Το να θεωρείς ένα blogαπειλή για τη δισκογραφία σε μια εποχή που μπορείς να βρεις οτιδήποτε στοSoulseek ή σε χιλιάδες Torrents-ακόμα και μήνες πριν κυκλοφορήσει επίσημα στα δισκάδικα- είναι το λιγότερο γελοίο. Η ελευθερία που σου παρέχει το Ιnternet καλώς ή κακώς δεν μπορεί να ελεγχθεί, γιατί πολύ απλά είναι τέτοιες οι εξελίξεις στο μέσο, ώστε την επόμενη στιγμή κάτι νέο προκύπτει που το κάνει ανεξέλεγκτο. Και η -εντυπωσιακή αλλά και αναπόφευκτη- αλλαγή στον τρόπο που αντιμετωπίζουν την κατάσταση οι ίδιοι οι καλλιτέχνες φαίνεται από τα σχόλια κάτω από κάθεpost των συγκεκριμένων blogs, στα οποία απαντούν οι ίδιοι στις απορίες ή στα άσχημα σχόλια των δεκάδων επισκεπτών.
Υπάρχουν αμερικανικά και αγγλικά blogs που εδώ και δυο χρόνια δίνουν καθημερινά ολόκληρα άλμπουμ και δεν τα έχει ενοχλήσει κανείς· oύτεδισκογραφικές, ούτε η IFPI. Εξαρτάται, βεβαίως, και τι απήχηση έχει ο blogger στο ευρύ κοινό και τι είδους μουσική χαρίζει (συνήθως στα blogs βρίσκεις μουσική για περισσότερο ειδικά ή ακραία γούστα, που ανήκουν σε μικρές, ανεξάρτητες εταιρείες. Αυτές συνήθως δεν ενοχλούνται). Βέβαια, υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις που οι bloggers έχουν αναγκαστεί να κατεβάσουν το blog και να τρέχουν στα δικαστήρια. To να φτάνεις στο σημείο να απειλείς το blog του Γιάννη Πετρίδη με προσφυγή στην ΑΕΠΙ και την IFPI με την κατηγορία της πειρατείας είναι το λιγότερο βλακώδες. Κι ακόμη πιο ανόητος είναι ο χαρακτηρισμός «peer2peer»(!), όταν το μόνο που κάνει είναι να παρέχει links σε κομμάτια που προσφέρονται δωρεάν στα sites των αντίστοιχων καλλιτεχνών. Επιπλέον, μιλάμε για τον άνθρωπο που γνώρισε την ξένη μουσική στην Ελλάδα και έχει προσφέρει όσα κανείς άλλος στη μουσική διαπαιδαγώγηση τριών τουλάχιστον γενιών.

Για να δημιουργήσεις καλλιτέχνες και να διαμορφώσεις το κοινό που εσύ θέλεις, δεν φτάνουν πια τα παραδοσιακά μέσα. Το ανύπαρκτοραδιόφωνο με τις ανοησίες στoplaylist και η αδιαφορία των εντύπων για οτιδήποτε βρίσκεται έξω από τον στενό κύκλο αυτών που θέλουν να προωθήσουν οι δισκογραφικές έχουν κάνει την κατάσταση χειρότερη από ποτέ. Η δισκογραφία δεν περνάει κρίση επειδή την απειλεί το downloading. Περνάει κρίση γιατί, εδώ και καιρό, οι αντιπρόσωποί της έχουν χάσει το τρένο. Το mp3 κοντεύει να ξεπεραστεί και οι δισκογραφικές πασχίζουν να σωθούν με τα ringtones, αδιαφορώντας για το πιο σημαντικό: να κάνουν τον κόσμο να αγαπήσει τη μουσική και να θελήσει να την αγοράσει. Σήμερα, το μόνο που κατορθώνουν είναι να τον κάνουν να τη βαριέται.

Το γεγονός ότι δεν καταφέρνουν να προκαλέσουν κοσμοσυρροή δύο από τα πιο πολυακουσμένα ονόματα στο ελληνικό ραδιόφωνο -και από τα πιο ισχυρά χαρτιά της σύγχρονης ποπ- η Avril Lavigne και η Pink, τη στιγμή που oι Cocorosie(που δεν έχουν μάλιστα κανονική διανομή στα δισκάδικα) συγκεντρώνουν 3000 νέους ανθρώπους, σημαίνει μάλλον ότι κάποιοι ζουν εκτός πραγματικότητας. Το να στέλνεις τον web sheriffσε ένα blog και να απειλείς να το κλείσεις αν συνεχίσει να ανεβάζει κομμάτια -εφόσον είσαι στέλεχος της μουσικής βιομηχανίας- σημαίνει ότι μάλλον πρέπει να αλλάξεις επάγγελμα.