Στο νέο -δεύτερο- δίσκο της συνεργασίας τουΓιάννη Αγγελάκαμε τον Νίκο Βελιώτηπου κυκλοφόρησε πριν τα Χριστούγεννα με τίτλο Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ, υπάρχει το βιντεοκλίπ του ομώνυμου κομματιού, ένα από τα πιο ευφάνταστα βίντεο που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Το παιχνίδι με τις φιγούρες του εξωφύλλου είναι τόσο εντυπωσιακό, που αν το πετύχεις να παίζει είναι αδύνατο να μην το παρακολουθήσεις μέχρι το τέλος. Η επιτυχία του τραγουδιού αποδεικνύει ότι ακόμα και τα πιο «δύσκολα» πράγματα υπάρχει τρόπος να φτάσουν στα μάτια και τα αυτιά του μεγάλου κοινού, αρκεί να βρεις τον κατάλληλο τρόπο. Ο πρώτος δίσκος τους Οι Ανάσες των Λύκωνήταν σκοτεινός, αβάσταχτα συναισθηματικός, σχεδόν κλειστοφοβικός και χρειάστηκε καιρός για να τον εκτιμήσει ακόμα και το φανατικό κοινό τους. «Ξεκίνησε με αρνητικές κριτικές», μου λέει ο Γιάννης Αγγελάκας, «με επιφύλαξη και δυσπιστία, νομίζω ότι μόνο το Avopolis είχε γράψει καλά λόγια. Είχε κάνει μια καλή κριτική, όλοι οι άλλοι ήταν σφιγμένοι. Τώρα, επειδή δεν άντεχαν τις Ανάσεςλένε ότι αυτό είναι πιο εμπορικό, επειδή πέρασαν κάποια τραγούδια στο ραδιόφωνο». «Το ζήτημα αυτήν τη φορά είναι ότι δεν είναι τόσο δύσκολο όσο το προηγούμενο!» συμπληρώνει ο Βελιώτης. «Ο ήχος μας αφορά σίγουρα το μεγάλο κοινό, είναι τραγούδια, και ο ήχος καθαυτός είναι ποπ, εγώ έτσι τον ακούω. Εξαρτάται βέβαια κι από το τι ακούσματα έχεις και τι ορίζεις ως ποπ. Οι Cocorosie ας πούμε, δεν είναι ποπ, ακόμα κι αν κάποιοι τις θεωρούν περίεργες;».

Η αλήθεια είναι ότι ούτε το Πότε Θα Φτάσουμε Εδώείναι ένας εύκολος δίσκος και απέχει αρκετά από αυτό που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «ελληνική ποπ». «Σίγουρα εύκολος δεν είναι, πόσο εύκολος να είναι ένας δίσκος με τσέλα;» με ρωτάει ο Αγγελάκας. «Το προηγούμενο CD δεν είχε παιχτεί καν στο ραδιόφωνο, ποτέ. Ήταν ο πρώτος δίσκος της Alltogethernow που φέραμε στην ΕΜΙ, και όταν τον άκουσαν έπεσε αμηχανία. Είχαμε κάνει σύσκεψη για να το παρουσιάσουμε και μας έλεγαν, βοηθήστε μας, πώς να το πουλάμε; Κάποιος μας είχε πει ότι δεν μπορούσε ούτε να το ακούσει. Νομίζω ότι η καλύτερη απάντηση ήταν οι πωλήσεις του. Το δύσκολο και το εύκολο είναι έννοιες και κατηγοριοποιήσεις, στην πράξη πούλησε πολύ περισσότερο από κάποια εύκολα που πλασάρονται από το πρωί ως το βράδυ στα ραδιόφωνα».

Συζητάμε για την κατάσταση των εταιρειών, για το αν έχει πια σημασία η μεγάλη εταιρεία για την πορεία ενός δίσκου και τις ευκαιρίες του για επιτυχία.

Μήπως αρκεί το όνομα και μόνο για να ασχοληθεί το μεγάλο κοινό;

Γ.Α.:Στην περίπτωσή μας, από την εποχή με τις Τρύπες, δεν είχε καμιά σχέση η εταιρεία, πουλάγαμε χωρίς να κάνουν κανένα promo. Βοήθησε σίγουρα και το όνομά μου στιςΑνάσες των Λύκων, γιατί φαντάζομαι ότι αν πρωτοβγαίναμε με αυτό το δίσκο και δεν ήξερε κανείς την ιστορία μου, θα είχε πάει στα σκουπίδια. Και το νέο άλμπουμ μας σε δυο μήνες έχει δώσει 5,5 χιλιάδες αντίτυπα με διαφήμιση μηδενική.

Ν.Β.:Σε περιπτώσεις σαν τη δική μας, που ακόμα και σαν ακροατές ψάχνουμε κάτι διαφορετικό, βαρεθήκαμε αυτά που ακούμε, δουλεύουμε σαν ακροατές. Φτιάχνουμε κάτι που να ευχαριστεί πρώτα εμάς, να έχουμε ένα άκουσμα που μας λείπει. Η Ελλάδα είναι γενικά δύσκολη στους νεωτερισμούς, πάντα είναι όλοι κρατημένοι, διστακτικοί, ακόμα και οι πιο προχωρημένοι ακροατές θέλουν το χρόνο τους.

Πώς αντιδράτε όταν βλέπετε κάποιον να μοιράζεται το άλμπουμ σας;

Γ.Α.:Δεν με παίρνει πια να αντιδράσω, γιατί κι εγώ πολλές φορές κατεβάζω. Αρχίζει πια και μπαίνει στη μέση η σχέση επαφής και συνεννόησης με το ακροατήριο. Και αυτό το κάνουμε από το site. Όλοι σχεδόν οι φαν μας ξέρουν ότι έχουμε μια εταιρεία που προσπαθούμε να την κρατήσουμε ζωντανή. Αυτό με κάποιο τρόπο δουλεύει. Είναι πολύ δύσκολες οι εποχές, αλλά δεν έχουμε κανένα παράπονο, το Από Δω Και Πάνωμε τους Επισκέπτες έγινε χρυσό, έφτασε τις 20 χιλιάδες, οι Ανάσες των Λύκων πούλησαν 7 χιλιάδες αντίτυπα, το νέο πουλάει μια χαρά. Ένα μεγάλο μέρος των αγοραστών των CD μας το κάνει αυτό συνειδητά. Πάνω σε αυτήν τη σχέση θέλουμε να δουλέψουμε και στο μέλλον. Και με το ίντερνετ. Μπορεί να είναι τα τελευταία χρόνια που συνεργαζόμαστε με δισκογραφικές. Η δισκογραφία έχει πέσει πάρα πολύ όσον αφορά το φτηνιάρικο τραγούδι. Όταν βγαίνει κάποιος δίσκος που είναι από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν πιο σοβαρά τη μουσική, δίνουν ένα έργο, βρίσκει πιο εύκολα το κοινό του. Οι Τρύπες μπορεί να πουλούσαν 40 χιλιάδες δίσκους, αλλά οι Επισκέπτες πουλούν 20. Το 50% δεν είναι φοβερή πτώση, αν λάβεις υπόψη το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Αναλογικά δεν έχει χαθεί κάτι, γιατί είναι διαφορετική η αγορά σήμερα. Τα πράγματα απ' τη μια είναι πολύ πιο δύσκολα σήμερα, από την άλλη δημιουργούνται ακροατήρια πιο ακομπλεξάριστα από παλιά, χωρίς το μύθο του ροκ. Πάνω στο μύθο του ροκ έχουν παιχτεί μεγάλες ανοησίες, μεγάλες μπίζνες, ναρκωτικά και καταστροφές. Έτσι κι αλλιώς, το ροκ από τη δεκαετία του ‘70 και μετά δεν είναι πια το ίδιο.

Μέχρι τα ‘80sυπήρχαν ονόματα-πρότυπα, με τα οποία μπορούσες να ταυτιστείς, από Smithsμέχρι Radiohead, το τελευταίο συγκρότημα με τόσο μεγάλη απήχηση. Γιατί δεν μπορείς να βρεις σήμερα ένα ανάλογο όνομα που να αφορά όλο τον πλανήτη;

Ν.Β.:Είναι λίγο ουτοπικό να περιμένεις να βγει ένα νέο πρότυπο από Αμερική ή Αγγλία, γιατί μόνο εκεί ψάχνουμε. Εκεί πλέον είναι κοντά στη δικτατορία. Στα ‘60s, ας πούμε, η CIA χρηματοδοτούσε ακόμα και τη σύγχρονη τέχνη στην Αμερική. Τώρα είναι πολύ κλειστά τα πράγματα.

Γ.A.:Τώρα ο Dylan κάνει διαφημίσεις.

Πώς βλέπετε το μέλλον της ελληνικής σκηνής;

Γ.Α.:Είμαι αισιόδοξος γενικά, αυτά που βλέπω μου δίνουν δύναμη. Βλέπω πιτσιρικάδες που δεν με πλησιάζουν σαν να 'μαι κανένας σταρ, αλλά έχουν τις απορίες τους, σκέφτονται περισσότερο, είναι πιο συνειδητοί ακροατές τώρα απ' ό,τι ήταν παλιά. Νομίζω ότι θα βγει κάπου καλά, δεν γίνεται να πάει παρακάτω. Υπάρχει κόσμος αφοπλισμένος, που θέλει να ακούσει διαφορετικά πράγματα, που δεν τσιμπάει απ' τα ραδιόφωνα, που δεν είναι χτυπημένοι από την τηλεόραση, που παίρνουν χαμπάρι περίπου τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε. Επειδή ακριβώς είναι πιο αμήχανη και πιο δύσκολη η εποχή, σηκώνει και περισσότερη σκέψη...