Bill Bailey

Ο Γιάννης Φέρτης, που πέθανε στα 86 του χρόνια, αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ.

Ο σημαντικός Έλληνας ηθοποιός, με τη μακρά πορεία και το χαμηλό προφίλ, μιλά για πρώτη φορά μύχια και θαρρετά για ολόκληρη τη ζωή του στον Αντώνη Μποσκοΐτη.

Στο σύμπαν του Ευριπίδη Λασκαρίδη το στυλ πάντα επικρατεί επί της ουσίας, η αισθητική επί της ηθικής, η ειρωνεία επί της κυριολεξίας. Κριτική για την παράσταση που παίζεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Στο θέατρο είναι ευγνώμων γιατί δουλεύει ξανά και ξανά με αυτούς που ονειρεύτηκε. Στη ζωή ακολουθεί πιστά μια ατάκα του Τζακ Νίκολσον.

Η ζωή της Σάρλοτ Μπροντέ και της ηρωίδας της, της Τζέιν Έιρ, συναντιούνται σε μια παράσταση που ξεφλουδίζει τα στρώματα της ιστορίας και των αισθημάτων.

Επιχειρώντας να αποδώσει τη «φαινομενικά ασύνδετη μορφή ενός ονείρου που υπακούει στη δική του λογική», όπως αναφέρει ο Στρίνμπεργκ στο «Ονειρόδραμα», η Γεωργία Μαυραγάνη επέλεξε να μιλήσει για το ίδιο το θέατρο.

Μια παράσταση της ομάδας RMS MATAROA για τη μνήμη και τη λήθη απέναντι σε ένα γεγονός που καθόρισε μια ολόκληρη γενιά και την αντίστασή της.

Στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και στον «Καταποντισμό» ο ηθοποιός και σκηνοθέτης φέρνει στο φως μαρτυρίες από την γκέι Ελλάδα της Μεταπολίτευσης μέσα από επιστολές που στάλθηκαν στο περιοδικό ΑΜΦΙ, το πρώτο μέσο που άρθρωσε δημόσια λόγο στην Ελλάδα για την εμπειρία των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.

Η LiFO συγκέντρωσε τα πρώτα 30 events που πρέπει οπωσδήποτε να βάλετε από τώρα στο πολιτιστικό σας ημερολόγιο.

Βασισμένος σε διηγήματα της Βίβιαν Στεργίου, μέσα από αποσπασματικές αφηγήσεις χαρακτηριστικών συμπεριφορών ντόπιων, τουριστών και expats, ο σκηνοθέτης Γιάννης Παναγόπουλος διερευνά τη μεταβατική φάση από τα ’90s μέχρι το 2020, μιλώντας για την πραγματικότητα της γενιά του -των millennials- στην παράσταση που ανεβαίνει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση για τον τρόπο με τον οποίο ζητάμε να μας αγαπήσουν, μια θεατρική βραδιά που μας προετοιμάζει και μας κεντρίζει για μεγάλες συζητήσεις.

Με έμπνευση από τη θεσσαλική λαογραφία και σε σύγχρονη σκηνική φόρμα, ο Κωνσταντίνος Ντέλλας σκηνοθετεί μια παράσταση για τις αόρατες γυναίκες της παράδοσης, αποκαλύπτοντας την κοινωνική απομόνωση, τον παραγκωνισμό τους, ακόμα και την απόκρυψη του γυναικείου σώματος.

Μια ηθοποιός με λεπτές ποιότητες, εξαιρετικές συνεργασίες, επιμονή και πάθος μιλά για την επιλογή της να δώσει προτεραιότητα στην οικογένειά της σε πολλές φάσεις της καριέρας της.

«Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί»: Το περιπετειώδες ταξίδι των δύο ηρώων αποδίδεται στην παράσταση του Στάθη Λιβαθινού με τρυφερότητα και συμπάθεια.

Η παράσταση του Δημήτρη Λιόλιου στο ΠΛΥΦΑ είναι ένας καταιγισμός λέξεων και εικόνων που μας χαρίζει την επαφή με ένα ιδιοφυές κείμενο.

Ο τρόμος στο θέατρο και τον κινηματογράφο, η περίοδος γύρω από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο γερμανικός εξπρεσιονισμός, οι εικαστικές τέχνες, τα αμερικανικά μιούζικαλ και οι μεταμορφώσεις χωράνε στο «Lapis Lazuli» που ανεβαίνει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Οι κριτικές για τη «Βερενίκη» του Ρομέο Καστελούτσι επικεντρώνονται στη συντριβή του έργου κάτω από το βάρος του ονόματος της Ιζαμπέλ Ιπέρ.

Άφησε λαμπρό αποτύπωμα στην ελληνική σκηνογραφία, είναι ένα παραγνωρισμένο πρόσωπο στην ελληνική ζωγραφική. Η έκθεση στην ΕΒΕ φωτίζει τις πλούσιες πτυχές του έργου της.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς επιστρέφει τον Απρίλιο στην Εθνική Λυρική Σκηνή με το αριστούργημα των Μπέρτολτ Μπρεχτ και Κουρτ Βάιλ.

Οι θεατρόφιλοι την έχουν ταυτίσει κυρίως με τις παραστάσεις του Σίμου Κακάλα. Η ίδια προτιμά να τη χαρακτηρίζουν γλύπτρια μασκών.