Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών κριτικών κινηματογράφου Facebook Twitter
Ο Ρεξ Ριντ στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη το 1969. Φωτ.: Archive Photos/Getty Images/Ideal Images

Ρεξ Ριντ: Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών σινεκριτικών

0

Αποτελεί τον τελευταίο μιας γενιάς δημοσιογράφων και κριτικών κινηματογράφου που εκσφενδόνιζαν στα ουράνια ή καταπόντιζαν ηθοποιούς, σκηνοθέτες, παραγωγούς. Για την τελευταία απονομή βραβείων Όσκαρ δεν είχε να πει ούτε μία καλή κουβέντα. 

Έχει υπάρξει κριτικός κινηματογράφου για τους «New York Times», για τη «New York Daily News», το «GQ», τη «Vogue», κι από το 1987 για τον «New York Observer». Αποτελεί τον τελευταίο μιας γενιάς που ένα της αιχμηρό σχόλιο μπορούσε να καταβαραθρώσει καριέρες, και μια καλοσυνάτη κριτική να οδηγήσει μια ταινία ή μια ερμηνεία στα Όσκαρ. Ήταν τέτοια η δύναμή τους που τα αποφθέγματά τους εμφανίζονταν σε αφίσες ταινιών και στις διαφημίσεις τους επάνω στα λεωφορεία. Συχνά προσκεκλημένοι στα πιο δημοφιλή talk show της αμερικανικής τηλεόρασης, οι μεταξύ τους διαφωνίες και ενίοτε οι ομηρικοί τους καυγάδες γίνονταν κυρίως θέμα στις στήλες των διάσημων columnist. Το γράψιμό τους ήταν στυλάτο, στοχαστικό, ευφυές και βιτριολικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν ο Ριντ έγραψε σχετικά με την κόρη του Σινάτρα, Νάνσι: «Όσα λεφτά και αν ξοδέψει ο μπαμπάς της, δεν θα πάψει να θυμίζει σερβιτόρα πιτσαρίας». Σήμερα όλα αυτά αποτελούν ιστορία. Ούτε καν, είναι όλα ενταφιασμένα στις βιβλιοθήκες και τα κιτρινισμένα αρχεία, τα νεκροτομεία του καθημερινού και περιοδικού Τύπου. 

Είναι προφανές ότι ανήκει σε μια μακρινή εποχή και αδυνατεί να συγχρονιστεί με τον κινηματογράφο του σήμερα. Λόγου χάρη, το «Poor things» του Γιώργου Λάνθιμου το χαρακτήρισε μία από τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς.

Ο Ρεξ Ριντ ξεκίνησε την καριέρα του ως ένας υπερφιλόδοξος νεαρός wannabe ηθοποιός και δημοσιογράφος στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Είχε αποκτήσει τη φήμη του ωραίου με τα καστανά μάτια που γράφει ατρόμητες κριτικές. Σήμερα εξακολουθεί να κατακεραυνώνει τους πάντες. Δηλώνει έξαλλος με το φετινό αφιέρωμα των Όσκαρ στους αποθανόντες του 2023, λέγοντας: «Γύρω από τις μικροσκοπικές φωτογραφίες των ανθρώπων που πέθαναν χόρευαν κάτι ηλίθιοι χορευτές και δεν μπορούσες να διακρίνεις κανέναν. Η απόλυτη χρυσή μετριότητα. Μια αδιανόητα βαρετή τελετή. Γιατί συνεχίζουν με αυτήν την ιστορία; Τι θέλουν και ψάχνουν να βρουν πώς να τη βελτιώσουν; Δείξτε τα και τελειώνετε». 

Ρεξ Ριντ: Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών κριτικών κινηματογράφου Facebook Twitter
Εξακολουθεί να ζει μέχρι σήμερα σε ένα δυάρι σε ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια του Μανχάταν, το Dakota στην 72η Οδό του Upper West Side.
Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών κριτικών κινηματογράφου Facebook Twitter
Ο Ρεξ Ριντ (δεξ.) ξεκίνησε την καριέρα του ως ένας υπερφιλόδοξος νεαρός wannabe ηθοποιός. Εδώ με τη Ράκελ Γουέλς στο camp γουέστερν "Φλογερό αγοροκόριτσο" ("Myra Breckinridge"). Φωτ.: © 1970 20th Century Fox

Στα 85 του δεν έχει και την καλύτερη γνώμη για τους νέους συναδέλφους του. Έχοντας κλείσει 45 χρόνια στην κριτική κινηματογράφου, εξακολουθεί να δίνει το «παρών» στις συνεδριάσεις της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης (New York Film Critics Circle), αντιμετωπίζοντας τους γύρω του σαν κάποιους που παρεισέφρησαν σε μια λέσχη στην οποία δεν έχουν καμία δουλειά να ανήκουν. Όπως λέει και ο ίδιος: «Τους παρατηρώ γύρω από το στρογγυλό τραπέζι και αναρωτιέμαι "Ποιοι είναι όλοι αυτοί;". Μαζεύονται μαζί σε μικρές παρέες, χασκογελούν καθ' όλη τη διάρκεια των συνεδριάσεων με τα προσωπικά τους αστεία, και ψηφίζουν τον Adam Sandler και κάτι άλλους απίθανους τύπους. Όποτε αναφέρομαι σε κάποιες ταινίες, δεν έχουν ιδέα για τι μιλάω. Δεν το καταλαβαίνω. Πάντα πίστευα ότι οι κριτικοί ήταν σημαντικοί. Δεν το πιστεύω πια». 

Πώς να έχει διαφορετική άποψη, αφού συνυπήρξε με ονόματα όπως η Judith Crist, που οι στήλες της διαβάζονταν από εκατομμύρια αναγνώστες, ο Vincet Candy –που εκτόξευσε την καριέρα σκηνοθετών όπως ο Γούντι Άλεν, ο Τζέιμς Άιβορι και ο Σπάικ Λι–, η εκκεντρική Pauline Kael, απόλυτο must-read του «New Yorker» (είχε γράψει για τον Κέβιν Κόστνερ, όταν έπαιξε στο «Χορεύοντας με τους λύκους», ότι έχει φτερά στα μαλλιά του και φτερά στα μυαλά του), ο John Simon που έγραφε τα πιο δηλητηριώδη σχόλια για τις γυναίκες σταρ (η Καθλίν Τέρνερ είναι σαν μαύρη χήρα, η Νταϊάνα Ριγκ γυμνή θυμίζει βασιλική με απροσδιόριστα αιωρούμενες υποστυλώσεις και η Λίζα Μινέλι θυμίζει μπιγκλ).

Αυτοί ήταν σπουδαίοι, λέει ο Ριντ, οι σημερινοί είναι κάτι freelancers που γράφουν σε online έντυπα των οποίων την ύπαρξη αγνοεί παντελώς. Δεν διαθέτουν ανάστημα και κανένα αντίκτυπο. Αλλά το χειρότερο για εκείνον είναι ότι δεν είναι διασκεδαστικοί. Δεν δημιουργούν έριδες, δεν κεντρίζουν κανέναν και κανείς δεν τους καλεί στην τηλεόραση. Σε κάτι πόντκαστ που συμμετέχουν, τους ακούν δυο τρεις ακροατές, κατά τον ίδιο. 

Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών κριτικών κινηματογράφου Facebook Twitter
Με τη Λίζα Μινέλι και τους καλεσμένους της σε πάρτι που διοργάνωσε στο Waldorf στις 2 Φλεβάρη του 1970 στη Νέα Υόρκη. Φωτ.: PoPsie Randolph/Michael Ochs Archives/Getty Images/Ideal Images
Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών κριτικών κινηματογράφου Facebook Twitter
Με τον Άντι Γουόρχολ και τη Lee Radziwill (αριστ.) στο πάρτι για την ταινία της Elizabeth Taylor "Ash Wednesday" στη Νέα Υόρκη στις 6 Νοεμβρίου 1973. Φωτ.: Getty Images/Ideal Images

Ο Ριντ, γιος επόπτη γεωτρήσεων πετρελαίου, έφτασε στη Νέα Υόρκη το 1960 από τη Λουιζιάνα, αφού είχε αλλάξει 13 πόλεις και σχολεία μέχρι να ενηλικιωθεί. Παρόλο που είχε πτυχίο δημοσιογραφίας, έλπιζε να γίνει ηθοποιός. Έγινε πασίγνωστος χάρη στις εκπομπές των θρυλικών τηλεοπτικών σόουμαν Dick Cavett και Johnny Carson, όπου συμμετείχε σχολιάζοντας, από τηλεπαιχνίδια και φυσικά από τα κουτσομπολιά που ξεφούρνιζε και τις κακίες που έγραφε για τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ του ’60 και του ’70. Τι κι αν ξεκίνησε με ανταποκρίσεις από το Φεστιβάλ Βενετίας του 1965, με συνεντεύξεις του Μπελμοντό και του Μπάστερ Κίτον που πρωταγωνιστούσε στο «Film» σε σενάριο του Μπέκετ; Έκανε επίσης σειρά εμφανίσεων σε ταινίες που και ο ίδιος χαίρεται που έχουν παντελώς ξεχαστεί. Ανάμεσά τους και η «Δοκιμή» («The rehearsal») του Ζιλ Ντασέν, η ταινία που γύρισε το 1974 για το Πολυτεχνείο με παραγωγό τη Μελίνα Μερκούρη, καθώς διατηρούσε θερμή φιλία με την τελευταία, και το «Σούπερμαν» του 1978 με τον Κρίστοφερ Ριβ. 

REX REED MEETS SUPERMAN

Εξακολουθεί να ζει μέχρι σήμερα σε ένα δυάρι σε ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια του Μανχάταν, το Dakota στην 72η Οδό του Upper West Side, το οποίο αγόρασε για 30 χιλιάδες δολάρια με την αμοιβή του από το camp γουέστερν «Φλογερό αγοροκόριτσο» («Myra Breckinridge») με τη Ράκελ Γουέλς, βασισμένο σε βιβλίο του Γκορ Βιντάλ. Όταν εγκαταστάθηκε εκεί, γείτονές του ήταν πρόσωπα όπως ο Λέοναρντ Μπερνστάιν, τα πάρτι του οποίου έχουν μείνει αξέχαστα, ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ, η Γιόκο Όνο και ο Τζον Λένον, που περνούσαν τις μέρες τους μαστουρωμένοι, και άλλοι. Ο Ριντ ήταν εκείνος που βοήθησε τον αιματοκυλισμένο Λένον να μπει στο περιπολικό όπου και ξεψύχησε. Όταν έκανε δηλώσεις την επόμενη μέρα στην τηλεόραση, ρωτήθηκε αν η Λορίν Μπακόλ, η οποία επίσης έμενε στο κτίριο, διέθετε σωματοφύλακα, δεν ήξερε και δεν απάντησε. Εκείνη τον πήρε έξαλλη, λέγοντας ότι αποκάλυψε τον τόπο κατοικίας της. Εκείνος της υπενθύμισε ότι σε φωτογραφία της σε βιβλίο της η Dakota φιγουράριζε στο φόντο, ενώ οι ξεναγοί έδειχναν το κτίριο στους τουρίστες λέγοντας ότι εκεί μένει η μεγάλη σταρ. Τον έβρισε, αλλά μέχρι να πεθάνει δειπνούσαν συχνά μαζί στο διαμέρισμά της. Καθόλου τυχαίο λοιπόν που δεκαετίες αργότερα ο Άντριου Λόιντ Βέμπερ πρόσφερε 8 εκατομμύρια για να το αγοράσει.

Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών κριτικών κινηματογράφου Facebook Twitter
Ο συγγραφέας Τρούμαν Καπότε και οι φίλοι του στο πάρτι καλωσορίσματος στο σπίτι του Ρεξ Ριντ στο κτίριο The Dakota στις 30 Απριλίου 1972. Φωτ.: Sal Traina

Ανοιχτά γκέι, στις δόξες του δεν προλάβαινε να γράφει τη μία κριτική μετά την άλλη για κινηματογράφο, θέατρο, εκθέσεις, να παίρνει συνεντεύξεις, να εμφανίζεται σε εκπομπές, να μιλάει στο ραδιόφωνο. Πετούσε σε σταθερή βάση μεταξύ Νέας Υόρκης και Λος Άντζελες και βομβαρδιζόταν με προσκλήσεις για πάρτι διασημοτήτων, καθώς ήταν και ο ίδιος ένας από αυτούς. Συγγραφέας οκτώ βιβλίων, μεταξύ των οποίων και του μπεστ σέλερ «Κοιμάστε γυμνοί;» (μια σειρά προφίλ σούπερ σταρ των ‘60s). Ισχυρίζεται ότι ήταν καλεσμένος στο σπίτι της Σάρον Τέιτ τη βραδιά της σφαγής από τον Μάνσον και από τύχη δεν ήταν εκεί. Τα πράγματα έχουν καταλαγιάσει τα τελευταία χρόνια, ενώ του καταλογίζουν ότι δεν βλέπει καν τις ταινίες που θάβει κι ότι γράφει απίστευτες ανακρίβειες. Είναι προφανές ότι ανήκει σε μια μακρινή εποχή και αδυνατεί να συγχρονιστεί με τον κινηματογράφο του σήμερα. Λόγου χάρη, το «Poor things» του Γιώργου Λάνθιμου το χαρακτήρισε μία από τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς και του έδωσε μόλις ένα αστεράκι. Πάντως, εκεί που ετοιμαζόταν να παραιτηθεί από τον «Observer», καθώς το περιοδικό έπαψε να εκδίδεται και έγινε αποκλειστικά διαδικτυακό, ο εκδότης διπλασίασε την αμοιβή του. Το κοινό του ακόμα τον εμπιστεύεται. 

Πηγή: Air Mail, The New York Times, Observer.com

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Καπότε και Κύκνοι

Οθόνες / Όταν οι κύκνοι δαγκώνουν: Οι άσπονδες φιλίες του Τρούμαν Καπότε με τη νεοϋορκέζικη ελίτ

Η ζωή των γυναικών στο Upper East Side, που ο Καπότε αποκαλούσε «κύκνους», έρχεται στο προσκήνιο με τη σειρά του Ryan Μurphy, «Feud: Capote vs. The Swans», και η σχέση τους με τον λαμπρό συγγραφέα μπαίνει ξανά στο μικροσκόπιο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ρίτσαρντ Άβεντον, ο Τρούμαν Καπότε και η σκληρότητα των πορτρέτων

Φωτογραφία / Ο Ρίτσαρντ Άβεντον, ο Τρούμαν Καπότε και η σκληρότητα των πορτρέτων

Η αδυσώπητη, εξονυχιστική ματιά του φωτογράφου: Δύο πορτρέτα του διάσημου συγγραφέα με διαφορά είκοσι χρόνων μεταξύ τους εκτίθενται το ένα πλάι στο άλλο στην έκθεση “Richard Avedon: Relationships”.
THE LIFO TEAM
Ο θάνατος τής πήγαινε πολύ

Βιβλίο / Κάντι Ντάρλινγκ: Η συγκινητική ιστορία του τρανς ειδώλου και μούσας του Άντι Γουόρχολ

Η Κάντι Ντάρλινγκ προκαλούσε ανέκαθεν συμπάθεια και θαυμασμό, όχι τόσο για τα επιτεύγματά της στη σκηνή και τη μεγάλη οθόνη, όσο για την ομορφιά και την εύθραυστη αύρα της.
THE LIFO TEAM
Τρούμαν Καπότε: «Ποτέ δεν αγάπησα τους πλούσιους, γιατί πολλοί από αυτούς, χωρίς τα χρήματά τους, θα ήταν ένα τίποτα»

Βιβλίο / Τρούμαν Καπότε: «Ποτέ δεν αγάπησα τους πλούσιους, γιατί πολλοί από αυτούς, χωρίς τα χρήματά τους, θα ήταν ένα τίποτα»

Επέτειος θανάτου σήμερα του πιο αχαλίνωτα μοντέρνου συγγραφέα, που διαβάζεται σαν να έγραφε σήμερα, σαν να μην έφυγε ποτέ από τα δαιμονισμένα πάρτι και το σκοτεινό, ατμοσφαιρικό περιβάλλον του Νότου
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιάννης Μπακογιαννόπουλος

Οι Αθηναίοι / Γιάννης Μπακογιαννόπουλος: «Η δημοσιότητα που έχω είναι μεγαλύτερη από την αξία μου»

Τη δεκαετία του '50 έβγαλε το πιο φτηνό εισιτήριο, βρέθηκε στο Παρίσι και κοιμόταν στο πάτωμα, προκειμένου να γνωρίσει το «μαγικό σύμπαν» του κινηματογράφου. Ο Βούλγαρης τον φωνάζει ακόμα «δάσκαλο», ενώ κάποτε του έλεγαν ότι οι κριτικές του έμοιαζαν να απευθύνονται μόνο στους φίλους του. Όμως εκείνος παρέμεινε πιστός στον δικό του δρόμο. Και είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
10 όχι και τόσο προβλέψιμες ερωτικές ιστορίες για streaming

Οθόνες / 10 όχι και τόσο προβλέψιμες ερωτικές ιστορίες για streaming

Ξεψαχνίσαμε τον κατάλογο που προσφέρουν οι πλατφόρμες streaming και σας παρουσιάζουμε δέκα ταινίες κατάλληλες για την πιο αγαπησιάρικη μέρα του χρόνου, ώστε να μη χρειαστεί να καταφύγετε ξανά στις συνηθισμένες επιλογές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Oscar Stories: Οσκαρικό σκάνδαλο, χωρίς ελαφρυντικά

Pulp Fiction / Κάρλα Σοφία Γκασκόν: Οσκαρικό σκάνδαλο, χωρίς ελαφρυντικά

Οι οσκαρικές φιλοδοξίες του Netflix για το Emilia Pérez έπεσαν στο κενό, καθώς η πρώτη τρανς υποψήφια στην ιστορία του θεσμού κατηγορείται για πολιτική ανορθογραφία και εξοστρακίζεται.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάρλα Σοφία Γκασκόν: Πώς μια ιστορική πρωτιά μετατράπηκε σε ιστορικό εφιάλτη

Οθόνες / Κάρλα Σοφία Γκασκόν: Πώς μια ιστορική πρωτιά μετατράπηκε σε ιστορικό εφιάλτη

Το να είσαι τρανς είναι ζήτημα προσωπικής ταυτότητας, όχι πολιτικών πεποιθήσεων. Και το να προϋποθέτουμε ότι τα τρανς άτομα είναι μονολιθικά στις απόψεις τους ή ανίκανα να έχουν συντηρητικές ή αντιδραστικές απόψεις, είναι απλά παράλογο.
THE LIFO TEAM
Μαύροι Πίνακες: Σίριαλ κίλερ κουλτουριάρης, αστυνομικοί ευφυέστατοι

Νέα στήλη/ Κριτική τηλεόρασης / Μαύροι Πίνακες: Σίριαλ κίλερ κουλτουριάρης, αστυνομικοί ευφυέστατοι

Κριτική της Πόπης Διαμαντάκου για το αστυνομικό θρίλερ του Star, για μια ελληνική παραγωγή που προσπαθεί να ανεβάσει τον πήχη και να συγκριθεί με ξένες παρόμοιες.
ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ
«Θολός βυθός», μια ταινία για τις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης

Οθόνες / Οι παιδουπόλεις της Φρειδερίκης γίνονται ταινία

Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Ατζακά, η νέα ταινία της Ελένης Αλεξανδράκη «Θολός Βυθός» είναι μια βουτιά στις ζωές των παιδιών που έγιναν έρμαια της προπαγάνδας και πιόνια σε έναν πόλεμο που δεν καταλάβαιναν.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Στη Νέα Υόρκη με τον Γκόντφρεϊ Ρέτζιο

Εικαστικά / Το θρυλικό «Koyaanisqatsi» αναβιώνει στη Νέα Υόρκη μέσω της τεχνητής νοημοσύνης

Το ψηφιακό έργο του Τζον Φιτζέραλντ «The Vivid Unknown», μια από τις φετινές συμμετοχές του Ιδρύματος Ωνάση στο φεστιβάλ «Under the Radar», συνομιλεί εκ νέου με την εμβληματική ταινία του Γκόντφρεϊ Ρέτζιο.
ΒΑΡΒΑΡΑ ΔΟΥΚΑ
10 εξαιρετικές ταινίες που μπορείτε να δείτε τώρα στο Ertflix

Οθόνες / 10 εξαιρετικές ταινίες που μπορείτε να δείτε τώρα στο Ertflix

Δέκα ξεχωριστές οικιακές προβολές, από το διαχρονικό μυστήριο του «Ονόματος του Ρόδου» ως τον ξεσηκωτικό χορό του «Αnother Round» κι από τις weird κωμικές αναζητήσεις του «Chevalier» ως το τρυφερό ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Σπανό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ