West Side Story: Το ριμέικ του Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι ένας θρίαμβος!

West Side Story: Το ριμέικ του Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι ένας θρίαμβος! Facebook Twitter
0

Από τον πρώτο κιόλας καβγά ανάμεσα στους Jets και τους Sharks γίνεται ξεκάθαρο πως το «West Side Story» του 2021, που εκτυλίσσεται πάντα στα τέλη της δεκαετίας του ’50, προοιωνίζεται τη διαιώνιση του κοινωνικού προβλήματος, της εκρηκτικής οργής που οδηγεί νεαρά αγόρια, Πορτορικανούς της φτώχειας και Πολωνούς της ανέχειας, να διεκδικήσουν μια γωνιά της Αμερικής που άλλα τους υποσχέθηκε και τίποτε δεν τους προσφέρει.

Θα εξελιχθούν σε white trash ρεμάλια ή σκουρόχρωμους, άμα τη εμφανίσει ύποπτους συμμορίτες. Ο συνοικιακός ντετέκτιβ το θεωρεί δεδομένο κι εκείνοι, στις παρυφές του περίφημου πολεοδομικού εξευγενισμού, το ξέρουν και αποδέχονται ότι περισσεύουν στην αστική εξίσωση. Δυστυχώς, εξήντα χρόνια αργότερα η προφητεία επαληθεύεται. Το περιθώριο έχει μεγαλώσει.

Η πολυβραβευμένη και δημοφιλέστατη ταινία των Ρόμπερτ Γουάιζ και Τζερόμ Ρόμπινς από το 1961 μπορεί να υπαινίχθηκε το πλαίσιο και τις συνθήκες, να έβγαλε για πρώτη φορά, και για τα καλά, το μιούζικαλ από τα στούντιο, ωστόσο το DNA της ιστορίας που έγραψε το 1957 για το Μπρόντγουεϊ ο Άρθουρ Λόρενς, σε ακλόνητα διαχρονικούς στίχους του Στίβεν Σόντχαϊμ και θεϊκή μουσική και τραγούδια του Λέναρντ Μπέρνσταϊν, κραυγάζει για το πρόβλημα του ρατσισμού και της αδικίας, όσο κι αν ο αναστεναγμός της μάζας επικεντρώνεται στο ρομαντικό δράμα ανάμεσα στον Τόνι και τη Μαρία.

Το West Side Story αποτελεί διπλή κατάθεση του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Αρχικά, τιμά τη δική του αγάπη για το συγκεκριμένο μιούζικαλ, κυρίως, όμως, τιμά την άποψή του για την καλπάζουσα διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ιδεατή Αμερική και στην ίδια τη χώρα που, όπως όλα δείχνουν, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει αλλά συντηρεί έναν διπολισμό που βάθυνε τα τελευταία χρόνια.

Οι εθνοτικά αταίριαστοι εραστές και η τραγωδία που προκύπτει από την κραταιά αντιπαλότητα των δύο «φυλών» έλκει, βέβαια, την καταγωγή της από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, αλλά εδώ δεν μιλάμε για Μοντέγους και Καπουλέτους ή για Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες, για το γινάτι ανάμεσα σε κάστες ευγενών ή για βεντέτες τοπικής στενομυαλιάς που χρονίζει.

Το West Side Story αποτελεί διπλή κατάθεση του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Αρχικά, τιμά τη δική του αγάπη για το συγκεκριμένο μιούζικαλ, το πρώτο που άκουσε στο φιλόμουσο σπίτι του και θαύμασε ακούγοντας ξανά και ξανά το cast album, ξεκοκαλίζοντας τα νοήματά του με την πρώιμη δημιουργική του αντίληψη. Κυρίως, όμως, τιμά την άποψή του για την καλπάζουσα διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ιδεατή Αμερική και στην ίδια τη χώρα που, όπως όλα δείχνουν, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει αλλά συντηρεί έναν διπολισμό που βάθυνε τα τελευταία χρόνια.

West Side Story Facebook Twitter
Οι απίστευτες κινήσεις της κάμερας, τα trademark εναρκτήρια πλάνα του και η επινοητικότητά του στα κάδρα δεν έχουν κοπάσει και βέβαια δεν δείχνουν την ηλικία του.

Για να πετύχει στην καθόλου εύκολη αποστολή να επαναφέρει ένα έργο που έμοιαζε κινηματογραφικά τελεσίδικο, και ίσως παράταιρο στη σύγχρονη προβληματική, φρόντισε να συνεργαστεί με τους καλύτερους.

Με τον διευθυντή φωτογραφίας Γιάνους Καμίνσκι (ήδη βραβευμένο από την Ένωση Κριτικών της Νέας Υόρκης), με τον οποίο γνωρίζονται με κλειστά μάτια και ο οποίος ξέρει πότε να ανάψει όλους τους διακόπτες και πότε να χαμηλώσει τη συναισθηματική ροή του φωτός για να σεβαστεί τις ανθρώπινες θερμοκρασίες. Τον Τζάστιν Πεκ, τον κορυφαίο Αμερικανό χορογράφο αυτήν τη στιγμή, που έδωσε μυώδη ενέργεια στους χαρακτήρες με τις πιο τραχιές, κοφτές κινήσεις τους, αφήνοντας μόνο ως άρωμα έμπνευσης το στυλιζαρισμένο και ραφινάτο μοντέλο του Ρόμπινς. Τον Βενεζουελάνο μαέστρο και σολίστ Γκουστάβο Ντουνταμέλ, αστέρι της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες, που ενορχήστρωσε το υλικό με ευπείθεια αλλά και άνεση, σαν να κυλάει φυσικά η μουσική στον λόγο και από κει στο επόμενο τραγούδι. Και κυρίως με τον Τόνι Κούσνερ, που βρέθηκε μια ανάσα από τα Όσκαρ με τα σενάριά του για το «Μόναχο» και τον «Λίνκολν».

Ο πνευματικός δημιουργός του «Angels in America» αρχικά φοβήθηκε το εγχείρημα, αλλά γρήγορα κατάλαβε πως το μυστικό ήταν να βασιστεί στο θεατρικό, δηλαδή την πρωτότυπη πηγή, να διαμορφώσει τους διαλόγους, «ακούγοντάς» τους πιο φυσικά (είχε τις ευλογίες του Άρθουρ Λόρενς ούτως ή άλλως), και να εμπιστευτεί τους στίχους, αφού στα τραγούδια ζει το συναίσθημα, βγαίνει η αλήθεια των χαρακτήρων και βηματίζει εμπρός το δράμα. Στο γυμνό μάτι δεν υπάρχουν μεγάλες ή δομικά και δραματουργικά σημαντικές διαφορές στις κινηματογραφικές μεταφορές, που έχουν πλέον απόσταση πολύ παραπάνω από μισό αιώνα.

West Side Story Facebook Twitter
Για να πετύχει στην καθόλου εύκολη αποστολή να επαναφέρει ένα έργο που έμοιαζε κινηματογραφικά τελεσίδικο, και ίσως παράταιρο στη σύγχρονη προβληματική, φρόντισε να συνεργαστεί με τους καλύτερους.

Ωστόσο το συνολικό feel της εκδοχής του Σπίλμπεργκ είναι πιο ρεαλιστικό, σωματοποιεί τον χορευτικό διάλογο, διαθέτει ανάσες, ορθότερο κάστινγκ, ανεπαίσθητες διευθετήσεις στην αφηγηματική σειρά και πιο αυθεντικές ερμηνείες ‒ ακόμα και ο άκαμπτος Άνσελ Έλγκορτ είναι πιο έντιμα «βουτυράτος» από τον ολωσδιόλου άοσμο Ρίτσαρντ Μπέιμερ. Οι προσβολές είναι αιχμηρές και οι βρισιές του δρόμου δόκιμες, όσοι απειλούν το εννοούν στο βλέμμα και τη γλώσσα και όταν βγαίνουν τα μαχαίρια, δεν ραψωδείται αόριστα η τραγωδία αλλά σιδερώνονται τα μαύρα ρούχα για την επόμενη κηδεία.

Χωρίς να προδίδει τη σκηνική συνθήκη, να πειράζει τη χρονική περίοδο, να αλλάζει τη σύνθεση (με τη μόνη προσθήκη μιας trans έφηβης που αποτελεί τον εύκολο στόχο και λειτουργεί ως αναχρονιστικός παρατηρητής, με αυτοπεποίθηση και θάρρος) ή να μπει στον πειρασμό να προσθέσει ένα ακόμη τραγούδι για να τσιμπήσει νεανικότερο κοινό ή κάποια αδέσποτη υποψηφιότητα βραβείου στη συγκεκριμένη κατηγορία, το δικό του «West Side Story» βρίσκεται μεν στην κάψουλα που προϋποθέτουν το ιδίωμα, η γειτονιά, η αδιέξοδη θυμωμένη μοιρολατρία των ηρώων, υπενθυμίζει δε το παράθυρο στον έξω κόσμο και συνεχώς ατενίζει προς το όνειρο που διαφεύγει από αυτήν τη μικρή, δειγματοληπτικά χαρακτηριστική μικροκοινωνία των ελεύθερων πολιορκημένων, τη ζωή που δικαιούνται τα νιάτα ‒ και όχι μόνο από το κληρονομικό δικαίωμα των ερωτευμένων.

Οι απίστευτες κινήσεις της κάμερας, τα trademark εναρκτήρια πλάνα του και η επινοητικότητά του στα κάδρα δεν έχουν κοπάσει και βέβαια δεν δείχνουν την ηλικία του. 

West Side Story Facebook Twitter
Μουσικοχορευτικά πετάει και αφηγηματικά κυλάει σαν νερό, από την αδρεναλίνη του ξεκινήματος ως τη λιτανεία του φινάλε.

Ας μη θεωρηθεί πως το «West Side Story» είναι ένα ρεβιζιονιστικό δράμα που καταγγέλλει τη φαλλοκρατική Αμερική ή πως ξεφοδράρει ένα αριστούργημα για να επικαιροποιηθεί ευκαιριακά. (Δεν θα ακουγόταν πολύ Σπίλμπεργκ αυτή η υπόθεση.) Παραμένει καθαρόαιμο μιούζικαλ που σκάει από χαρά και χορό, αγαλλιάζει από αγάπη και κλαίει γοερά στα βάσανα. Αλλά έχει μυαλό και ψυχή, κάτι που ο τεχνικά άπιαστος Σπίλμπεργκ δεν βρίσκει πάντα, όπως συνέβη στο «Πορφυρό Χρώμα» ή στο «Για Πάντα», που κατακλύστηκε από την αστάθμητη ροπή του στο μελωμένο ρομάντζο.

Μουσικοχορευτικά πετάει και αφηγηματικά κυλάει σαν νερό, από την αδρεναλίνη του ξεκινήματος ως τη λιτανεία του φινάλε. Διατρέχεται από διακριτική, αφομοιωμένη πολιτική εγρήγορση, σέβεται απόλυτα το ζευγάρι, αλλά καταφέρνει να μετακινείται με σβελτάδα από τον ερωτικό καημό τους στον ιδρώτα των οικείων τους.

Στον ρόλο της Βαλεντίνα (που στο original κρατούσε ο ανδρικός χαρακτήρας του Ντοκ), η 89χρονη Ρίτα Μορένο, που το 1962 είχε κερδίσει το Όσκαρ β’ ρόλου ως Ανίτα, είναι η συγκινητική γέφυρα στον χρόνο, με την επαυξημένη αρμοδιότητα να γίνει, εκτός από μέντορας, η συνείδηση της κοινότητας των Πορτορικανών, ως Λατίνα και η ίδια. Και η Ρέιτσελ Ζέγκλερ, με καταγωγή από την Κολομβία, διάφανη και «ζωντανή», είναι η αποκάλυψη της χρονιάς ως Μαρία, που, χωρίς να φταίει, απέτυχε να συλλάβει κάτω από το όμορφο περίβλημα η τόσο λευκή, ζυμωμένη στα χέρια του Καζάν και του Νίκολας Ρέι, Νάταλι Γουντ. 

Η ταινία κάνει πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους την Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Οθόνες / Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Η ελληνικής καταγωγής Αυστραλή σκηνοθέτιδα πίσω από το «Ten Pound Poms» μιλά στη LiFO για τη στάση των Αυστραλών απέναντι στους μετανάστες, την ταινία της που εξόργισε την ομογένεια, και το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος ακόμη κι όταν το έργο σου έχει δει πολύς κόσμος.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Μια ταινία που η Τζέιν Όστιν θα ήταν περήφανη να είχε σκηνοθετήσει, η Λίντσεϊ Λόχαν ανταλλάζει σώμα με την Τζέιμι Λι Κέρτις ξανά μετά από 22 χρόνια κι ένας μεταλλαγμένος Μπάμπι εκδικείται για τον θάνατο της μαμάς του. – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Νεαρές μητέρες»: Είναι καλοκαιρινή επιλογή μία ταινία των αδελφών Νταρντέν; 

The Review / «Νεαρές μητέρες»: Tα κατάφεραν πάλι οι αδελφοί Νταρντέν; 

Τι κάνει τις «νεαρές μητέρες» να ξεχωρίζουν από τις προηγούμενες δουλειές των Βέλγων δημιουργών; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητάνε για τη βραβευμένη ταινία που παίζεται στους θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Οθόνες / American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Η American Apparel πουλούσε απελευθέρωση, αλλά πίσω από τις βιτρίνες και το φίνο βαμβάκι το brand ήταν βουτηγμένο στα σκάνδαλα: σεξουαλική παρενόχληση, κατάχρηση εξουσίας και ένα εργασιακό κλίμα που κάθε άλλο παρά cool ήταν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Movies

Οθόνες / Η σπαρταριστή επιστροφή των «Τρελών Σφαιρών» και 9 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Ο Λίαμ Νίσον δείχνει την κωμική στόφα του, η Άλισον Μπρι και ο Ντέιβ Φράνκο πρωταγωνιστούν στην πιο αναμενόμενη ταινία τρόμου της χρονιάς, η νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν και 4 επανεκδόσεις – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Είδαμε την ταινία που διασκευάζει ο Γιώργος Λάνθιμος

Οθόνες / Η ταινία στην οποία βασίστηκε ο Λάνθιμος: Ένα κρυμμένο νοτιοκορεατικό διαμάντι

Η επικείμενη κυκλοφορία του «Bugonia» στάθηκε αφορμή για να επισκεφτούμε ξανά την κινηματογραφική του πηγή, το cult «Save the Green Planet!», έναν από τους κρυμμένους θησαυρούς του νοτιοκορεατικού σινεμά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Αποκάλυψη στους Τροπικούς»: Ένα πραγματικά σπουδαίο ντοκιμαντέρ μόλις ανέβηκε στο Netflix  

Daily / «Αποκάλυψη στους Τροπικούς»: Ένα πραγματικά σπουδαίο ντοκιμαντέρ μόλις ανέβηκε στο Netflix  

Η τελευταία ερευνητική δουλειά της βραβευμένης σκηνοθέτριας Πέτρα Κόστα, είναι ένα υποδειγματικό, υποβλητικό ντοκιμαντέρ με κεντρικό άξονα την καθοριστική συμβολή των Βραζιλιάνων Ευαγγελιστών στην άνοδο του «Τραμπ των Τροπικών» στην εξουσία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το «requel» ενός θρίλερ των 90s και 8 ακόμη λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Το requel ενός θρίλερ των ΄90s και 7 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Η ανάσταση του «I Know What You Did Last Summer», η νέα ταινία του Φρανσουά Οζόν, η έκπληξη των Καννών «Sorry Baby» και η ταινία που εδραίωσε το άστρο της Μόνικα Μπελούτσι - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM