ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ μουσικά στυλ παρουσιάζονται σε τούτη τη σειρά των άλμπουμ, που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες και που δείχνουν το υψηλό ποιοτικό επίπεδο της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας.
Transparent Man: Puppets
[S!X Music]
Transparent Man είναι το όνομα ενός μουσικού από την Θεσσαλονίκη, ο οποίος τώρα κάνει την εμφάνισή του μ’ ένα LP, το οποίο αποκαλείται “Puppets” (2025). Το άλμπουμ είναι μάλλον ασύνηθες, για τη δεδομένη (ελληνική) χωροχρονική συγκυρία. Εννοώ πως, ως ήχος, μας παραπέμπει σε κάτι από τα late 90s-early 00s, όταν η electronica συνδυαζόταν με το downtempo, το cinematic και το chill-out. Και γιατί όχι και με την electro-jazz, και βεβαίως με το lounge. Το “Puppets” θέλω να πω είναι ένα άλμπουμ, που φέρνει στο νου εγγραφές της γερμανικής εταιρείας Compost, από εκείνη την εποχή. Να θυμηθούμε τους Kruder & Dorfmeister, Beanfield, Trüby Trio, Jazzanova, Koop κ.λπ. Φυσικά, όλα τούτα προσαρμοσμένα στο σήμερα, μέσα από τις απαιτήσεις μιας σύγχρονης παραγωγής.
Συνθέσεις, λοιπόν, ψαγμένες, σε παραγωγή και ενορχήστρωση από τους Transparent Man και Dimitrios Astrantinis, με ντραμς από τον Thomas Kostoulas και με φωνές-τραγούδι από τον Modd Ren και τη Vassiłina, που έχουν τον τρόπο να σε «φτιάχνουν».
Ένα πρώτο που πρέπει να ειπωθεί για το “Puppets” είναι πως, σαν άλμπουμ, έχει ταυτότητα, ύφος και μια συνέχεια, καθ’ όλη τη διαδρομή του. Εννοώ πως, σαν άκουσμα, δεν κάνει κάπου «κοιλιά», διατηρώντας πάντα σε αξιοζήλευτο επίπεδο τα vibes του. Αυτό είναι σημαντικό για τέτοιου τύπου μουσικές, που στηρίζονται στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας, κάπως χαλαρής, κάπως ταξιδευτικής, με έντονα λυρικά στοιχεία, ικανής να οριοθετήσει αυτά τα κάπως... ασταθή τεχνητά περιβάλλοντα. Να σε κάνει να νοιώθεις, εννοώ, πως κινείσαι σε... ενδιάμεσες καταστάσεις, ούτε τελείως χαλαρωτικές, ούτε χορευτικά ερεβώδεις, τοποθετημένος πάνω στα μεταίχμια των φάσεων και πάντα με την αίσθηση της υψηλής κλάσης.
Συνθέσεις λοιπόν ψαγμένες, σε παραγωγή και ενορχήστρωση από τους Transparent Man και Dimitrios Astrantinis, με ντραμς από τον Thomas Kostoulas και με φωνές-τραγούδι από τον Modd Ren και την Vassiłina, που έχουν τον τρόπο να σε «φτιάχνουν».
Transparent Man - Trembling Hands feat. MODD REN
Επαφή: https://transparentman.bandcamp.com/album/puppets
Jan Van / Christodoulou/ Lambrakis: All We Got Is Time
[Trumpetfish Records]
Το “All We Got Is Time” (2025) είναι ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε το φθινόπωρο του 2021 από το τρίο Jan Van Angelopoulos ντραμς, Κωστής Χριστοδούλου χάμοντ, σύνθια και Χάρης Λαμπράκης νέι – με τους μουσικούς να είναι γνωστοί στους φίλους της εγχώριας jazz, groovy jazz και ethnic-jazz σκηνής, δίχως να χρειάζονται περαιτέρω συστάσεις. Δέκα κομμάτια περιλαμβάνει το LP “All We Got Is Time” (πέντε και πέντε ανά πλευρά βινυλίου) και αυτό επικαθορίζει, όσο να ’ναι, την εξέλιξη και την ανάπτυξή του.
Μέσα λοιπόν από τρίλεπτα, τετράλεπτα και πεντάλεπτα tracks το τρίο των Jan Van / Christodoulou / Lambrakis επιχειρεί να συνομιλήσει και μεταξύ του εννοείται, μα και με διάφορα επιμέρους genres – από Éthiopiques και groovy psych jazz, μέχρι ποικίλα ελληνικά, ή εν πάση περιπτώσει της ευρύτερης περιοχής μας ηχοχρώματα, που άλλοτε φαίνεται να σχετίζονται με την παράδοση και άλλοτε με περισσότερο... πεζές καταστάσεις (λαϊκά πανηγύρια, Omonoia sound κ.λπ.).
Το αποτέλεσμα δείχνει να δικαιώνει τους τρεις μουσικούς, που βρίσκονται σε πρώτης τάξεως φόρμα, έτοιμοι να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις ενός ήχου, ο οποίος να ακούγεται, σε κάθε περίπτωση, πρωτότυπος και ενδιαφέρων. Φυσικά, είναι ο συνδυασμός των τριών βασικών οργάνων, των ντραμς, του χάμοντ και του νέι, που δίνει, εδώ, αυτό το πρωταρχικό ξεπέταγμα – το οποίο, κοντολογίς, απλώνεται σε όλη τη διάρκεια του βινυλίου.
Αν υπάρχει κάποιο ζήτημα με το “All We Got Is Time” αυτό έχει να κάνει μόνο με το εξής. Εγώ, προσωπικώς, θα έβλεπα τούτο το δίσκο να έχει, το πολύ, τέσσερα tracks – και όχι δέκα. Έχω τη γνώμη, δηλαδή, πως γι’ αυτού του τύπου τις μουσικές, στις οποίες ενυπάρχει, όπως και να το κάνουμε, κι ένα κάποιο αυτοσχεδιαστικό στοιχείο, η μεγάλη διάρκεια είναι εκείνη που θα δράσει προς την πιο σωστή κατεύθυνση. Που θα επιτρέψει στις συνθέσεις να αναπτυχθούν όπως πρέπει, και βεβαίως στους μουσικούς να «ξεφύγουν», δημιουργώντας με ευκολότερο τρόπο το «χάσιμο» και την έκσταση.
Όμως, αν το ξεπεράσεις αυτό και προσανατολιστείς στο γεγονός των συγκεκριμένων διαρκειών, τότε –δεν υπάρχει θέμα επί τούτου– θα ευχαριστηθείς πλείστα όσα κομμάτια του LP, σαν τα “What are friends for”, “Bottom line”, “Just met a guy named Maria”, “Treepy”, “Ara” και όλα τα υπόλοιπα. Άλμπουμ για να τ’ ακούσεις και να το ξανακούσεις είναι το “All We Got Is Time” και όχι απλώς για να λες ότι το έχεις στο δισκοθήκη σου.
What Are Friends For · Jan Van Angelopoulos · Costis Christodoulou · Harris Lambrakis
Επαφή: https://janvandeengel.bandcamp.com/album/all-we-got-is-time
Τάσος Γκρους: Οι Ρίζες του Κόσμου
[Μετρονόμος]
Είναι παράξενο το CD-book «Οι Ρίζες του Κόσμου» (2024), καθώς περιλαμβάνει τραγούδια του Τάσου Γκρους, που φτιάχτηκαν στα χρόνια της δικτατορίας, στο διάστημα 1970-74, και τα οποία δισκογραφούνται τώρα για πρώτη φορά. Φυσικά, και εξαιτίας της τότε συγκυρίας, τα τραγούδια δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικού προσανατολισμού – και όντως, αφού εδώ μελοποιούνται ποιήματα των Κώστα Βάρναλη, Κώστα Καρυωτάκη, Γιάννη Ρίτσου, Πάμπλο Νερούδα και Ναζίμ Χικμέτ. Άρα έχουμε να κάνουμε μ’ ένα έντεχνο άλμπουμ μελοποιημένης ποίησης, που έχει τον τρόπο να υποβάλλει, μεταφέροντας ανεπαίσθητα και όχι φωναχτά τα όποια μηνύματά του. (Αν και θα πρέπει να σημειώσω πως «Οι Ρίζες του κόσμου» καλό θα ήταν να ακουσθούν ως προϊόν εκείνων των δύσκολων ετών, και όχι ως ένας δίσκος που μπορεί να αφορά, σώνει και καλά, τη σημερινή κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα – παρότι κάποια σημεία του δείχνουν διαχρονικά).
Κάπως σαν «χρέος», έναντι στη νεότητά του και στους τότε συντρόφους του, αντιλαμβάνομαι αυτή την κυκλοφορία από τον καλό συνθέτη Τάσο Γκρους, που ολοκληρώνεται με την ερμηνευτική προσφορά του Αλέξανδρου Καψοκαβάδη και της Αργυρώς Καπαρού (τραγουδά και ο ίδιος ο συνθέτης). Επίσης, ο Καψοκαβάδης είναι εκείνος που έχει επιμεληθεί την ενορχήστρωση των τραγουδιών, δημιουργώντας ένα σεμνό, χαμηλών τόνων και λεπτών αποχρώσεων περιβάλλον, φέρνοντας στη μνήμη ηχοχρώματα παλαιότερων δίσκων του Χρήστου Λεοντή.
Παρότι ο Γκρους χρησιμοποιεί, σε κάποιες περιπτώσεις, στίχους που τους έχουμε ακούσει μελοποιημένους και από άλλους συνθέτες (και βασικά αναφέρομαι στην «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» του Βάρναλη) εντούτοις καταφέρνει να δημιουργήσει το δικό του περιβάλλον πολιτικού τραγουδιού –με κομμάτια σαν τα «Πρόλογος» (Κ. Βάρναλης), «Ο Μιχαλιός» (Κ. Καρυωτάκης), «Κύκλος» (Κ. Βάρναλης), «Νανούρισμα Ι» (Ναζίμ Χικμέτ, μτφ. Γιάννης Ρίτσος), «Το βουνό και το ποτάμι» (Πάμπλο Νερούδα μτφ. Τάσος Γκρους)–, συγκινώντας με την απλότητα και την ουσία της δικής του προσέγγισης.
Επαφή: www.metronomos.gr
Freedom Candlemaker: Ageless
[Louvana Records]
Freedom Candlemaker αποκαλείται το προσωπικό όχημα-project του κύπριου τραγουδοποιού Λευτέρη Μουμτζή – έναν καλλιτέχνη, που τον γνωρίζουμε από την παρουσία του στα σχήματα Trio Tekke, Σωτήρες και Stelafi, ενώ τον συναντάμε σαν «συμμετοχή» και σε άλμπουμ των Μιχάλη Σιγανίδη, Lüüp, Isaac’s Cello, Θανάση Παπακωνσταντίνου κ.ά. Ως Freedom Candlemaker ο Μουμτζής έχει ηχογραφήσει άλλο ένα (πολύ καλό) άλμπουμ, το “Beaming Light” στην Inner Ear το 2019, με το “Ageless” (2025) να αποτελεί την πιο πρόσφατη δουλειά του, τυπωμένη σε gatefold βινύλιο από την κυπριακή Louvana Records. Σ’ αυτό το LP o Μουμτζής παρουσιάζει έντεκα αγγλόφωνα τραγούδια του... εκλεπτυσμένης ποπ. Το ποπ στοιχείο δεν είναι κυρίαρχο, αλλά οπωσδήποτε η έντεχνη ποπ, ενός David Sylvian ας πούμε, είναι κάτι που χαρακτηρίζει το “Ageless” στο μεγαλύτερο μέρος του.
Συνθετικά το άλμπουμ δεν είναι προφανές. Θέλω να πω πως οι μελωδίες του Μουμτζή, χωρίς να είναι πολύπλοκες, διαθέτουν τα δικά τους επίπεδα ανάγνωσης και σε κάθε περίπτωση δεν είναι εύπεπτες – με τις ιδιαίτερες ενοργανώσεις να συμβάλλουν, οπωσδήποτε, στην τελική ολοκλήρωσή τους. Ο Κύπριος μουσικός έχει την πρώτη ευθύνη των τραγουδιών του, πιθανώς να χειρίζεται και κάποια βασικά όργανα, αλλά υπάρχουν και πολλές επιπρόσθετες βοήθειες εδώ σε φωνητικά, ηλεκτρικές κιθάρες, βιολί, βιόλα, πιάνο, πλήκτρα, μπάσο και ντραμς (ακούγονται οι Φώτης Σιώτας, Dimitris Foken, Μάριος Τακούσης, Colin Somervell κ.ά.), που προσδίδουν στο “Ageless” την οριστική μορφή του.
Περαιτέρω και οι στίχοι στο “Ageless” συνάδουν με το γενικότερο κλίμα, καθώς είναι ποιητικοί και κάπως εξομολογητικοί, ενώ ερμηνεύονται με ιδιαίτερο τρόπο από τον Μουμτζή, που και ως τραγουδιστής είναι εκφραστικότατος. Ολοκληρώνοντας θα έλεγα πως δεν βρίσκω κάτι σ’ αυτό το LP, που να μην λειτουργεί όπως πρέπει, με τα τραγούδια “The win”, “Never learned”, “Painting”, “Ariadne’s thread” και “Fragile” να εξέχουν ελαφρώς, πάνω από ένα συμπαγές και αδιάσπαστο σύνολο.
Never Learned
Επαφή: https://freedomcandlemaker.bandcamp.com/album/ageless
Ηλέκτρα: Δώμα
[Ανεξάρτητη Παραγωγή]
Οι Ηλέκτρα είναι ένα καινούριο αθηναϊκό ροκ συγκρότημα, που έκανε πέρυσι (2024) την εμφάνισή του στη δισκογραφία μέσω του LP του «Δώμα». Λέμε για ένα άλμπουμ, ανεξάρτητης παραγωγής, που διαθέτει εννέα τραγούδια (πέντε και τέσσερα ανά πλευρά), κλεισμένο σ’ έναν ωραίο, από εικαστικής πλευράς, φάκελο, που διαθέτει και obi. Όλα τα tracks ανήκουν συνθετικώς και στιχουργικώς στον Βασίλη Ζερβακάκη, που παίζει επίσης κιθάρες, μπάσο και τραγουδά, ενώ δίπλα του βρίσκονται μονίμως οι Χρήστος Βαγιόπουλος ντραμς και Χρήστος Λαΐνάς κιθάρα, φωνή, κρουστά, πλήκτρα, με τους Κώστα Βλάχα κιθάρα και Νίκο Παπαδημητρίου μπάσο (αμφότεροι από τους Μέντα) να συνοδεύουν ανά περιστάσεις.
Το ροκ των Ηλέκτρα είναι... εύηχο και προσεγμένο. Θέλει να είναι και κάπως ποπ εννοώ, με ντελικάτα layers, σεμνές κιθάρες και ωραία ροή, που να μπορεί να κινητοποιεί και να θέλγει. Υπάρχει κυρίως η διάθεση για κάτι ωραίο και ουσιαστικό συνάμα, που να έχει χάρη, οπωσδήποτε, αν και στη πράξη... σκοντάφτει κάπως. Βασικά οι φωνές είναι το πιο αδύναμο στοιχείο του δίσκου, ενώ και στον συνθετικό τομέα θα χρειαζόταν περισσότερη δύναμη και συνοχή, ώστε το «πράγμα» να σε πιάνει και να σε γραπώνει.
Ο Ζερβακάκης, που καταγίνεται και με τον στίχο, θέλει να ετοιμάσει κάτι, που να διαθέτει απλές, αλλά ουσιαστικές κοινωνικές αναφορές – και ως στόχος αυτό ακριβώς το περιβάλλον είναι το σωστό, όμως κι εκεί χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια, για να προτείνεις, τελικώς, κάτι που θα μείνει.
Σίγουρα οι Ηλέκτρα είναι ένα «ζωντανό» συγκρότημα, που μπορεί να βελτιωθεί σε όλα τα επιμέρους ζητήματα –μια χαρά μουσικοί είναι εξάλλου οι άνθρωποι, με τους περισσότερους, αν όχι όλους, να έχουν και ουσιαστικό παρελθόν–, γιατί οι δυνατότητες υπάρχουν. Αυτές, τέλος πάντων, που φανερώνονται στα ωραιότερα τραγούδια του δίσκου τους, που είναι τα «Άσκοπα», «Άλλη ζωή» και «Φυσάς καπνό».
Askopa
Επαφή: https://electrabandelectra.bandcamp.com/album/-
The Electric Mandarine: One
[Slavic Smile Music / B-otherSide Records]
Οι Electric Mandarine είναι ένα καινούριο ελληνικό τζαζ γκρουπ, του οποίου ηγείται ο σαξοφωνίστας Θάνος Αθανασόπουλος – ένας μουσικός με καλούς ισπανικούς δίσκους σαν τους “Knock Βefore” [Free Code, 2009] και “Modern Money Mechanics” [Free Code, 2010], αμφότερους με το Athanasopoulos / Pin Jazz Quartet. Πλην του Αθανασόπουλου, που συνθέτει, ενορχηστρώνει και... σαξοφωνίζει (ενίοτε και με εφφέ), στο Ηλεκτρικό Μανταρίνι συμμετέχουν ακόμη οι Στέλιος Παπάζογλου κιθάρες, Νίκος Σκαρόπουλος μπάσο και Thorsten Grau ντραμς, με τα tracks να είναι ηχογραφημένα το τελευταίο διάστημα.
Το κουαρτέτο του Αθανασόπουλου είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σχήμα σύγχρονης τζαζ. Τώρα, βεβαίως, το «σύγχρονης», σηκώνει συζήτηση, σε σχέση με το τι μπορεί να σημαίνει «σύγχρονη τζαζ» στην εποχή μας, αν και εδώ προσωπικώς χρησιμοποιώ τον όρο με την έννοια του... ζωντανού, του παλλόμενου, του αεικίνητου, του χορευτικού και του funky (ενίοτε), περιγράφοντας έναν τύπο τζαζ, που θα μπορούσε να ενδιαφέρει και νεότερους ακροατές, και όχι μόνον τους... παλιομοδίτες.
Το άλμπουμ ξεκινάει κάπως... συντηρητικά, με τα “Occupy” και “Sort of” (τα δύο πρώτα κομμάτια του εννοώ), αλλά από ’κει και κάτω ανεβάζει στροφές με το “Ghost dog” (με τις eastern αναφορές και το ωραίο «πειραγμένο» σαξόφωνο του Αθανασόπουλου, σε πρώτο πλάνο, που φέρνει στη μνήμη τον σπουδαίο Eddie Harris), το “6 o’clock” (ένα θαυμάσιο και «βαθύ» blues, κάπως light στην εκφορά του, αλλά πανέμορφο), το “Your package was delivered to the neighbors” (που κινείται σε κλασικές, groovy, soul-jazz κατευθύνσεις), το funky “If only” και το reggae-οειδές “B loose”, δείχνοντας πως οι Electric Mandarine είναι ένα πολύ καλό, και βασικά ευφρόσυνο, σημερινό τζαζ σχήμα, για το οποίο θα είναι πανεύκολο να σαρώσει στα live κατ’ αρχάς.
Ghost Dog
Επαφή: https://www.b-otherside.gr/
Γιώργος Κομπογιάννης / Φώντας Λάδης / Πολυξένη Καράκογλου: Τα Τραγούδια του Νόμου και της Τάξης
[Μετρονόμος]
Ένας συνθέτης με εντεχνολαϊκό τσαγανό, μια πολύ καλή τραγουδίστρια κι ένας καταξιωμένος στιχουργός είναι υπεύθυνοι για το CD-book «Τα Τραγούδια του Νόμου και της Τάξης» (2024), που περιέχει εννέα τραγούδια, κοινωνικοπολιτικού και πολιτικού γενικώς περιεχομένου. Και οι τρεις δημιουργοί, ο συνθέτης Γιώργος Κομπογιάννης, ο στιχουργός Φώντας Λάδης και η τραγουδίστρια Πολυξένη Καράκογλου, έχουν την ιστορία τους, μικρότερη ή μεγαλύτερη, όμως εδώ εκείνο που μετράει είναι ο συνασπισμός των τριών επιμέρους δυνάμεων, που είναι υπεύθυνος για το τελικό και αρκετά ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Κατ’ αρχάς, από μουσικής πλευράς, έχουμε έναν συνθέτη, τον Κομπογιάννη, που κινείται με μεγάλη άνεση στο χώρο του κλασικού «έντεχνου», με τις όποιες τζαζ, ροκ ή περί το ροκ προεκτάσεις του, δημιουργώντας μελωδίες που δεν είναι σώνει και καλά προφανείς, ακολουθώντας πορείες μη αναμενόμενες. Το ακούς αυτό σε τραγούδια σαν τα «Οι κροκόδειλοι», «Η εξουσία», «Άμα ανήκεις σε μια τάξη» και «Η ταξική συνείδηση», για να μη πω πως το απολαμβάνεις κιόλας.
Έπειτα υπάρχουν τα λόγια του Λάδη, που είναι αυτά που είναι. Πολιτικής φύσεως είναι βασικά οι στίχοι, με πολλές μπρεχτικές καταβολές, καθώς καταπιάνονται μ’ έναν μεστό και ουσιαστικό τρόπο με ζητήματα που καίνε, περιγράφοντας με το νυστέρι και διδάσκοντας με το γάντι. Και κάπως έτσι έρχεται η Καράκογλου, που παίρνει επάνω της όλο αυτό το υλικό, μεταφέροντάς το προς εμάς μ’ έναν τρόπο πειστικό και αποφασιστικό.
Σύγχρονο ελληνικό πολιτικό τραγούδι λοιπόν, που κοιτάζει μπροστά, γνωρίζοντας, ταυτοχρόνως, από πού έρχεται και ποια ακριβώς παράδοση διασώζει και διαιωνίζει.
Πολυξένη Καράκογλου - Η εξουσία - (Γ. Κομπογιάννης - Φ. Λάδης)
Επαφή: www.metronomos.gr
