Ένα από τα καλύτερα στοιχεία της μουσικής της Princess Nokia είναι η πετυχημένη μείξη ποπ κουλτούρας με το σύγχρονο ραπ και την ψηφιακή εποχή, που ταυτόχρονα μιλά για τις φυλετικές διακρίσεις και τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Υπάρχει όρος γι' αυτό που κάνει, το λένε «fem rap» και σημαίνει «φεμινιστικό ραπ». Η μουσική της όμως δεν έχει καμία σχέση με την αυστηρή πολεμική που έχουμε συνηθίσει, περισσότερο μοιάζει με μια πιο σύνθετη ματιά στον επαναπροσδιορισμό της γυναικείας ταυτότητας και στην αποδοχή της καθαυτήν.
Η Destiny Nicole Frasqueri ξεκίνησε το πρότζεκτ της Princess Nokia μαζί με τον παραγωγό Chris Lore (OWWWLS) το 2014. Ο τρόπος που ραπάρει έχει πολλά κοινά στοιχεία με αυτόν της Azealia Banks – εκεί σταματούν και οι συγκρίσεις.
Το πρώτο επίσημο άλμπουμ της λέγεται «Metallic Butterfly». Είναι ένα πανέμορφο jungle και drum'n'bass πείραμα που αφηγείται την εμπειρία ενός κοριτσιού στην ψηφιακή εποχή.
Η μεταμόρφωσή της είναι καθολική. Εμφανίζεται χωρίς το περιτύλιγμα της τελειότητας, όπως είναι στην καθημερινότητά της, χωρίς να απαρνιέται τη σεξουαλικότητά της και χωρίς πίεση.
Κακά τα ψέματα, η θεματική των περισσότερων γυναικών μουσικών τελευταία περιστρέφεται γύρω από φανταστικές καταστάσεις και προσωπικές εμπειρίες, ενώ ταυτόχρονα μιλά για ένα πολύ συγκεκριμένο είδος θηλυκότητας που είναι τόσο πραγματικό, όσο και το ότι ο πλανήτης Άρης είναι γεμάτος μικρά πράσινα ανθρωπάκια. Δεν είναι κακό αυτό, τις περισσότερες φορές μιλάμε για εξαιρετικές συνθέσεις και δημιουργίες – για τις προσωπικές εμπειρίες δεν τίθεται θέμα. Είμαι εντελώς υπέρ της ενδυνάμωσης της θέσης της γυναίκας μέσα από τη μουσική. Όμως ο τρόπος που παρουσιάζεται κατά καιρούς μου έχει φανεί ουκ ολίγες φορές κάπως προβληματικός. Όχι ότι η Princess Nokia είναι κάτι ιδιαίτερο, απλώς ορισμένες λέξεις και φράσεις που χρησιμοποιεί χτυπούν πιο ευαίσθητες χορδές και, φυσικά, έχει σημασία ο τρόπος που παρουσιάζεται. Με λίγα λόγια, επιστρέφει στη βάση.
Τα τραγούδια της είναι γεμάτα κορίτσια που τους αρέσει να βλέπουν «Game of Thrones» μαζί με τον φίλο τους και να παίζουν βιντεοπαιχνίδια, που ανακαλύπτουν την πνευματικότητα στην πολυφυλετική καταγωγή τους και, το σημαντικότερο, περνούν καλά με τις φίλες τους αλλά και με τον εαυτό τους. Δεν είναι τυχαίο που βάζει τις κολλητές της να πρωταγωνιστούν στα βιντεοκλίπ της.
Στη μεγαλύτερη επιτυχία της, που είναι και το κομμάτι που την έχει βγάλει από το περιθώριο της υποκουλτούρας, το υπέροχο «Tomboy», τραγουδάει για τα δικά της «μικρά στήθη» και την «παχιά κοιλιά» της και τα αποθεώνει, αποδεχόμενη όλες της τις ατέλειες. Αποδέχεται τον εαυτό της όπως είναι, κάτι που πλέον είναι «καραμέλα» για πολλές διασημότητες, αλλά σπάνια παρατηρείς στη μουσική βιομηχανία.
Η Frasqueri είναι μόνο 24 ετών, αλλά η ωριμότητα που βγάζει η δουλειά της είναι πλέον εντυπωσιακή. Όταν πρωτοξεκινούσε ως Wavy Spice έμοιαζε με όλες τις άλλες. Η εικόνα που είχε υιοθετήσει τότε τόνιζε περισσότερο τη σέξι αφρικανική κληρονομιά της, παραμερίζοντας τη Λατίνα που έκρυβε μέσα της. Έχει καταγωγή από το Πουέρτο Ρίκο, αλλά γεννήθηκε (το 1992) και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη που υπεραγαπάει και πρωταγωνιστεί συνέχεια στη μουσική της. Αυτοπροσδιορίζεται ως Αfro-nuyorican. Από τα 16 της ήταν αρκετά ανεξάρτητη, έκανε πάρτι και χόρευε ως go-go girl. Της άρεσε όμως η πειραματική μουσική. Από τον Μπετόβεν και τον Μπαχ, τα μαθήματα βιολιού και τη χορωδία, το γύρισε στις CocoRosie, στη Björk και στη MIA αλλά και στο θέατρο.
Από την αρχή της καριέρας της διέκρινες όλα εκείνα τα στοιχεία στα οποία θα επικεντρωνόταν στη συνέχεια. Η αλλαγή της μέσα σε λίγα χρόνια είναι πρωτοφανής, σαν να έκανε στροφή 180 μοιρών εν μια νυκτί. Η μεταμόρφωσή της είναι καθολική. Εμφανίζεται χωρίς το περιτύλιγμα της τελειότητας, όπως είναι στην καθημερινότητά της, χωρίς να απαρνιέται τη σεξουαλικότητά της και χωρίς πίεση.
Δεν είναι τυχαίο ότι τράβηξε την προσοχή καλλιτεχνών όπως ο Mykki Blanco και ο Le 1f, που επίσης κοντράρονται με τα στερεότυπα μέσω της μουσικής τους. Για το βίντεο του «Tomboy» είπε: «Είναι μια αντανάκλαση του εαυτού μου, χωρίς την εκκεντρικότητα. Το street-wear και η εικόνα του ανδρόγυνου, του αγοροκόριτσου, δεν είναι η νέα μου περσόνα, είναι ο εαυτός μου 24/7. Εγώ, η Destiny, που μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη, που είμαι skater, φαν των κόμικς και των ράπερ, ένα πολύ ανδρόγυνο παιδί». Σήμερα μιλάει για την αδιαφορία της για τα social media. Χρησιμοποιούσε το Facebook για να αποδρά. «Αλλά από τι ήθελα να αποδράσω; Δεν χρειάζομαι να αποδράσω από τίποτα πια». Μιλάει επίσης και για το Smart Girl Club, την καλλιτεχνική κολεκτίβα που έχει φτιάξει.
«Το ξεκίνησα για να δημιουργήσω έναν ασφαλή χώρο για νεαρές γυναίκες κάθε εθνικότητας, ηλικίας και καταγωγής, ώστε να χειραφετηθούν και να εμπνευστούν από τη γυναικεία αλληλεγγύη, τη δημιουργική προσπάθεια και το σύνολο των φιλοδοξιών που μπορεί να έχει μια γυναίκα. Σημαίνει πολλά για μένα, επειδή περιλαμβάνει τις φαν μου. Όλες τις πανέμορφες πνευματικά, ευσυνείδητες, σκοτεινές και "πρόστυχες" γυναίκες της νεότερης γενιάς που ξέρουν ότι δεν μπορούν να προσδιορίζονται από ταμπέλες και στερεότυπα και θέλουν να ζουν τη ζωή τους με τον δικό τους ρυθμό. Αυτό κάνω μόνο, ενθαρρύνω τα κορίτσια να είναι ευτυχισμένα, να είναι ο εαυτό τους και να ζουν τη ζωή τους με τους δικούς τους όρους, έχοντας όσο περισσότερη φιλοδοξία και δημιουργικό ζήλο γίνεται». Δεν θα μπορούσε να μιλήσει πιο ξεκάθαρα για όσα πιστεύει και δεν είναι τυχαίο που γίνεται πανικός τελευταία όπου και να εμφανίζεται στην Ευρώπη.
σχόλια