Είναι Παρασκευή βράδυ στο Onassis Ready και η πρώτη μέρα του Borderline 2025 τρέχει κανονικά. Μια συνεχής ανθρώπινη ροή κυλάει στις εγκαταστάσεις του Ρέντη και στο ισόγειο soundscape τα γλυπτά του Takis αιωρούνται σαν γιγαντιαίες μέδουσες της μεσονύκτιας ζώνης του ωκεανού.
Στέκομαι στην ουρά για το μπαρ και παρατηρώ τον ambient φωτισμό. Η ατμόσφαιρα με μεταφέρει στη σκοτεινή κοιλιά ενός θαλάσσιου κήτους, μακριά από την κίνηση του Κηφισού και τον αχνό βόμβο του κέντρου. Η οθόνη μου αναβοσβήνει 11:05 όταν κατηφορίζω στο υπόγειο για το set του Donato Dozzy.
Τη μουσική του Professore την ξέρω χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που θα τον ακούσω ζωντανά – και νιώθω το ανάλογο δέος. Με οδηγεί με ακρίβεια μπροστά στα decks του υπογείου του Onassis Ready την ώρα που η παραγωγή κάνει γρήγορο soundcheck για να τον υποδεχτεί. Ο κόσμος πυκνώνει, ο φωτισμός αλλάζει και το μουρμουρητό γύρω μου μετατρέπεται σε μια επαναλαμβανόμενη προσευχή – μια απαραίτητη, όπως αποδείχθηκε, προετοιμασία για την εμπειρία που θα ακολουθήσει.
Η εξαιρετική μαεστρία του Dozzy έγκειται στον τρόπο που χτίζει τα sets του, μπλέκοντας dub, tribal, acid και drum ‘n bass στοιχεία για να δημιουργήσει ένα προσωπικό, άκρως υπνωτιστικό υβρίδιο που σε οδηγεί αργά αλλά αναπόφευκτα στην έκσταση.
O Dozzy, το πραγματικό όνομα του οποίου είναι Donato Scaramuzzi, κατάγεται από τη Ρώμη και έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες αλλά, ευτυχώς για εμάς, τον κέρδισε η techno. Εκπροσωπεί ένα πολύ ιδιαίτερο παρακλάδι της, αυτό της minimal και hypnotic εκδοχής της, το οποίο η αθηναϊκή σκηνή έχει παραμελήσει να συμπεριλάβει ενεργά και στοχευμένα στα event της.
Το παραπάνω δεν προκαλεί έκπληξη. Έχουμε συνηθίσει σε πιο σκληρούς ήχους, σ’ ένα ηχόχρωμα περισσότερο industrial και σ’ ένα εύρος BPM που συχνά ξεπερνά κατά πολύ τα 140, με το set της Sara Landry στο Universe τον Μάρτιο, αλλά κυρίως το hype που δημιουργήθηκε γύρω από αυτό, να επιβεβαιώνει ξεκάθαρα το trend της hard techno αυτήν τη στιγμή στον χώρο.
Η ύπαρξη αυτής της τάσης δεν είναι από μόνη της προβληματική· μπορεί όμως να είναι κοντόφθαλμη, ειδικά όταν, συζητώντας με ανθρώπους γύρω μου, παρατηρώ μια σύγχυση σχετικά με το τι εννοούμε με τον όρο «techno». Η παρανόηση του όρου δεν περιορίζει μόνο το ίδιο το genre αλλά αλλοιώνει τη νοοτροπία γύρω από την κουλτούρα του rave, υποβιβάζοντάς το σε άλλη μια commercial «φάση» που τρέχει ανεξέλεγκτα γύρω από τον εαυτό της, παρακαλώντας για γρήγορη, ωμή κατανάλωση.
Ωστόσο, το φετινό lineup του Borderline προϊδέασε για μια πιο πολυφωνική εκπροσώπηση της techno στην Ελλάδα – και το φεστιβάλ το πέτυχε. Η εμφάνιση του Dozzy στην Αθήνα δεν ήταν καθόλου τυχαία· ίσως, μάλιστα, να ήταν απολύτως απαραίτητη.
Η Ιταλία έχει σπουδαία παράδοση ήδη από τη δεκαετία του ’80 στο υποείδος της hypnotic techno, με τον Dozzy να αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους μεταγενέστερους εκπροσώπους της, πλάι στους Dino Sabatini (Modern Heads), Luigi Tozzi, Giorgio Gigli και Claudio PRC. Μέρος του διδύμου Voices From The Lake μαζί με τον συνεργάτη και συμπατριώτη του, Neel, έχει δημιουργήσει τις Spazio Disponibile, Dozzy Records και Maga Circe Musica.
Η εξαιρετική μαεστρία του Dozzy έγκειται στον τρόπο που χτίζει τα sets του, μπλέκοντας dub, tribal, acid και drum ‘n bass στοιχεία για να δημιουργήσει ένα προσωπικό, άκρως υπνωτιστικό υβρίδιο που σε οδηγεί αργά αλλά αναπόφευκτα στην έκσταση.
Donato Dozzy - Quadra Sette (The Bunker New York 015)
Οι γέφυρές του είναι αργόσυρτες· δίνει χρόνο στα κομμάτια του να αναπνεύσουν πριν περάσει από το ένα track στο επόμενο, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί το μπάσο του βαθύ και το ενσωματώνει σε αποφασιστικές synth ατμόσφαιρες που σε μεταφέρουν στον δικό του κάτω κόσμο. Τα BPM του αυξάνονται αργά, αφήνοντας το σώμα να συντονιστεί οργανικά με το μεταβαλλόμενο beat και να βυθιστεί στην εμπειρία.
Αυτό που με εντυπωσίασε στο set της Παρασκευής ήταν η εξαιρετικά ανθρώπινη διάστασή του, καθώς φάνηκε να είναι «αφιερωμένο» στο ελληνικό κοινό. Δεν ξέρω πώς, αλλά ο Dozzy έμοιαζε να συναισθάνεται το αθηναϊκό βίωμα και την ανάγκη μας να ξεφύγουμε από αυτό – έστω και για λίγο. Μια ανάγκη που με το set του απέδειξε ότι μπορεί να ικανοποιηθεί εξίσου κατεβάζοντας όσο και ανεβάζοντας ταχύτητα και BPM.
Το δίωρο set του ξεκίνησε με ένα μείγμα industrial ήχων –ορκίζομαι πως άκουγα samples από κόρνες και φωνές, σαν να βρίσκομαι Δευτέρα πρωί στην Κλαυθμώνος– το οποίο μετέτρεψε αργά και μεθοδικά σε κάτι άλλο, καθαρά αρχέγονο και ζωώδες. Σταδιακά ενσωμάτωσε νατουραλιστικά samples – ένα από αυτά μου θύμισε το χαρακτηριστικό κελάηδισμα του γκιώνη, της μικρής κουκουβάγιας Otus Scops που θα την ακούσεις τη νύχτα σε πάρκα και πλατείες την άνοιξη και το καλοκαίρι– και με το ταχυδακτυλουργικό του ταλέντο με μετέφερε από το κέντρο της Αθήνας σε μια άλλη διάσταση, σαφώς πιο σκοτεινή μα και πιο ανθρώπινη, μια διάσταση στην οποία ο ρυθμός είναι ο βασιλιάς – κι εμείς δεν μπορούμε (και ούτε θέλουμε) να του ξεφύγουμε.
Κοιτώντας γύρω μου συνειδητοποίησα ότι όλοι χορεύουμε υπνωτισμένοι μέσα στο ηχοτοπίο που σχεδίασε και ότι αυτό βρίσκεται πολύ πολύ μακριά από τις εγκαταστάσεις του Onassis Ready.
Μέσα στις δύο αυτές ώρες ο Dozzy κατάφερε να δημιουργήσει ένα set-καθρέφτη μέσα στον οποίο είχαμε την ευκαιρία να βυθιστούμε και να προβάλουμε τις βαθύτερες (ίσως πιο σκοτεινές) ανάγκες και επιθυμίες μας, μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση που σπάνια έχουμε στην καθημερινότητα μας –εκτός αν μιλάμε για το εβδομαδιαίο ραντεβού στον ψ. μας– και που μου θύμισε τα λόγια της Jennifer Cardini στη συνέντευξη της με τη Φώφη Τσεσμελή για το κατά πόσο «της έλειψε το dancefloor ως θεραπευτικό μέρος».
Ο Dozzy έχει μοναδική ικανότητα να δημιουργεί τέτοια εμβυθιστικά, θεραπευτικά περιβάλλοντα, μέσα στα οποία μας προσκαλεί να τον εμπιστευτούμε και να στραφούμε για λίγο στον εαυτό μας πριν ξαναστραφούμε στους άλλους. Ένα τέτοιο ήταν και το set της Παρασκευής – ένα ηχηρό παράδειγμα αυτής της μαγικής ανταλλαγής ενέργειας μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού.
Donato Dozzy & Anna Caragnano - Parola (Rework) [SPAZIO017]
Δεν νομίζω πως είναι τυχαίο που έκλεισε το πρώτο του set στην Αθήνα με το σπουδαίο του «Parola», μια σύγχρονη εκδοχή προσευχής. «Pensiero profondo parola protratta/ Ritratto promessa ritorno protetta/ Trascino pensiero profondo parola/ Protratta ritratto promessa ritorno» επαναλαμβάνει η Anna Caragnano, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Κουβαλώ μια βαθιά σκέψη/ μια παρατεταμένη λέξη/ ένα πορτρέτο/ μια υπόσχεση/ επιστρέφω προστατευμένη».
Βγαίνω από το Onassis Ready, ψάχνω το κινητό μου. Δεν το έχω αγγίξει καθόλου από την ώρα που ξεκίνησε το set – ούτε μια φωτογραφία για αναμνηστικό. Στην οθόνη του αναβοσβήνει 01:10 και συνειδητοποιώ πως τις προηγούμενες δύο ώρες εξαφανίστηκα κάπου στον χωροχρόνο. Θυμάμαι κυρίως το χαμόγελο του Dozzy λίγο πριν εξαφανιστεί από το booth. Πιστεύω πως όσοι είχαμε την ευκαιρία να βιώσουμε το μοναδικό trip που σκάρωσε την Παρασκευή το βράδυ θα συμφωνήσουμε σε αυτό: επιστρέψαμε διαφορετικοί και ασφαλείς.
Professore, grazie mille.
