Καλοκαίρι και surf μουσική από την Αθήνα και τον Πειραιά

Καλοκαίρι και surf μουσική Facebook Twitter
0

Η ΜΟΥΣΙΚΗ SURF, ή απλά το surf, είναι αμερικανικό προϊόν, συνδεμένο στενά με την Καλιφόρνια των αρχών των ‘60s και με το άθλημα του σερφ. Βασικά είναι μία από τις μετεξελίξεις του ορχηστρικού rock and roll, που παιζόταν στα τέλη του ’50 από μουσικούς όπως ο Duane Eddy και από συγκροτήματα όπως οι Ventures και η οποία, στην πορεία, θα επηρεαζόταν από μουσικές που έρχονταν από την ανατολική Μεσόγειο κυρίως ή και από το Μεξικό.

Η ελληνική «Misirlou» (την πατρότητα της οποίας διεκδικούν διάφορες χώρες) και το εβραϊκό παραδοσιακό «Hava Nagila» ήταν δύο κομμάτια, δύο «ξένες» μελωδίες, που επηρέασαν αποφασιστικά το ορχηστρικό surf, εκεί στις αρχές του ’60.

Μουσικοί όπως ο Dick Dale, ντουέτα όπως οι Jan & Dean και συγκροτήματα όπως οι Beach Boys, οι Surfaris, οι Bel Airs, οι Chantays, οι Trashmen, οι Rivieras, οι Astronauts και οι Atlantics (αυτοί δεν ήταν Αμερικανοί), με τις επιτυχίες που έκαναν, διέδωσαν μέσω της δισκογραφίας το surf σε όλο τον κόσμο και βεβαίως στην Ελλάδα.

Surf επιρροές μπορείς να βρεις στις κορυφαίες ελληνικές garage bands των ‘90s, όπως στους Sound Explosion ή στους Frantic V, αλλά εκείνοι που φαίνεται να κρατάνε τα σκήπτρα, στο τέλος της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές της επόμενης, ήταν οι Αθηναίοι Invisible Surfers.

To surf στην Ελλάδα

Το 1962, για να μην πούμε νωρίτερα, το surf ακουγόταν ήδη στη χώρα μας, καθώς όλοι θυμούνται μια μνημειακή σκηνή του ελληνικού κινηματογράφου από την ταινία «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας» (1962) του Σωκράτη Καψάσκη, γυρισμένη στο μπαρ Lagoudera της Ύδρας, με τους Βασίλη Αυλωνίτη, Γεωργία Βασιλειάδου, Νίκο Ρίζο κ.ά. και με την Έφη Μελά να χορεύει υπό τους ήχους του «Surfer’s slide» ή «Not so quiet» του Richie Allen.

ΟΙ ΓΑΜΠΡΟΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ, RICHIE ALLEN & PACIFIC SURFERS, SURFER'S SLIDE - GREECE 1962

Περαιτέρω, τα ελληνικά συγκροτήματα που άρχισαν να ξεπετάγονται μετά το 1963-64 κατά εκατοντάδες είχαν το surf και τα παρακλάδια του στις βασικές επιρροές τους. Έτσι, στοιχεία surf μπορείς να εντοπίσεις σε πάμπολλα γκρουπ, από τους Forminx, τους Charms και τους Mariners, μέχρι τους Γαλαξίες, τους Play Boys και τους Olympians – οι οποίοι διασκεύαζαν κιόλας στα live τους ένα από τα πιο θρυλικά surf instros, το «Bombora» των Αυστραλών Atlantics. Οι Atlantics, που είχαν και δύο Έλληνες στη σύνθεσή τους (Jim Skiathitis, Theo Penglis), πολλά χρόνια αργότερα, το 2013, θα επισκέπτονταν και την Αθήνα για συναυλίες (με support τους Dirty Fuse).

The Atlantics - Bombora (1963)

Φυσικά, το surf σχετίστηκε από νωρίς και με την τζαζ, όχι μόνο στην Αμερική (Kai Winding, Kenny Burrell κ.ά.), μα ακόμη και στην Ελλάδα (Μίμης Πλέσσας, Γεράσιμος Λαβράνος).

Παρότι τα καλοκαίρια και η διάθεση για χορό και ξεφάντωμα δεν σταμάτησε να υπάρχει και μετά τη «Βρετανική Εισβολή» (των British groups στην Αμερική και οπουδήποτε στον κόσμο), από το 1964-65 και μετά το surf πατάει φρένο, καθώς άλλα, νεότερα είδη φαίνεται πως το καλύπτουν. Καλύπτουν, δηλαδή, τη δύναμη και την αύρα του στη δισκογραφία και τις χορευτικές πίστες. Και θα μείνει έτσι καλυμμένο και κρυμμένο το surf, ως επιρροή εδώ κι εκεί, μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ’70 με αρχές του ’80, όταν και θα επανέλθει στο προσκήνιο μέσω της αναβίωσης του garage-punk ή και μέσω του psychobilly.

The Last Drive Facebook Twitter
The Last Drive

Η αναβίωση του surf στα ‘80s και πέρα απ’ αυτά

Στην Ελλάδα, στην Αθήνα, ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που ξαναφέρνουν το surf στην επιφάνεια, στους δίσκους και τα κλαμπ, ήταν οι Last Drive, στα μέσα του ’80. Στο πρώτο άλμπουμ τους, το «Underworld Shakedown» [Hitch-Hyke, 1986 / Labyrinth of Thoughts, 2021], ξεκινούν μ’ ένα καθαρό surf instro, το «Me ’n’ my wings», περασμένο βεβαίως μέσα από το garage φίλτρο στις κιθάρες, για να ακολουθήσει λίγο πιο μετά η περίφημη «Misirlou», σε μία από τις πιο εντυπωσιακές διασκευές που έχουν γίνει ποτέ σ’ αυτό το θρυλικό κομμάτι. Surf υπήρχε, φυσικά, και στο επόμενο άλμπουμ των Last Drive, το «Heatwave» [Hitch-Hyke, 1988 / Labyrinth of Thoughts, 2022], με το εξοντωτικό «Heatwave ’88», για παράδειγμα, να ακούγεται και σήμερα, όπως και τότε, με τα ίδια διεσταλμένα vibes.

Τhe Last Drive - Heatwave '88

Εκεί στα μέσα του ’80 (1986) ξεκινάει τη διαδρομή της μια εταιρεία που έχει για ονομασία της έναν καθαρό surf τίτλο, η πειραιώτικη Wipe Out! Records, που πήρε το όνομά της από το κλασικό surf instro «Wipe out» (The Surfaris). Surf ηχογραφήθηκε στη Wipe Out! Records; Βεβαίως. Σχεδόν με το ξεκίνημα της εταιρείας οι ροκαμπιλάδες Blue Jeans (με τον τζαζίστα Γιώργο Κοντραφούρη και τον Alex Berekos στη σύνθεσή τους, που μερικά χρόνια αργότερα θα τον ακούγαμε με τους Invisible Surfers) αποδίδουν ωραία το «Wipe out», ενώ στοιχεία surf, πάντα αναμειγμένα με garage-punk, είχε κι ένα άλλο αθηναϊκό γκρουπ της εταιρείας, οι Brush (στο άλμπουμ τους «Bristles» από το 1989).

Φυσικά, surf επιρροές μπορείς να βρεις στις κορυφαίες ελληνικές garage bands των ‘90s, όπως στους Sound Explosion ή στους Frantic V, αλλά εκείνοι που φαίνεται να κρατάνε τα σκήπτρα, στο τέλος της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές της επόμενης, ήταν οι Αθηναίοι Invisible Surfers, που με instros σαν το «Surfin lake» αναπτερώνουν όσο δεν πάει άλλο το surf ενδιαφέρον. Οι Invisible Surfers έδωσαν και ωραία άλμπουμ στην πορεία, σαν το «Dogs Killa Cat» [Hitch-Hyke, 2002], με το τελευταίο τους έως σήμερα, το «Desert King» [Lost in Tyme Records, 2018], να περιλαμβάνει ουκ ολίγους surf δυναμίτες («Nice try», «Mucho perico», «Lonewolf» κ.λπ.).

The Invisible Surfers - Surfin' Lake

Στην πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα δύο εταιρείες από τη Θεσσαλονίκη είναι αυτές που συνεχίζουν να λανσάρουν surf ήχους και συγκροτήματα (ελληνικά και ξένα), η Green Cookie Records και η On Stage Records, ενώ μια νέα αθηναϊκή μπάντα, που περνάει και από το surf, οι Ducky Boyz, έρχεται να προστεθεί στις ήδη υπάρχουσες.

Στοιχεία surf μπορείς να βρεις σ’ ένα σωρό σχήματα από το 2010 και μετά, αλλά δύο είναι τα βασικά γκρουπ που κυριαρχούν στη σκηνή μέχρι και σήμερα (σε live και δισκογραφία), οι Αθηναίοι Dirty Fuse και οι Πειραιώτες Telestons – ενώ κοντά σ’ αυτούς θα προσθέταμε τους Αqua Barons από την Κορινθία και τους Surf Giants, από Αργυρούπολη-Γλυφάδα, που τώρα ετοιμάζουν δίσκο.

Οι Dirty Fuse και οι Telestons

Dirty Fuse Facebook Twitter
Dirty Fuse

Οι Dirty Fuse, με έξι επίσημες κυκλοφορίες την προηγούμενη δεκαετία και άπειρα live εδώ και στο εξωτερικό (μέχρι και στη Βραζιλία έχει φθάσει η χάρη τους), έφτιαξαν μια νέα γενιά φίλων και οπαδών του surf, χαράζοντας καινούριους δρόμους με άλμπουμ σαν το «Surfbetika!» [Green Cookie Records, 2013], εκεί όπου διασκευάζουν επτά προπολεμικά ρεμπέτικα – τραγούδια δηλαδή των Παναγιώτη Τούντα («Γιατί φουμάρω κοκαΐνη»), Στέλιου Χρυσίνη («Αργιλέ μου γιατί σβήνεις»), Ανέστη Δελιά («Ο πόνος του πρεζάκια») κ.λπ., προτείνοντας επτά καινούριες surf «Μισιρλούδες»!

Ποιος μπορεί να ξεχάσει εξάλλου τα «Black hole», «A blade from Damascus» και «Sunset beach» (το «Ακρογιαλιές δειλινά» του Βασίλη Τσιτσάνη είναι αυτό), από το πρώτο άλμπουμ τους (2012) ή την τελευταία και πιο ώριμη δουλειά τους «Calling of the Deep» (2018); Οι Dirty Fuse (Έρη Καπετανάκη κιθάρα, Μανώλης Κισαμιτάκης σαξόφωνο, John Drake μπάσο, Χρήστος Κόγιος ντραμς) είναι μια μπάντα που μόνο θετικές και ευφρόσυνες αποκρίσεις αφήνει, με την «έξω καρδιά», χορευτική surf music της.

Dirty Fuse - Sunset beach 

Μια άλλη «τρελή» μπάντα που παίζει σήμερα surf, ανακατωμένο με rock and roll, frat-rock, garage, ακόμη και με psychedelic ήχους, είναι οι Telestons από τον Πειραιά. Μέχρι σήμερα οι Telestons έχουν ηχογραφήσει τρία άλμπουμ, δίνοντας και αυτοί συνεχώς το «παρών» σε πάλκα και ροκ γιορτές. Φτιάχνουν μια μυθολογία οι Telestons, που στρέφεται γύρω από τη θάλασσα και το καλοκαίρι, και αυτό δεν το βλέπεις μόνο στα εξώφυλλά τους, στα ένθετα και γενικότερα στο weird γραφιστικό-φωτογραφικό υλικό τους, αλλά το ακούς κιόλας περιστασιακά στις μουσικές τους, διαβάζοντάς το, περαιτέρω, και στους τίτλους των κομματιών τους («I’m not a human, I’m an ice scream», «Bourneli surf» κ.λπ.). Μέσα όμως απ’ αυτή την πλάκα, απ’ αυτό το παράξενο σκηνικό που στήνεται πάντα με καλό γούστο, οι Telestons προβάλλουν τη βασική διάσταση των συνθέσεών τους, που δεν είναι άλλη από τη διασκέδαση – καθώς η μουσική τους σκοπεύει πρωτίστως στον χορό, προβάλλοντας την καλοκαιρινή έξαψη και αναδεικνύοντας ταυτοχρόνως ήχους και χρώματα οικεία προς όλους.

The Telestons - To The Capital Of The Moon

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

105’ με τον Rack

Μουσική / Rack: «Έχω φάει σφαλιάρες γιατί τις ζήταγα, αλλά η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει»

Γιος του Λεκτικού Επεξεργαστή και με καριέρα που εκτοξεύτηκε νωρίς, ο δημοφιλής ράπερ έχει αλλάξει ρότα. Στα 25 του, πιο ήρεμος από ποτέ, απολαμβάνει μια φήμη που έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ.
M. HULOT
Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Μουσική / Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Το ακριτικό διαβαλκανικό φεστιβάλ του Christopher King και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξεσήκωσε για άλλη μια χρονιά άτομα κάθε ηλικίας και καταγωγής με παραδοσιακή μουσική απρόσμενη και συναρπαστική.
M. HULOT
Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Η Ματούλα Κουστένη διερευνά τη σχέση του ποιητή με τον συνθέτη, την αφετηρία της δημιουργίας του μεγάλου έργου «Άξιον Εστί» και την πορεία του μέχρι την πρώτη ηχογράφηση.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πολυαγαπημένη μου Βίβιαν»: Στο φως η επιστολή που έγραψε ο Μάλκολμ ΜακΛάρεν στην Βίβιαν Γουέστγουντ λίγο πριν τον θάνατό του

Μουσική / Η επιστολή μεταμέλειας του Μάλκολμ ΜακΛάρεν προς τη Βίβιαν Γουέστγουντ, λίγο πριν τον θάνατό του

Τα αποκαλυπτήρια μιας επιστολής γεμάτης μετάνοια αλλά και πικρία, την οποία έγραψε –αλλά δεν έστειλε ποτέ– ο διαβόητος μάνατζερ των Sex Pistols προς την πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του.
THE LIFO TEAM