Ο Jon Hopkins απαιτεί την προσοχή σου στο πρώτο Sonar Athens

Αν και θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς μουσικούς παραγωγούς της τελευταίας δεκαετίας, υπήρξε κόσμος που δεν ενθουσιάστηκε με τα νέα της εμφάνισής του. Για μια μικρή μερίδα του κοινού παίζει απλώς βαρετή μουσική. Μεταξύ μας, είναι κάπως άδικος ο χαρακτηρισμός. Το έργο του κινείται ανάμεσα στο ambient και στο techno και κάποιες φορές είναι περισσότερο εγκεφαλικό απ' όσο πρέπει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το λές αδιάφορο. Αντίθετα, η μουσική του είναι οργανική και μελωδική –ίσως παραπάνω για όσους προτιμούν να χτυπιούνται με πιο σκληρούς gabber ήχους‒ και απαιτεί την προσοχή σου, ακόμα κι αν είσαι από αυτούς που δεν σε κερδίζει στο τέλος.

Ο Hopkins άρχισε να αποκτά φήμη σε κάπως μεγάλη ηλικία. Γνώρισε εμπορική και κριτική αποδοχή με το τέταρτο άλμπουμ του, το «Immunity» το 2011, όταν είχε περάσει τα 30 του. Έγραφαν τότε στον «Observer» ότι «διαρκεί ακριβώς μία ώρα, αλλά αισθάνεσαι πως κρατάει πολύ περισσότερο. Κι αυτό δεν είναι κάτι κακό. Στα οκτώ ζωηρά ατμοσφαιρικά κομμάτια του πιάνει ακριβώς την αίσθηση μιας «επικής νύχτας». Είχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση αυτή η κυκλοφορία του που προτάθηκε για το Mercury, το βραβείο που δίνουν κάθε χρόνο για το καλύτερο βρετανικό άλμπουμ της χρονιάς.

Μετά από 5 χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία, πέρσι κυκλοφόρησε το «Singularity», ένα ρυθμικό πείραμα που σκοπό είχε να αναπλάσει ηχητικά την κατάσταση που προκαλούν στον εγκέφαλο τα παραισθησιογόνα ναρκωτικά (συγκεκριμένα, τα «μαγικά μανιτάρια») κατά τη διάρκεια ενός ψυχεδελικού τριπ.

«Τα πρώτα 10 χρόνια ήμουν το άτομο πίσω από τη σκηνή. Έγραφα μουσική για άλλους και ήμουν αρκετά χαρούμενος με αυτόν τον ρόλο» λέει με καθαρή φωνή και χαλαρότητα από την άλλη άκρη της γραμμής. «Ήταν μια έκπληξη που η μουσική μου πέρασε σε ένα μεγαλύτερο κοινό στα 33 μου, όταν βγήκε το "Immunity". Ήμουν περισσότερο έτοιμος να αντιμετωπίσω αυτήν τη δημοτικότητα, όμως, απ' ό,τι αν συνέβαινε στο πρώτο άλμπουμ μου στα 21».

Από τότε δεν έχει σταματήσει ούτε λεπτό να περιοδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο, παίζοντας live ή κάνοντας DJ sets, και σίγουρα δεν έχει χρόνο να ηχογραφήσει νέα μουσική. Ο ελεύθερος χρόνος είναι ένα ζήτημα γι' αυτόν και τον λαχταράει όσο τίποτε άλλο. Όπως φαίνεται, δεν του περισσεύει και δεν χάνει ευκαιρία να το επισημαίνει συχνά στη συνομιλία μας.

«Δεν είμαι το είδος του μουσικού που μπορεί να δουλέψει όταν ταξιδεύει κι αυτό επειδή χρησιμοποιώ hardware συνθεσάιζερ για να κάνω μουσική. Αυτό δεν γίνεται όταν είμαι σε περιοδεία και τελευταία μόνο αυτό κάνω. Γκρινιάζω, αλλά στην πραγματικότητα μου αρέσει. Δεν θα ήθελα π.χ. να γράφω σάουντρακ (σ.σ. έχει γράψει την μουσική για την ταινία Monsters), αν και υπάρχουν σκηνοθέτες με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ, επειδή το θεωρώ κανονική δουλειά, μόνο που το έργο σου εξαρτάται από τρίτους. Θα ήθελα να γράψω μουσική για ένα επεισόδιο του "Black Mirror" αντί για ένα φιλμ. Δυστυχώς, αυτό το διάστημα ταξιδεύω συνέχεια. Θα έχεις παρατηρήσει ότι αφήνω μεγάλα κενά μεταξύ των άλμπουμ και το κάνω ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο».

Περιοδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο, παίζοντας live ή κάνοντας DJ sets.

Δεν λέει ψέμματα. Μετά από 5 χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία, πέρσι κυκλοφόρησε το «Singularity», ένα ρυθμικό πείραμα που σκοπό είχε να αναπλάσει ηχητικά την κατάσταση που προκαλούν στον εγκέφαλο τα παραισθησιογόνα ναρκωτικά (συγκεκριμένα, τα «μαγικά μανιτάρια») κατά τη διάρκεια ενός ψυχεδελικού τριπ.

Από τι εμπνέεται κάθε φορά; «Απλώς συμβαίνει, χωρίς να το έχω προετοιμάσει. Βέβαια, δεν πρέπει να είμαι σε περιοδεία» αναφέρει μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Για μερικές εβδομάδες ασχολούμαι με διάφορα άλλα πράγματα και ξαφνικά μου έρχονται ιδέες. Θα μου έρθει επιθυμία να αρχίσω να γράφω ξανά, οπότε είμαι σίγουρος ότι από του χρόνου, που θα ηρεμήσω, θα μου ξανασυμβεί κάτι ανάλογο. Δεν ξέρω βέβαια τι θα είναι. Η ηλεκτρονική μουσική είναι τόσο ανοιχτή σε επιρροές αυτό το διάστημα. Υπήρχε μια εποχή που όσοι ασχολούμασταν με αυτήν κινούμασταν σε παρόμοιες κατευθύνσεις, μας ενδιέφεραν κάποιοι ήχοι που γινόντουσαν της μόδας και τους υιοθετούσαν όλοι. Σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο να προβλέψεις προς τα πού θα πάει. Θεωρώ ότι το μέλλον της είναι η τεχνητή νοημοσύνη. Ως άνθρωπος, φυσικά, είμαι αντίθετος σε κάτι τέτοιο, αλλά θα δούμε».

Ο Hopkins γεννήθηκε το 1979 στο Kingston Upon Thames. Από μικρός, παράλληλα με το σχολείο, έκανε μαθήματα πιάνου τα Σάββατα. Τα παράτησε στα 17 του, αν και το μέλλον του ως βιρτουόζου στο πιάνιο φαινόταν λαμπρό. «Ο Τύπος υπερβάλλει λίγο σχετικά με την κλασική μου παιδεία. Το ότι είμαι τεχνικά άρτιος στο πιάνο και στα πλήκτρα με απελευθέρωσε και με έκανε να αυτοσχεδιάζω καλύτερα, αλλά, όσον αφορά τη μουσική, δεν βλέπω κανέναν παραλληλισμό σε σχέση με αυτό που κάνω σήμερα, για να είμαι ειλικρινής». Όταν ήταν μικρός τον τραβούσαν περισσότερο ποπ συγκροτήματα με ηλεκτρονικά στοιχεία, όπως οι Pet Shop Boy, οι New Order και οι Depeche Mode. Αυτό ίσως εξηγεί τον λόγο που η μουσική του είναι τόσο άμεση.

Jon Hopkins - Singularity (Official Video)

Η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του ήταν όταν συνεργάστηκε με τον Brian Eno στα 23 του, μια εποχή που ήθελε να τα παρατήσει. Τότε ήταν μέλος του γκρουπ Imogen Heap και η πρώτη του σόλο δουλεια, το «Opalescent» του 2001 δεν είχε μεγάλη απήχηση, παρά τις συμπαθητικές κριτικές. Ο Eno, λοιπόν, που τον έχει ως μέντορα, του έμαθε να απολαμβάνει τη διαδικασία της δημιουργίας, όπως μου περιγράφει. «Με έκανε να μην κολλάω τόσο στις λεπτομέρειες. Χάρη σ' αυτόν ξαναβρήκα τη χαρά τού να γράφω μουσική, επειδή στα 20 είσαι αρκετά φιλόδοξος και σοβαρός, δεν το διασκεδάζεις». Ο Eno τον πήρε μάλιστα μια μέρα μαζί του, όταν έκανε την παραγωγή στο άλμπουμ των Coldplay «Viva la vida or Death and all his friends», κι εκείνος κάπως κόλλησε και στο τέλος ανέλαβε χρέη συμπαραγωγού. Μάλιστα, το συγκρότημα έμεινε τόσο ευχαριστημένο που τον πήρε μαζί του για να ανοίγει την παγκόσμια περιοδεία του το 2008.

Αναρωτιέμαι αν ήθελε να ασχοληθεί με τη μουσική από την αρχή. «Νομίζω ότι είναι θέμα προσωπικότητας όχι επιλογής. Μπορεί να ακούσεις να σου λέει το ίδιο ένας συγγραφέας ή ένας ζωγράφος. Κάπως πρέπει να ασχοληθείς με την τέχνη για να κατανοήσεις τον κόσμο γύρω σου. Είναι ένας τρόπος να επεξεργαστείς τη ζωή και, αν είσαι τυχερός, να μπορέσεις να συντηρήσεις τον εαυτό σου μέσα από αυτό. Θεωρώ ότι είμαι από τους τυχερούς».

«Περίμενες ποτέ να γίνεις τόσο πετυχημένος;» «Όχι, δεν νομίζω ότι περιμένει κανείς κάτι τέτοιο. Το μόνο που μπορείς να περιμένεις είναι αρκετή απογοήτευση».

Jon Hopkins - Emerald Rush (Official Video)

Info

Ο Jon Hopkins θα κάνει ένα DJ set στο πλαίσιο του Sonar Athens, την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου στη σκηνή SonarHall.

Το πρώτο Sonar Athens θα διεξαχθεί στις 11 & 12/10 στο Gazi Music Hall και το Αμαξοστάσιο του ΟΣΥ.