Η μουσική αρθρογραφία έχει αλλάξει δραματικά στο εξωτερικό τελευταία. Έχει γίνει πλέον μια πολύπλοκη διαδικασία που αρκετές φορές ξεπερνάει το προσωπικό γούστο κάθε συντάκτη και τολμάει να αγγίξει ελαφρά μέχρι και ακαδημαϊκά μονοπάτια, ειδικά όσον αφορά το mainstream. Δεν χρειάζεται να περιμένεις να διαβάσεις βιβλία, υπάρχουν ήδη άρθρα στο Ίντερνετ που αναλύουν διάφορα μουσικά φαινόμενα. Εν μέρει, όμως, αυτό είναι που καθιστά πολλές φορές τη νέα μουσική τόσο συναρπαστική για τον σύγχρονο ακροατή: τον κάνει να ασχολείται περισσότερο μαζί της και ταρακουνάει λίγο την ασφαλή κοσμοθεωρία σου, όπως γινόταν παλιότερα, ακόμα κι αν η ίδια η μουσική φαίνεται αθώα. Οι ποπ σταρ που ξεπετάγονται σήμερα δρουν σε έναν πιο σύνθετο κόσμο όπου κάθε τραγούδι τους ή ακόμη και το στυλ τους μπορεί να συμβολίζει χίλια δυο πράγματα που άλλες εποχές θα περνούσαν απαρατήρητα ή θα ήταν ανάξια λόγου.
Ήδη, όσα γράφονται για τον νεαρό ράπερ που σαρώνει και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού αυτήν τη στιγμή αποτελούν ένα καλό παράδειγμα. Ο Post Malone δεν είναι ένας τυπικός ράπερ. Θεωρείται μια «ανωμαλία» στον χώρο του χιπ-χοπ. Είναι λευκός, έχει μακριά ράστα μαλλιά και δεν φοράει καμιά αλυσίδα. Επίσης, έχει αρκετά τατουάζ, σαν να έχει ξεπηδήσει από κάποια stoner ή hardcore punk μπάντα – το μουσικό του background, εξάλλου, είναι τέτοιο. Μοιάζει περισσότερο με χίπη παρά με ρασταφάρι, όπως μάλλον θα ήθελε.
Ήταν απένταρος, δεν μπορούσε να αγοράσει ούτε τσιγάρα. Τελειοποιήθηκε στην κιθάρα, παίζοντας το διάσημο βιντεοπαιχνίδι «Guitar Hero». Πλέον έχει τόσα λεφτά, που συλλέγει κιθάρες. Έχει στην κατοχή του τη μοναδική Louis Vuitton Fender Telecaster στον κόσμο.
Το «Rockstar» που λέει παρέα με τον 21 Savage έσπασε το ρεκόρ στα περισσότερα streams στην Apple Music μέσα στη μία εβδομάδα που κυκλοφόρησε (έκανε πάνω από 25 εκατομμύρια) και έχει ανέβει στο Νο 1 των τσαρτ σχεδόν σε όλο τον κόσμο, χωρίς να έχει καν βίντεο ακόμα.
Post Malone feat. 21 Savage - Rockstar
Ο Post Malone είναι ένας μουσικός-φαινόμενο της ψηφιακής εποχής που διανύουμε. Γεννήθηκε στις Συρακούσες της Νέας Υόρκης το 1995. Το πραγματικό του όνομα είναι Austin Richard Post. Όταν ήταν 9 χρονών η οικογένειά του μετακόμισε στο Τέξας. Στα 15 του έκανε μια αποτυχημένη οντισιόν για την post-hardcore μπάντα Crown the Empire. Έναν χρόνο μετά άρχισε να ασχολείται με την παραγωγή και έφτιαξε το πρώτο του mixtape. Εξομολογείται στο Noisey ότι βρήκε το ψευδώνυμό του μέσα από μια εφαρμογή, όπως το My Rap Name, όπου βάζει κάποιος το αληθινό του όνομα και αυτό μετατρέπεται σε ραπ ψευδώνυμο. Με το σχολείο δεν τα πήγαινε ποτέ καλά κι έτσι παράτησε το πανεπιστήμιο με την πρώτη ευκαιρία. Αποφάσισε να ακολουθήσει τον κολλητό του Jason Stokes που επιδίωκε να κάνει καριέρα στα βιντεοπαιχνίδια στο Λος Άντζελες. Ήταν απένταρος, δεν μπορούσε να αγοράσει ούτε τσιγάρα. Τελειοποιήθηκε στην κιθάρα, παίζοντας το διάσημο βιντεοπαιχνίδι «Guitar Hero». Πλέον έχει τόσα λεφτά, που συλλέγει κιθάρες. Έχει στην κατοχή του τη μοναδική Louis Vuitton Fender Telecaster στον κόσμο.
Έκανε την πρώτη του επιτυχία με το κομμάτι «White Iverson» το 2015. Το ηχογράφησε δύο μέρες αφότου το έγραψε, το ανέβασε αμέσως στη σελίδα του στο SoundCloud και έγινε αμέσως viral. Το βίντεο του τραγουδιού που κυκλοφόρησε αργότερα μετράει μέχρι στιγμής 390 εκατομμύρια views στο YouΤube. Κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά το ντεμπούτο άλμπουμ του «Stoney» και άρχισε να ανοίγει τις περιοδείες του Justin Bieber. Αργότερα μπήκε και στην ομάδα του Kanye West. Το «Rockstar» είναι η πρώτη γεύση από το δεύτερο άλμπουμ του που ονομάζεται «Beerbongs and Bentleys».
Post Malone - White Iverson
Για τον σύγχρονο μουσικό Τύπο, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Σε διάφορα άρθρα τους οι δημοσιογράφοι και οι μουσικοκριτικοί αναρωτιούνται κατά πόσο ένας λευκός μεσοαστός ράπερ αποτελεί πρόβλημα για τη χιπ-χοπ μουσική ή ένα βήμα μπροστά και πέρα από τις φυλετικές διακρίσεις. Διαβάζουμε συχνά τελευταία τον όρο «ιδιοποίηση» της μαύρης κουλτούρας από λευκούς μουσικούς με σκοπό κυρίως το κέρδος. Τίθεται, επομένως, θέμα αυθεντικότητας και ειλικρίνειας από τη μεριά του άμοιρου Post Malone, που έμπλεξε από μικρός σε δύσκολα τερέν με την προτίμησή του στο χιπ-χοπ. Δεν έχει μεγαλώσει μέσα στις συμμορίες των γκέτο και δεν έχει συναίσθηση του ρατσισμού, των προβλημάτων και, κυρίως, των εξαθλιωμένων συνθηκών ζωής των Αφροαμερικανών σήμερα. Επομένως, πώς μπορεί να υιοθετεί αυθαίρετα μια «μαύρη» αισθητική που δεν έχει ζήσει στο πετσί του, χωρίς να αποφύγει τη γελοιότητα;
Στην Ελλάδα, όπου η χιπ-χοπ μουσική παραμένει στο περιθώριο κι ας είναι τόσο δημοφιλής, αυτά μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα. Μπορεί ακόμα όλα τα παραπάνω να ακούγονται εξωφρενικά και ως έναν βαθμό συντηρητικά και υπερβολικά πολιτικώς ορθά για τον μέσο ακροατή και σίγουρα τέτοιες αναλύσεις δεν μειώνουν καθόλου την απόλαυση ή την ευχαρίστηση που αντλεί κάποιος ακούγοντας το «Rockstar».
Στην Αμερική του Τραμπ ή στην Αγγλία του Brexit όμως έχει μεγάλη σημασία τι κοινό ακριβώς εκπροσωπεί ο Post Malone. Δεν βοηθάει και ο ίδιος, έχοντας κάνει μια σειρά από μπερδεμένες δηλώσεις. Λέει ότι ψήσισε Bernie Sanders, αλλά δεν θα είχε πρόβλημα να παίξει στην ορκωμοσία του Προέδρου Τραμπ. Παρ' όλα αυτά, έχει κάνει τατουάζ στο χέρι του το όνομα του John F. Kennedy.
Για τον Eminem ή τον El-P, δύο άλλους πασίγνωστους λευκους ράπερ, δεν ισχύουν όλα αυτά επειδή ήδη ασκoύν εντονότατη κριτική στον Τραμπ κι έχουν αποδείξει ότι γι' αυτούς το χιπ-χοπ δεν είναι μια επιφανειακή φάση. Σε περιπτώσεις όπως αυτή του Kid Rock, που παρά το ραπ μουσικό παρελθόν του το γύρισε ξαφνικά στην country, ενώ μεγάλωσε σε μια πλούσια οικογένεια και πια υποστήριζει ανοιχτά τον τωρινό Αμερικανό Πρόεδρο, χτυπάνε αρκετά ευαίσθητα καμπανάκια. Βέβαια, ο όρος «ιδιοποίηση» έχει γίνει καραμέλα τελευταία και εξοργίζει τον απλό κόσμο που δεν φαίνεται να πολυπείθεται, μια και η επιρροή των Αφροαμερικανών στην ποπ κουλτούρα υπήρχε σχεδόν από πάντα.
Στη μουσική, τα πιο προφανή παραδείγματα ήταν συγκροτήματα όπως οι Rolling Stones και οι Beatles, που ναι μεν ανδρώθηκαν με τα μπλουζ, αλλά τα χρησιμοποίησαν περισσότερο ως έναυσμα για να διαμορφώσουν τη δική τους ξεχωριστή μουσική ταυτότητα. Ο Post Malone κάλλιστα μπορεί να ανήκει σε αυτή την κατηγορία σύμφωνα με το «Vulture» και να κάνει για το trap ό,τι ο Εlvis για το rock'n'roll, αλλά και πάλι είναι πολύ νωρίς για να κρίνει κάποιος.
Ένα άλλο, αρκετά πιο ενδιαφέρον άρθρο στην «Guardian» παρατηρεί ότι ο 22χρονος Τεξανός μαζί με τον Lil Uzi Vert και τον ακραία αμφιλεγόμενο XXXtentacion ανήκουν σε μια νέα γενιά ράπερ, των οποίων η μουσική είναι αρκετά μηδενιστική. Τα κομμάτια τους έχουν σκοτεινούς στίχους με αναφορές στη βία, στις γυναίκες και στα ναρκωτικά και δημιουργούν μια απειλητική ηχητική ατμόσφαιρα που απέχει μίλια από τα μελιστάλαχτα και άκακα τραγούδια του Sam Smith, ο οποίος κυριαρχεί στα τσαρτ, αλλά και το πολιτικό ραπ του Kendrick Lamar. Ο Tirhakah Love καταλήγει ότι εκεί οφείλεται εν μέρει και η επιτυχία του Post Malone. «Η στερεοτυπική μαύρη εγκληματικότητα, ο εκφοβισμός και η επαναστατικότητα πάντοτε ενθουσίαζαν τους λευκούς ακροατές, αλλά ποτέ τόσο που να θέλουν να λύσουν τέτοιου είδους κοινωνικά προβλήματα» γράφει. «Γι' αυτούς είναι απλώς ψυχαγωγία μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι το ίδιο βάναυσο σύστημα που επηρεάζει τους μαύρους καταδυναστεύει και τη δική τους ζωή. Τα ναρκωτικά, ο μισογυνισμός και η κουλτούρα του βιασμού λειτουργούν το ίδιο ύπουλα και στο δικό τους περιβάλλον, μερικές φορές ακόμη περισσότερο. Επομένως, δεν έχει να κάνει με τον μηδενισμό που εκφράζουν οι μαύροι αλλά με κάτι πιο βαθύ και καθολικό που βρίσκεται στην κορυφή των τσαρτ».
