Για τον ποιητή του ροκ Θάνο Ανεστόπουλο

Για τον ποιητή του ροκ Θάνο Ανεστόπουλο Facebook Twitter
0

Το 2016 έφυγε από τη ζωή ο τραγουδιστής των Διάφανων Κρίνων Θάνος Ανεστόπουλος. Μπορεί να ήταν γνωστά, βεβαίως, τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια, όμως η αναγγελία του θανάτου του ήταν εκείνη που μας έσφιξε την καρδιά εκείνο το πρωί. Ο Ανεστόπουλος είτε με τα Κρίνα, είτε μόνος του, στην πιο προσωπική διαδρομή του, έδωσε, πρόλαβε να δώσει, σαφές και πεντακάθαρο στίγμα, αφήνοντας πίσω του τραγούδια για να τον θυμόμαστε πάντα.

Ακούω τις τελευταίες ηχογραφήσεις του. Το άλμπουμ των Διάφανων Κρίνων «…κι η αγάπη πάλι θα καλεί» (2008), καθώς και το προσωπικό του «Ως το Τέλος» (2012), που σηματοδοτούσε την ακόμη πιο κλειστή και εσωστρεφή πορεία τού έσχατου καιρού.

Μένω στα οργανικά ντεμαράζ των Κρίνων, που σκάνε με γδούπους, στους πεσιμιστικούς, ρομαντικούς και σαρκαστικούς στίχους, στις καθαρές-βαριές ερμηνείες. Η προμετωπίδα εξάλλου με τη μελοποίηση του καρυωτακικού «Κι αν έσβησε σαν ίσκιος…» θα δίνει πάντα ξεκάθαρο στίγμα.

Για τον ποιητή του ροκ Θάνο Ανεστόπουλο Facebook Twitter
Κανείς δεν θα μπορούσε να γράψει τόσο πνιγμένα άσματα, αν πρώτα δεν έχει βυθιστεί ο ίδιος. Κι εν πάση περιπτώσει κανείς δεν θα αποφάσιζε να μελοποιήσει το «Γράμμα ενός αρρώστου» του Νίκου Καββαδία (ένας σαρκαστικός ύμνος για το τέλος) έτσι όπως το πράττει ο Ανεστόπουλος, αν δεν είχε βιώσει ένα κοντινό του τέλος από δίπλα.

Όπως έλεγαν και οι ίδιοι:

«Το άλμπουμ περιέχει 12 τραγούδια… που ισορροπούν ανάμεσα στον λυρισμό και μιαν ασυγκράτητη, όσο και ατόφια ηλεκτρική ενέργεια, με στίχους που αφηγούνται ιστορίες οι οποίες έλκουν την καταγωγή τους από τη βαθιά πεποίθηση πως η άυλη ομορφιά της μουσικής, η δύναμη του λόγου και η μυστική ροή της αγάπης είναι τα πράγματα εκείνα που μας βοηθούν να συνειδητοποιούμε πως διερχόμαστε μέσα από κάτι και όχι μέσα απ’ το τίποτα».

Έτσι λοιπόν και παρότι το concept είναι σαφές, με τα κομμάτια να εναλλάσσονται με την πρέπουσα διαδοχή, υπάρχουν κάποια tracks εδώ που ξεχωρίζουν, που φανερώνουν με πιο ξεκάθαρο τρόπο τι είναι εκείνο που έπλεξε τον μύθο του γκρουπ, αυτήν την τελευταία 20ετία.

 

Το «Στην κόλαση βαθιά» ας πούμε:

 

Την επόμενη μέρα με βρήκαν πεσμένο
το φεγγάρι ψηλά σκοτωμένο
κι η νύχτα κρυμμένη σαν πανούργα γριά
με τα ψοφίμια δίπλα στα ρείθρα
μα εγώ δεν είχα
παρά μια φτωχή
βασανισμένη καρδιά

είναι ένα τραγούδι που θα μπορούσε να περιγράψει με ακρίβεια το ύφος των Κρίνων, όπως ακόμη το «Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο» (εδώ απολαμβάνεις την παικτική βιρτουοζιτέ τους) και φυσικά το «Μ’ ένα άδειο ποτήρι», με τους στίχους του Ανεστόπουλου να ταρακουνούν όχι μόνο σώματα, μα και συνειδήσεις:

Σε λίγο η πίκρα
θα σκίσει τα χείλη
θα γίνουμε εχθροί
οι καλύτεροι φίλοι
κι εμείς σκυθρωπά
θα απαγγέλουμε στίχους
μιας άθλιας γενιάς
ενός άοσμου πλήθους.

Άφησαν πολύ ωραία τα τραγούδια τα Διάφανα Κρίνα –είναι αλήθεια– και μερικά απ’ αυτά ακούγονται και στον συγκεκριμένο δίσκο. Εκείνο το άλμπουμ, όμως, που χάραξε βαθιά τους φίλους του τραγουδοποιού, ήταν το «Ως το Τέλος».

Ο Ανεστόπουλος ήταν ένας αυτοδύναμος καλλιτέχνης – και όχι μόνο τραγουδοποιός. Είχε μία δική του αύρα, που πλανιόταν πάνω από τις μουσικές, τα λόγια, τις ερμηνείες, τις μελοποιήσεις του. Ήταν διακριτό δηλαδή εκείνο που επιχειρούσε να προτείνει στο «Ως το Τέλος», επιχειρώντας να στήσει τον δικό του ήχο, το δικό του σκηνικό. Ένα πένθιμο σετ ηλεκτρικών και ακουστικών μπαλαντών αισθητικής καταραμένης.

Πρόλαβα και ξαναδιάβασα ορισμένα στοιχεία για τον Ανεστόπουλο στο δίκτυο. Υπήρχαν γεγονότα που έχουν στοιχίσει στη ζωή του τα τελευταία χρόνια, που είχαν δοκιμάσει τις αντοχές του. Τούτα είναι φανερά στο «Ως το Τέλος».

Για τον ποιητή του ροκ Θάνο Ανεστόπουλο Facebook Twitter
Κλεισμένος μέσα σ’ αυτό το θλιβερό, ελεγειακό περιβάλλον ο Ανεστόπουλος λίγες φορές ενδιαφερόταν να σηκώσει το κεφάλι του, ώστε να δει τι συνέβαινε έξω (και όχι μόνον εντός του). Μα και τότε, όμως, αποδεικνυόταν εύστοχος, οξύς και αποφασιστικός, όταν παρέδιδε τραγούδια όπως το «Μια σιωπή», ένα από τα ωραιότερά του.

Κανείς δεν θα μπορούσε να γράψει τόσο πνιγμένα άσματα, αν πρώτα δεν έχει βυθιστεί ο ίδιος. Κι εν πάση περιπτώσει κανείς δεν θα αποφάσιζε να μελοποιήσει το «Γράμμα ενός αρρώστου» του Νίκου Καββαδία (ένας σαρκαστικός ύμνος για το τέλος) έτσι όπως το πράττει εδώ ο Ανεστόπουλος, αν δεν είχε βιώσει ένα κοντινό του τέλος από δίπλα.

Υπήρχε λοιπόν εκείνο το «ποετικό», όσο και ποιητικό γκρι πεισιθάνατο, που διαμόρφωνε την τέχνη του (κάτι φανερό ήδη από το εξώφυλλο του άλμπουμ, με τη φωτογραφία-διπλοτυπία – ένα πρόσωπο καλυμμένο από δέντρα να προβάλλει μέσα σ’ ένα αποξενωμένο φυσικό τοπίο), που μπορούσε να επεκτείνει το ρεμβώδες των Διάφανων Κρίνων σε κάτι ακόμη πιο ερμητικό, ακόμη πιο εσωστρεφές και ψυχοφθόρο.

Κλεισμένος μέσα σ’ αυτό το θλιβερό, ελεγειακό περιβάλλον ο Ανεστόπουλος λίγες φορές ενδιαφερόταν να σηκώσει το κεφάλι του, ώστε να δει τι συνέβαινε έξω (και όχι μόνον εντός του). Μα και τότε, όμως, αποδεικνυόταν εύστοχος, οξύς και αποφασιστικός, όταν παρέδιδε τραγούδια όπως το «Μια σιωπή», ένα από τα ωραιότερά του.

Δεν με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές
δεν με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου
δεν με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές
όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου.

Και πιο κάτω:

Δεν με πειράζουν οι άταφοι νεκροί
των σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται
δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πιο μακρύ
σε μια χώρα που όλοι θέλουν να φοβούνται.

Για να καταλήξει μετά από έξι τετράστιχα:

Αυτό που με πειράζει με θυμώνει
είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας
είναι που δεν βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας
είναι το πάθος που στερούν απ’ τα παιδιά μας. Και μια σιωπή που μένει
και δεν πρέπει πια να ’ναι η δικιά μας.

Είναι βαρύ και μελαγχολικό άλμπουμ το «Ως το Τέλος» κι έτσι όπως το ξανακούω τώρα, κάπως φορτισμένος (δεν το κρύβω), είναι σαν να βλέπω τον Ανεστόπουλο ψηλά, σκυφτό, στην πλώρη ενός… στοιχειωμένου καραβιού, που ψάχνει εναγωνίως λιμάνι για ν’ αράξει… 

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

105’ με τον Rack

Μουσική / Rack: «Έχω φάει σφαλιάρες γιατί τις ζήταγα, αλλά η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει»

Γιος του Λεκτικού Επεξεργαστή και με καριέρα που εκτοξεύτηκε νωρίς, ο δημοφιλής ράπερ έχει αλλάξει ρότα. Στα 25 του, πιο ήρεμος από ποτέ, απολαμβάνει μια φήμη που έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ.
M. HULOT
Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Μουσική / Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Το ακριτικό διαβαλκανικό φεστιβάλ του Christopher King και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξεσήκωσε για άλλη μια χρονιά άτομα κάθε ηλικίας και καταγωγής με παραδοσιακή μουσική απρόσμενη και συναρπαστική.
M. HULOT
Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Η Ματούλα Κουστένη διερευνά τη σχέση του ποιητή με τον συνθέτη, την αφετηρία της δημιουργίας του μεγάλου έργου «Άξιον Εστί» και την πορεία του μέχρι την πρώτη ηχογράφηση.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πολυαγαπημένη μου Βίβιαν»: Στο φως η επιστολή που έγραψε ο Μάλκολμ ΜακΛάρεν στην Βίβιαν Γουέστγουντ λίγο πριν τον θάνατό του

Μουσική / Η επιστολή μεταμέλειας του Μάλκολμ ΜακΛάρεν προς τη Βίβιαν Γουέστγουντ, λίγο πριν τον θάνατό του

Τα αποκαλυπτήρια μιας επιστολής γεμάτης μετάνοια αλλά και πικρία, την οποία έγραψε –αλλά δεν έστειλε ποτέ– ο διαβόητος μάνατζερ των Sex Pistols προς την πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του.
THE LIFO TEAM