Κρίσι Χάιντ: «Γιατί ήταν λίγες γυναίκες στα συγκροτήματα; Επειδή μάλλον φρόντιζαν τους γκόμενούς τους»

Κρίσι Χάιντ: «Γιατί ήταν λίγες γυναίκες στα συγκροτήματα; Επειδή μάλλον φρόντιζαν τους γκόμενούς τους» Facebook Twitter
Η Κρίσι Χάιντ στα 68: «Υπάρχει λόγος που δεν έφτασε ακόμα στη μουσική βιομηχανία το κίνημα #MeToo»
9

Στα 68 της πλέον και με το 15ο άλμπουμ στην καριέρα της να έχει μόλις κυκλοφορήσει (τίτλος του "Valve Bone Woe"), η Αμερικανίδα ροκ μουσικός που μετανάστευσε το 1973 στο Λονδίνο για να βιώσει ακολούθως το δικό της μύθο στην εποχή του πανκ και πέρα από αυτή ως τις μέρες μας, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και δεν έχει κανένα σκοπό να προσέχει τα λόγια της για να είναι αποδεκτή από το κλίμα των καιρών.

Όπως δηλώνει στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Independent, υπάρχει ένα μόνιμο ερώτημα που την βασανίζει μετά από τέσσερις και πλέον δεκαετίες μουσικής καριέρας: «Γιατί δεν υπήρξαν πιο πολλές γυναίκες στα συγκροτήματα;»

Και επιχειρώντας να δώσει μόνη της απάντηση, λέει: «Κάποιες θα πουν "επειδή κανείς δεν μας ενθάρρυνε". Αυτό όμως ήταν όλο το νόημα του να φτιάξεις ή να ενταχθείς σε μια μπάντα αν ήσουν κορίτσι. Το ότι κανείς δεν σε ενθάρρυνε! Το ότι έπρεπε να σκεφτείς "άντε γαμηθείτε, θα το κάνω μόνη μου!". Και κάθομαι και σκέφτομαι, "γιατί κορίτσι μου δεν έπιασες μια κιθάρα; Γιατί δεν χώθηκες σε μια μπάντα;" Τόσα πολλά κορίτσια θα μπορούσαν να είναι σε μπάντες αν το ήθελαν...»

Στο πρόσφατο βιβλίο απομνημονευμάτων της με τίτλο "Reckless" εξομολογήθηκε τη δική της εμπειρία σεξουαλικής κακοποίησης όταν ήταν ακόμα έφηβη, από ένα μέλος μιας συμμορίας μηχανόβιων, σημειώνοντας όμως ότι έφερε και η ίδια ευθύνη, προκαλώντας τον.

Και συνεχίζει, επαναλαμβάνοντας αργά τη σκέψη της: «Αν ήθελαν. Αλλά δεν ήθελαν. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Απλά δεν ήθελαν. Ήταν μάλλον απασχολημένες να φροντίζουν τους γκόμενούς τους. Αυτή είναι η αλήθεια δυστυχώς. Το ξέρω ότι δεν μπορώ να λέω τέτοια πράγματα σήμερα, αλλά ειλικρινά χέστηκα! Είμαι η ζωντανή απόδειξη αυτών που λέω!»

Κρίσι Χάιντ: «Γιατί ήταν λίγες γυναίκες στα συγκροτήματα; Επειδή μάλλον φρόντιζαν τους γκόμενούς τους» Facebook Twitter
Οι θεές του πανκ σε μια φωτογραφία: Deborah Harry, Viv Albertine, Siouxsie Sioux (πάνω), Chrissie Hynde, Poly Styrene, Pauline Black, Λονδίνο 1979

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Χάιντ – η οποία έχει δύο κόρες από επιφανείς μουσικούς, μία από τον δεσμό της με τον θρύλο των Kinks, Ρέι Ντέιβις και μία από τον τραγουδιστή των Simple Minds, Τζιμ Κερ – προκαλεί αίσθηση με αμφιλεγόμενες δηλώσεις της, σαν αυτές που είχε κάνει πρόσφατα σχετικά με τη σεξουαλική κακοποίηση εις βάρος των γυναικών. «Αν δεν θέλεις να προκαλείς έναν βιαστή, μη φοράς ψηλά τακούνια για να μπορείς να τρέξεις και να ξεφύγεις πιο εύκολα αν παραστεί ανάγκη» είχε πει πριν από τέσσερα χρόνια στους Τάιμς του Λονδίνου. «Αν φοράς κάτι που δηλώνει "Έλα να με γ**ήσεις", καλύτερα να είσαι σβέλτη στα πόδια».

Στο πρόσφατο βιβλίο απομνημονευμάτων της με τίτλο "Reckless" εξομολογήθηκε τη δική της εμπειρία σεξουαλικής κακοποίησης όταν ήταν ακόμα έφηβη, από ένα μέλος μιας συμμορίας μηχανόβιων, σημειώνοντας όμως ότι έφερε και η ίδια ευθύνη, προκαλώντας τον. «Πρέπει να αποδεχόμαστε την ευθύνη και για την δική μας συμπεριφορά» δηλώνει σήμερα στη συνέντευξη της, αναφερόμενη και στην παράδοση των "γκρούπις", των κοριτσιών που συνόδευαν τους ροκ μουσικούς προσφέροντας τους πάσης φύσεως ερωτικές υπηρεσίες.

Κατά τη γνώμη της, αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που δεν έχει φτάσει ακόμα στη μουσική βιομηχανία το κίνημα #MeToo – επειδή όπως λέει «τα κορίτσια ήταν γκρούπις και πρόσφεραν εθελοντικά τον εαυτό τους». Η ίδια είχε άραγε αρσενικούς "γκρούπις"; Δεν υπήρξε τέτοιο πράγμα, τονίζει: «Ένας αρσενικός "γκρούπι" είναι απλά οπαδός. Δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι κάποιος που θα έρθει να σου προσφέρει χύμα στοματικό έρωτα...».

Μουσική
9

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ZOLA JESUS INTERVIEW

Μουσική / Η Zola Jesus δεν φοβάται το σκοτάδι, το κατοικεί

Λίγο πριν την εμφάνισή της στην Αθήνα, η Ρωσοαμερικανίδα καλλιτέχνιδα μιλά στη LIFO για το πώς δημιουργεί τη σκοτεινή και ατμοσφαιρική μουσική της, που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα είδη, καθώς και για το πώς η ίδια αντιστέκεται στην επίθεση που δέχονται σήμερα οι θηλυκότητες.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Κ. Βήτα: «Στο ρεμπέτικο τραγουδούσαν κι έσπαγαν τα μάρμαρα στους τάφους»

Μουσική / Κ. Βήτα: «Στο ρεμπέτικο τραγουδούσαν κι έσπαγαν τα μάρμαρα στους τάφους»

Στον νέο του δίσκο «Εννιά νούφαρα απ’ τη νεκρή όχθη», ο Κ. Βήτα διασκευάζει εννιά τραγούδια της Μαρίκας Παπαγκίκα και της Σωτηρίας Μπέλλου, αναδεικνύοντας τη διαχρονική δυναμική του ρεμπέτικου, που συνεχίζει να συγκινεί βαθιά μέχρι και σήμερα.
M. HULOT
«Εικόνες από μια έκθεση»: Ένα μουσικό έργο-περιπλάνηση σε έκθεση ζωγραφικής

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / «Εικόνες από μια έκθεση»: Ένα μουσικό έργο-περιπλάνηση σε έκθεση ζωγραφικής

Η Ματούλα Κουστένη μιλά για το σαγηνευτικό αυτό έργο που απεικονίζει τους πίνακες μιας έκθεσης σε μια τεράστια παλέτα ηχοχρωμάτων, τα οποία πολλαπλασιάζονται στην ιδιοφυή ενορχήστρωση του Μορίς Ραβέλ.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
10 εξαιρετικά techno clubs στην Ευρώπη και στον κόσμο

Μουσική / 10 κορυφαία techno clubs για το 2025 που αξίζουν το ταξίδι

Το clubbing μπορεί να μην είναι πια αυτό που ήταν στα ’90s και πολλά θρυλικά clubs να αποτελούν παρελθόν, όμως, η techno μουσική γνωρίζει νέα άνθηση. Συγκεντρώσαμε μερικά από τα καλύτερα techno clubs για το 2025.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΟΥΡΛΑΚΟΣ
Οι Adriatique έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα / Οι Adriatique στα λατομεία Διονύσου: Η techno συναντά την αρχαία Ελλάδα / «Είμαστε ενθουσιασμένοι που τα λατομεία Διονύσου θα φιλοξενήσουν το σόου των Adriatique»

Μουσική / Ο άνθρωπος πίσω από τα πολυσυζητημένα events στο λατομείο Διονύσου (και των Adriatique)

O 23χρονος Hennes Alt, εμπνευστής του πρότζεκτ που θα φιλοξενήσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το διεθνούς φήμης μουσικό σόου «X» των Adriatique, μιλά στη LiFO για την ιστορική σημασία του χώρου, όπου μέχρι και σήμερα εξορύσσεται το περίφημο πεντελικό μάρμαρο.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Π.Ι.Ε.Β.: Πολλές φορές με τη δυστοπία αυνανιζόμαστε και λίγο

Μουσική / Π.Ι.Ε.Β.: «Φοβάμαι μη γίνει το spoken word η νέα Ντουμπάι»

Το «Detroit» είναι το νέο άκρως χορευτικό άλμπουμ του Π.Ι.Ε.Β., σε παραγωγή του Viktoras, που φέρνει την αστική ποίηση και το spoken word στα κλαμπ και ο ήχος του είναι βγαλμένος από «τα όνειρα που είδαμε μετά από ένα πάρτι μεθυσμένοι».
M. HULOT
Lola δώστα όλα: Η Μαρίνα Σάττι μας κερνάει χαρά και κάθεται σαν κόκαλο στο λαιμό

Μουσική / Lola, δώσ' τα όλα: Η Μαρίνα Σάττι μας κερνάει χαρά και κάθεται σαν κόκαλο στον λαιμό

Το νέο άλμπουμ POP TOO της Μαρίνας Σάττι κατορθώνει ένα εξαιρετικό ακομπλεξάριστο πάντρεμα, αποδεικνύοντας ακόμα μία φορά πως παίζει με τους δικούς της κανόνες και αποτελεί μία κατηγορία από μόνη της.
M. HULOT ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Σαβίνα Γιαννάτου: «Μια καλή κριτική κινητοποιεί κι άλλους ανθρώπους, και μαζί τους κινητοποιείσαι κι εσύ»

Σαβίνα Γιαννάτου / Σαβίνα Γιαννάτου: «Μια καλή κριτική κινητοποιεί κι άλλους ανθρώπους, και μαζί τους κινητοποιείσαι κι εσύ»

Το νέο της άλμπουμ, που αποθέωσε η «Guardian», είναι άλλο ένα λιθαράκι στην αξιοζήλευτη μουσική πορεία της. Λίγες μέρες πριν τις εμφανίσεις της στην Ελλάδα, η «υπέροχη Ελληνίδα τραγουδίστρια» όπως την αποκάλεσαν μιλά για τη δουλειά της και το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο που έχει, τη φωνή της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

6 σχόλια
Εμενα αλλο με καιει αυτη την στιγμη βλεποντας την φωτο με τις «θεες του πανκ» (η Pauline ηταν στην 2tone αλλα δεν θα κολλησουμε σ’αυτο τωρα): Πως μας ξεφυγαν (εμας της πατριαρχιας ντε) και τις αφησαμε να γινουν αστερια και δεν τις στειλαμε ζουπιτες στην κουζινα οπως λεει και η φιλη πιο πανω. Να θυμηθω να το θεσω ως θεμα στην επομενη συναντηση μας
Εγώ το είπα στην προηγούμενη συνάντηση: Αυτή η σιγουριά - στα όρια της αλαζονείας - θα μας φάει. Είμαστε και εμείς θύματα της πατριαρχίας μας, φοβάμαι...
«Αν δεν θέλεις να προκαλείς έναν βιαστή, μη φοράς ψηλά τακούνια για να μπορείς να τρέξεις και να ξεφύγεις πιο εύκολα αν παραστεί ανάγκη» είχε πει πριν από τέσσερα χρόνια στους Τάιμς του Λονδίνου. «Αν φοράς κάτι που δηλώνει "Έλα να με γ**ήσεις", καλύτερα να είσαι σβέλτη στα πόδια». Δυστυχώς και το τονίζω το δυστυχώς ισχύει πως ο βιαστής θα ειναι βιαστής ακόμα κι αν φοράς ράσο. Πόσο μάλλον όταν σύμφωνα με το οπισθοδρομικό μυαλό του τα θες και τα παθαίνεις. Ναι, οι γυναίκες χρειάζονται γρήγορα πόδια...και αλεξίσφαιρο και αγκάθια σαν το σκαντζόχοιρο στη "κακιά την ώρα".Το πρόβλημα είναι οταν ρίχνει το βάρος στις γυναίκες. Μπορούμε πλέον να δώσουμε κάτι καλύτερο στις γυναίκες απο συμβουλές αποφυγής. Τα επιχειρήματα της ανοίκουν σε έναν άλλο αιώνα.Ο κόσμος δεν ειναι αγγελικά πλασμένος, εκτός απ' το αναγνωρίσουμε πρέπει ομως να κάνουμε και κάτι για να τον αλλάξουμε. Και δεν θα αλλάξει κουνώντας το δάχτυλο στις γυναίκες. Αυτό συνέβαινε πάντα και δεν βλέπω βελτίωση. Το θέμα δεν είναι να κομπάζεις ως ξεχωριστή χιονονιφάδα τι καλά που τα κατάφερες. Μη δίνεις επιχειρήματα στον βιαστή. Όσον αφορά αυτο που ειπε με τις γυναίκες σε μπάντες νομιζω πως πλέον δεν ισχύει. Όταν ανοίγεις δρόμο είναι μοναχικά. Τώρα το μονοπάτι έχει γίνει λεωφόρος. Μη γκρινιάζεις. Ενθαρρύνε.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται είναι πως τότε για να ξεχωρίσεις έπρεπε να είσαι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Και εκείνη ήταν πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Το θέμα είναι να υπάρχει χώρος να αναπτυχθούν και οι υπόλοιπες λιγότερο επαναστατικές ίσως φωνές. Είναι πολύ ισοπεδωτικό το συμπέρασμα.Οι άντρες που τα καταφέρνουν (είτε είναι δάσκαλοι, είτε μουσικοί κλπ κλπ) δεν είναι όλοι διάνοιες ή εξαιρετικά εμπνευσμένοι και δυναμικοί, παρά ταύτα κανείς δεν τους έκλεισε το δρόμο. Ούτε τους είπε να πάνε στη κουζίνα τους.
…ναι μωρέ, εντάξει, σε κάποια θύματα επίσης είναι πιο εύκολη η σκέψη, ως διαχείριση τραύματος, να μην θεωρούν εαυτόν ως θύμα και να πουν ότι είχαν ένα "say" και "responsibility" πάνω στην κακοποίηση που υπέστησαν, γιατί τα κάνει ως άτομα να μην αισθάνονται έρμαια και ανίσχυρα και ευάλωτα και σκατά: psychology 101. Whatever rocks her boat, αλλά να μας πει η τύπα και γι' αυτά: https://ohiotoday.org/fall-2018/what-were-you-wearing/ Τόσο ρόουκ και ανατρεπτικές οι δηλώσεις όσο τότε που φορήγανε τσι σβάστικες τα βρετανικά πανκιά για να σοκάρουν την παλαιότερη γενιά: Bollocks (στα κάρβουνα με λεμονάκι).
{Αυτό όμως ήταν όλο το νόημα του να φτιάξεις ή να ενταχθείς σε μια μπάντα αν ήσουν κορίτσι. Το ότι κανείς δεν σε ενθάρρυνε! Το ότι έπρεπε να σκεφτείς "άντε γαμηθείτε, θα το κάνω μόνη μου!".} Αν είσαι γυναίκα όχι απλώς δεν σε ενθαρρύνουν αλλά σε αποθαρρύνουν από το να είσαι δημιουργική. Εδώ η Κρίσι Χάιντ προβάλει, δυστυχώς, το επιχείρημα της δυναμικής αντιφεμινίστριας.