Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου

Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου Facebook Twitter
«Πάντα ήθελα να είμαι πολύ καλή σε αυτό που κάνω, και πάντα ήξερα ότι θα υπάρχουν χίλια όμορφα κορίτσια με πάρα πολύ ωραία φωνή. Αυτό που θα σε κάνει να ξεχωρίσεις είναι ότι εσύ θα κάνεις show up και θα είσαι εκεί». Φωτ.: Αμαλία Κωβαίου
0


— Δανάη, απλώνεις ρούχα;
Απλώνω ρούχα. Απλώνω ρούχα, γιατί μένω μόνη μου. Είναι ο δεύτερός μου χρόνος στην Αθήνα, άρα όλες τις δουλειές του σπιτιού πρέπει να τις κάνω εγώ. Honestly, πίστευα ότι θα ήταν κάτι δυσκολότερο συναισθηματικά. Μεγάλωσα αρκετά ανεξάρτητη. Η μητέρα μου με είχε προετοιμάσει για το ότι πρέπει να βγεις εκεί έξω και να παλέψεις γι’ αυτό που θέλεις σε οποιονδήποτε τομέα. Άρα, το να απλώσω ένα ρούχο δεν μου φάνηκε ποτέ δύσκολο, να σου πω την αλήθεια.

Η μουσική μπήκε στη ζωή μου απ’ όταν ήμουν πολύ μικρή, γιατί με την τέχνη ήθελα να ασχοληθώ από πάντα. Ξεκίνησα τον χορό από τα 3 μου και χόρευα μέχρι και τα 18 μου περίπου. Πάντα έδινα την ψυχή μου σε αυτό. Και πάντα ζωγράφιζα κι έγραφα, ποιήματα, πεζά ‒ έγραφα αρκετά. Είχα και κάτι δερμάτινα βιβλιαράκια που τα τελείωνα μέσα σε δύο χρόνια. Σε αυτά έγραφα, ας πούμε, την εξέλιξή μου. Θέλω να πιστεύω ότι όταν μεγαλώσω θα τα ανοίξει κάποιος κάποτε και θα με δει, ας πούμε.

«Το spice της ζωής μου; Το πόσο δραματική είμαι. Oh, really dramatic. Δηλαδή, νιώθω σαν να παίζω συνεχώς σε ταινία του Παπακαλιάτη».

Όταν έγινε η καραντίνα και δεν μπορούσα να κάνω μαθήματα χορού, κάθισα με τον εαυτό μου και αναρωτήθηκα πραγματικά αν έχω φτάσει σε σημείο που αγαπώ αυτό που κάνω και αν θέλω να το κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου, γιατί αυτό συμβαίνει όταν η τέχνη γίνεται η δουλειά σου. Και, τελικά, με τον χορό δεν είχα και την καλύτερη σχέση. Ήταν μια σχέση αγάπης και μίσους. Είχα φτάσει σε ένα σημείο που δεν ήξερα αν το έκανα πιο πολύ για τον εγωισμό μου ή αν γιατί όντως το αγαπούσα.

Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου Facebook Twitter

Νομίζω ξύπνησα μια μέρα και συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να πονάω άλλο σωματικά, γιατί ο χορός το έχει αυτό. Και η αλήθεια είναι ότι πάντα ήμουν καλύτερη τραγουδίστρια απ’ ό,τι χορεύτρια, αλλά ήταν και θέμα εγωισμού. Ο πατέρας μου ήταν μουσικός κάποια χρόνια της ζωής του και μεγάλωσα σε ένα σπίτι από το οποίο δεν έλειπε ποτέ η μουσική. Αλλά, επειδή ήταν το όνειρο του να γίνω μουσικός και τραγουδίστρια, ήθελα να το κάνω όταν θα ένιωθα ότι είναι μια εντελώς δική μου επιλογή, ότι το κάνω πραγματικά για τον εαυτό μου και δεν εκπληρώνω απλώς μια δική του επιθυμία.

Αυτήν τη στιγμή απλώς γράφω τραγούδια και θα δω πού θα με πάει. Τώρα έχω και εργαλεία που δεν είχα μικρότερη: μπορώ να πάω στο στούντιο, έχω πολλά άτομα να με βοηθήσουν. Αυτό είναι σημαντικό... Αυτήν τη στιγμή είμαι λίγο στο κέντρο του κόσμου και νιώθω ότι έχω τα πάντα γύρω μου.

Πάντα ήθελα να είμαι πολύ καλή σε αυτό που κάνω, και πάντα ήξερα ότι θα υπάρχουν χίλια όμορφα κορίτσια με πάρα πολύ ωραία φωνή. Αυτό που θα σε κάνει να ξεχωρίσεις είναι ότι εσύ θα κάνεις show up και θα είσαι εκεί. Νομίζω ότι κάπως ‒δυστυχώς‒ αφήνω κάποια κομμάτια της παιδικότητάς μου πίσω, βάζω μικρούς στόχους γι’ αρχή. Σίγουρα υπάρχει κάποιος μεγάλος, αλλά είναι λίγο θολός ακόμα. Θέλω να βρω τον ήχο μου και να έχω πολύ καλή σχέση με τους συνεργάτες μου. Παλιότερα έγραφα πιο πολύ για τα συναισθήματά μου, δηλαδή για το τι νιώθει η Δανάη. Με ενδιέφερε πάρα πολύ ο εαυτός μου, ενώ, μεγαλώνοντας, μαθαίνω λίγο να φτιάχνω τις σχέσεις με τους ανθρώπους μου· έχω παρατηρήσει ότι γράφω και για ό,τι παρατηρώ γύρω μου. Η μαμά μου πάντα κάνει πλάκα και μου λέει ότι θα έπρεπε να γίνω ψυχολόγος.

Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου Facebook Twitter
Φωτ.: Αμαλία Κωβαίου

— Αγαπημένη δουλειά, πέρα από το να πλένεις και να απλώνεις ρούχα;
Να ποτίζω λουλούδια. Έχω πάρα πολλά στο μπαλκόνι μου γιατί προσπαθώ να έχω τη φύση κοντά μου – και στην Αθήνα αυτό δεν γίνεται. Έχω πολλά λουλούδια. Αν μπορούσα να έχω ένα μόνο, θα διάλεγα μια κερασιά. Δεν ξέρω, μου αρέσουν οι κερασιές. Υπήρχαν στον δρόμο για το σπίτι μου, στο εξοχικό. Πάντα, όταν πηγαίναμε, τις έβλεπα από το παράθυρο. Εγώ τη ζωή μου σε καλοκαίρια τη μετρούσα: ήλιος, ζέστη, θάλασσα. Και μόνη και με φίλους. Εξαρτάται από τη μέρα. Αλλά μ’ αρέσει να είμαι μόνη μου. Και μουσική ‒ όχι πάντα. Μ’ αρέσει η σιωπή. Το spice της ζωής μου; Το πόσο δραματική είμαι. Oh, really dramatic. Δηλαδή, νιώθω σαν να παίζω συνεχώς σε ταινία του Παπακαλιάτη.

Danai Dede - Best Part (Daniel Caesar ft H.E.R Cover)

Instagram: @danaidede

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Deadly Festivals

Μουσική / 9 φορές που το πάρτι μετατράπηκε σε εφιάλτη

Πάμε σε συναυλίες και φεστιβάλ για να περάσουμε καλά - δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Πράξεις βίας που έχουν σημειωθεί σε διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο αποδεικνύουν πως η ασφάλεια των συμμετεχόντων δεν μπορεί να είναι μια τεχνική υποσημείωση αλλά το θεμέλιο κάθε πολιτιστικής συγκέντρωσης.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι απολιτίκ - ή τουλάχιστον δεν ήταν

Μουσική / Η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι απολιτίκ - ή τουλάχιστον δεν ήταν

Μέσα σε ένα παγκόσμιο σκηνικό βίας, πολέμων και γενοκτονιών, η ηλεκτρονική μουσική καλείται να ξαναβρεί τη χαμένη της τιμή, ανακτώντας τον άμεσο, ενωτικό και απελευθερωτικό της χαρακτήρα.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
«Έπαθα νευρολογική διαταραχή, είχα αυτοκτονικές σκέψεις» - Κι εκεί γεννήθηκε ο Ivy Robins

Μουσική / Πέτρος Βεντουρής: «Έγραψα τραγούδια για να μην πεθάνω»

Όταν ο Πέτρος Βεντουρής βυθίστηκε στη σιωπή της κατάθλιψης λόγω μιας νευρολογικής ασθένειας, γεννήθηκε ένας άλλος εαυτός, ο Ivy Robins. Περνώντας μέσα από το σκοτάδι, την απώλεια και την ψυχοθεραπεία, βρήκε στη μουσική τον τρόπο να ξανασταθεί στα πόδια του.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Φεστιβάλ Ελάτειας: Εκεί που η μουσική στήνει φωλιά κάτω απ’ τα πλατάνια εδώ και 12 χρόνια

Φεστιβαλ Ελάτειας / «Δεν ήταν φεστιβάλ, δεν υπήρχε σκηνή, ούτε πρόγραμμα»

Ξεκίνησε ως ένα πάρτι στο δάσος. Σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, το Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας έχει γίνει σημείο αναφοράς για όσους πιστεύουν στη δύναμη της κοινότητας, της αυθεντικότητας και της μουσικής που ενώνει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ