Αχ Θανασάκη, είχε δίκιο η θεία σου!

Αχ Θανασάκη, είχε δίκιο η θεία σου! Facebook Twitter
Τώρα πια, λόγω εποχής, οι άνθρωποι είναι πιο προσεκτικοί στο τι θα πούν, στην κρίση τους, επειδή είμαστε όλοι αναγκασμένοι να κάνουμε πολλά πράγματα, και όχι μόνο για την τέχνη μας, αλλά και για την εφορία μας και για τη μάνα μας, και για το σούπερ μάρκετ μας, και για χίλια πράγματα... Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
1

Η Ρωσίδα πριγκίπισσα Νατάλια Μπράτουσκα Σεϊτανίδη Αλέξεγεβνα επιβιβάζεται φέτος για ένατη χρονιά στο βαγόνι της παράστασης Ήρωες, στο Μικρό Παλλάς. Για τον Θανάση Αλευρά, είναι η ηρωίδα με την οποία είναι περισσότερο συνδεδεμένος από κάθε άλλο ρόλο του. Είναι ο ρόλος που του χάρισε το βραβείο Χορν.

«Νομίζω ότι στο θέατρο μέχρι σήμερα αυτή είναι η πιο καλή δουλειά μου», λέει. Εκεί πάτησα τα πόδια μου και αναμετρήθηκα με μένα, με μονόλογο, με πολλά πράγματα. Από το 2005 που ξεκίνησαν οι Ήρωες έχουμε κάνει μεγάλο ταξίδι. Με διακοπές και διαλείμματα. Και στην τηλεόραση ήταν το παιχνίδι αυτό των μεταμορφώσεων. Τώρα που ξανάπιασα τη Νατάλια είδα ότι και αυτή αποτρελαίνεται πια. Αλλά την αγαπώ, είναι ένα φαντασιακό πρόσωπο, ένα μοναχικό πλάσμα που ταξιδεύει στο χρόνο. Μια φιγούρα άχρονη που αναζητά έναν ανεκπλήρωτο έρωτα».

Θα ήθελα να μπορούσα να είμαι ερευνητής, βιολόγος, χημικός, και να μπορούσα να βρω το φάρμακο για τον καρκίνο. Και μετά να μ' αφήνανε να το βγάλω και να το κάνω φάρμακο. Θαυμάζω πάρα πολύ τους ερευνητές. Ή να έχω ένα βιβλιοπωλείο. Πολλές φορές με πιέζει αυτή η δουλειά, δεν περνάω δηλαδή όλες τις φάσεις μου ωραία

 

— Οι μεταμορφώσεις σε ενδιαφέρουν; Σου είναι κάτι εύκολο;

Δυσκολεύομαι πολύ αλλά μου αρέσει η διαδικασία γιατί είχε πολλή παρατήρηση. Έτσι κι αλλιώς οι ηθοποιοί παρατηρούμε πολύ, από διαστροφή. Το Your Face Sounds Familiar ήταν αυτό που με έκανε στον πολύ κόσμο γνωστό, που μου έδωσε ένα λαϊκό εκτόπισμα. Εντάξει, ωραίο, το χάρηκα, το διασκέδασα, πάμε για άλλα τώρα. Νομίζω ότι αυτή η έκθεση εκτός θεάτρου με έχει βοηθήσει πολύ. Όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά και αυτές οι μεταμορφώσεις που έκανα στα μαγαζιά. Εκεί είναι πιο σκληρά τα πράγματα. Ο κόσμος έρχεται να διασκεδάσει και να πιει, είτε ακούει τη Ζουγανέλη είτε ακούει τη Γαρμπή, δεν έχει σημασία. Τώρα να τον βάλεις τον άλλο μες στο μαγαζί να κάτσει να σ’ ακούσει και να μη σε ξέρει κιόλας, είναι μεγάλο στοίχημα και μεγάλο μάθημα.

— Αντιμετωπίζεις αλλιώς το θέατρο, αλλιώς την τηλεόραση για παράδειγμα;

Γενικά αντιμετωπίζω ό,τι μου συμβεί, σαν να ήταν το μεγαλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί ποτέ. Όπως θα έκανε κάθε άνθρωπος που είναι επαγγελματίας, που του αρέσει η δουλειά του. Το κάνω πάντα με πολλή αγάπη, με  την ψυχή μου και προσπαθώ κάθε φορά να δικαιολογήσω γιατί το κάνω και τι θέλω να επικοινωνήσω με αυτό. Τώρα αν θες να πεις και κάτι άλλο και μπορείς, επικοινώνησε και μεγάλες ιδέες.

— Θέατρο ήθελες να κάνεις πάντα;

Μου είπε μια θεία μου που ‘χα να τη δω πάρα πολλά χρόνια «αχ, Θανασάκη μου χαίρομαι τόσο πολύ για σένα που κάνεις αυτή τη δουλειά γιατί από τεσσάρων χρονών έλεγες ότι θες να γίνεις ηθοποιός». Εγώ δεν με θυμάμαι τεσσάρων χρονών, όχι να λέω «θέλω να γίνω ηθοποιός». Δεν ξέρω, άμα το ‘λεγα από τόσο μικρός σημαίνει ότι κάτι άλλο μιλούσε. Και τώρα, απάντηση δεν έχω πάρει από τον εαυτό μου γιατί  όταν ήμουνα μικρός και έφηβος αργότερα νόμιζα ότι θέατρο είναι μόνο να κάνεις το άλλο να γελάει, αυτό είχα στο μυαλό μου.

Αχ Θανασάκη, είχε δίκιο η θεία σου! Facebook Twitter
Εγώ δεν θέλω να πεθάνω στο σανίδι. Είναι μια δουλειά που σε διαταράσσει πολύ. Έχει ημερομηνία λήξης το νευρικό σύστημα σε αυτή τη δουλειά. Και θέλω να απολαύσω και άλλα πράγματα... Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

— Θα μπορούσες να κάνεις μια άλλη δουλειά;

Θα ήθελα να μπορούσα να είμαι ερευνητής, βιολόγος, χημικός, και να μπορούσα να βρω το φάρμακο για το καρκίνο. Και μετά να μ’ αφήνανε να το βγάλω και να το κάνω φάρμακο. Θαυμάζω πάρα πολύ τους ερευνητές. Ή να έχω ένα βιβλιοπωλείο. Πολλές φορές με πιέζει αυτή η δουλειά, δεν περνάω δηλαδή όλες τις φάσεις μου ωραία. Ούτε σε κάθε περίοδο της ζωής μου είμαι έτοιμος να εκτίθεμαι τόσο πολύ, περνάω φάσεις που δεν μπορώ καθόλου αυτή τη δουλειά και θα ‘θελα να μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο. Έχω πιεστεί πολλές φορές μέσα απ’ τη δουλειά, δηλαδή δεν είναι συνέχεια όλα μια χαρά. Ούτε θέλω κάθε βράδυ να πηγαίνω στο θέατρο. Υπάρχουν βράδια που δε θέλω όχι άνθρωπο να δω, ούτε εμένα.

— Δεν θέλουν οι ηθοποιοί να πεθάνουν στο σανίδι;

Μπορεί να θέλουν, δεν ξέρω. Εγώ δεν θέλω. Είναι μια δουλειά που σε διαταράσσει πολύ. Έχει ημερομηνία λήξης το νευρικό σύστημα σε αυτή τη δουλειά. Και θέλω να απολαύσω και άλλα πράγματα. Δεν θέλω να είναι αυτή η δουλειά, η ζωή μου όλη. Θα ‘θελα να μη με πνίγει από το λαιμό ότι αν δεν δουλέψω στο θέατρο δεν θα ‘χω να φάω. Κι αυτό με ταράζει. Γιατί μπορεί κάποια στιγμή η επιβίωση να γίνει δουλειά και να μη μου δίνει χαρά. Σε θέλει πολύ αφοσιωμένο η δουλειά για να παράξεις έργο, σε θέλει μόνο εκεί. Έτσι την διδάχτηκα κιόλας αυτή την τέχνη.

 

Μεγάλα κείμενα είναι αυτά που προτείνουν το φως, που προτείνουν την ελπίδα, που προτείνουν την αρμονία, την ενότητα, την αγάπη, τον πολιτισμό. Αυτά είναι τα μεγάλα κείμενα. Από τους αρχαίους, από τον Σέξπιρ, εκεί καταφεύγει κανείς, σε κείμενα σχεδόν αποκρυφιστικά.

— Το Θέατρο Τέχνης πότε το τελείωσες;

Εγώ τελείωσα το Τέχνης το 2000. Λέγαμε ότι «είμαστε η γενιά του 2000». Μου φαινόταν τότε τόσο παράξενο πράγμα, διαστημικό σχεδόν. Και τώρα που μιλάμε εδώ είναι 2014. Δεν ήταν τόσο τελικά όπως το ‘χα στο μυαλό μου. Διαστημικό ήταν, ήταν πολύ πέραν των φαντασιών μου. Πιστεύαμε ότι κάτι θα αποκαλυφθεί, ότι θα ‘ναι πιο φωτεινά τα πράγματα. Είχα τη φόρα για το τι θα κάνω στη δουλειά αυτή, ότι πρέπει να βγω στη δουλειά, να δουλέψω, είχα λαχτάρα φοβερή και την έχω ακόμα.

— Ξεκίνησες με φόρα στη δουλειά;

Ξεκίνησα με φόρα. Ξεκίνησα ως μαθητής. Εγώ είχα τη μεγάλη χαρά, και τύχη μάλλον, να έχω ακόμα τους παλιούς δασκάλους στο Τέχνης,  τον Μίμη Κουγιουμτζή, το δάσκαλό μου που τον θυμάμαι πάντα με πολλή πολλή αγάπη, ο οποίος αγαπούσε πάρα πολύ τα νέα παιδιά. Δεν μπορούσε, ο Μίμης, βαριόταν πάρα πολύ να συζητάει με τους μεγάλους, ήθελε μόνο με νέα παιδιά να συναναστρέφεται. Και όλη του η χαρά ήταν να κάνει αυτό, τους αυτοσχεδιασμούς, το Μικρό Πρίγκιπα, τέτοια.

Και με παίρνει, λοιπόν, ο Μίμης στο «Πλούτο» του, το 2000 και ξαφνικά από την Ιπποκράτους, από ένα δωμάτιο στη σχολή, βρίσκομαι στην Επίδαυρο. Όπως καταλαβαίνες αυτό ήταν σοκ, αυτή ήταν η φόρα η μεγάλη. Την πήρα τη φόρα από το Μίμη, μου ‘δωσε μια σπρωξιά και από τότε η μία δουλειά έφερνε την άλλη, πολλές συμπτώσεις, που δεν πιστεύω βέβαια στις συμπτώσεις, ούτε στην τύχη πιστεύω, πιστεύω στο συντονισμό, ότι συντονιζόμαστε δηλαδή με τα γεγονότα και με τους ανθρώπους, και αφού εγώ το ‘θελα τόσο πολύ, συνέβαιναν. Και έτσι είμαι μέχρι τώρα εδώ,  να δουλεύω και να ζω απ’ αυτή τη δουλειά, με μία αξιοπρέπεια, χωρίς πολλά λεφτά, οπότε δεν έχω και καμία πληγή.

Αχ Θανασάκη, είχε δίκιο η θεία σου! Facebook Twitter
Είναι ένα κλασσικό έργο, είναι ο «Βυσσινόκηπος», θα το ψάξουμε, θα δούμε σήμερα γιατί... Το πώς τα κλασσικά έργα εξακολουθούν σήμερα και είναι επίκαιρα, με ταράζει αφόρητα. Και το οικολογικό και το θέμα της αντιπαροχής, της αστυφιλίας. Ο Τσέχωφ λέει απίστευτα πράγματα... Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

— Έχεις κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα, μου το εξηγείς;

Ποτέ από φόβο να είμαι σ’ αυτή τη δουλειά. Το έκανα από επιθυμία και από μία δική μου ανάγκη να δοκιμάσω όλα τα πεδία σε αυτή τη δουλειά. Να κάνω μία έτσι πολύ μεγάλη βόλτα, για να καταλάβω και εγώ ποια είναι τα υλικά μου, τι μπορώ να κάνω καλά και μόνο γι’ αυτό.

— Υπήρχε προκατάληψη στην αντιμετώπιση από τους άλλους;

Το είχα πάντα στο μυαλό μου αυτό, γιατί μεγάλωσα στο θέατρο Τέχνης, όπου οι άνθρωποι και οι δάσκαλοί μου ήτανε της στοχοπροσήλωσης και της ταυτότητας και της αφοσίωσης πάνω στο θεάτρο. Είχα πάντα αυτό τον ενδοιασμό. Μήπως πουν κάτι, μήπως στιγματιστώ πριν αποκτήσω ταυτότητα, μήπως με αποκλείσουν άνθρωποι που με ενδιαφέρουν, αλλά με ξεπερνούσε η ανάγκη μου και η μεγάλη μου περιέργεια να δοκιμαστώ. Φανερά, δεν ένοιωσα τέτοια κρούσματα απόρριψης. Να με έχουν συζητήσει μπορεί, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσα πολύ αυτό το ακραίο ότι «αυτό είναι ποιοτικό, αυτό δεν είναι». Πάντα με ενοχλούσε και απ’ τη σχολή αυτό, γιατί ο τρόπος μου ήταν λίγο πιο «αμερικάνικος».  Ήταν λίγο πιο ανοιχτό το κεφάλι μου δηλαδή.

— Πιστεύεις ότι αυτό έχει αλλάξει λίγο σήμερα;

Τώρα πια, λόγω εποχής, οι άνθρωποι είναι πιο προσεκτικοί στο τι θα πούν, στην κρίση τους, επειδή είμαστε όλοι αναγκασμένοι να κάνουμε πολλά πράγματα, και όχι μόνο για την τέχνη μας, αλλά και για την εφορία μας και για τη μάνα μας, και για το σούπερ μάρκετ μας, και για χίλια πράγματα. Είναι λίγο πιο επιεικείς. Έχω ζήσει και φανατίλα, πολλή. Ότι ή το ένα ή το άλλο, ότι δηλαδή κάπου δεν ενώνονται οι πλευρές. Αλλά στην τέχνη δεν είναι έτσι. Και δεν έχω μετανοιώσει για τίποτα. Μπορεί να πιέστηκα σε μια δουλειά και να μη με εξέφραζε και να μην ήμουνα εγώ σ’ αυτό μέσα, αλλά ήξερα ότι αφού το επέλεξα έπρεπε να το υπερασπιστώ με όλη μου την ψυχή και πάντα. Σε όλη μου τη ζωή, όχι μόνο με τη δουλειά, σκέφτομαι λίγο αλχημιστικά. Ειδικά για τα πράγματα που με ζορίζουν ή δεν μ’ αρέσουν ή τα θεωρώ εμπόδια, προσπαθώ να καταλάβω αρχικά γιατί είναι στο δρόμο μου και τι μάθημα έχουν να μου δώσουν. Και μη σου πω ότι τις περισσότερες φορές αυτά είναι που σε εξελίσσουν, τα στριμώγματα δηλαδή, παρά τα ωραία πράγματα.

Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος χρειάζεται πνευματικότητα, δεν έχει, του λείπει, δε μιλάω για μόρφωση, δε με αφορά καθόλου αυτό. Του λείπει πνευματικότητα και το να ξανασκεφτεί μεγάλα, με ελπίδα. Το θέατρο μπορεί να το κάνει αυτό.

— Το θέατρο ποιο ρόλο μπορεί να παίξει σήμερα;

Θεωρώ το θέατρο ως το απαύγασμα των τεχνών. Και εμφανίστηκε και δημιουργήθηκε στη χρυσή εποχή του ανθρώπου, του πολιτισμού. Όταν ο άνθρωπος μπορούσε να επικοινωνήσει μεγάλες ιδέες και τον αφορούσαν.

Τώρα λοιπόν, σε ένα υποβαθμισμένο τοπίο παγκοσμίως, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το θέατρο, η ουσία του, μπορεί να εξυπηρετήσει το στόχο του. Αισθάνομαι ότι συνέχεια ψάχνει καινούριες φόρμες για να πάει από ‘δω, να πάει κι από ‘κει και να μπορέσει να αναπτύξει ένα διάλογο με τον κόσμο. Δεν ξέρω εάν αυτή τη στιγμή μπορεί να «χτυπήσει κέντρο». Και δεν μιλάω για μία ελιτ ανθρώπων. Δεν πρέπει να χάσει τη λαϊκότητά του το θέατρο. Το να μπορούν και να καταλαβαίνουν δέκα άνθρωποι και όχι όλος ο κόσμος δεν μου λέει κάτι. Όπως και λυπάμαι το ίδιο, ή με απασχολεί, για την ουσία της ποίησης ή της μουσικής ή των εικαστικών. Θα τον βρούμε τον τρόπο μας, απλώς η στιγμή που βρίσκεται η ανθρωπότητα είναι άρρωστη. Νοσούμε σαν είδος. Δεν γίνεται να αλληλοσκοτωνόμαστε καθημερινά. Αρρωστήσαμε όπως έχει αρρωστήσει το χώμα, όπως έχει αρρωστήσει ο αέρας, όπως έχει αρρωστήσει η θάλασσα. Παρόλη την αρρώστια, ζούμε και μια πολύ μεγάλη ιστορική στιγμή. Γράφεται ιστορία αυτή τη στιγμή. Ο άνθρωπος πατάει στο διάστημα, φυτεύονται μαρούλια στον Άρη, η κβαντομηχανική είναι σε έξαρση, μιλάει και αποδεικνύει παράλληλα σύμπαντα, μιλά για άλλες διαστάσεις, μιλάει για πολύ μεγάλα πράγματα που δεν μπορούμε να τα συλλάβουμε. Αυτά παρακολουθώ, την επιστήμη, από αυτά παίρνω δύναμη, μ’ αυτά εξακολουθώ να σκέφτομαι μεγάλα, όχι με το  περιβάλλον που ζω και το περιβάλλον που συναναστρέφομαι.

 

— Ποιά θεωρείς μεγάλα κείμενα;

Μεγάλα κείμενα είναι αυτά που προτείνουν το φως, που προτείνουν την ελπίδα, που προτείνουν την αρμονία, την ενότητα, την αγάπη, τον πολιτισμό. Αυτά είναι τα μεγάλα κείμενα. Από τους αρχαίους, από τον Σέξπιρ, εκεί καταφεύγει κανείς, σε κείμενα σχεδόν αποκρυφιστικά.

Αχ Θανασάκη, είχε δίκιο η θεία σου! Facebook Twitter
Δεν πρέπει να χάσει τη λαϊκότητά του το θέατρο. Το να μπορούν και να καταλαβαίνουν δέκα άνθρωποι και όχι όλος ο κόσμος δεν μου λέει κάτι. Όπως και λυπάμαι το ίδιο, ή με απασχολεί, για την ουσία της ποίησης ή της μουσικής ή των εικαστικών. Θα τον βρούμε τον τρόπο μας, απλώς η στιγμή που βρίσκεται η ανθρωπότητα είναι άρρωστη. Νοσούμε σαν είδος... Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

— Θα συνεργαστείς με τον Νίκο Καραθάνο στον Βυσσινόκηπο. Τι σκέφτεσαι;

Σήμερα είμαι σε μια φάση που  με γοητεύουν, πέρα από τη σκηνοθεσία, οι ηθοποιοί που έχουν απλουστεύσει πολύ τα πράγματα. Τον Καραθάνο τον αγαπώ πολύ, μ’ αρέσει ο τρόπος του, που σκέφτεται έτσι ανάποδα, χωρίς να χάνει και την αλήθεια του. Το περιμένω πώς και πώς, γιατί θέλω να πάω και από μία παρέα που δεν έχω ξαναγνωρίσει. Μόνο το Χρήστο Λούλη ξέρω, που ήμασταν κοντά στη σχολή. Θέλω να δω και τον δικό τους τον τρόπο, γιατί είναι πια μια ομάδα, υπάρχει ένα πυρήνας.

Είναι ένα κλασσικό έργο, είναι ο «Βυσσινόκηπος», θα το ψάξουμε, θα δούμε σήμερα γιατί... Το πώς τα κλασσικά έργα εξακολουθούν σήμερα και είναι επίκαιρα, με ταράζει αφόρητα. Και το οικολογικό και το θέμα της αντιπαροχής, της αστυφιλίας. Ο Τσέχωφ λέει απίστευτα πράγματα.

  

— Τι χρειάζεται ο άνθρωπος από την τέχνη σήμερα;

Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος χρειάζεται πνευματικότητα, δεν έχει, του λείπει, δε μιλάω για μόρφωση, δε με αφορά καθόλου αυτό. Του λείπει πνευματικότητα και το να ξανασκεφτεί μεγάλα, με ελπίδα. Το θέατρο μπορεί να το κάνει αυτό. Μπορεί να το κάνει και ο ηθοποιός μεμονωμένα, μπορεί να το κάνει και το έργο το ίδιο, να δώσει ελπίδα, να δώσει ανάταση. Στο θέατρο, λοιπόν, το φως και τη χαρά και την αισιοδοξία τη δίνεις και με ανάλαφρα θεάματα αλλά και με μεγάλες ιδέες.

— Εσύ, με ποιό τρόπο είσαι ευτυχισμένος μέσα στη δουλειά σου;

Πολλές φορές με πιάνει ένα κομμάτι ότι δεν παράγω τίποτα, ότι είμαι λίγο άχρηστος στην κοινωνία και λέω όλοι κάτι προσφέρουν, όλοι κάτι κάνουν, εγώ τι κάνω; Εγώ έχω ορκιστεί οπαδός φανατικός, της αγάπης. Της αγάπης με την έννοια της αδελφοσύνης, ότι δεν είμαι μόνος μου, ότι εγώ επηρεάζω και τον άλλο, ότι εσύ επηρεάζεις και εμένα, ότι είμαστε όλοι ένα, είμαστε αδέρφια. Αυτά αν μπορέσω να τα επικοινωνήσω μέσα απ’ τη δουλειά μου σε βάθος χρόνου, θα ‘μαι πολύ ευτυχής. Να μπορώ ως ηθοποιός να πω κάτι πολύ απλό και η αλήθεια με την οποία το λέω να είναι τόσο έντονη που να μπορεί να επηρεάσει όχι μόνο το συναίσθημα και να συγκινήσει αλλά να κάνει τον άλλο να αισθανθεί τον τρόπο σου και τον τρόπο που σκέφτεσαι. 

 

Info:

O Θανάσης Αλευράς πρωταγωνιστεί στην παράσταση Ήρωες της Ελένης Γκασούκα στο Μικρό Παλλάς έως τις 23/12, Δευτέρα και Τρίτη στις 9 μ.μ.

Τον Μάρτιο-Απρίλιο του 2015 θα πρωταγωνιστήσει στον Βυσσινόκηπο του Νίκου Καραθάνου στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών.

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

1 σχόλια
<<Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος χρειάζεται πνευματικότητα, δεν έχει, του λείπει,...>>Mάλιστα..τον εκτιμούσα και μου άρεσε ως ηθοποιός,διαπιστώνω πως πρόκειται και για ψαγμένο άνθρωπο,διπλή εκτίμηση.Πολύ καλή συνέντευξη.