Αν φτιαχνόταν κάποια στιγμή ένα γενεαλογικό δέντρο της Ιστορίας της ηλεκτρονικής μουσικής, τότε ο Stephan Bodzin θα ήταν σε περίοπτη θέση, περήφανος ‘απόγονος’ των Tangerine Dream, των Pink Floyd και των Kraftwerk. Μπορεί η παρουσία του έχει συνδεθεί με τη σκηνή της techno, όμως ο εξωφρενικά ταλαντούχος Γερμανός παραγωγός/DJ/remixer ξεπερνά τα στενά όρια και τις κλειστοφοβικές ταμπέλες δίνοντας στο κοινό ηλεκτρονική μουσική για όλα τα γούστα με απίστευτη συνέπεια και στοχεύοντας όχι μόνο στα προφανή, αλλά με φοβερή μαεστρία στο μυαλό, στην ψυχή και στο σώμα. Ο Bodzin ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να διηγηθεί μια καλογραμμένη, ενδιαφέρουσα ιστορία. Και το πέτυχε.
— Μίλησέ μου λίγο για το μουσικό σου υπόβαθρο πριν μπλεχτείς με την dance σκηνή.
Έκανα 12 χρόνια κλασικό πιάνο από τα 5 μου, 8 χρόνια ηλεκτρικό μπάσο από τα 10 μου, 3 χρόνια βοηθός σύνθεσης μουσικής για θεατρικά έργα από τα 18 μου.
— Ο πατέρας σου είναι ένας καλλιτέχνης πειραματικής μουσικής και εσύ ξεκίνησες την καριέρα σου, συνθέτοντας μουσική για θέατρα της Ευρώπης. Τι σε οδήγησε στην dance σκηνή και ποια στοιχεία διατήρησες από την προηγούμενη εμπειρία σου;
Εγκατέλειψα το χώρο του θεάτρου, γιατί έφτασα σε ένα σημείο που με ενοχλούσαν τα 3, 4, 7, 10 διαφορετικά νοήματα, οι μεταφορές τους για τα πάντα και η ανικανότητά τους να παρουσίασουν μια απλή, ξεκάθαρη ιστορία. Από ό,τι φαίνεται, τείνω περισσότερο προς τη λογική του Hollywood κάποιες φορές (γελάει). Φίλοι όπως ο Marc Romboy και ο Oliver Huntemann με έφεραν σε επαφή με την techno και γενικότερα την ηλεκτρονική σκηνή. Καθώς ο μπαμπάς μου είχε ένα τεράστιο –τύπου Kraftwerk- στούντιο, τα 4/4 synth beats και η track-oriented παραγωγή, ήταν κάτι σαν deja-vu για μένα. Το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή και δεν πισωγύρισα ποτέ.
— Τι καλλιτεχνικές διεξόδους έκφρασης ανακάλυψες στην dance σκηνή, που δε θα μπορούσες να έχεις στη σύνθεση μουσικής για το θέατρο;
Υποθέτω ότι έμαθα πολλά για την οργάνωση και τη δυναμική του χρόνου, τη δραματουργία και την ανάγκη να αποβάλεις κάθε κανόνα και όριο στην αναζήτηση του καινούριου, του φρέσκου. Μου άνοιξε τα μάτια στην ομορφιά του να είσαι διαφορετικός.
— Κάποτε είπες ότι “η αυθεντικότητα είναι τα πάντα – χωρίς αυτή όλα θα ήταν σαν ένα άδειο κέλυφος”. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη σήμερα να εμμένει στην αυθεντικότητα; Βλέπεις πολλούς ανθρώπους της βιομηχανίας να μοιράζονται την ίδια άποψη μαζί σου σήμερα;
Το να είναι κανείς αυθεντικός είναι το πιο εύκολο για κάποιον που έχει αποδεχτεί τον εαυτό του, το ποιος πραγματικά είναι. Το οποίο … οκ… είναι σίγουρα μια από τις πιο επώδυνες προκλήσεις της ζωής μας.
— Από την πρώτη μέρα εκπροσωπείς έναν πιο ιντελεκτουέλ και εκλεπτυσμένο ήχο. Κι εχείς αναγνωριστεί για αυτό κερδίζοντας παράλληλα το σεβασμό του κόσμου. Έχει, όμως, κάποιο κόστος; (π.χ. θα μπορούσες να έχεις περισσότερες κυκλοφορίες, όπως κάνουν οι περισσότεροι, ή να δοκίμαζες έναν πιο εμπορικό ήχο).
Οι περισσότερες κυκλοφορίες, ή ο πιο εμπορικός ήχος δεν ήταν ποτέ στις επδιώξεις μου (ειδικά μετά το 2002, ενημερώνω τους παθιασμένους χρήστες του discogs εκεί έξω). Ποτέ δεν ένιωσα ότι πρέπει να δημιουργήσω κάτι ιντελεκτουέλ, ότι πρέπει να έχω αυτήν την κατεύθυνση. Το αντίθετο, λειτουργώ πάντα μόνο με το ένστικτο σε ένα στούντιο. Δεν θα μπορούσα ούτε να ολοκληρώσω ένα κομμάτι αν δεν το λάτρευα από την αρχή μέχρι το τέλος του. Οπότε, είναι μάλλον απίθανο να με δείτε να παράγω μουσική για το μαζικό κοινό.
— Θεωρείσαι πρωτοπόρος, ο “άνθρωπος της μελωδίας”, ο δημιουργός του “ήχου της Βρέμης”. Στο μέλλον και όταν αποφασίσεις να αποσυρθείς από τη σκηνή τι θα ήθελες να αφήσεις πίσω σαν το μεγαλύτερό σου κατόρθωμα;
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα για μένα θα είναι να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά μου. Πέρα από αυτό, δεν μπορώ να πω ότι θα ήθελα να αφήσω κάτι. Ίσως την εικόνα ενός ανθρώπου που προσπάθησε να ζήσει αυτή τη μία ζωή όσο πιο έντονα και με ειλικρίνεια μπορούσε.
— Σε ανησυχεί αυτό που συμβαίνει σήμερα στον κόσμο (η Ευρώπη φαίνεται να διαλύεται, η κατάσταση με τους πρόσφυγες, η άνοδος του ρατσισμού και της θρησκευτικής αδιαλλαξίας, ο φόβος που σπέρνεται από τα μέσα, η τρομοκρατία…); Ποιο ρόλο θα μπορούσε να έχει η ηλεκτρονική μουσική κοινότητα σε όλο αυτό;
Με θυμώνει και με λυπεί αφάνταστα το γεγονός ότι οι ίδιοι θεσμοί οδηγούν στις ίδιες πάντα πράξεις και πώς η ανθρωπότητα δε μαθαίνει από τα λάθη της, τα οποία συνέχεια επαναλαμβάνονται. Αλλά (για μένα) η μουσική δεν έχει ρόλο σε αυτό. Η μουσική είναι Τέχνη, η μουσική είναι αγάπη. Τίποτα από όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της δεν μπορούν να είναι κομμάτι αυτών που προανέφερες.
— Τι να περιμένουμε από την εμφάνισή σου στην Ελλάδα;
Μουσική, αγάπη, αισθήματα, ενέργεια, εμένα.
— Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Να πίνω λιγότερη μπύρα και περισσότερο ούζο!
Ο Stephan Bodzin θα βρίσκεται στο Rhythmatic Open Air Festival στο Πήλιο την Κυριακή 7 Αυγούστου.
https://soundcloud.com/stephanbodzin
