— Αγγελίνα, αγοράζεις συχνά ρύζι από το σούπερ-μάρκετ;
Ρύζι, όχι, δεν αγοράζω. Τρώω όταν το μαγειρεύει η γιαγιά μου ή όταν το παραγγέλνω. Καλό είναι το ρύζι. Δεν μαγειρεύω γενικά, μόνο τοστάκια και αυγά τηγανητά. Πηγαίνω μία φορά την εβδομάδα στη γιαγιά μου, μου δίνει φαγητό και μετά τη βγάζω έτσι. Μεγάλωσα στην Αθήνα, ναι, λίγο στην Καλλιθέα, λίγο στη Νέα Σμύρνη, αλλά γειτονιά δεν έχω βιώσει, γιατί άλλαζα συχνά σχολείο.
Έχω μια δίδυμη αδερφή. Δεν μοιάζουμε καθόλου. Εκείνη είναι η ιστορία της τέχνης και της μόδας. Ράβει ρούχα μόνη της, φαντάσου. Εγώ είναι σαν να κάνω κολάζ όταν ντύνομαι. Μερικές φορές πηγαίναμε στο σχολείο ντυμένες πριγκίπισσες, με τις αποκριάτικες στολές. Η αγαπημένη μου στολή ήταν του καλικάντζαρου, μια στολή καφέ και πράσινη. Βέβαια, ήταν πολύ άσχημη, αλλά ήταν η αγαπημένη μου.
Έχω και κάποιες πολύ ντροπιαστικές ιστορίες, ρε φίλε. Από πολύ μικρή μάζευα όλες μου τις φίλες και κάναμε παραστάσεις, κάθε φορά. Μέχρι που οι γονείς δεν μπορούσαν άλλο και σταμάτησαν να μας βλέπουν. Τότε είχα ζητήσει από τον Αϊ-Βασίλη να μου πάρει μια κάμερα, έτσι τραβάγαμε βίντεο με την κάμερα του Αϊ-Βασίλη. Αν πίστευα ότι υπάρχει; Πίστευα σίγουρα μέχρι τη Δ’ Δημοτικού σίγουρα. Και μάλιστα τον υπερασπιζόμουν με μεγάλο πάθος. Ένιωσα κάποια προδοσία όταν το έμαθα, αλλά δεν θυμάμαι πώς αντέδρασα. Τώρα πιστεύω πως τα Χριστούγεννα είναι απλώς μια καπιταλιστική και υλιστική γιορτή.
«Είναι τρομακτικό αυτό, μερικές φορές μου λείπει αυτό το πατ-πατ, όταν δεν είσαι καλά και θες να σου πει κάποιος πως δεν πειράζει, είναι όλα καλά. Μπορεί να μην το έχω αυτό τώρα, αλλά έχω την Αγγελίνα, έχω τους φίλους μου. Έχω φίλους που θεωρώ οικογένειά μου κι εκείνοι θεωρούν εμένα οικογένειά τους. Υπάρχει αυτή η βαθιά αγάπη, οπότε δεν νιώθω μόνη».
Γενικά, ακόμη αγοράζω πράγματα που είναι παιδικά. Επίσης, φοράω τα παιδικά μου δαχτυλίδια. Πολλά, με μικρές καρδούλες και σχεδιάκια, μου κάνουνε ακόμη. Μια φορά είχα αγοράσει και αυτό το παιχνίδι με τι μπουρμπουλήθρες, αλλά το σαπούνι ήταν χάλια και δεν γίνονταν μπουρμπουλήθρες. Τέλος πάντων, όλα τα παιδικά μου κοσμήματα τα φοράω ακόμη. Τώρα όμως, που δεν είμαι πια παιδί, δουλεύω. Κι αυτό το λέω επειδή βλέπω συχνά σχόλια κάτω από το τραγούδι μου “Άδεια” που λένε: «Δουλεύει αυτή; Τι άδεια θέλει;». Εννοείται πως δουλεύω. Μακάρι να μη δούλευα και να ασχολιόμουν μόνο με την τέχνη μου. Γενικά, από μικρή ήθελα να γίνω συγγραφέας και έγραφα πολλά βιβλία, τα οποία δεν τα τελείωνα ποτέ. Ευτυχώς που έγινα τραγουδίστρια και μπορώ να τελειώσω ένα κομμάτι, γιατί είναι μικρό. (γέλια)
Το αμάξι μου το λένε Μίμο. Όταν το πήρα είχε παντού κολλημένες ελληνικές σημαίες ‒ παντού. Και τώρα έχει παντού ουράνια τόξα. (γέλια) Και νιώθω ότι είναι σαν το σπίτι μου. Αν έπρεπε να το σώσω, θα το έσωζα. Πάντα μου άρεσε να δίνω ονόματα στα αντικείμενα. Το κάνω συνέχεια. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως τα αντικείμενα βιώνουν την πραγματικότητα που ζούμε κι εμείς, αλλά με άλλο τρόπο. Μπορεί να τη βιώνουν εντελώς διαφορετικά.
Κάτι που μου άλλαξε τη διαδρομή ήταν η απόφασή μου να μπω στο Ίντερνετ ‒ να μου πεις, όλοι το κάνουμε αυτό. Αλλά εμένα ο αλγόριθμος με πήγε σε μέρη που δεν ήξερα. Όποτε, ναι, το ότι εκτέθηκα στα social media μού άλλαξε τη ζωή. Παράτησα την Αρχιτεκτονική, έφυγα από τη δραματική και μετακόμισα, βρήκα την ελευθερία μου. Είναι τρομακτικό αυτό, μερικές φορές μου λείπει αυτό το πατ-πατ, όταν δεν είσαι καλά και θες να σου πει κάποιος πως δεν πειράζει, είναι όλα καλά. Μπορεί να μην το έχω αυτό τώρα, αλλά έχω την Αγγελίνα, έχω τους φίλους μου. Έχω φίλους που θεωρώ οικογένειά μου κι εκείνοι θεωρούν εμένα οικογένειά τους. Υπάρχει αυτή η βαθιά αγάπη, οπότε δεν νιώθω μόνη. Νιώθω πως είμαι πιο ελεύθερο πνεύμα γενικά. Δεν νιώθω ότι είμαι το παιδί των γονιών μου. Και δεν θέλω να χωρέσω στα πρότυπα του σογιού μου. Έχω συγκρουστεί πολύ με αυτό και δεν έχω άλλη υπομονή πλέον. Δεν πιστεύω πως αλλάζουν τα πράγματα. Είναι μεγάλη κουβέντα η οικογένεια, μεγάλη.
Με την τελευταία μου σχέση κατάλαβα τι σημαίνει έρωτας, αλλά δεν θέλω να μιλήσω πολύ γι’ αυτό. Είμαι πολύ αγαπούλας και θα πω τα πάντα όταν τα νιώθω στον άλλον άνθρωπο. Έχω ζήσει και διαφορετικές ποιότητες έρωτα νομίζω. Όταν έγραψα το “Sta Riha”, το έγραψα για έναν τύπο. Ήταν πιο μυθιστορηματικό και dramatic. Κράτησε λίγο. Και τώρα ο έρωτας, έρωτας, έρωτας… Θα βάλω τα κλάματα. Όχι, δεν θα τα βάλω. Ήταν ένας άλλος έρωτας αυτός, δεν ένιωθα καμία κόντρα, υπήρχε θαυμασμός και σεβασμός. Ήταν μια πολύ όμορφη σχέση. Εντάξει, δεν πιστεύω πως η σεξουαλικότητά μου είναι μυστικό, μπορώ να μιλήσω γι’ αυτήν. Για μένα δεν είναι ένας τίτλος, ούτε brand. Είναι απλώς η σεξουαλικότητά μου: είμαι queer.
Να σου πω και για το EP μου, που μόλις βγήκε; Το EP αυτό το αγαπώ πάρα πολύ. Από το πρώτο κομμάτι, το «anthropino ki auto», μέχρι το τελευταίο, όλα γράφτηκαν σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου – για έναν γκόμενο, την κολλητή μου, έναν τσακωμό. Την παραγωγή την έκανε ο Θωμάς Παπαθανάσης, που είναι φοβερός. Μου αρέσει να δουλεύω με φίλους, να γουστάρουμε όλοι, νιώθω πιο ασφαλής έτσι. Η Δήμητρα, ο Βασίλης και ο Θωμάς έχουν γράψει τα όργανα live, τώρα μπήκε και ο Ζήσης στα πλήκτρα. Κάναμε αναλογική μείξη στη Νάξο με τον Μανώλη Παντελιά, τύπου vintage, στο χέρι, και αυτό δίνει ζεστασιά, σαν φωτογραφία σε φιλμ. Το εξώφυλλο το έκανε η φίλη μου η Νεφέλη. Είμαστε μια ωραία ομάδα και φτιάξαμε κάτι που αγαπάω πολύ.
aggelina - ADEIA
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
