Το τραγούδι που ανοίγει το νέο άλμπουμ των Noise Figures (του Γιώργου Νίκα και του Στάμου Μπάμπαρη) έχει τίτλο «Shoot the moon» και μου θυμίζει τις πρώτες ηχογραφήσεις των Stone Roses, τις fuzzy κιθάρες με τα '60s φωνητικά και τον ρυθμό που αγριεύει όσο εξελίσσεται το τραγούδι. Τους το λέω για καλό. «Δεν έχουμε ακούσει ποτέ Stone Roses» απαντούν και οι δύο, μάλλον ενοχλημένοι. Το δεύτερο, το «In τhe boneyard», είναι σαν να ξεπήδησε από το «Definitely Maybe» των Oasis, ένα εξαιρετικό, κολλητικό κομμάτι, με πολύ δυνατό ρεφρέν. Δεν τολμάω να τους το πω.
Το νέο άλμπουμ τους, «Apheliοn», που κυκλοφόρησε τη Δευτέρα, είναι μια πολύ φιλόδοξη δουλειά που αξίζει την ενθουσιώδη ανταπόκριση που έχει από παντού. Και δείχνει μια τεράστια πρόοδο – όχι τόσο στον ήχο, όσο στον τρόπο που παίζουν και τραγουδούν, ένα μεγάλο βήμα μπροστά σε κάθε επίπεδο. Τα αμέτρητα live στις δύο περιοδείες τους σε διάστημα μερικών μηνών φαίνεται ότι τους έκαναν μεγάλο καλό. «Τον Νοέμβριο του 2014 κάναμε το πρώτο τουρ» λένε. «Διασχίσαμε Σκόπια, Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, περάσαμε στην Ισπανία και φτάσαμε μέχρι Ολλανδία, Ελβετία, Ιταλία. Ουσιαστικά, τα τραγούδια του δεύτερου δίσκου γεννήθηκαν στα live. Στο δεύτερο τουρ πήγαμε στα Βαλκάνια και στη Γαλλία».
Κάποιοι άνθρωποι που χάνουν τις δουλειές τους και τα βρίσκουν σκούρα γενικότερα αρχίζουν και ασχολούνται με πιο δημιουργικά πράγματα. Και με τη μουσική. Έτσι κάπως συνέβη και μ' εμάς.
Τους ρωτάω αν αυτή η εμμονή με το αίμα στους στίχους των κομματιών είναι τυχαία ή εσκεμμένη. «Δεν έχει και τόσο πολύ αίμα» λένε γελώντας. «Το δεύτερο άλμπουμ είναι πιο εσωστρεφές και σκοτεινό ως προς τους στίχους, είναι πιο κοντά στο φεγγάρι, παρά στον ήλιο. Το πρώτο ήταν πιο ηλιόλουστο». Ο τίτλος του άλμπουμ «Αφήλιο», δηλαδή «το σημείο της τροχιάς ενός σώματος γύρω από τον Ήλιο που βρίσκεται μακρύτερα από αυτόν», δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αμφιβολίες. «Στο δεύτερο χρησιμοποιήσαμε πιο πολύ όγκο στις κιθάρες, πιο πολύ fuzz, και τα κομμάτια γράφτηκαν όπως γράφονταν στα '70s. Και αυτό ισχύει και για τα τύμπανα. Η ηχητική προσέγγιση ήταν '70s».
Φτάνοντας στο «Blood», που είναι μάλλον η πιο άγρια στιγμή του δίσκου, είναι αδύνατον να μη σχολιάσω ότι είναι εντυπωσιακό πώς όλη αυτή η φασαρία γίνεται από δύο άτομα. «Περάσαμε από χίλια κύματα για να ακούγεται όλο αυτό τεράστιο στο live» λένε. «Μας βοήθησε και ο Alex Bolpasis, που έκανε παραγωγή στον δίσκο, και δουλέψαμε πολύ για να ακούγεται πιο πλούσιος ο ήχος. Η ηχογράφηση έγινε μέσα σε 5-6 μέρες. Με το που βγήκε ο πρώτος δίσκος αρχίσαμε να δουλεύουμε τα καινούργια κομμάτια. Κι είχαμε να επιλέξουμε από υλικό μιας τριετίας από τουρ, sound checks, live και τζαμαρίσματα μέσα στο studio».
Οι νέοι μουσικοί στην Ελλάδα δημιουργικά βρίσκονται σε καλύτερη φάση από ποτέ. «Η ελληνική σκηνή πλέον μετράει» λένε. «Οι μπάντες είναι πολύ ενημερωμένες και ακούνε πολλή μουσική, υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να κάνουν καλές παραγωγές, ηχογραφήσεις και μείξεις, ξέρουν τον ήχο, τον κατέχουν. Κάποιοι άνθρωποι που χάνουν τις δουλειές τους και τα βρίσκουν σκούρα γενικότερα αρχίζουν και ασχολούνται με πιο δημιουργικά πράγματα. Και με τη μουσική. Έτσι κάπως συνέβη και μ' εμάς. Αποφασίσαμε να ασχοληθούμε μόνο με τη μουσική και να το δούμε πιο επαγγελματικά. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ζήσεις από τη μουσική, αλλά εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε. Ήμασταν τυχεροί που βρήκαμε αμέσως δισκογραφική εταιρεία και δεν επωμιστήκαμε ένα τεράστιο οικονομικό βάρος. Όλη την παραγωγή, την κοπή δίσκου, τα βίντεο, τα φροντίζει αυτή. Και το ότι είμαστε μόνο δύο άτομα μας βόλεψε στις μετακινήσεις και στα τουρ. Δουλέψαμε πολύ και τώρα κάτι γίνεται. Προσπαθούμε να είμαστε αισιόδοξοι και το βλέπουμε πολύ θετικά το θέμα με τη μουσική. Δεν θέλουμε να ωραιοποιούμε τίποτα, αλλά γενικά είμαστε θετικοί. Η μουσική, όπως και όλες οι τέχνες, θέλει θυσίες και αφοσίωση, να είσαι εκεί.
Οι πιτσιρικάδες έχουν πλέον πρόσβαση σε όλα και η νέα γενιά βγάζει πολύ καλούς μουσικούς και σε πολύ μικρή ηλικία. Παλιά παίρναμε βιντεοκασέτες για να μελετήσουμε τους καλλιτέχνες live, βλέπαμε τους Nirvana, αλλά δεν ξέραμε τι ακριβώς κάνουν. Πηγαίναμε στο μαγαζί να πάρουμε κιθάρα και δεν ξέραμε τι να διαλέξουμε, παίρναμε μία όσο κι αν έκανε, γιατί δεν είχαμε επιλογές. Τώρα, με ένα Google search, βρίσκεις τα πάντα πλέον, παίρνεις τα καλύτερα που κυκλοφορούν και δεν χρειάζεται να δώσεις μια περιουσία.
Παλιά οι ελληνικές μπάντες δεν είχαν καμία ελπίδα να ακουστούν στο εξωτερικό. Τώρα ανεβάζεις ένα κομμάτι στο YouTube και ξέρεις ότι μπορεί να το ακούσει κάποιος οπουδήποτε στον κόσμο. Είμαστε στο iTunes, που σημαίνει ότι έχουμε παγκόσμια διανομή, μας παίζουν ιντερνετικοί σταθμοί παντού. Με το Ίντερνετ έχεις και πολλά θετικά. Είναι φοβερό να πας στο Σαν Σεμπαστιάν ή στη Βιτόρια, τη Χώρα των Βάσκων, όπου δεν έχεις ξαναπάει ποτέ, και να υπάρχουν από κάτω άνθρωποι που ξέρουν τους στίχους από τα κομμάτια σου. Είναι από τα πιο ωραία πράγματα που μπορούν να σου συμβούν ως μπάντα».
Το «Aphelion» κυκλοφορεί από την Inner Ear. Την Πέμπτη 1/10 οι Noise Figures παρουσιάζουν ζωντανά το νέο τους άλμπουμ στο Ρομάντσο, μαζί με τους Drunken Haze.
σχόλια