The Substance: Το body horror με τη Ντέμι Μουρ που δεν αντέχετε να δείτε

The Substance Facebook Twitter
Η Ντέμι Μουρ στον ρόλο της απογοητευμένης Ελίζαμπεθ Σπαρκλ, μιας ηθοποιού που κάποτε κέρδισε Όσκαρ και πλέον διαπρέπει σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα aerobics για νοικοκυρές.
0

Ρώτησα τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ τη γνώμη του για το body horror ως είδος και την κληρονομιά που αφήνει, και απάντησε πως δεν πιστεύει ούτε στο ένα ούτε στο άλλο, ευχαριστώντας θερμά τη Ζουλιά Ντικουρνό και την Κοραλί Φαρζά για τα τόσο καλά τους λόγια και την έμπνευση που, όπως υποστηρίζουν, έχει δώσει στο στυλ και τη θεματολογία τους.

Με όλον τον σεβασμό στον μετρ, η Ντικουρνό είναι σίγουρα η μόνη από τις δυο Γαλλίδες που έχει ακολουθήσει πιστά τις διδαχές του και τις έχει εξελίξει στις επιταγές 21ου αιώνα, ειδικά στο Titane, μια post punk σπουδή στη βίαιη ψυχολογία της ρευστότητας, γενικώς. Η Φαρζά μόνο περιφερειακά, και αναγκαστικά εφόσον πραγματεύεται την εξωτερική μετάλλαξη που επηρεάζει τη συμπεριφορά, αναφέρεται στο σινεμά του Καναδού δημιουργού, έχοντας στο μυαλό της μια πλειάδα από άλλες ταινίες και σκηνοθέτες να παραθέσει ως παιγνιώδεις και κυριολεκτικούς σταθμούς σύγκρισης.

Και το κάνει αδίστακτα και καθαρά: Το The Substance είναι μια ευθεία σάτιρα, βαριά και σπλατερική μέχρι το κόκκαλο, μια περιπέτεια μεταμόρφωσης που ίσως ο παρόμοιας αισθητικής και ανατρεπτικής θεματολογίας Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν –και κανείς Αμερικανός– δεν θα τολμούσε, ενδεχομένως για να μην τον κατηγορήσουν πως αντιγράφει τους originals. Κι ενώ ο Ταραντίνο ξεσηκώνει οικειοποιούμενος, η Φαρζά αραδιάζει με γούστο μιας κρυστάλλινης διαύγειας ενίοτε χονδροκομμένη αναπαράσταση από κλασικές και αγρίως διαφορετικές κινηματογραφικές αναμνήσεις στο χρονικό της εξαιρετικά απογοητευμένης Ελίζαμπεθ Σπαρκλ, μιας ηθοποιού που κάποτε κέρδισε Όσκαρ και πλέον διαπρέπει σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα aerobics για νοικοκυρές, ώσπου ο χυδαίος καναλάρχης (Ντένις Κουέιντ στον ρόλο του λευκού σιχαμένου) την πετάει σαν σκουπίδι απλώς γιατί γέρασε και πλέον ψάχνει μια σφριγηλή νεαρή για να ξανακερδίσει τις σημαντικές δημογραφικές ομάδες – γι’ αυτό και το πρώτο μέρος μοιάζει με διαφημιστικό, σαν το χαμένο κομμάτι της πίτας που πάντα ψάχνει η τηλεόραση.

Χωρίς σύντροφο και δουλειά, μένει στο αχανές διαμέρισμά της δίπλα σε ένα φαράγγι του Λος Άντζελες με το αγέραστο, αλά Ντόριαν Γκρέι, πορτρέτο της στον τοίχο να της αντιγυρίζει ειρωνικές ματιές αφόρητης ελεημοσύνης, όταν δεν βάζει το εκτυφλωτικά κίτρινο παλτό της και τα υπερμεγέθη γυαλιά ηλίου για να βγει διεκπεραιωτικά στην πόλη.

Η Ντέμι Μουρ όντως είχε μια απίθανη καριέρα, αν και όχι οσκαρικού διαμετρήματος, έχει κι αυτή πειράξει το πρόσωπό της, αλλά η σιλουέτα της παραμένει φυσικά εντυπωσιακή και καλά «δουλεμένη», σαν να μην έπαψε ποτέ να εξασκείται ευλαβικά, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, και η φήμη της διατηρείται. Ωστόσο, ποιος ξέρει πόσο πληγωμένη μπορεί να είναι από το σκαμπανέβασμα στο οποίο την υπέβαλε η βιομηχανία του θεάματος παρά τη θέληση και τις προθέσεις της.

Απελπισμένη, η Μουρ βρίσκει μια φόρμουλα θεαματικής αντιγήρανσης και τολμά να τη δοκιμάσει, με φριχτά αποτελέσματα. Μετά τη χορήγηση της μυστηριώδους ουσίας, από την πλάτη της γεννιέται ένα δροσερό και λυγερό κορίτσι, και η συνταγή τής θυμίζει πως εκείνη και η νεότερη εκδοχή της, η Σου (Μάργκαρετ Κουόλι), είναι ένα και το αυτό, ό,τι κι αν γίνει, κάτι που στο φινάλε εφαρμόζεται με τον πιο γκραν γκινιόλ τρόπο που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στη μεγάλη οθόνη. Εννοείται πως η Σου σκίζει στην οντισιόν και στη θέση που κάποτε είχε η παραπεταμένη Ελίζαμπεθ, και ο κανόνας είναι πως η ζωή τους μοιράζεται στα δυο, με ενέσεις ανά εβδομάδα, που αν δεν ανανεωθούν όπως πρέπει, παραμορφωτικές επιπτώσεις θα ακολουθήσουν για όποια τις παραβεί. Και πάλι γίνεται προφανές πως η δυσλειτουργία θα προκαλέσει σημαντικές και ορατές ατέλειες, όταν η σέξι και κοινωνική Τζέκιλ θα ρίξει στο ζύγι την κρυμμένη και μοναχική Χάιντ, που μάταια περιμένει τη σειρά της για να λάμψει και να σκορπίσει το sparkle που της έχει απομείνει. Η matrix, δηλαδή αυτή που έκανε την παραγγελία, έχει τον πρώτο λόγο σε περίπτωση ανάκλησης της απόφασης, και η σύγκρουση δεν θα αργήσει, με την υπόσχεση πως θα ξεπερνά κάθε προσδοκία εκδίκησης του ενός εαυτού προς τον άλλο – αν δεν ξέρουμε εμείς ποιοι είμαστε και τι όριο είμαστε ικανοί να ξεπεράσουμε, τότε ποιος άλλος;

The Substance Facebook Twitter
Απελπισμένη, η Μουρ βρίσκει μια φόρμουλα θεαματικής αντιγήρανσης και τολμά να τη δοκιμάσει, με φριχτά αποτελέσματα.

Από το Perfect με την Τζέιμι Λι Κέρτις να χτυπιέται και να ιδρώνει μέχρι το Showgirls με την Ελίζαμπεθ Μπέρκλι που εξέδιδε υπερκινητικά τις γυμνές καμπύλες της στο ηδονοβλεπτικό ανδρικό βλέμμα της κάμερας, μέχρι την τερατογένεση του Alien, τους συμμετρικούς διαδρόμους και τις λευκές τουαλέτες της Λάμψης, τον απεχθή στην όψη και συγκινητικό στη συμβίωση σώματος και ψυχής Άνθρωπο Ελέφαντα στη σπαρταριστή τρίτη πράξη και βέβαια την Κάρι σε ένα λουτρό αίματος στη νιοστή, το «Substance» ξεσκίζει στα ίσα και με τη δική του ντοπιολαλιά το Χόλιγουντ και τη μανία για το ελιξίριο της νεότητας, τοποθετώντας μια πρώην σουπερστάρ στο προσκήνιο.

Η Ντέμι Μουρ όντως είχε μια απίθανη καριέρα, αν και όχι οσκαρικού διαμετρήματος, έχει κι αυτή πειράξει το πρόσωπό της, αλλά η σιλουέτα της παραμένει φυσικά εντυπωσιακή και καλά «δουλεμένη», σαν να μην έπαψε ποτέ να (ελπίζει και να) εξασκείται ευλαβικά, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, και η φήμη της διατηρείται. Ωστόσο, ποιος ξέρει πόσο πληγωμένη μπορεί να είναι από το σκαμπανέβασμα στο οποίο την υπέβαλε η βιομηχανία του θεάματος παρά τη θέληση και τις προθέσεις της, και η ολόψυχη, απογυμνωμένη συμμετοχή της σε μια τόσο ακραία φαντασία θυμίζει, σε επίπεδο προσέγγισης και υπερβολής, τα εκδικητικά θριλεράκια τρόμου που η Τζόαν Κρόφορντ και η Μπετ Ντέιβις γύριζαν μετά το Τι Απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;, για να διαιωνιστούν πάση θυσία, με γουρλωμένο βλέμμα και αναλαμπές του ταλέντου τους, σε έναν διαγωνισμό του καλού γούστου με τον camp συρμό της εποχής.

Μπροστά της, η Μάργκαρετ Κουόλι, που έχει σκηνοθετηθεί σαν φανταχτερό γλειφιτζούρι, μοιάζει με αναλώσιμο αξεσουάρ και αναμετριέται δυναμικά με την εξοργισμένη «μαμά» της για να κρατηθεί στην επικαιρότητα, περισσότερο από το να μείνει ζωντανή. Υπάρχει μια σκηνή πυγμαχικού ξύλου μπροστά στον καθρέφτη, με την εικόνα μιας εντελώς αγνώριστης, βαριά μωλωπισμένης Μουρ να αναρωτιέται αν αξίζει να προσπαθείς ακόμη κι αν η εικόνα σου δεν θα βελτιωθεί ποτέ. Αυτή συνοψίζει πληρέστερα το υπερτονισμένο, άβολο και, από ένα σημείο κι έπειτα, ανενδοίαστο ξεφάντωμα του «Substance».

THE SUBSTANCE | Official Clip

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

KINDS OF KINDNESS

Ανταπόκριση / «Ιστορίες Καλοσύνης»: Το σινεμά του Λάνθιμου είναι πλέον ένα είδος από μόνο του

Τρεις ιστορίες που στάζουν καλοσυνάτο φαρμάκι η μία στην άλλη και παρακολουθούν στενά, δαιμονικά και κοενικά την ανθρώπινη ανάγκη για τυραννικό έλεγχο και επώδυνη αλληλεξάρτηση. Pure Lanthimos, wicked fun.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Oh, Canada

Ανταπόκριση / «Oh, Canada»: Ο Πολ Σρέιντερ ξανασκηνοθετεί τον Ρίτσαρντ Γκιρ, αλλά η χημεία απουσιάζει

45 χρόνια μετά το «Επάγγελμα Ζιγκολό» οι δυο τους ξανασυναντιούνται σε μια ταινία που αποτελεί έναν κομψό, ενίοτε αυστηρό στοχασμό – αλλά μέχρι εκεί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
EMILIA PEREZ

Ανταπόκριση / Emilia Perez: Ένα εξωφρενικό μιούζικαλ για μια Μεξικανή τρανς γκάνγκστερ που βρίσκει λόγο ύπαρξης

Το σκληρό παραμύθι του Ζακ Οντιάρ στοιβάζει σε μια πλοκή εφάμιλλη τελενοβέλας έναν τόνο στοιχεία και καταφέρνει να κρατά συνεχώς το ενδιαφέρον.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στο «F1», o Μπραντ Πιτ θυμίζει τους σταρ μιας άλλης εποχής

Οθόνες / Στο «F1», o Μπραντ Πιτ θυμίζει τους σταρ μιας άλλης εποχής

Ο Μπραντ Πιτ, σε έναν μεγαλειώδη αναχρονισμό σε σύγκριση με τους ζορισμένους άνδρες του σύγχρονου κινηματογράφου, παίζει την ψυχούλα που όλοι φανταζόμαστε στο «F1», έναν (καθόλου σκοτεινό) ιππότη της ασφάλτου, ριψοκίνδυνο για το fun της ιστορίας, σε πλήρη έλεγχο της κατάστασης, πιστό στο σχεδόν ερωτικό του ραντεβού με τον φακό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
10 κινηματογραφικές προβολές-events που δεν πρέπει να χάσετε φέτος το καλοκαίρι

Οθόνες / 10 θρυλικές ταινίες που θα δούμε φέτος στα θερινά

Πέρα από τις ταινίες της διανομής, το καλοκαίρι διεξάγονται events, φεστιβάλ κaι αφιερώματα που (επανα)συστήνουν θησαυρούς από το κινηματογραφικό παρελθόν. Επιλέγουμε μια προβολή από δέκα τέτοιες δράσεις, στις οποίες κάθε σινεφίλ αξίζει να χτυπήσει κάρτα. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κατερίνα Γιουλάκη (1938-2025): «Η θεία όλων μας»

Απώλειες / Κατερίνα Γιουλάκη (1938-2025): «Η θεία όλων μας»

Η αγαπημένη ηθοποιός, που έφυγε πλήρης ημερών πριν από λίγες ημέρες, υπήρξε η επιτομή της Ελληνίδας θείας, τόσο στην τηλεόραση όσο και στον κινηματογράφο. Ο ανιψιός της, Φώτης Σεργουλόπουλος, θυμάται στιγμές μαζί της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να δει κανείς το «Φοινικικό σχέδιο» αν δεν είναι φαν του Γουές Άντερσον;

The Review / Γιατί να δει κανείς το «Φοινικικό σχέδιο» αν δεν είναι φαν του Γουές Άντερσον;

O Χρήστος Παρίδης συζητά με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την τελευταία ταινία του Τεξανού δημιουργού. Πρόκειται, τελικά, για μια αντικαπιταλιστική αλληγορία της εποχής μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Army of Lovers», όπως «Στρατός Εραστών»

Οθόνες / «Army of Lovers»: Μια ταινία για τα ζευγάρια εραστών του Ιερού Λόχου

Ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρίτος εξηγεί πώς αποφάσισε να θίξει ένα θέμα που για αιώνες θεωρείται ταμπού: τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ αντρών στην Αρχαία Ελλάδα, ακόμη και στο πεδίο της μάχης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tsoula Festival

Μουσική / Tsoula Festival: Το πιο φρέσκο νησιώτικο φεστιβάλ στήνεται στην Αστυπάλαια

Με όνομα εμπνευσμένο από το παραδοσιακό φυλαχτό του νησιού, το φεστιβάλ που οραματίστηκαν τρεις δημοσιογράφοι στρέφει τα βλέμματα στην «πεταλούδα του Αιγαίου» – και έχουμε αποκλειστικά το πλήρες πρόγραμμά του.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Sonny boy: Ο Αλ Πατσίνο με τα δικά του λόγια

Pulp Fiction / Sonny boy: Ο Αλ Πατσίνο με τα δικά του λόγια

Mε αφορμή την βιογραφία του που μόλις κυκλοφόρησε στα Ελληνικά, ανατρέχουμε στη ζωή και την καριέρα του κορυφαίου σταρ, που προσπάθησε πολύ να αποφύγει τη διασημότητα, αλλά, ευτυχώς για εμάς, απέτυχε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ