωνάκι, αλλά μετακομίσαμε κάποια στιγμή δίπλα στο θέατρο Ιλίσια κι έβλεπα όλες τις παραστάσεις του θιάσου Γαληνέα-Αλεξανδράκη, κυρίως αστικό θέατρο. Όσον αφορά το σινεμά, μεγάλωσα βλέποντας όλες τις Μελωδίες της Ευτυχίας. Και εννοείται ότι είδα πολύ Αλίκη, την οποία λάτρευα!


— Οπότε δεν μεγάλωσες με το όνειρο να γίνεις σκηνογράφος. Πιθανότερο να ονειρευόσουν να γίνεις ηθοποιός.

Ξεκίνησα με σπουδές ζωγραφικής στην Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη και όταν τέλειωσα, επέστρεψα στην Αθήνα και μπήκα στη δραματική σχολή του Εθνικού. Πάντως, όποτε είχαμε εξετάσεις στη σχολή, εγώ σκηνογραφούσα και ενδυματολογούσα τα πάντα. Αλλά επίσημα δεν το είχα σκεφτεί. Ψαχνόμουνα, πότε για ηθοποιός, πότε για εικαστικός.

H Έλλη Παπαγεωργακοπούλου έχει φτιάξει σκηνικά και κουστούμια για τις πιο γνωστές παραστάσεις και τις ταινίες του Λάνθιμου! Facebook Twitter
Βιώνω μεγάλη ταύτιση με το Νίκο Καραθάνο, σαν να είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία. Μου δίνει πνευματική τροφή. Φωτογραφία από την παράσταση Γκόλφω.


— Δεν σκάλωνε το μάτι σου στα σκηνικά ή στα κοστούμια όταν έβλεπες παραστάσεις;

Σκάλωνε, αλλά δεν ταυτιζόμουνα, παρόλο που ο Διονύσης Φωτόπουλος, με τον οποίο είχαμε γνωριστεί στη Θεσσαλονίκη, μου το έλεγε: «Εσένα σκηνογράφο σε βλέπω». Στο τέλος, με βούτηξε η δουλειά και πρέπει να σου ομολογήσω ότι αυτή την τέχνη την έμαθα μέσα από τη δουλειά.


— Εννοείς στο Αμόρε, εκεί μέσα έμαθες σκηνογραφία;

Εκεί μέσα, ναι. Με εξαίρεση δύο-τρεις φορές που δούλεψα με τον Χουβαρδά και μερικούς άλλους, δούλευα αποκλειστικά με τον Μοσχόπουλο, που ήταν κι εκείνος που μου ζήτησε να κάνω το πρώτο μου σκηνικό στον Τεχνοχώρο, τη Βενετσιάνα. Με τον Θωμά μεγαλώσαμε μαζί θεατρικά στο Αμόρε, ήταν για μας θέατρο-σχολείο. Επειδή ήταν low budget –κάτι που δεν θα το λέγαμε σήμερα–, ήταν πολύ ωραίο γιατί έβαζες το μυαλό σου να σκεφτεί λύσεις. Φέρναμε πράγματα από τα σπίτια μας, γινόταν της τρελής. Ένιωθες ότι γινόταν κάτι ομαδικό, ήμασταν όλοι νέοι, κεφάτοι, υπήρχε μια δικαιοσύνη...


— Πώς τη θυμάσαι την εποχή εκείνη;

Υπήρχε ομαδικότητα, μια κολεκτίβα, ένιωθα ελεύθερη ως προς το ιδεολογικό κομμάτι. Αισθανόμουν ότι ήμουν στην πρώτη γραμμή και μου άρεσε αυτό, ότι ο κόσμος ανταποκρινόταν, ότι υπήρχε ένα ρεύμα. Θα μου άρεσε να συνεχιζόταν κάποια χρόνια ακόμα. Ήταν θεραπευτικό για μένα, σαν μια οικογένεια θεατρική. Ένιωθα καλά.


— Με ποιον τρόπο υποκατέστησες τα γνωστικά σου σκηνογραφικά «κενά»;

Με φοβερή παρατήρηση, άπειρα βιβλία, πολλή παρέα με τον Διονύση Φωτόπουλο, που είναι μια αδιανόητη μηχανή σκηνογραφίας. Παρατηρώντας τον στην καθημερινότητά του, δεν γινόταν να μην περάσουν πράγματα μέσα σου. Θυμάμαι τον τρόπο που δούλευε τη Σαλώμη του Μαυρίκιου και πώς έπλαθε το κοστούμι της Λυδίας Φωτοπούλου μαζί με τον Γκι Ματίς, που έκανε ειδικές κατασκευές. Έπαιζε ο Καραθάνος και πήγαινα και χάζευα τις πρόβες, έτσι μου περνάγανε υποσυνείδητα πράγματα. Επίσης, δεν είχα πρόβλημα να ρωτάω τους τεχνικούς – ρωτάω ακόμα και τώρα, άμα δεν ξέρω κάτι. Δεν μπορείς να τα ξέρεις όλα. Ας πούμε, ρωτάω τους τεχνικούς διευθυντές και τον κατασκευαστή: «Θέλω να κάνω αυτό, ξέρω ότι είναι τρελό, αλλά εγώ έχω σκεφτεί αυτό τον τρόπο. Γίνεται; Υπάρχει άλλος τρόπος; Ας τον συζητήσουμε». Έβαζα από τότε το μυαλό μου να δουλεύει απενοχοποιημένα, έξω από σκηνογραφικούς κανόνες.

H Έλλη Παπαγεωργακοπούλου έχει φτιάξει σκηνικά και κουστούμια για τις πιο γνωστές παραστάσεις και τις ταινίες του Λάνθιμου! Facebook Twitter
Η Αθήνα με εμπνέει από την ανάποδη. Δεν έχω και άλλη επιλογή, είναι μονόδρομος. Δεν μ' αρέσει αναγκαστικά η οδός Αθηνάς και οι πάροδοί της, όπου τρέχουμε όλοι οι σκηνογράφοι σαν τρελοί, αλλά την έχω αγαπήσει. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO


— Το Αμόρε δεν είχε «κανόνες», έτσι κι αλλιώς.

Δεν είχε, και ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων κι αυτό ήταν πολύ καλό για να μάθεις. Είχαμε γίνει εφευρέτες.


— Τι επιρροές είχες;

Δεν μπορώ να πω ότι είχα συγκεκριμένες. Μου αρέσει ο Κουντέλκα, μου αρέσει ο Γιόζεφ Μπόιζ, αλλά μπορώ να εκτιμήσω εξίσου έναν μπαρόκ καλλιτέχνη. Με έλκουν διαφορετικά πράγματα. Στο Αμόρε περάσαμε μια μεγάλη περίοδο του λεγόμενου μίνιμαλ. Κάποια στιγμή το ξεπεράσαμε – και καλά κάναμε. Νομίζω ότι με έχει επηρεάσει πάρα πολύ ο θείος μου, ο Σάββας Κονταράτος, αρχιτέκτονας και καθηγητής στην Καλών Τεχνών. Όταν ήμουν μικρή, παρακολουθούσα τη δουλειά του και μιλούσαμε πάρα πολύ για την αρχιτεκτονική. Γι' αυτό έχω μια μανία με τον χώρο.


— Δεν έχεις επηρεαστεί από κάποιον σκηνογράφο;

Όχι, παρόλο που έχω θαυμάσει πολλούς. Έχω γονατίσει μπροστά στον Κολτάι, που τον έχω γνωρίσει κιόλας, έχω γονατίσει μπροστά στον Σβόμποντα, έχω δει πράγματα στην Quadriennale που είπα, «Θεέ μου, τι μαγικά πράγματα είναι αυτά». Θεωρώ ότι ο Στέφανος Λαζαρίδης ήταν ένας αριστουργηματικός σκηνογράφος, και άνθρωπος, και πιστεύω ότι η Ελλάδα έκανε ένα μεγάλο λάθος που του φέρθηκε όπως του φέρθηκε. Πιστεύω ότι έχουμε πάρα πολύ καλούς εικαστικούς και πάρα πολύ καλούς σκηνογράφους. Ταλεντάρες!


— Έχουμε πάρα πολύ θέατρο.

Πολύ καλό θέατρο.

— Οι καλύτερες παραστάσεις σου στο Αμόρε;

Το Closer και το Mainstream, και τα δυο με τον Μοσχόπουλο.

H Έλλη Παπαγεωργακοπούλου έχει φτιάξει σκηνικά και κουστούμια για τις πιο γνωστές παραστάσεις και τις ταινίες του Λάνθιμου! Facebook Twitter
Κυνόδοντας


— Δεν εξόκειλες προς θεάματα εκτός ρεπερτορίου.

Μπουζούκια δεν έχω κάνει. Μέχρι Αρβανιτάκη έφτασα. Αλλά δεν μας πηγαίνουν όλα τα πράγματα. Έκανα ένα βιντεοκλίπ με τον Πλούταρχο και τον Χρήστο Δήμα, και δυσκολεύτηκα. Είναι πράγματα που σου πάνε και άλλα που δεν σου πάνε.


— Τα πρώτα χρόνια η σχέση σου με το κοστούμι επισκιαζόταν από τα σκηνικά.

Στη Διπλή Απιστία του Μαριβώ έκανα τα πρώτα μου πολύ ωραία κοστούμια, που παρέπεμπαν στις δεκαετίες του '50 και του '60. Τα πρώτα μου εποχής ήταν στο ΚΘΒΕ με τον Θωμά για τον Βυσσινόκηπο. Αλλά τότε υπήρχαν λεφτά, ράψαμε για όλες τις πράξεις.

Αν αγαπάς κάτι πολύ και το φροντίσεις, τα καταφέρνεις. Είναι σαν τα λουλούδια. Δεν σου μαθαίνει το βιβλίο της κηπουρικής πώς να τα φροντίζεις, μαθαίνεις άμα πάρεις δυο γλαστρούλες και αρχίσεις να ασχολείσαι. Έτσι είναι και το κοστούμι. Είναι κάτι που φοριέται από τον άνθρωπο, κάτι οργανικό.


 Στο Αμόρε τα κοστούμια σου έμοιαζαν μέρος της σκηνογραφίας, ταμπλό βιβάν.

Άργησα να το αγαπήσω το κοστούμι κι έτσι άρχισε να ζωντανεύει σιγά-σιγά. Τώρα το αγαπώ πολύ. Είναι πάρα πολύ ωραίο αυτό που λες και δεν το είχα συνειδητοποιήσει, πάντα έψαχνα να βρω τι ήταν αυτό που διαφοροποιούσε τα πράγματα. Όντως τα κοστούμια τα θεωρούσα κομμάτι του σκηνικού. Ενώ όταν αυτονομήθηκαν στο μυαλό μου, τότε τα αγάπησα κι άρχισα να το γλεντάω. Ίσως να φοβόμουν την άμεση επαφή με τους ανθρώπους. Νομίζω ότι με αυτό που μου είπες μου ξεκλειδώνεις πράγματα. Θυμάμαι ότι παρατηρούσα την εικόνα και τα έβλεπα όλα μαζί – σκηνικό και κοστούμια ένα πράγμα.


— Τι πρέπει να περιγράφει ένα κοστούμι;

Εξαρτάται πάρα πολύ από τον σκηνοθέτη. Εκτός από το έργο, που είναι ένα βασικό πράγμα, πρέπει να περιγράφει αυτό που θέλει να πει ο σκηνοθέτης. Τι θέλει, ας πούμε, να πει ο Καραθάνος με το έργο, τι ονειρεύεται, ποιος είναι αυτός που θα το φορέσει, πως θα νιώσει το ύφασμα που θα τον αγκαλιάσει, θα τον βοηθήσει στον ρόλο του; Θα βοηθήσει τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη να νιώσει Λιούμπα ή θα την καταστρέψω;

H Έλλη Παπαγεωργακοπούλου έχει φτιάξει σκηνικά και κουστούμια για τις πιο γνωστές παραστάσεις και τις ταινίες του Λάνθιμου! Facebook Twitter
Λυδία Φωτοπούλου και Ακύλας Καραζήσης στο Closer σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.


— Τι γίνεται όταν δεν υπάρχουν τα οικονομικά μέσα;

Πάντα εφευρίσκεις κάτι, πάντα μπορείς να κάνεις ένα ωραίο κοστούμι. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν λεφτά, σώνει και καλά. Αν και όταν υπάρχουν, είναι μια ευτυχής συγκυρία. Αν αγαπάς κάτι πολύ και το φροντίσεις, τα καταφέρνεις. Είναι σαν τα λουλούδια. Δεν σου μαθαίνει το βιβλίο της κηπουρικής πώς να τα φροντίζεις, μαθαίνεις άμα πάρεις δυο γλαστρούλες και αρχίσεις να ασχολείσαι. Έτσι είναι και το κοστούμι. Είναι κάτι που φοριέται από τον άνθρωπο, κάτι οργανικό.


— Τι κοινό έχουν ο Μοσχόπουλος, ο Λάνθιμος και ο Καραθάνος;

Είναι όλοι τους παιδιά που αρνούνται να μεγαλώσουν, πολύ μορφωμένα. Ξεχωρίζω τον Νίκο γιατί έχει αυτό το πολύ «ζησμένο», τα μονοπάτια μέσα του, ένα πιο φανερό συναίσθημα. Οι άλλοι δύο αγγίζουν τον καλλιτεχνικό αυτισμό. Δυνατές κι εκρηκτικές προσωπικότητες. Και ο Νίκος είναι εκρηκτική προσωπικότητα. Πάρα πολύ δυνατός άνθρωπος, πολύ μεταφυσικός.


— Θεωρώ ότι με τις παραστάσεις του Καραθάνου έχεις αγγίξει ένα καλλιτεχνικό κρεσέντο.

Βιώνω μεγάλη ταύτιση μαζί του, σαν να είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία. Μου δίνει πνευματική τροφή.


— Συνεργάζεσαι και με τη Λένα Κιτσοπούλου.

Εκτός από το τελευταίο της, τα έχω κάνει όλα της Λένας. Είναι απόλυτη και οφείλω να το σεβαστώ αυτό. Είναι πολύ ξεκάθαρη σε αυτό που θέλει.


— Ακόμα θυμάμαι τις πολύχρωμες κουβέρτες του Σιρανό στο Εθνικό.

Θέλαμε μέσα σε ένα λεπτό να μετατρέψουμε την άδεια σκηνή σε κήπο. Κι επειδή τον Σιρανό τον είχα κάνει σαν ένα «μετα-τσιγγάνο», τους μοίρασα κουβέρτες με τεράστια λουλούδια, αυτές τις αδιανόητες κουβέρτες της Ευριπίδου. Περνούσα από εκεί μια μέρα και τις είχαν βγάλει όλες έξω στον δρόμο. Είπα, αυτό είναι!

H Έλλη Παπαγεωργακοπούλου έχει φτιάξει σκηνικά και κουστούμια για τις πιο γνωστές παραστάσεις και τις ταινίες του Λάνθιμου! Facebook Twitter
Στο Σιρανό θέλαμε μέσα σε ένα λεπτό να μετατρέψουμε την άδεια σκηνή σε κήπο οπότε τους μοίρασα κουβέρτες με τεράστια λουλούδια...


— Έχεις μια εξήγηση για το σκηνικό του Βυσσινόκηπου;

Έχει αναφορές στα υπόσκαφα της Σαντορίνης. Ταυτόχρονα, ήταν η ποντικότρυπα του Μίκυ – σε μια άλλη διάσταση.


— Εμένα μου θύμισε τη σκοτεινιά των εσωτερικών στους πίνακες του Εντουάρ Βιγιάρ...

Ήταν ένα τοπίο ψυχής για τον Νίκο.

— Έχεις κάνει και έναν Μολιέρο με τον Λευτέρη Βογιατζή. Ο περφεξιονισμός του σε έφτασε στα όριά σου;

Με έφερε σε στιγμιαίες δυσκολίες, που επειδή τις αντιμετώπιζα με χιούμορ, είχαμε πολύ καλή χημεία. Δεν μαλώσαμε, γελάσαμε πολύ, με έφτανε στα όριά μου, αλλά του απαντούσα. Νομίζω ότι αν δεν είχα υπάρξει ηθοποιός –που είναι σαν ομάδα ψυχοθεραπείας–, μπορεί κάποια στιγμή να είχα σαλτάρει. Μου έλεγε, «μπορούμε να ανεβάσουμε ένα χιλιοστό το σκηνικό»; Ή πηγαίναμε στους περουκιέρηδες που μετά με έπαιρναν τηλέφωνο και με παρακαλούσανε να πάω μόνη μου την επόμενη φορά. Από την άλλη, μου άνοιγε βιβλία, μου διάβαζε κείμενα, δεν ήθελα να τελειώσει...


— Σε εμπνέει η Αθήνα;

Με εμπνέει από την ανάποδη. Δεν έχω και άλλη επιλογή, είναι μονόδρομος. Δεν μ' αρέσει αναγκαστικά η οδός Αθηνάς και οι πάροδοί της, όπου τρέχουμε όλοι οι σκηνογράφοι σαν τρελοί, αλλά την έχω αγαπήσει. Προτιμώ, βέβαια, την Κηφισιά, η οποία μου θυμίζει τα μαθητικά μου χρόνια, που πηγαίναμε στον Βάρσο. Μου αρέσει περισσότερο η Αθήνα τη νύχτα, η Σταδίου, η Κολοκοτρώνη, το Σύνταγμα.


— Στην Ελλάδα τι σε συγκινεί;

Η θάλασσα. Το άσπρισμα που κάνουν οι γυναίκες στα νησιά, που ενώ δεν έχουν λεφτά, ασπρίζουν τα σπίτια τους – μια περίεργη αξιοπρέπεια που πάει να ροκανιστεί κι ελπίζω να μη συμβεί. Μου αρέσει που ακόμα υπάρχουν αυτοί που αντιστέκονται. Ας πούμε, εκεί που το Εθνικό πέρασε μια άσχημη περίοδο, τώρα επιστρέφει σε κάτι καλό.


— Ζωγραφίζεις ακόμα;

Όχι.

H Έλλη Παπαγεωργακοπούλου έχει φτιάξει σκηνικά και κουστούμια για τις πιο γνωστές παραστάσεις και τις ταινίες του Λάνθιμου! Facebook Twitter
Το σκηνικό του Βυσσινόκηπου του Καραθάνου έχει αναφορές στα υπόσκαφα της Σαντορίνης. Ταυτόχρονα, ήταν η ποντικότρυπα του Μίκυ – σε μια άλλη διάσταση...
Θέατρο
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

2 σχόλια
η Ελλη ειναι σαν την Ελλαδα:στην πιο αντιξοη κατασταση παρουσιαζεται ο απο μηχανης Θεος της και τη συνδραμει.Απο τους Ολυμπιακους εως σημερα .... τοσο σκαψιμο αδελφουλα ,σε καλο σου...να εισαι παντα 18αρα -εφηβη- στο μυαλο.ΜΠΡΑΒΟ-(εκατσα στην κολωνα του ντε φακτο και ΣΕ ΕΙΔΑ...)