Κάποιες σημειώσεις με αφορμή τις ερωτήσεις που έγιναν στην Gudrun Gut μετά το τέλος του B Movie: Lust & Sound In West Berlin που προβλήθηκε το Σάββατο στις Νύχτες Πρεμιέρας.
Η πρώτη έχει να κάνει με αυτό που επανέλαβε δύο φορές κατά την διάρκεια της κουβέντας με τους θεατές. Το τέλος εκείνης της θρυλικής εποχής του Βερολίνου, μια εποχή την οποία βίωσε. Αλλά και το ότι το τέλος αυτής της εποχής δεν σήμανε το οριστικό τέλος της underground πλευράς της πόλης.
Αυτό που μου προκάλεσε την μεγαλύτερη εντύπωση, είναι ότι η ταινία καταφέρνει να μεταφέρει αυτούσιο το πνεύμα των καλλιτεχνών του Βερολίνου. Οι καλλιτέχνες εκφραζόντουσαν χωρίς να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους κάτι άλλο πέρα από την ίδια την έκφραση. Ούτε καν την επιβίωση τους από την τέχνη. Η τέχνη για την τέχνη και μόνο.
«Αυτή η πλευρά του Βερολίνου παραμένει ζωντανή. Από την δεκαετία του είκοσι μέχρι σήμερα. Όμως μεταλλάσσεται. Την δεκαετία του είκοσι ήταν τα καμπαρέ, η δεκαετία του ογδόντα ήταν αυτή που είδατε στην ταινία, αργότερα ήταν η έκρηξη της χορευτικής σκηνής. Σήμερα το Βερολίνο έχει γίνει πόλος έλξης για πολλούς καλλιτέχνες από διάφορες χώρες. Αυτή είναι που διαμορφώνουν την underground πλευρά της πόλης, οι καλλιτέχνες-μετανάστες. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος» απάντησε σε μια ερώτηση για το Βερολίνο του τότε και το Βερολίνο του σήμερα.
Ένα άλλο σημείο από αυτά που είπε με τους θεατές και το κράτησα είναι το ότι υποστήριξε ότι το 90% από όσα είδαμε ήταν η πραγματικότητα όπως την ζούσαν εκείνη την εποχή. Και όταν κάποιος από το κοινό χαριτολογώντας είπε ότι δεν την πιστεύει εκείνη απάντησε ότι δεν άφησε για αυτό το λόγο την μαμά της να δει την ταινία.
Περισσότερα από το υλικό της εποχής, την μουσική, τα clubs και τα ξενύχτια, το οποίο οι σκηνοθέτες έχουν δέσει όμορφα με τις δραματοποιημένες σκηνές, αυτό που μου προκάλεσε την μεγαλύτερη εντύπωση, είναι ότι η ταινία καταφέρνει να μεταφέρει αυτούσιο το πνεύμα των καλλιτεχνών του Βερολίνου. Οι καλλιτέχνες εκφραζόντουσαν χωρίς να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους κάτι άλλο πέρα από την ίδια την έκφραση. Ούτε καν την επιβίωση τους από την τέχνη. Η τέχνη για την τέχνη και μόνο.
Και αυτός ο καλλιτεχνικός οργασμός που επικρατούσε στο Βερολίνο της εποχής έγινε σε κάποιες περιπτώσεις ένα νέο σημείο εκκίνησης για καλλιτέχνες όπως ο David Bowie και ο Nick Cave. Η ζωή τους στο Βερολίνο τους οδήγησε καλλιτεχνικά και προσωπικά σε νέα μονοπάτια.
Το φιλμ κλείνει με την νέα εποχή που ανέτειλε στην πόλη: Την έκρηξη της χορευτικής σκηνής. Η πόλη αφήνει πίσω το παρελθόν και κάνει ένα καινούριο ξεκίνημα. Καμία νοσταλγία ή θλίψη για τα παλιά. Το Βερολίνο μπορεί να δημιουργεί κάθε φορά έναν νέο εαυτό χωρίς να το κάνει θέμα. Και αυτό είναι η γοητεία του.
