Canadian Club ειδικής απόσταξης

Canadian Club ειδικής απόσταξης Facebook Twitter
0

Tο So This Is Goodbye είναι ένα από τα άλμπουμ που σε έναν ιδανικό κόσμο θα κυριαρχούσε στο ραδιόφωνο και στους πίνακες επιτυχιών, και οι δημιουργοί του θα ήταν σούπερ σταρ. Σε παλιότερες εποχές σίγουρα θα ήταν. Το δεύτερο άλμπουμ των Καναδών Junior Boys έχει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα κορυφαία electro-pop άλμπουμ: μελωδικά synths που στολίζονται με δυνατές μπασογραμμές, μηχανικά χτυπήματα των χεριών που κρατούν το τέμπο, ήχους που θυμίζουν μπουρμπουλήθρες έτοιμες να εκραγούν σε ρυθμικά κρεσέντο, ψιθυριστά φωνητικά που προσθέτουν στα κομμάτια μια δόση αισθησιασμού – με αποκορύφωμά το Count Souvenirs, τον απόλυτο ύμνο στη μοναχικότητα και την απομόνωση, που θα μπορούσε να είναι ιστορία του John Haskell (το American Purgatorio π.χ.). Το So This Is Goodbye είναι γεμάτο από ιστορίες λατρείας και απέχθειας, χαράς και φόβου, γεμάτο από χαρακτήρες αληθοφανείς και περιστατικά που θα μπορούσαν να είναι πραγματικά, τα οποία ξεπηδούν μέσα από ήχους οικείους, που κάπου τους έχεις ξανακούσει αλλά δεν είναι καθόλου ξεπερασμένοι. Ένα άλμπουμ που οι έλληνες παραγωγοί και κριτικοί στα έντυπα αγνόησαν –ούτε καν μπήκαν στον κόπο ν’ ακούσουν–, κι ας περιέχει αυτόν ακριβώς τον ήχο που είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο ελληνικό κοινό: ο ήχος των OMD, των Depeche Mode και του new wave που μεσουρανούσε στα 80s. Ρετρό και μοντέρνο ταυτόχρονα, που ακούγεται όπως εάν οι Neptunes έκαναν παραγωγή στην Emily Brontë – το πρώτο ηλεκτρό-φωτο concept άλμπουμ εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Ο Matt Didemus και ο Jeremy Greenspan, «υπεύθυνοι» για έναν από τους κορυφαίους δίσκους του 2006, μιλούν στη LifO για το παρελθόν, τις επιρροές τους και τη μουσική σκηνή της πατρίδας τους…

«Με τον John γνωρίστηκα όταν ήμασταν 13 ετών·» λέει ο Jeremy «ζούσαμε σε μια μικρή πόλη του Καναδά, όπου όλοι κατά κάποιον τρόπο ενδιαφέρονταν για τη μουσική. Φτιάξαμε ένα ροκ συγκρότημα και παίζαμε space rock. Ώς τα 14 μου οι μουσικοί μου ήρωες ήταν οι Rush, δεν είχα ακούσει ηλεκτρονική μουσική. Θυμάμαι ότι μικρός είχα αδυναμία στα μιούζικαλ και στο prog. rock, αυτά ήταν το πάθος μου: το West Side Story, οι Pink Floyd, οι King Krimson, οι Steely Dan και ο Neil Young. Στα 15 μου βρέθηκα στην Αγγλία – ήταν 1994-95. Μπήκα για τα καλά στη φάση της χορευτικής μουσικής. Ήταν σοκαριστική εμπειρία, η ζωή μου στην Αγγλία με άλλαξε εντελώς. Βρέθηκα σε ένα περιβάλλον που με βομβάρδιζαν καινούργιοι ήχοι: η Warp ήταν στα πάνω της, εγώ άκουγα Aphex Twin, μίνιμαλ techno, drum ’n’ bass, trance, Carl Cox· τρελάθηκα. Όταν επέστρεψα είχα σκοπό να φτιάξω με τον John ήχους που ήταν πρωτοποριακοί και κυριαρχούσαν στην underground σκηνή της Αγγλίας, όπως το 2step και το drum ’n’ bass των Metalheads, αλλά το ξανασκεφτήκαμε και δεν το επιχειρήσαμε. Το κάθε είδος λειτουργεί καλύτερα μέσα στο περιβάλλον που γεννιέται· η τοπική σκηνή είναι δύσκολο να μεταφερθεί έξω από το μικρόκοσμό της, κι αν μεταφερθεί δεν θα είναι το ίδιο. Υπάρχουν μουσικές που δεν λειτουργούν έξω από τις γεωγραφικές διαστάσεις της περιοχής απ’ όπου ξεπηδούν – το UK garage και το drum ’n’ bass π.χ. ήταν αδύνατο να τα απομονώσεις από το αγγλικό αστικό περιβάλλον, γιατί αποδυναμώνονταν. Αποφασίσαμε να φτιάξουμε ποπ μουσική που να πηγάζει απ’ τις επιρροές μας, κι η αλήθεια είναι ότι για μένα ήταν κάτι απελευθερωτικό. Με τον John φτιάξαμε 6 κομμάτια που μπήκαν τελικά στο Last Exit, και αμέσως μετά αποχώρησε από το συγκρότημα. Ο Matt, ο οποίος βοηθούσε ως μηχανικός ήχου απ’ την πρώτη στιγμή, έγινε το δεύτερο βασικό μέλος.

»Δεν μπορώ να σου ορίσω τι ακριβώς με έχει επηρεάσει απ’ την τέχνη του Καναδά. Υποθέτω πως ζωγράφοι σαν τον Christopher Pratt και τον David Milne ή οι ταινίες του Norman McLaren έχουν αφήσει τα σημάδια τους στο υποσυνείδητό μου, αλλά περισσότερο απ’ όλα νομίζω ότι με έχει επηρεάσει το ίδιο το περιβάλλον, η επαρχία και οι πόλεις του νότιου Οντάριο. Και οι δύο δίσκοι μου έχουν κάτι το «καναδικό», μπορώ να δω μέσα τους τις αχανείς εκτάσεις και την κενότητα που αισθάνεσαι όταν ταξιδεύεις στους ατέλειωτους αυτοκινητόδρομους, που νομίζεις ότι δεν φτάνουν πουθενά.

Δεν υπάρχει καναδική ηλεκτρονική σκηνή – η Αμερική αντιστέκεται σταθερά στους ηλεκτρονικούς ήχους. Τα bleep και η rave κουλτούρα που ενσωματώθηκαν στα καινούργια πράγματα της Ευρώπης, εδώ απλά εξατμίστηκαν· και όχι μόνο δεν δημιουργήθηκε σκηνή, αλλά τα περισσότερα από όσα προέκυψαν δεν μπορούν καν να ονομαστούν ηλεκτρονική μουσική.

»Έχω αδυναμία στους crooners, στον Frank Sinatra, τον Nat King Cole, τον Dean Martin, την Billie Holiday – έχουν μια ποιότητα που δεν βρίσκεις εύκολα σήμερα, μια χαλαρότητα και κάτι εύθραυστο στη φωνή, ενορχηστρώσεις που γεμίζουν το χώρο. Ακόμα και νεότεροι μουσικοί που μου αρέσουν, π.χ. οι Prefab Sprout και οι Talk Talk, έχουν μια παρόμοια ποιότητα. Ειδικά ο Sinatra, επειδή τα τραγούδια του απ’ τη μια είναι μελαγχολικά και αναφέρονται σε πληγωμένες σχέσεις, ενώ απ’ την άλλη δραματοποιούν πράγματα και μέρη – έχει τραγουδήσει για ένα σωρό πόλεις του κόσμου· είναι διαχρονικά μοντέρνος. Γι’ αυτό το When No One Cares ήταν το πρώτο τραγούδι που διασκευάσαμε για το So this Is Goodbye.

»Το τρίτο άλμπουμ μας θέλω να ηχογραφηθεί στην Κίνα. Θα ήταν ιδανικά αν τα καταφέρναμε να ηχογραφηθεί στη Σαγκάη και να μη θυμίζει σε τίποτα τα δύο προηγούμενα…

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Mara Gibb»: Μια space όπερα για ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας

Μουσική / Μια ελληνική space όπερα για τη μυστική ζωή ενός non-binary εξωγήινου

Το «Secret life of Mara Gibb» του Prins Obi έχει για κεντρικό ήρωα ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας. Ο ήχος έχει ρίζες στην ψυχεδέλεια αλλά δεν μένει εκεί. Παίζει να είναι και η καλύτερη δουλειά του μετά τους Baby Guru.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
ΕΠΕΞ INDIRA PAGANOTTO INTERVIEW

Μουσική / H Ιndira Paganotto φέρνει στην Αθήνα την απίθανη psy-techno της και μια στρατιά νίντζα

Είναι περήφανη για τις ιταλικές και τις ισπανικές της ρίζες, και για τη μουσική της. Το στυλ της, χωρίς κανόνες ή κουτάκια, ανεβάζει τον πήχη, μαζί και τις προσδοκίες μας για την εμφάνισή της στο Techniques.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η μοιραία σχέση που ενέπνευσε ένα αριστούργημα του ρομαντισμού

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η μοιραία σχέση που ενέπνευσε ένα αριστούργημα του ρομαντισμού

Το πρόγραμμα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής για τη νέα σεζόν περιλαμβάνει το Πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς με τον διεθνώς αναγνωρισμένο πιανίστα Αλεξέι Βολόντιν, και η Ματούλα Κουστένη μάς ξεναγεί στην ιστορία αυτού του αριστουργήματος που γεννήθηκε μέσα από τη μοιραία γνωριμία του συνθέτη με την Κλάρα Σούμαν.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Είναι true, έχει vibe: Γι’ αυτό ο νεαρόκοσμος αγαπάει τη Θώδη

Μουσική / «Είναι true, έχει vibe»: Αν δεν το έχετε καταλάβει, οι 20άρηδες αγαπούν τη Θώδη

Βρεθήκαμε σε ένα γλέντι στον Ταύρο όπου ακόμη και οι teenagers διασκέδαζαν, φύγαμε με καλτσάκια που έγραφαν «Με κλαρίνο στο Πεκίνο» και με την ευχή να βρούμε πάρκινγκ στο κέντρο.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
ΖΟΡΝΤΙ ΣΑΒΑΛ: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Μουσική / Jordi Savall: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Ο διακεκριμένος μουσικός κάνει μουσική σαν να ανακαλύπτει νέα, όμορφα μέρη. Επιστρέφει στην Αθήνα και συμπράττει με τη Διαπολιτισμική Ορχήστρα της ΕΛΣ σε μια συναυλία που υμνεί την ενωτική φύση της Μεσογείου. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
REWORKS 2025 - Τα νέα / ανερχόμενα ονόματα του φετινού φεστιβάλ

Μουσική / Κρατήστε σημειώσεις: Αυτά είναι τα ανερχόμενα ονόματα του φετινού Reworks

Μέσα σε πέντε μέρες το κορυφαίο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής φέρνει στη Θεσσαλονίκη πολυσυλλεκτικά, απρόβλεπτα και ατμοσφαιρικά sets που συνδυάζουν την εγκεφαλική με τη χορευτική διάσταση.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Μουσική / Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Ο Taki Tsan και ο DJ Alx έχουν γράψει μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού χιπ χοπ. Τριάντα χρόνια μετά το ξεκίνημά τους είναι ακόμα εδώ, alive and kicking, με κοινό live στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ στο ΠΛΥΦΑ, καινούργια σεζόν για το Taki Tsan Show αλλά και νέο άλμπουμ.
M. HULOT