Ο LIAM ΚΑΙ Ο NOEL βγήκαν χέρι-χέρι στη σκηνή και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ολόκληρη η μουσική των ’90s που έχουμε αγαπήσει ζωντάνεψε, έγινε παρόν και μας έκανε να αναζητήσουμε τα ξεχασμένα, σκονισμένα CD που αγοράζαμε με μανία όταν ήμασταν νέοι. Η επανένωση των Oasis μοιάζει να ήταν η επανένωση των Gen Xers, αυτών που κατάφεραν να δουν τους αδελφούς Gallaher επί σκηνής αλλά και όλων εκείνων που διάβασαν την είδηση της επανένωσης ανατριχιάζοντας από συγκίνηση και χάζεψαν τα βίντεο από τα live show σχεδόν με δάκρυα στα μάτια. Τα ’90s ζουν! Είναι εδώ, είμαστε εμείς και ίσως τελικά αυτή να είναι μια από τις πιο επιδραστικές δεκαετίες της σύγχρονης μουσικής ιστορίας. (Κι εμείς μια γενιά πολύ πιο τυχερή απ’ όσο νομίζουμε.)
Μετά την ανακοίνωση που έκαναν τον Αύγουστο του 2024 περί επανένωσης, πολλοί ήταν επιφυλακτικοί για το αν τελικά τα δύο αδέλφια που σημάδεψαν –ή μήπως όρισαν;− την brit pop σκηνή θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και θα εμφανιστούν παρέα μετά από 16 ολόκληρα χρόνια − φήμες λένε ότι η μητέρα τους έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτήν τη συμφιλίωση. Όταν, λοιπόν, ανακοινώθηκε επίσημα η Live ’25 Tour, αυτό που ακολούθησε ήταν το απόλυτο παραλήρημα.
Η συναυλία των Green Day που έγινε πριν από λίγο καιρό στην Αθήνα μάς θύμισε τη δύναμη αυτής της γενιάς που μαζεύει τα κομμάτια της, ξεχνάει όλα όσα την προβληματίζουν, βρίσκει τα χρήματα για να πληρώσει το εισιτήριο και καταφέρνει όχι απλώς να γεμίσει ένα στάδιο, αλλά και να το κάνει να πάλλεται από ενέργεια.
Με πρώτο σταθμό το Principality Stadium στο Κάρντιφ, η περιοδεία των Oasis αποτέλεσε, σύμφωνα με τον «Independent», «τη ροκ επανένωση που ολοκληρώνει όλες τις άλλες», ενώ ο «Guardian» μίλησε για «μια συναισθηματική εμφάνιση υψηλής ενέργειας, ισοδύναμη ενός σπουδαίου πολιτιστικού γεγονότος».
Πώς όμως μπορεί να εξελιχθεί μια περιοδεία στην πιο κερδοφόρα στην ιστορία της Βρετανίας χωρίς τον κόσμο που θα την αναδείξει σε γεγονός της χρονιάς; Οι αριθμοί τα λένε όλα: πάνω από 10 εκατομμύρια άνθρωποι από 158 χώρες προσπάθησαν να αγοράσουν εισιτήρια για τις αρχικές συναυλίες των Oasis, ενώ μόνο 1,4 εκατομμύρια ήταν διαθέσιμα. Στο Κάρντιφ κατάφερε να φτάσει ένας στους 200. Οι τιμές των εισιτηρίων εκτοξεύθηκαν στη μαύρη αγορά, προκαλώντας ακόμα και το αστείο του Liam επί σκηνής: «Άξιζαν οι 40.000 λίρες που πληρώσατε;». Και η απάντηση ήταν ένα μεγάλο «yeahhhh»!
Ποιοι ήταν αυτοί που βρέθηκαν τελικά στις συναυλίες των Oasis; Η Γενιά X σίγουρα κυριάρχησε στο κοινό. Όμως ανάμεσα στους χιλιάδες φαν βρέθηκαν και πολλοί Gen Zers που έχουν ακούσει τα τραγούδια μέσω streaming. Επιτέλους για μια φορά μπορούμε να πούμε ότι εμείς δείχνουμε τον δρόμο σε μια νέα γενιά που έχει χάσει ένα σημαντικό κομμάτι της μουσικής ιστορίας. Άλλωστε κι εμείς δεν χάσαμε τα εμβληματικά ’60s και ’70s; Κι όπως τα «παιδιά των λουλουδιών» μοιράζονταν για πάντα ένα κοινό μυστικό, κάπως έτσι −τηρουμένων των αναλογιών– η γενιά των ’90s ενώνεται σε πλήθη που ταξιδεύουν από μακριά για να δουν μια συναυλία, ψιθυρίζει στα εικοσάχρονα πιτσιρίκια στίχους της brit pop και το πιο σημαντικό: παίρνει από το χέρι τα παιδιά της και τα μυεί στη λατρεία αυτής της μουσικής.
Ανάμεσα στο πλήθος που παρακολούθησε τις συναυλίες των Oasis υπήρχαν έφηβοι που γνώριζαν τα τραγούδια από το TikTok, γονείς με παιδιά και Gen Zers που φορούσαν καπέλα αγορασμένα ειδικά για την περίσταση. Ένας 44χρονος από το Εδιμβούργο έφερε τους παιδικούς του φίλους που ακολουθούσαν τους Oasis σε όλη τη χώρα τη δεκαετία του ’90. «Είναι ένα κεφάλαιο της ζωής μας», δήλωσε στους δημοσιογράφους. Ένας 25χρονος μηχανικός λογισμικού από το Λιντς περιέγραψε ότι το να δει τους Oasis ζωντανά ήταν πάντα μια «μακρινή φαντασίωση». Πολλοί νεότεροι οπαδοί είχαν μεγαλώσει ακούγοντας ιστορίες από τους γονείς τους για τις θρυλικές συναυλίες των Gallagher. Ένας 16χρονος, μάλιστα, χαρακτήρισε αυτήν τη συναυλία «ό,τι πιο κοντινό στο να δεις τους Beatles από κοντά».
Τους Beatles δεν τους προλάβαμε ούτε εμείς. Αλλά προλάβαμε να ζήσουμε την αιώνια διαμάχη μεταξύ Oasis και Blur (το 1995 κυκλοφόρησαν την ίδια μέρα τα αντίστοιχα single τους «Roll With It» και «Country»), την υστερία με το απίστευτο «Different Class» των Pulp –σύμβολο της βρετανικής εργατικής τάξης−, τη συγκίνηση του «Losing My Religion» των R.E.M, τις ατελείωτες ώρες μπροστά στο MTV βλέποντας video clip των Nirvana. Και αυτά μάς σημάδεψαν τόσο βαθιά που σε κάθε ευκαιρία ξαναγυρνάμε σε εκείνη τη γεμάτη από μουσική εφηβεία μας.
Υπάρχει μια ιδιαίτερη, σχεδόν μυστικιστή σχέση ανάμεσα στην Gen X και τις μπάντες που λατρέψαμε. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν από το reunion των Oasis είχε προηγηθεί η επανένωση των Blur το 2023, οι οποίοι έκαναν περιοδεία σε Ευρώπη και ΗΠΑ με το νέο τους άλμπουμ «The Ballad of Darren». Οι δύο sold out εμφανίσεις τους στο Wembley το 2023 ήταν εμπειρίες γεμάτες συγκίνηση, ειδικά για όσους μεγάλωσαν με το «Song 2» και το «Parklife». O Damon Albarn, μάλιστα, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο NME παραδέχθηκε ότι οι Oasis είναι οι μεγάλοι νικητές μετά τον χαμό που έκαναν με την επανένωσή τους: «I am happy to accept and concede defeat. It’s their summer and God bless them». Απ’ την άλλη, ο ίδιος ετοιμάζει το νέο άλμπουμ των Gorillaz που θα βγει την επόμενη χρονιά και θα είναι σε τέσσερις γλώσσες, κρατώντας ζωντανό τον μύθο αυτού του μοναδικού virtual band.
Οι Pulp το 2023 έδωσαν μια σειρά συναυλιών γεμίζοντας στάδια και φέτος τον Ιούνιο έβγαλαν νέο άλμπουμ. Το «More» ανέβηκε στην κορυφή των UK charts μετά από 24 χρόνια, με τον Jarvis να δηλώνει «This is the best we can do» − και δεν είναι καθόλου μικρό αυτό που κάνει ο κορυφαίος, παρά τα 60 του χρόνια, frontman και η παρέα του. Οι Smashing Pumpkins, μετά την επανένωσή τους το 2006, συνεχίζουν να κυκλοφορούν νέα άλμπουμ (τελευταία κυκλοφορία το «Aghori Mhori Mei» του 2024) και να περιοδεύουν με γεμάτα venues. Οι Suede κυκλοφορούν τον νέο τους δίσκο, «Antidepressant», τον Σεπτέμβρη και ο 57χρονος Brett Anderson συνεχίζει να θυμίζει με τη χαρακτηριστική φωνή του ένα κομμάτι της μουσικής ιστορίας.
Η συναυλία των Green Day που έγινε πριν από λίγο καιρό στην Αθήνα μάς θύμισε τη δύναμη αυτής της γενιάς που μαζεύει τα κομμάτια της, ξεχνάει όλα όσα την προβληματίζουν, βρίσκει τα χρήματα για να πληρώσει το εισιτήριο και καταφέρνει όχι απλώς να γεμίσει ένα στάδιο, αλλά και να το κάνει να πάλλεται από ενέργεια. Ήταν μεγάλη συγκίνηση να βλέπεις τόσα μικρά παιδιά που ήρθαν με τους γονείς τους για να μάθουν τι σημαίνει να ακούς live το «Welcome to Paradise» και δεν ξεχνώ με τίποτα εκείνο το εφηβάκι που στεκόταν δίπλα μου, ήξερε όλους τους στίχους και χόρευε ασταμάτητα, χαμογελώντας κάθε τόσο στη μαμά της που τη συνόδευε.
Αυτή είναι η δύναμη των ’90s και συγγνώμη αν γίνομαι γραφική, αλλά δεν νομίζω ότι μπορούν να συγκριθούν εύκολα με τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Η μουσική συνεχίζεται μέσα από εμάς και οι συναυλίες γεμίζουν με εκπροσώπους της Gen X που εξακολουθούν να αντιστέκονται στον καναπέ και στην αποχαύνωση του μουσικού scroll down και ξαναθυμούνται στίχους που καθόρισαν μια γενιά. Είμαστε εμείς που τραγουδάμε μέσα στο αυτοκίνητο δυνατά και λέμε στα παιδιά μας «άκου αυτό!». Κι αυτά ακούνε. Κι έτσι η μουσική περνά από γενιά σε γενιά. Κι έτσι οι γενιές συναντιούνται στην περιοδεία των Oasis ή σε πιο μικρά show, γιατί τελικά η συγκίνηση από μια συγχορδία είναι παντού η ίδια.
Όπως διάβασα και σε μια κριτική για το Live ’25 Tour, «αυτή η ιστορία είναι κάτι πολύ περισσότερο από δυο αδέλφια που έκαναν ειρήνη μεταξύ τους και βγήκαν να τραγουδήσουν μαζί. Αφορά μια γενιά που ολοκληρώνει τον κύκλο της, ξαναβρίσκεται στα στάδια και αφήνει την ωμή δύναμη της μουσικής να θεραπεύσει τις πληγές της». Ίσως όχι εκείνες που είχαμε ως έφηβοι, αλλά τις νέες πληγές μας. Αυτές που δύσκολα θεραπεύονται με οτιδήποτε άλλο.
